คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : BABY witnessinlove : PAST 6 [พังทลาย]
รักกันมากใช่ไหม? ดี!! เพราะอีกไม่นาน ความรักงี่เง่าของพวกแกจะจบลง หึ
<ความเดิม>
<อีชิ้ง talk>
ในค่ำคืนนี้ช่างมีความสุขจริงๆ วันนี้เป็นงานโรงเรียนครับ เนื่องจากโรงเรียนผม มันเป็นนานาชาติ งานโรงเรียนจึงจัดเป็นตอนกลางคืนข้างสระว่ายน้ำ เหมือนปาตี้กลางสระว่ายน้ำนั้นแหละครับ มีการแดนซ์ และ มีไฟไฟเธค บางคนเที่ยวเต้นไปทั่ว เต้นแบบเลื้อยนะครับ นี้มันเหมือนผับมากกว่าถ้ามองเผนๆ
ผมสร้างภาพเดินเข้าไปยิ้มเล็กให้กับพวกไค ที่นั่งโต๊ะไม่ไกลไม่ไกลนัก เซฮุนรีบใช้มือโอบไหล่ลู่หานทันทีเมื่อเห็นผม หึ หวงกันเข้าไป เพราะนับแต่นี่ นายจะไม่มีสิทธิ์อีกต่อไปแล้ว เซฮุน!!!
“นั่งด้วยได้ไหม??” ผมฉีกยิ้มกว้าง ลู่หานยิ้มตอบอย่างสดใส พร้อมทั้งพยักหน้ารัว หึหึ แพศยาซะจริง
“อีชิ้งนั่งเลย นั่งข้างลู่หานนะ”
มันยิ้มหน้าบาน คงคิดว่าผมจะญาติดีด้วยซินะ ฝันไปเถอะ!! แกตอแหลใส่ ฉันก็ตอแหลกลับ เป็นไงเสมอกันแล้วเนอะ!! ชิชิ หมั่นไส้ซะจริง ...สายตาของเซฮุนมองผมอย่างไม่พอใจนิดๆ แต่ผมก็ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ ใช่!! ผมมันหน้าด้านใครจะทำไม
ผมแกล้งชวนไคคุยโน่นคุยนี่
ลู่หานเองก็หัวเราะในบทสนทนาของผม
“เอ๋? ประธานสภานี่นา พี่มินซอก ทางนี้ๆ”
ผมแอ๊บทำเป็นพึ่งเห็นพี่มินซอกในงาน ก่อนที่จะตะโกนเรียนให้เขาเข้ามาหา ความจริงผมก็ไม่ได้รู้จักอะไรพี่มินซอกมากหรอกนะ แต่พอรู้ว่าพี่เขาชอบลู่หานผมก็ตีสนิทขึ้นมาทันทีเลย ฮ่าๆ แผนต่อไปก็เริ่มได้ ตั้งแต่คืนนี้ไป นายจะไม่มีวันได้ยิ้มหน้าระรื่นแบบนี้หรอก ลู่หาน !!
“ลู่หาน เป็นไงฮะเรา เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอเลยนะ ” มือหนาของพี่เขาโยกหัวลู่หานเบาๆพร้อมมอบรอยยิ้มแสนหวานให้ด้วย เซฮุนเองก็แยกเขี้ยวใส่ด้วยความไม่พอใจ
“ฮ่าๆ เซฮุนติดลู่หานไงฮะ ลู่หานเลยไม่ได้ไปหาพี่มินซอก”
เซฮุนยิ้มเล็กๆก่อนที่จะฉวยโอกาสหอมแก้มลู่หานตอนเผลอ ลู่หานเองก็แก้มแดงเลยทีเดียว !! เสแสร้ง! ผมมองเหตุการณ์อย่างไม่พอใจเท่าไรนัก เกลียดๆ ๆ ๆ !!! พี่มินซอกเองก็ฝืนยิ้มบางๆก่อนที่จะนั่งลงข้างๆผม ทุกคนต่างคุยกันอย่างออกรส เมื่อมีแอลกอฮอล์มาเสริฟผมก็มักจะให้ลู่หานดื่ม
แต่เซฮุนก็ขัดตลอด!!! พี่มินซอกด้วยคน จะรักอะไรมันนักหนา
หึ สุดท้ายมันก็กินจนได้ เมื่อผมเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ เซฮุนก็โวยวายเมื่อเห็นลู่หานดื่มเข้าไปทีเดียวหมดแก้ว ผมหลอกให้มันดื่มไปหลายแก้วจนมันเริ่มเมานิดๆ อ๋อ ไม่นิดแล้วแหละ มันพูดไม่เป็นภาษาแล้ว ฮ่าๆ เซฮุนก็ประคองลู่หานไม่ห่างกายเลยสักนิด
“ดื่มอีกซิลู่หาน”
“อีชิ้งพอได้แล้ว!!! กลับหอกันเถอะเสี่ยวลู่” ออกรับแทนกันเข้าไป!
“อื้ออ จะ ..อุ๊บ”
มือบางปิดปากตัวเองก็ที่จะวิ่งไปเข้าห้องน้ำโดยมีพี่มินซอกวิ่งตามหลังไป เซฮุนก็มีทีท่าจะวิ่งตาม แต่ผมกลับฉุดเขาไว้ก่อน แผนกำลังดำเนินต่อไป ถ้านายไปทุกอย่างมันก็จบ! เขาพยายามสะบัดมือผมแรงๆแต่ผมก็เกาะหนึบไม่มีทีท่าจะปล่อยง่ายๆ
“อีชิ้ง!!” ไคเริ่มดึงผมออกจาเซฮุน
“เดี๋ยวฉันไปดูลู่หานเอง” ผมปล่อยมือออกจากเซฮุนเมื่อเห็นว่าเรื่องมันแย่แบบนี้
“ไม่ต้อง!!”
“ฉันตามเอง! ลู่หานก็เพื่อนฉัน”
ผมพูดเสียงแข็งจนเซฮุนถึงกับชะงัก ผมไม่รอให้อีกฝ่ายตอบโต๊กลับมา ผมจึงรีบเดินตามลู่หานไปห้องน้ำทันที ..เหอะ! เป็นไปตามคาด ลู่หานดันอ้วกเลอะเสื้อตัวเองจนพี่มินซอกต้องเช็ดให้ ผมรู้ว่าลู่หานคออ่อนแค่ไหน ผมจัดการหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแอบถ่ายคลิปของทั้งคู่
จากมุมนี้ มันดูเหมือนกำลังเล้าโลมกันเลยแฮะ
“อืมมม พะ พี่ ...อ๊ะ มินซอกก”
“ลู่หานนิ่งๆซิ”
“อา อือออ ”
ลู่หานส่ายตัวไปมาพร้อมครางเบาๆด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำเอาพี่มินซอกถึงกับเช็ดอ้วกที่เลอะต้นคอของลู่หานด้วยความยากลำบาก ผมจัดการอัดคลิปเล็กน้อยไม่ถึง 1 นาทีก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำด้วยสีหน้าอันแตกตื่น
“ลู่หานเป็นอะไรไหม? เมามากเลยซินะ ฉันไม่น่าบังคับนายเลย” ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าในมือพี่มินซอกมาเช็ดให้ลู่หานแทน
“เดี๋ยวไปบอกเซฮุนให้เอาลู่หานกลับหอดีกว่า”
“พี่มินซอกพาลู่หานกลับเถอะครับ เดี๋ยวผมบอกเซฮุนให้”
“ให้เซฮุนพากลับดีกว่าเพราะทั้งสองคนอยู่ห้องเดี๋ยวกัน”
“เซฮุนต้องอยู่รับรางวัลนักบาสดีเด่นนะครับ เอาลู่หานไปนอนห้องผมก็ได้ อาทิตย์นี้ เฉินรูมเมทผมกลับบ้านที่แดกุก นี้ครับคีย์การ์ด”
ผมส่งคีย์การ์ดให้พี่มินซอกไปอย่างส่งๆ ก่อนที่จะแอบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของคนเมาออกมา แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง หึ ผมเดินไปยังโต๊ะของเซฮุนอย่างหน้าตาเฉย ไคขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อไม่เห็นลู่หานและพี่มินซอกมากับผม ..เซฮุนมันชักดิ้นชักงอพอผมพูดประโยคนี้ออกไป
“พี่มินซอกไปส่งลู่หานที่ห้องหอของนายแล้ว ไม่ต้องกลัว ..ฉันเจอคีย์การ์ดห้องพวกนายอยู่ในกระเป๋ากางเกงของลู่หาน” ตอแหลเป็นเลิศ!
“นายปล่อยให้ลู่หานไปได้ไง!!”
“ใจเย็นซิ นายต้องรอรับรางวัลนักบาสดีเด่นไม่ใช่หรอ? นี้มันงานโรงเรียน เดี๋ยวอาจารย์ก็ด่าหรอก!”
“โถ่เว้ย!!”
เซฮุนสถบคำด่าออกมาอย่างไม่พอใจ เขากัดฟันดังกรอกแต่ถึงอย่างไงเขาก็ต้องอยู่ในงานโรงเรียนต่อ หึ ต่อไปนี้นายต้องเป็นของฉันคนเดียว โอเซฮุน!! ฉันชอบนาย ฉันต้องได้นายมาครอบครอง จำเอาไว้ลู่หาน! นายไม่มีสิทธิ์มาแตะคนของฉัน อีก-ต่อ-ไป
<เซฮุน talk>
อ๊ากก!!
ตอนนี้ผมกำลังบ้าเพราะลู่หานไม่ได้อยู่ที่ห้อง! โทรไปก็ไม่สามารถติดต่อได้ ไหนอีชิ้งบอกว่าประธานสภามาส่งลู่หานแล้วไง? ผมเหมือนคนบ้าที่วิ่งตามหาลู่หานไปทั่ว หลังงานโรงเรียนจบลง โดยมี อีชิ้งและไอ้ไคมาช่วยด้วย
พอไปหาประธานสภาที่หอ สภานักเรียน รุ่นพี่คนหนึ่งก็บอกว่า พี่มินซอกกลับบ้านที่ปูซานไปเมื่อไม่นานมานี่ .. แล้วแบบนี้ลู่หานหายไปไหน? ในหัวผมมันขาวโพลนไปหมด ความรู้สึกช็อคทำเอาผมสับสน ..ถ้าลู่หานเป็นอะไรไปผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด!!
“เซฮุน ใจเย็นเพื่อน”
ไคมันตบไหล่ผมเบาๆ ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ห้องเรียนหลังจากที่ตามหาลู่หานมาทั้งคืน ผมมาถึงห้องคนแรกและเพื่อนคนอื่นๆก็ทยอยเข้ามา อีชิ้งเองก็มาปลอบผมเช่นเดียวกัน เขาซื้อขนมปังมาให้ผมกินรองท้อง ผมรู้สึกอยากจะฆ่าตัวเองเพราะเมื่อก่อนผมไม่ชอบอีชิ้งเอาเสียเลย
เหอะ!! ก็เขาชอบตวาดลู่หานนี่นา
“ไม่เป็นไร ลู่หานจะปลอดภัย” อีชิ้งกุมมือผมไว้พร้อมกับมอบรอยยิ้มแสนอบอุ่นจนผมสัมผัสได้
“ซะ เซฮุน”
“ลู่หาน!!”
เมื่อลู่หานเดินเข้ามาในห้องด้วยอาการมึนงง ผมก็รีบไปช่วยพยุงมานั่งตรงโต๊ะของกวางน้อยทันที สภาพลู่หานมันช่างดูไม่ได้จริงๆ หัวก็ยุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็ดูตัวใหญ่กว่าตัวเอง อีชิ้งหยิบขวดน้ำมาให้ลู่หานดื่มเพื่ออีกคนจะได้มีสติมากกว่านี้
“นายหายไปไหนมาลู่หาน ?? ฉันตามหานายแทบแย่!!”
“ลู่หานไปอยู่หออีชิ้งมาฮะ” เสี่ยวลู่มองผมตาแป๋วแล้วพูดออกมา ผมหันไปมองหน้าอีชิ้ง แต่เขากับขมวดคิ้วเชิงงุนงง ..ตกลงมันอย่างไงกันแน่??
“เอ๊ะ !! ไปอยู่ตอนไหน? เมื่อคืนฉันนอนคนเดียวนะลู่หาน”
“ห๊า! ..บะ บ้าน่า” เสี่ยวลู่ตกใจมาก เขาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้โดยเร็ว เหงื่อเม็ดใหญ่ซึมออกจากจากขมับเล็กน้อย
“นั่นเสื้อของพี่มินซอกใช่ไหม? ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้เลยนะ”
ไคพูดสวนขึ้นมาอย่างเหลืออด น้ำเสียงเรียบๆนิ่งๆนั้น มันทำให้ผมและคนอื่นๆอ้าปากค้างไปตามๆกัน ลู่หานตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าก็เริ่มถอดสีอย่างเห็นได้ชัด ..ผมทำได้เพียงกุมมือของกวางน้อยไว้ ลู่หานกำลังโดดเดี่ยว ผมอยากให้เขารู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ ...และจะอยู่ข้างเขาตลอดไป
“นะ นี้มันเสื้อของอีชิ้ง ...นายเอาให้ฉันใส่ไม่ใช่หรอ? อีชิ้งนายพูดซิ ทำไมนายถึงเงียบ”
เสี่ยวลู่สติแตกกระเจิงไปหมด เขาสะบัดมือของผมออกแล้วเข้าไปคว้าตัวอีชิ้งมาเขย่าเพื่อหาคำตอบ แต่มันเปล่าประโยชน์ อีชิ้งเงียบสนิท สายตาของคนร่างบางมองมาทางผมอย่างผิดหวัง .. แบบนี้คำตอบมันก็ชัดแล้ว
นั้นมันเสื้อของพี่มินซอก
และลู่หานก็ไม่ได้นอนกับอีชิ้ง !!!
ผมแทบหยุดหายใจเมื่อรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ไคหัวเราะในลำคออย่างกับคนบ้า อีชิ้งก้มหน้านิ่งไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ ส่วนลู่หาน ... เขายังคงช็อกและเขย่าร่างบางเพื่อเค้นหาคำตอบ ทุกอย่างมันถึงบทสรุปแล้วใช่มั้ย? ลู่หานนอนกับพี่มินซอกเมื่อคืน .. ลู่หานกำลังโกหกผม มันต้องไม่ใช่แบบนี้ซิ
ตอนนี้ผมแค่สงสัยว่า ..เสี่ยวลู่ยังรักผมอยู่หรือเปล่า?
ความคิดเห็น