คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +++Chapter 1+++
หกปีก่อน ที่บ้านตระกูลอู๋ในเวลานั้นมีแต่ความสุขสันต์ ด้วยนายหญิงของบ้านกำลังตั้งครรภ์ คริสถึงกับหอบเอางานกลับมาทำที่บ้านเพื่อคอยอยู่ดูแลภรรยากับลูกจนถูกป้าหลี่แซวว่าเห่อลูก
“โธ่ป้าครับ ก็ลูกชายคนแรกของผมนี่นา” คริสในวัยยี่สิบหกปียิ้มกว้างให้ป้าหลี่ หูก็ยังแนบอยู่ที่หน้าท้องนูน
“จะบ้าเหรออี้ฟาน ใครบอกว่าเราจะได้ลูกชายกัน”
“ก็ฉันมั่นใจว่าเชื้อฉันดี ยังไงๆก็ต้องเป็นอี้ฟานตัวน้อยแน่นอน” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอย่างมั่นใจ “ท้องแค่หกเดือน แต่ท้องใหญ่อย่างกับคนใกล้คลอด ลูกฝาแฝดเหรอหื้ม”
“ป้าหลี่ดูสิคะ ดูท่าเขาจะสติไม่ค่อยดีแล้ว” ลู่หานเอ่ยฟ้อง
“เอาเถอะค่ะคุณลู่หาน คุณคริสอกก็บ้าเห่อไปอย่างนั้น แต่ถ้าคุณลู่หานจะมีฝาแฝดจริงๆก็ดีนะคะ คงสนุกน่าดู”
“ฮ่าๆๆ เห็นไหมลู่หาน ขนาดป้าหลี่ยังบอกว่าดีเลย”
“เจ้าบ้าอี้ฟาน!!!” หญิงสาวฟาดลงกลางหลังคนอายุมากกว่าแรงๆด้วยความเขิน จะอยากมีลูกแฝดอะไรนักหนานะ คนเดียวก็เหนื่อยจะแย่ ไม่ลองมาท้องเองบ้างล่ะตาบ้า!!! ถึงจะทั้งเขินทั้งโมโหจนหน้าดำหน้าแดงก็เถอะ...
แต่สุดท้ายเรื่องทั้งหมดก็จบลงด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ถ้าเป็นแบบนี้ได้ตลอดไปก็คงดี...
“พี่อี้ฟาน...” วงแขนขาวเนียนโอบรอบเอวสอบของสามีไว้ ใบหน้าซบลงกับแผ่นหลังกว้าง
“หืม ว่าไงคนดี”ร่างหนาหันกลับมาเผชิญหน้ากัน ดวงตาใสจ้องหน้าคนสูงกว่าเขม็ง ทำเอาคริสแปลกใจ ทั้งจ้องหน้า ไหนจะเรียกเขาว่าพี่อีก มันก็จริงที่เขาแก่กว่าลู่หานสองปี แต่ปกติลู่หานก็ไม่ได้เรียกเขาอย่างนี้
“มีเรื่องจะบอกฉันหรือเปล่า??”
“เช่นเรื่องอะไรอะไรล่ะครับ”
“ก็.. เรื่องของจุนมยอน...”
“เธอรู้แล้ว??”
“อื้ม...”
“ลู่หาน เรื่องนี้พี่อธิบายได้...” คริสผละอ้อมแขนออก มือหนาจับมือของคนรักเอาไว้แน่นราวกลับกลัวว่าหากคลายแม้เพียงนิด ตนจะไม่มีโอกาสได้จับมือน้อยคู่นี้ และจะไม่ได้อธิบายความจริงให้เธอฟังอีกแล้ว
“ไม่ต้องหรอก...” ลู่หานดึงมือตัวเองออกเบาๆ แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่ใช่ว่าเธอจะไม่โกรธเลย
“...”
“ฉันไม่ได้โกรธพี่...” หญิงสาวตัดสินใจโกหก หลังจากที่เสียน้ำตาไปมาก ลู่หานมานั่งไตร่ตรองอยู่นาน เธอเชื่อมั่นในตัวคริส ความรักที่สั่งสมกันมาตั้งแต่เด็กคงไม่ใช่เรื่องหลอกลวง เธอเชื่อว่า แม้จะมีจุนมยอนมาอีกคน คริสก็คงไม่รักเธอน้อยลงไป เมื่อคิดได้อย่างนี้ เธอจึงไม่อยากให้คริสเห็นแก่ตัว ทำผู้หญิงท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ลู่หานเลยตั้งใจจะทำใจกว้าง ยอมรับผู้หญิงคนนี้กับลูก.. ของคริส พอเด็กคลอดออกมาแล้ว ค่อยคิดกันอีกทีว่าฝ่ายนั้นหรือคริสจะเก็บเด็กเอาไว้
นั่นฟังดูเหมือนลู่หานใจกว้าง และดูจะเป็นความคิดที่ดีที่สุด แต่ลู่หานไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นไปได้ด้วยดีหรือเปล่า...
“ทำไมไม่พาเขามาอยู่ด้วยกันล่ะ...”
.
.
.
สามวันต่อมา...
ลู่หานนั่งอยู่ในห้องรับแขกอย่างเหม่อลอย แน่นอน ความคิดของเธอที่พูดไปในวันนั้นคริสก็คัดค้านอยู่บ้าง แต่หลังจากได้คุยกันอย่างจริงจัง อี้หานก็ยอมเห็นด้วยในที่สุด ในใจเขาเองก็คงจะรู้สึกผิดและกลัวอยู่ไม่น้อย ลู่หานเองก็เช่นกัน... แต่ความกลัวของเธอนั้นไม่เหมือนกับคริส คริสนั้นกลัวที่จะบอกความจริงกับลู่หาน ส่วนลู่หานนั้นเธอไม่กล้าที่จะยอมรับว่าเธอกลัวเหลือเกิน...
กลัวคริสจะเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนนั้น...
หากเธอไม่คิดอะไรก็คงแปลก ต่อให้เชื่อใจกันมากแค่ไหน ลองมาเจอแบบนี้บ้าง แม้แต่คนที่ใจแข็งที่สุดในโลกก็ต้องหวั่นไหว นับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ
“คุณลู่หานคะ.. คุณคริสกลับมาแล้วค่ะ คุณจุนมยอนมาด้วย” เพ่ยเพ่ย สาวใช้คนสนิทที่อยู่กับลู่หานมานานนั่งลงบนพื้นข้างๆเก้าอี้ที่เจ้านายนั่งอยู่ มือเรียวแตะเบาๆที่แขนเล็กที่ดูจะผอมลงไปจากเมื่อก่อนเกิดเรื่องมาก เมื่อก่อนนั้นแม้ลู่หานจะไม่ได้อวบอ้วนอะไร แต่ก็พอจะมีเนื้อหนังบ้าง ยิ่งพอมีคุณชายหรือคุณหนูน้อยอยู่ในท้อง ร่างเล็กก็มีน้ำมีนวลขึ้น เพราะเจ้าตัวกินอาหารเข้าไปบำรุงให้ลูกรักเสียมาก แต่ตอนนี้... แม้แต่แรงจะเดินยังไม่มี
“งั้นเหรอ... ขอบใจนะเพ่ยเพ่ย”
“คุณลู่หาน จะกลับขึ้นห้องก่อนไหมคะ”
“ได้ยังไงล่ะเพ่ยเพ่ย แขกมาบ้าน เราจะไม่ต้อนรับได้ยังไง พยุงฉันไปรับคุณคริสทีสิ บินไปเกาหลีตั้งสามวัน กลับมาคงเหนื่อยแย่” ร่างบางยื่นแขนให้เพ่ยเพ่ย ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยน้ำหนักครรภ์ที่เพิ่มขึ้นทุกวัน แต่คนที่กำลังจะออกไปรับก็เดินเข้ามาพอดี คริสรีบเดินมาประคองภรรยาโดยไม่ได้สนใจจุนมยอนที่มาจากทางด้านหลังอีก
คิมจุนมยอน เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของคริส เป็นหุ้นส่วนของบริษัท อีกทั้งยังเป็นผู้บริหารของสาขาที่เกาหลี ดังนั้นทุกครั้งที่คริสไปดูงาน เขาจะต้องพบกับเธอเสมอ จุนมยอนไม่เคยพบลู่หาน ถึงแม้จะไม่เคยเจอหรือรู้จักมักจี่อะไร แต่จุนมยอนก็รู้ดีถึงความรักของคนทั้งคู่ ถึงแม้เธอจะรู้ตัวดีว่ามาทีหลัง และตัวเองไม่ใช่คนที่คริสรัก แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะ...
...อิจฉา...
“คุณจุนมยอน ยินดีต้อนรับนะคะ ขอโทษด้วยที่ลุกขึ้นไปต้อนรับดีๆไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณลู่หานนี่... ตัวจริงสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะคะ คริสเล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังเกือบตลอดเวลาเลย” จุนมยอนยิ้มตาหยี เธอต้องอยู่ที่นี่ไปอีกอย่างน้อยห้าเดือน ยังไงมีมิตรย่อมดีกว่าศัตรูล่ะนะ
“...งั้นเหรอคะ.. คุณจุนมยอนเองก็สวยมากเหมือนกันนะคะ...”
“อย่าเรียกคุณเลยค่ะ เราอายุเท่ากัน เรียกว่าจุนมยอนเฉยๆ..”
“...”
“...หรือเรียกซูโฮเหมือนที่คริสเขาเรียกก็ได้ค่ะ” จุนมยอนยิ้ม โดยไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดของเธอได้สร้างบาดแผลเพิ่มในใจลู่หาน ผู้หญิงคนนี้.. จริงๆแล้วดีหรือร้ายกันแน่นะ... ลู่หานคิดในใจ
เพ่ยเพ่ยลอบมองเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วง ปกติแล้วคุณลู่หานน่ะ.. แม้แต่คนรับใช้สาวๆในบ้านมองหน้าคุณคริสยังโมโหเสียยกใหญ่ แต่ตอนนี้กลับต้องมายืนคุยกับผู้หญิงที่รู้อยู่เต็มอกว่ามีลูกของสามีตัวเองอยู่ในท้อง คุณลู่หานจะทนได้อย่างไร...
“คุณจุน.. เอ่อ.. จุนมยอนอา นี่ป้าหลี่ เป็นหัวหน้าคนรับใช้ที่นี้ ป้าเขาจะดูแลคุณช่วงที่พักอยู่ที่นี่ ห้องของคุณ เดี๋ยวสักพักเด็กๆจะยกสัมภาระไปให้ อยู่ที่ตึกกลางชั้นบน ข้างๆกับห้องพี่อี้ฟานกับฉันนะคะ” ลู่หานจงใจเน้นคำว่าห้องของอี้ฟานกับเธอ แม้จะไม่รู้ว่าจุนมยอนจะมาดีหรือมาร้าย แต่ถ้าจะให้เธอทนอยู่เฉยๆ คงเป็นไปไม่ได้หรอก
“อ่า.. ขอบคุณนะ ลู่หาน” จุนมยอนยิ้มบาง
“คุณจุนมยอนคะ.. กรุณาตามมาค่ะ ป้าจะพาไปที่ห้อง เพ่ยเพ่ย มากับป้าด้วย เผื่อคุณจุนมยอนต้องการอะไรเพิ่ม”
“ค่ะป้า” ป้าหลี่รีบพาจุนมยอนกับเพ่ยเพ่ยเดินออกมาจากห้องเมื่อเห็นสายตานายใหญ่ของบ้าน
หลังจากคนทั้งสามออกไปแล้ว ภายในห้องก็เงียบลง บรรยากาศน่าอึดอัดที่ไม่เคยมีมาก่อนระหว่างคริสกับลู่หานค่อยๆแผ่ไปครอบคลุม จนกระทั่งลู่หานทนไม่ไหว เธอไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีก เธอกางแขนออกเหมือนเด็กน้อยร้องหาอ้อมกอด อี้ฟานคุกเข่าลงตรงหน้าเก้าอี้ที่ลู่หานนั่งให้ระดับหน้าเท่ากัน และมอบอ้อมกอดที่คนตัวเล็กร้องหาโดยไม่ลังเล มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
“พี่.. ฮึก... ลู่หานทำไม่ได้... ฮือ...”
“พี่ขอโทษ..”
“ลู่หานไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่!! ไม่อยากเห็นหน้าอีกแล้ว!!!”
“...”
“พี่ไล่มันไปนะ.. ฮือ...”
“ลู่หาน...”
“เอามันออกไปจากบ้านเลย!!! พี่เป็นของลู่หานคนเดียว!!!”
“ลู่หานครับ มีเหตุผลหน่อยสิ...” คริสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ลู่หานคนเอาแต่ใจกลับมาแล้ว แถมยังงอแงไม่หยุดอีกต่างหาก ทั้งๆที่ในตอนแรกตัวเองเป็นคนบอกให้เขามาอยู่เองแท้ๆ แต่เมื่อเขาพูดจบประโยค ลู่หานก็ดึงร่างออกจากอ้อมกอดอุ่นทันที น้ำตาหยุดไหล สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา
“งั้นก็กลายเป็นฉันไม่มีเหตุผลแล้วล่ะสิ..” คำแทนตัวที่เปลี่ยนไปทำให้คริสรู้ว่าอารมณ์ของลู่หานได้เปลี่ยนไปแล้ว
“ไม่ใช่อย่างนั้น.."
“ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วยังไง? จะบอกว่าฉันงี่เง่าไปเอง ทั้งๆที่เรื่องนี้คนผิดคือพี่อย่างนั้นน่ะเหรอ..”
“เปล่า มันไม่ใช่อย่างนั้น..” คริสพยายามจะอธิบายให้ลู่หานฟัง แต่ช้าไปเสียแล้ว ปีศาจที่หลับไหลอยู่ในร่างนางฟ้าตัวน้อยตื่นขึ้นมาเสียแล้ว
“หึ มาได้แค่วันเดียวก็เข้าข้างมันเลยสินะ.. ฉันล่ะอยากจะรู้...”
“...”
“ถ้ามันตายพี่จะยังเข้าขางมันอยู่ไหม!!!”
.
.
.
"งั้นคุณลู่หานก็เกลียดคุณจุนมยอนมากเลยสิคะป้า” อี้ชิงถาม “ถ้าคุณลู่หานรู้ว่าตัวเองทนแบบนี้ไม่ได้ ก็ไม่น่าจะเสนอให้คุณจุนมยอนมาตั้งแต่แรกสิคะ”
“เรื่องบางเรื่องมันก็ซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจค่ะ คุณลู่หานเธอคิดว่าเธอจะรับได้”
“อย่างนี้คุณจุนมยอนก็ลำบากแย่เลยสิคะ...”
“ไม่หรอกค่ะ...”
“...”
“ถึงคุณลู่หานจะแกล้งคุณจุนมยอนด้วยทุกวิถีทางที่แกจะทำได้ แต่ก็ไม่ถึงกับทำร้ายร่างกายหรอกค่ะ เมื่อตอนที่คุณจุนมยอนย้ายเข้ามาได้สองเดือนกว่าๆ คุณลู่หานที่ท้องแก่ใกล้คลอดก็เกิดป่วยขึ้นมา...”
“นั่นเป็นเหตุผลที่คุณลู่หานตายเหรอคะ?”
“ป้าเองก็ไม่แน่ใจ...”
“...”
“วันที่คุณลู่หานคลอดลูก มีแค่คุณจุนมยอนคนเดียวที่อยูที่บ้าน วันนั้นเธอเป็นคนพาคุณลู่หานไปส่งโรงพยาบาล แต่คุณก็น่าจะนึกภาพออก คนท้องหกเดือนประคองคนท้องแปดเดือน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่สุดท้ายเธอก็ทำได้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจุนมยอนก็ช่วยชีวิตคุณลู่หานสิคะ...”
“จะว่าอย่างนั้นก็คงไม่ถูก.. เพราะเสียเวลาไปมาก พวกเธอใช้เวลาอยู่นานกว่าจะไปถึงโรงพยาบาล”
“...”
“หลังจากที่คุณคริสกลับจากต่างประเทศ และรู้ว่าพวกคนรับใช้หนีไปเที่ยวงานเทศกาลกันหมด คุณคริสโกรธมาก เธอรีบไปเยี่ยมคุณลู่หานที่โรงพยาบาล และคุณคริสก็พาคุณจุนมยอนกลับมาบ้าน และบอกกับพวกเราว่า คุณลู่หานตายแล้ว หลังจากวันนั้น คุณคริสก็เก็บตัวเงียบ ปีกตะวันตกกลายเป็นเขตหวงห้าม นอกจากคุณจุนมยอนแล้ว คุณคริสก็ไม่อณุญาตให้ใครเข้าไปอีกหลังจากวันนั้น ผู้หญิงทุกคนที่เคยเกี่ยวข้องกับคุณคริสก็ค่อยๆหายตัวไป ทีละคนสองคน... จนลือกันว่าวิญญาณคุณลู่หานมาตามล่าพวกเธอ”
“...”
“สามเดือนต่อมา คุณจุนมยอนก็คลอดลูกชาย และคุณคริสก็แต่งงานกัน โชคร้ายที่คุณจุนมยอนเสียชีวิตไปในคืนนั้น”
“...”
“คุณคริสสั่งห้ามไม่ให้ใครถามถึงการตายของคุณจุนมยอน จนถึงทุกวันนี้ ยังไม่เคยมีใครรูว่าคุณจุนมยอนตายได้ยังไง รู้แต่ที่ศพของเธอมีรอยมีดปักอยู่ตรงหน้าอก แม้ทุกคนจะสงสัย แต่ในเมื่อคุณคริสไม่สั่ง ใครจะกล้าแจ้งความ ต่อมาไม่นาน พวกคนใช้ที่เริ่มลือกันว่าคุณคริสฆ่าคุณจุนมยอนบ้างล่ะ ว่าคุณลู่หานเป็นคนทำบ้างล่ะก็กลัว และพากันลาออกไปจนหมด”
“แล้วลูกชายของคุณจุนมยอนล่ะคะ?”
“ป้าก็ไม่รู้ค่ะ... ไม่มีใครรู้...” จางอี้ชิงนึกสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา
“แล้วคุณจุนมยอนเสียชีวิตที่ไหนคะป้า”
“ที่ปีกตะวันตกค่ะ” หญิงสาวนิ่งอึ้ง ในเมื่อที่นั่นเป็นเขตหวงห้าม คนเดียวที่อยู่ในนั้นคือเขา... ไม่นะ... คุณคริสคงไม่ใช่คนที่ฆ่าคุณจุนมยอนหรอก.. แต่ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงไม่แจ้งความล่ะ... ตอนนี้จางอี้ชิงได้ตัดสินใจแล้ว หากเจ้าฆาตรกรนั่น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ฆ่าคุณจุนมยอน เป้าหมายต่อไปอาจจะเป็นเธอ เธอจะต้องตามหามันให้เจอก่อนที่มันจะลงมืออีกครั้ง...
และเพื่อให้ได้มาซึ่งเบาะแสนั่น...
เธอจำเป็นต้องไปที่ปีกตะวันตก!!!
.
.
.
ความคิดเห็น