คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : +++Intro+++
แสงสีทองลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานกว้าง ส่องกระทบไปที่ใบหน้าหวานสวยของคนที่นอนอยู่บนเตียง ร่างของจางอี้ชิงบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆแล้วยันตัวขึ้นนั่ง เธอหันไปมองที่ว่างบนเตียงข้างๆกาย ไม่มาอีกแล้วสินะ...
ไม่สิ.. มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่นา...
หลังจากแต่งงานกันมาห้าปี คริสหรืออู๋อี้ฟานก็แทบจะไม่เคยนอนที่ห้องเลย มีแค่บางคืนเท่านั้นที่เขาเข้ามา ‘ทำอย่างว่า’ เสร็จแล้วก็ออกไป ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปไหน แต่ไม่เคยกล้าตามไป ชีวิตที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้ว ได้แต่งงานมีครอบครัว ได้พบผู้ชายที่ดี มีลูกเลี้ยงที่น่ารัก ทั้งหมดนี้มันดีเกินกว่าที่ผู้หญิงคนไหนจะขอได้ คริสเองก็ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงอื่นมากวนใจเธอเลย
เพราะผู้หญิงคนเดียวที่เขารักได้ตายจากไปแล้ว...
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ในห้องน้ำกำลังจะตะโกนตอบรับ หากไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน คงจะเป็นพวกสาวใช้ขึ้นมาทำงานนั่นแหล่ะ เสียงตวัดผ้าปูที่นอนดังขึ้นพร้อมกับเสียงซุบซิบของสาวใช้
“คุณคริสไม่มาอีกแล้วล่ะ”
“เห ไม่มาอีกแล้วเหรอ จะสามเดือนอยู่แล้วนะ..”
“สงสัยจะไปนอนที่ปีกตะวันตกอีกแล้ว”
“แปลกจัง.. ทั้งๆที่คุณคริสสั่งห้ามเด็ดขาดว่าไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไป ขนาดคุณอี้ชิงก็ยังห้าม ทำไมตัวเองถึง..”
“นั่นน่ะสิ.. ฉันล่ะสงสารคุณอี้ชิงจัง แต่งมาตั้งแต่เด็ก จนป่านนี้คุณคริสยังเย็นชากับคุณอี้ชิงอยู่เลย จะให้มีความสุขบ้างซักนิดก็ไม่มี แถมยังตอกย้ำคุณหนูลู่หลันอยู่ทุกวันว่าคุณอี้ชิงไม่ใช่แม่ของแก”
“โธ่ คุณคริสเขาก็คงยังรักคุณลู่หานอยู่นั่นแหล่ะ ก็อย่างว่าล่ะนะ คุณลู่หานเป็นรักแรกของคุณคริสนี่นา”
“นั่นสินะ...”
“คุณคริสนี่ก็เหลือเกินจริงๆ คุณหนูจะเรียกคุณอี้ชิงว่าแม่ยังต้องแอบ นี่ ฉันได้ยินมาว่าคุณคริสกำลังติดต่อหมอผีคนนึงอยู่ล่ะ”
“หมอผี?”
“ก็ใช่น่ะสิ เธอว่าคุณคริสจะเรียกมาทำไมล่ะ ถ้าไม่ใช่...”
เพล้ง!!!
เสียงกระเบื้องเนื้อละเอียดกระทบกับพื้นเมื่อนายหญิงของบ้านทรุดลงกับพื้น พร้อมแจกันราคาแพงที่มือพลาดไปปัดตกลงมาด้วย เศษกระเบื้องบาดลงบนเนื้อผิวเนียน แม้ไม่ลึกมาก แต่แผลก็มีอยู่หลายแห่ง ในที่สุด เลือดก็ไหลนองตามพื้นอย่างน่ากลัว ดีที่เจ้าตัวหมดสติไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคงช็อคน่าดู
“คะ.. คุณอี้ชิงเหรอคะ” สาวใช้ถามเสียงสั่นๆ ตายแล้ว.. คุณอี้ชิงต้องได้ยินที่เธอพูดแน่ๆ
“คุณอี้ชิงคะ..” สาวใช้ทั้งสองค่อยๆเดินไปเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบเสียที แต่เมื่อบานประตูเปิดออก ภาพที่พวกเธอเห็นก็ทำให้พวกเธอตกใจจนเข่าอ่อน
“ป้าหลี่คะ!! ป้าหลี่!! ใครก็ได้!! ขึ้นมาช่วยคุณอี้ชิงที!!!!”
.
.
.
ที่บ้านตระกูลอู๋..
จางอี้ชิงที่ทั้งร่างถูกผ้าพันแผลพันไว้นั่งพิงพนักเตียงนิ่งๆพลางถอนใจเบาๆ ในหัวยังคงได้ยินคำพูดของสาวใช้ทั้งสองคนนั้น แม้เธอจะได้พยายามอย่างหนักที่จะลืม แต่มันก็เหมือนกับจะฝังลงไปในโสตประสาทของเธอเสียแล้ว
คุณคริสจะเรียกคุณลู่หานกลับมา....
คุณคริสไม่เคยเชื่อเรื่องนี้ ทุกคนในบ้านต่างรู้ดี แต่ตอนเขากลับ... เธอเป็นภรรยาที่แย่ขนาดนั้นเลยหรือไงกันนะ.. จางอี้ชิงมั่นใจมาตลอดว่าเธอทำดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้แล้ว สวรรค์รู้ดีว่าเธอได้พยายามที่สุดแล้วที่จะเป็นภรรยาที่ดีของเขา แต่สุดท้าย.. ไม่ว่ายังไงเธอก็แทนที่คนๆนั้นไม่ได้อย่างนั้นสินะ...
แอ๊ด...
เสียงประตูแง้มออก หญิงสาวหันไปมองด้วยหัวใจพองโตเมื่อคิดว่าคนที่รอจะมาหา แต่หัวใจดวงน้อยก็ฟีบลงเมื่อคนที่มาเป็นป้าหลี่ แม่บ้านที่อยู่กับตระกูลอู๋มาเกือบตลอดชีวิต และอี้ชิงค่อนข้างมั่นใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเองเรื่องที่ป้าหลี่ไม่ชอบเธอ ถึงแม้ป้าหลี่จะไม่ได้กลั่นแกล้งอะไร เพราะเธอเป็นเจ้านาย เป็นภรรยาของคุณคริส แต่ความไม่ชอบนั้นแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิดเลยทีเดียว
“ป้าหลี่คะ...” หญิงชราที่เอาตะกร้าผลไม้มาวางข้างๆเตียงคนป่วยชะงักลำตัวยืดตรงขึ้น สายตาเย็นชาจ้องไปที่เจ้านายสาว “ทำไมป้าถึงเกลียดอี้ชิงนักล่ะคะ...”
“ป้าไม่ได้เกลีลยดคุณค่ะ”
“...”
“ป้าเป็นแค่คนรับใช้ จะมีสิทธิ์อะไรไปเกลียดคุณ”
“ป้าคะ...”
“ป้าแค่รู้สึกประหลาดใจว่าทำคุณถึงยอมแต่งงานง่ายนัก ทั้งๆที่อายุแค่ 19 ทำไมคุณถึงทิ้งอนาคตของตัวเองเพื่อบริษัท ป้าไม่ได้เกลียดคุณ”
“...”
“ป้าจำคุณได้เสมอ อย่าคิดมากเลยค่ะ... ลูกเป็ดขี้เหร่...” อี้ชิงยิ้มออกมาบางๆ แค่นี้เธอก็ใจชื้นขึ้นมาแล้ว ในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียวแบบนี้ การที่ได้รับรู้ว่าอย่างน้อยก็มีคนๆนึงที่ไม่ได้เกลียดเราก็ทำให้อุ่นใจขึ้นมากแล้ว ลูกเป็ดขี้เหร่งั้นเหรอ... นานมากแล้วสินะ ฮะๆ คิดถึงจัง...
“ขอบคุณค่ะป้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณต้องการอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าจะไปจัดมาให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ..”
“...”
“ป้าคะ... ป้าช่วยเล่าเรื่องของคุณลู่หานกับคุณจุนมยอนให้อี้ชิงฟังหน่อยได้ไหมคะ...” เสียงหวานลังเลเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เธอต้องการฟังจะเป็นเรื่องที่เธอควรรับรู้หรือไม่ ไม่อย่างนั้น... ทำไมตลอดห้าปีที่ผ่านมาทำไมถึงไม่เคยมีใครพูดถึงนายหญิงทั้งสองคนก่อนหน้าเธอเลย..
“...”
“อ่า.. ถ้าไม่อยากเล่าก็ได้นะคะ... อี้ชิง...”
“ถึงเวลาที่คุณควรรู้แล้วค่ะ...” ป้าหลี่เดินไปนั่งข้างๆเตียงของอี้ชิง มือที่เหี่ยวย่นลูบมือหญิงสาวเบาๆ ถึงเวลาแล้วที่จางอี้ชิงควรจะได้รับรู้เรื่องเหล่านี้เสียที
“...”
“เรื่องมันเริ่มที่...”
.
.
.
ความคิดเห็น