คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : : เพื่อนสนิท..: Singular
คำเตือน : 1.นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย ไม่ชอบกด X ออกไป
2.เนื้อหาในเรื่องถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการไม่เกี่ยวข้องกับศิลปินใดๆทั้งสิ้น
ตอนที่ 1 : เพื่อนสนิท..
4 ปี....
4 ปีเต็มๆ ที่ผม ‘ซิน’ ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้...คนที่อยู่ตรงหน้าผม..ในฐานะ มือกีตาร์...เพื่อน..และคนที่ผมแอบหลงรัก...
ผมไม่เคยแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองและพยายามคิดว่า..ผมชอบมันในฐานะเพื่อน...เพื่อนที่ผมสนิทที่สุดเท่านั้น
แต่เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน ก็ทำให้ผมแน่ใจ...ว่าความรู้สึกที่ผมมีให้มันนั้นมันมากเกินกว่าเพื่อน
‘เฮ้ยซิน นี่แป้ง แฟนกู’
‘.........’
‘เฮ้ย ซิน ..ซิน’
‘ฮะ ..เอ่อ เออๆคบกันตอนไหนวะ ไม่บอกกูเลยนะมึง ฮ่าๆ’ หัวเราะ....ทั้งที่ในใจเหมือนโดนกรีด เจ็บ..เจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็น
‘ก็ซักพักแล้วล่ะ วันนี้มีโอกาสพามาโชว์ จะได้รู้ไว้ว่ากูหวง ฮ่าๆ ไปละ น้องเค้าหิวข้าว’มันพูดจบก็จูงมือแป้งออกไป
‘เออๆ ไม่ยุ่งหรอกน่า แต่ก็ระวังไว้นะมึง ฮ่าๆๆ’คำพูดสุดท้ายของผมจบลงด้วยเสียงหัวเราะ...พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“ซิน..ซิน เฮ้ย ซิน”
“............”
“ซินนนน!!!!!!!” เสียงตะโกนข้างหู ทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“อะไร ตะโกนซะเสียงดัง ตกใจหมด”
“ก็มึงเป็นอะไร นั่งเงียบ เอาแต่มองหน้ากู เรียกดีๆก็ไม่ตอบ เลยต้องตะโกน"
“เปล่า..มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”
“ไปเห่อะ เฮียปอเรียกแล้ว” เฮียปอคือพี่ที่ดูแลและคอยจัดการเรื่องการรับงานให้วงเราเองครับ
“ถึงคิวแล้วหรอ”
“อือ รออีกเพลง พอพี่แสตมป์เล่นเสร็จก็ขึ้นได้เลย”
“อืม...”
“ไม่เป็นไรแน่นะ หน้าซีดแปลกๆ”นัทพูดพลางเอามือมาแตะหน้าผากผม สัมผัสนั้นทำให้ผมสะดุ้ง เผลอเอามือปัดออกอย่างเร็ว มันทำหน้าอึ้งๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว นั่นทำให้ผมรีบหลบตาและตั้งท่าจะเดินหนี ก็ไอ้หน้าตาแบบนี้น่ะ แสดงว่ามันกำลังโกรธน่ะสิ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวเดิน ก็ถูกมันดึงแขนไว้ก่อน
“มึง..เป็น..เชี่ยอะไร”
“..........”ผมเลือกที่จะไม่ตอบ แล้วพยายามแกะมือมันออกจากแขน
“กูถาม..ไม่ได้ยินเหรอ!!!” เสียงที่ดังขึ้นมาพร้อมกับแรงบีบที่แขน ปวด..จนทำให้น้ำตาซึม
“........”
“ซิน! จะตอบไม่ตะ..”
‘ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ปลายทางจะเป็นเช่นไร ล้มลงแล้วจะยืนขึ้นได้หรือไม่...’
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มันดังขึ้น ทำให้มันเลือกที่จะปล่อยแขนผมแล้วกดรับโทรศัพท์
“ครับแป้ง อยู่ที่ผับครับ ทำงาน ทำงานครับแป้ง แป้งอย่างี่เง่าสิ ครับ กลับถึงบ้านแล้วจะโทรหา”คำพูดพวกนั้นทำให้ผมกัดริมฝีปากแน่นแล้วรีบเดินหนีมัน
“ซิน นัท ขึ้นเวทีได้แล้ว”เสียงเฮียปอดังขึ้น ทำให้ผมนึกได้ว่าต้องเล่นต่อจากพี่แสตมป์ นัทเองก็วางสายแล้วมองมาทางผม ผมจึงต้องก้าวขึ้นเวที โดยมีมันตามขึ้นมา ตลอดเวลาที่พวกเราเล่น ผมไม่แม้แต่จะหันไปมองมัน ได้แต่พูดหยอกล้อกับแฟนคลับ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันลอบมองมาทางผมบ่อยๆ พอเล่นเสร็จ ผมกล่าวขอบคุณแล้วรีบเดินลงจากเวที ทำให้แฟนคลับถึงกับนั่งงง ส่วนนัทมันก็พูดทักทายแฟนคลับต่อเล็กน้อยก่อนจะตามลงมา
ผมรู้...ว่าไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน ผมทำได้ดีมาตลอด แต่ผมขอ....ขอแค่วันนี้วันเดียว..
แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น..
...................................................................................................
.....................................................................................
.......................................................................
สั้นไปมั้ย?? สั้นเหรอ ฮ่าๆ ขอโทษค่า
ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ 
ความคิดเห็น