ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชั่วโมงเรียนที่ 2
@ 07:00 น.
ณ ร้านอาหาร ไม่ไกล้ไม่ไกลจากโรงเรียนสตรีเท่าไหร่นัก เป็นร้านอาหารที่ใหญ่ปานกลาง แต่เงียบเหงาอย่างกับป่าช้า (เพราะร้านไม่มีลูกค้าเลย) พนักงานในร้านมีแค่สามคน ตอนนี้นั่งเซ็งกันอยู่ในร้าน และยุนนาก็เดินออกมาจากหลังร้าน
ยุนนา- “วันนี้ก็อากาศสดใสเหมือนเดิมเลยนะทุกคน ^^”
ป้าเพ็ญ- “ค่ะ คุณหนูสดชื่นอย่างเงียบกริบเลยค่ะ”
ยุนนา- “ไม่เอาน่าป้าเพ็ญ ลุงพร พี่แพร ทำไมนั่งหน้าเซ็งงั้นล่ะ รีบไปเข้าครัวเร็วเดี๋ยวลูกค้าอาจจะเข้ามาก็ได้นะ”
พี่แพร- “โถ่ คุณหนูหลายเดือนมาเนี่ย ร้านเราไม่ค่อยมีลูกค้าเลยนะค่ะ”
ลุงพร- “นั่นน่ะสิ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้แท้ๆ”
ยุนนา- “ทุกคนห้ามท้อเด็ดขาดนะ ยุนนาคนนี้จะทำให้สถานการณ์ของร้านเรากลับมาดีขึ้นให้ได้ ตอนนี้หนี้ของร้านก็เหลือไม่เท่าไหร่แล้วด้วย”
พี่แพร- “พี่แพรเชื่อว่าคุณหนูทำได้แน่ค่ะ”
ยุนนา- “ทุกคน ตอนเย็นยุนจะมาช่วยงานนะ เดี๋ยวยุนจะไปหาแม่ แล้วจะเลยไปโรงเรียนเลย ที่เหลือฝากทุกคนด้วยนะ” ยุนนาวิ่งออกไปอย่างร่าเริง
พี่แพร- “คุณหนูยังร่าเริงเหมือนเดิมเลย”
ป้าเพ็ญ- “ถึงพ่อแม่กับร้านอาหารจะอยู่ในสภาพย่ำแย่ ก็ยังเป็นเด็กดี”
ลุงพร- “น่าชื่นชมจริง ^^”
@โรงพยาบาลแห่งนึง ในห้องพักพิเศษ ยุนอา แม่ของยุนนานอนเป็นเจ้าหญิงนิททราอยู่เป็นเตียงคนไข้ สต็อปเดินเข้ามาวางของเยี่ยมไว้ที่โต๊ะ และเดินไปเปิดผ้าม่านรับแสงอรุณยามเช้า
ยุนนา- “คุณแม่ อีกไม่กี่วันหนูก็ขึ้น ม.6 แล้วนะ แม่ดีใจกับหนูมั้ยล่ะ...” ยุนนาเดินมากุมมือแม่บัวไว้
ยุนนา- “แม่รีบๆฟื้นนะค่ะ เพราะถ้าหนูจบม.6แล้ว หนูจะออกมาดูแลร้านของเรา แม่รีบฟื้นมาดูความสำเร็จของหนูด้วยนะ” ยุนนายิ้มและวิ่งมาตะโกนที่หน้าต่างห้อง
ยุนนา- “ถึงพ่อจะไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร หนูจะหาเงินใช้หนี้เอง พอกลับจากโรงเรียนแล้วหนูจะมาช่วย สักวันร้านเราต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่!!” (เสียงดังลั่นโรงพยาบาล -__-“)
จากนั้นยุนนาจึงเดินไปหยิบกระเป๋าและวิ่งออกจากห้องไป ตามด้วยเสียงตะโกนว่าจากนางพยาบาล
พยาบาล- “เงียบหน่อยสิค่ะ”
หมอ- “เด็กคนนั้นอีกแล้วเหรอ?”
@หน้าประตูโรงเรียนสตรี มีนักเรียนหญิงน่าตาน่ารักคนนึงมายืนดักรอยุนนาอยู่
ยุนนา- “อ้าว หม่อนมี่อะไรเหรอ?”
หม่อน- “คุณยุนนา คบกับฉันเถอะนะค่ะ >///<”
ยุนนา- “ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่ทอม -_-”
หม่อน- “ฉันไม่แคร์ค่ะ” หม่อนพูดจบก็จะกระโดดกอดยุนนา ยุนนาเบี่ยงตัวหลบทัน หม่อนเลยหน้าคว่ำลงพื้น จังหวะนั้นยุนนาจึงวิ่งหนีไปทันที
หม่อน- “เดี๋ยว! (ลุกไม่ขึ้น -_-)”
ยุนนากำลังจะเข้าโรงเรียน แต่ยามกับปิดประตูโรงเรียนซะก่อน
ยุนนา- “อ๊า อย่าเพิ่งสิ” ยามปิดประตูเสร็จก็เดินหนีไป ไม่สนใจสต็อปเลยซะงั้น
ยุนนา- “ไม่สนเรอะ หน็อย! ไอ้บ้าฉันไม่ยอมแพ้หรอก ย๊ากกกก!!!” ยุนนาเตรียมตั้งท่า และกระโดดข้ามประตู ที่สูงเพียงเอวไปสบตากลางอากาศ กับแทคยอนที่ยืนมองอยู่ข้างล่าง
ยุนนา- “เหวอ หลบไปๆ” และแล้วก็ร่วงลงมาทับกแทคยอนจนได้
แทคยอน- “โอ๊ย! หนัก!?” ได้ยินดังนั้นยุนนาจึงลุกออกจากตัวแทคยอนทันที
ยุนนา- “โทษๆ นายไม่เป็นไรใช่มั้ย” ยุนนากำลังจะช่วยแทคยอนลุก แต่แทคยอนปัดมือออก
แทคยอน- “อย่าแตะต้องตัวฉัน”
ยุนนา- “เห? (งง)”
แทคยอน- “ไอ้บ้าเอ้ย กระโดดมาได้ เป็นลิงหรือไง?”
ยุนนา- “ว่าไงนะ? (โมโห)”
ทีมงาน- “น้องแทคยอน มาทำอะไรตรงนี้กองถ่ายอยู่ทางโน่นนะ ว่าแต่น้องยงกุก น้องแดฮยอนกับฮิมซานยังไม่มาอีกเหรอ?”
แทคยอน- “ไม่รู้เหมือนกันครับ”
แฟนคลับวิ่งมากรี๊ดกร๊าดแทคยอน และถ่ายรูปกันเต็มไปหมดแทคยอนจึงเดินหนีไปด้วยความรำคาญ
ยุนนา- “อะไรกันหมอนั่นมาว่าฉันเป็นลิง ว่าแต่ที่เขาบอกว่าจะมีดารามาถ่ายแบบที่โรงเรียนเรา ก็คือตานี่เองเหรอ เชอะ เป็นดาราหน่อยทำเป็นหยิ่ง”
@ไกล้ๆกับกองถ่ายแบบ มีรูปปั้นเทพีตั้งอยู่ ฮโยมินมาเดินป้วนเปี้ยนรอบรูปปั้น ในหัวก็สงสัยว่ามันมาได้ยังไง (ที่จริงทีมงานเอามาตั้งไว้เพื่อรอถ่ายแบบ)
แต่ในขณะที่กำลังสำรวจรูปปั้นอยู่ ก็มีคนวิ่งมาชนหลังฮโยมิน (อีกแล้ว --_--)
แดฮยอน- “อ๊ะ โทษที เอ้อเธอถามหน่อยสิ กองถ่ายแบบอยู่ตรงไหนเหรอ”
ฮโยมิน- “ตั้งโด่อยู่โน่นไง มองไม่เห็นเหรอ”
แดฮยอน- “อ้อ จริงด้วย ขอบใจมาก” พูดจบแดฮยอนก็เดินออกไปสวนกับยุนนาที่เดินเข้ามาหาฮโยมินพอดี
ยุนนา- “ยัยมิน ทำไรอยู่!!!”
ฮโยมิน- “ว้าย ยุนเองหรอ ใจหายหมดเลย”
ยุนนา- “ทำอะไรอยู่น่ะ ไม่เข้าเรียนเหรอไง? ชั่วโมงแรกเรียนเคมีนะ”
ฮโยมิน- “นี่มันยังไม่โฮมรูมเลยนะ ละเมอรึไงยะ”
ยุนนา- “หา! (ช็อค) นี่เรารีบกระโดดข้ามประตูมา เพื่อเหตุอันใด?”
ฮโยมิน- “นี่นี่ ยุนอ่านนี่สิ” ฮโยมินชี้ไม้ชี้มือไปที่ป้ายที่อยู่ข้างๆรูปปั้นเทพี
ยุนนา- “อะไร? (อ่าน) ถ้าคุณพบกุหลาบสีน้ำเงิน แล้วนำมาสักการะรูปปั้นเทพี คุณจะสมหวังทุกอย่างในความรัก”
ฮโยมิน- “สมหวังทุกอย่างในความรักเลยนะ ^///^ โรแมนติกซะ”
ยุนนา- “หา! -_-นี่เธอเชื่อจริงๆเหรอ แล้วโลกใบนี้มันมีกุหลาบสีน้ำเงินที่ไหนล่ะ”
ฮโยมิน- “ง่ะ =_= จริงเหรอ?”
ยุนนา- “ก็ใช่น่ะสิ ฉันว่าเราไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวโบรัมกับหนูยิ้มก็มาแล้วมั่ง?”
ฮโยมิน- “หึ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ยุนไปกินก่อนเลย เดี๋ยวฉันจะหากุหลาบสีนำเงินก่อน แล้วจะตามไป”
ยุนนา- “จะรอที่โรงอาหารนะ เฮ้อ วันนี้ก็บ้าตามเคยเพื่อนฉันมีใครปกติสักคนมั้ยเนี่ย -_-!”
ฮโยมิน- “ฉันได้ยินนะยะ”
@ต่อมา ฮโยมินซุ่มอยู่หลังกองถ่าย
ฮโยมิน- “มีใครอยู่เปล่านะ แอบเข้าไปแป๊ปนึงคงไม่มีใครว่าหรอกมั่งอิอิ^^” ฮโยมินกำลังจะเปิดม่านที่กั้นฉากหลังออก แต่เท้าไปสะดุดก้อนหินเสียหลักกำลังจะล้ม ฮิมซานเปิดม่านมาพอดี (แต่งชุดเจ้าชายด้วย) แถมยังถือดอกกุหลาบสีน้ำเงินไว้เต็มมือ พอเห็นฮโยมินกำลังจะหงายหลัง จึงทิ้งกุหลาบลงพื้นและจับตัวฮโยมินหมุนมาไว้ในอ้อมกอด แต่พอทั้งคู่เห็นหน้ากันก็ตกใจอย่างแรง
ฮิมซาน- “ยัยมินเหม็น!?”
ฮโยมิน- “ไอ้ฮิมเน่า!? ปล่อยฉันนะ” พูดไม่ทันจบฮโยมินก็ต่อยเป้าตาฮิมซานเข้าเต็มๆ
ฮิมซาน- “จ๊ากกกก!!!” ฮิมซานร้องเสียงหลงและปล่อยนทร่วงลง จนก้นกระแทกพื้น
ฮโยมิน- “โอ๊ย!! เจ็บนะยะ!”
ฮิมซาน- “ฉันก็เจ็บเหมือนกันแหละยัยบ้า!”
ฮโยมิน- “เจอนายทีไร เป็นต้องซวยทุกทีสิน่า”
ฮิมซาน- “มันเพราะใครล่ะ ให้ตายเมื่อเช้าก็โดนจิ้มตา สายมาก็โดนต่อยเข้าเป้าตาอีก อึ้ย ใครได้ยัยมินเหม็นอย่างเธอไปเป็นแฟนคงตายก่อนแต่งแน่”
ฮโยมิน- “หน็อย นั่นปากนายเหรอย่ะ.... เอ๋ นี่มันกุหลาบสีน้ำเงินนี่นา”
ฮโยมินดีใจสุดขีด รีบก้มเก็บกุหลาบทันที
ฮิมซาน- “เฮ้ ยัยปอปอย่ามามั่ว นี่มันของฉันนะ จะเอาไปไหนห๊ะ”
ฮโยมิน- “อะไร ขอนิดขอหน่อยไม่ได้ ว่าแต่นี่ของจริงใช่มั้ย”
ฮิมซาน- “ใช่ที่ไหน พ้นสีเอาต่างหาก”
ฮโยมิน- “อย่างงี้ก็แหกตากันสิ เรื่องรูปปั้นเทพีนั่นก็ด้วยเรอะ?”
ฮิมซาน- “แหกตาบ้าบออะไร อย่ามาใส่ความกันนะ นั่นมันฉากที่เขาเอาไว้ถ่ายแบบต่างหาก ยัยเบ๊อะ!”
ฮโยมิน- “ว่าใครเบ๊อะยะ ไอ้ฮิมเน่า”
ฮิมซาน- “ว่าคุณป้าแถวนี้มั่ง?”
ฮโยมิน- “หน็อย! คนอย่างนายนี่มัน...”
พี่ทีมงาน- “ฮิมซาน ถึงคิวถ่ายแล้วนะไปเตรียมตัวสแตนบายได้แล้วจ๊ะ”
ฮโยมิน- “นี่นายเป็นนายแบบเหรอ?”
ฮิมซาน- “แน่นอน คนมันหล่ออะนะ (แก๊กใส่นท =_=)”
ฮโยมิน- “แต่หัวขี้เลื่อยเนี่ยนะ?” โตโน่ถึงกับแก๊กสะดุด -_-
ฮิมซาน- “ยัยมินเหม็น”
ฮโยมิน- “จะทำไม ไอ้โตเน่า แบร่ :-P”
@ 07:27 น.
ณ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้ ในห้องนอนของโบรัม ลูกศิษย์ในโรงฝึกเข้ามาในห้องเพื่อจะมาปลุกโบรัม แล้วมาสะกิดหลังเธอให้ตื่น
ลูกศิษย์- “คุณหนู เช้าแล้วนะครับ ตื่นได้...” ยังไม่ทันที่ลูกศิษย์จะพูดจบ โบรัม ก็ลุกขึ้นมาแล้วจับลูกศิษย์ทุ่มลงพื้นด้วยความโมโห แถมตะโกนเสียงดังลั่น
โบรัม - “อย่ามาจับหลังชั้นนะ!!! เอ๋?”
ลูกศิษย์- “ตื่นแล้วเหรอ...ครับ (สลบคาที่ !-_-)”
โบรัม - “อ้าว สมรักษ์เองเหรอเนี่ย?”
อากง- “ฮ่าๆๆ ขนาดเพิ่งตื่นยังทุ่มเจ้านี่ได้ ฝีมือยังร้ายเหมือนเดิมนะหลานอั้ว^.^”
โบรัม - “อากง บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าปลุกหนูอย่างงี้ เคยจำได้มั่งรึเปล่า?” โบรัม เดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความโมโห
อากง- “อ้าว โกรธซะแล้ว”
ต่อมาโบรัม แต่งเตรียมไปโรงเรียนเสร็จเรียบร้อย กำลังจะเดินออกจากโรงฝึก ลูกศิษย์ก็มาเรียงแถวทำความเคารพเธอกันเป็นการใหญ่ แต่เธอกลับไม่ชอบใจเอาซะเลย เพราะมันดูเหมือนหลานสาวยากูซ่าจึงไม่มีใครกล้ามาจีบเธอ -_-
บรรดาลูกศิษย์- “อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนูโบรัม ”
โบรัม - “เฮ้อ เซ็งชะมัด” พอเดินออกมาจากโรงฝึกก็เจอกับดานีพอดี
ดานี- “ยังเหมือนลูกสาวยากูซ่าเหมือนเดิมเลยนะค่ะ โบรัม ^^”
โบรัม - “หนูยิ้ม มาได้ไง?” (เรียกหนูยิ้ม และที่จริงอายุเท่ากันนะ)
ดานี- “ฉันมาทำธุระแถวนี้ เลยว่าจะไปโรงเรียนพร้อมกับโบรัม น่ะค่ะ”
โบรัม - “กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย งั้นไปกันเถอะ ภาคเช้ามีดารามาถ่ายแบบด้วย เดี๋ยวจะไปดูไม่ทัน”
ดานี- “ค่ะ ^^” จู่ๆก็มีพวกท่าทางเป็นอันตพาล 4 คนมายืนขวางทั้งสองคนไว้
อันตพาล- “สาวน้อย พี่ไปโรงเรียนเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ”
เอาล่ะสิ โบรัม กับดานี (หรือหนูยิ้ม) จะเป็นยังไงต่อไป โปรดติดตาม
เม้นด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
เม้นด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น