ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ...บังยงกุก อยู่ที่ไหน?
บทนำ
"ทำไมซูโฮยังไม่กลับมาอีกนะ?"
ผมพูดกับตัวเองแบบน้ีเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง ก็ซูโฮน่ะสิทำไมกลับช้าจัง นี่มันตีสองแล้วนะ รู้มั้ยว่าใครเค้าเป็นห่วงน่ะ
โอ๊ย!!! โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับสาย เปลี่ยนเป็นใช้สากเบือกแทนรึไงกันเนี่ย ถึงไม่ได้เสียงน่ะ
"รับสายหน่อยสิซูโฮ"
คิ้วผมเริ่มขมวดเข้าหากัน เห็นอย่านี้ ผมก็โมโหเป็นนะ แต่ความกังวลในใจมันมีมากกว่า ซูโฮไม่เคยจะกลับร้านช้าขนาดนี้มาก่อนเลย ผมเป็นห่วงเขาจริง
"กรุ๊งกริ๊งๆๆ"
เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่หน้าประตูร้านดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนเข้ามาในร้าน ฮิมซานยิ้มกว้างเกิดความโล่งอกขึ้นในใจ เพราะคิดว่าซูโฮส สุดที่รักของเขากลับมาแล้ว
ก่อนที่จะรีบไปที่หน้าร้านด้วยความดีใจทันที แต่เมื่อพบหน้าของแขกที่เข้ามานั้น ก็ทำให้เขาต้องหยุดชะงัก
ผู้ชายหน้าคลายโจรป่า ไว้หนวดไว้เคราราวบอยปรกรณ์ เดินยิ้มร่าเข้ามาพร้อมกับทักทายฮิิมซาน ราวกับรู้จักกันมานาน
"ว่าไง มาดาม"
ฮืมซานถอยห่างจากชายแปลกหน้าแทบจะทันที ที่เขาขยับเข้ามาไกล้ ก่อนที่จะพูดอย่างสุภาพ
"เอ่อ ขอโทษนะฮะ พอดีร้านปิดแล้ว"
"ไม่เอาน่า จะรีบปิดไปไหน ยังมากันไม่ครบคนเลย"
เสียงกริ๊.ประตู้ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นผู้ชายร่ากำยำเดินเข้ามาสามคน พร้อมกับหิ้วปีกซูโฮที่ไม่ได้สติ ร่างกายบอมช้ำ ถูกทำร้ายมาจนสะบัคสะบอม เลือดอาบไปทั้งตัว
เมื่อเห็นดังนั้นฮิมซานถึงกับทำโทรศัพท์หลุดมือลงไป และทรุดลงกับพื้น น้ำตาหลินไหลลงมาอย่างไม่ทั้นรู้ตัว...
มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่าเขาโดนทำร้ายเองซะอีก
ชายหนุ่มร่างเล็กอยากจะตะโกนเรียกชื่อของคนที่รัก และวิ่งเข้าไปกอดร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและรอยบาดแผลนั่นไว้ แต่กลับไม่มีแม้แต่แรงที่จะมองดูสภาพของคนรักที่อยู่ห่างไม่กี่เซนต์เลย แม้แต่นิดเดียว
"เข่าอ่อนเลยเหรอคนสวย เป็นห่วงแฟนใหม่มากล่ะสิ แค่นี้ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า แต่ถ้ามันโดนลูกปืนก็อาจจะไม่แน่นะ!"
ชายแปลกหน้าหยิบปืนพกจากในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนที่จะหันปลายกระบอกปืนเลงไปที่หัวของซูโฮทันที
"ถ้าไม่อยากให้มันตาย ก็ตอบคำถามฉันมา!?"
"อย่าทำอะไรซูโฮนะ!!!"
ฮิมซานแทบจะกระโดดออกไปหาซูโฮในทันที ถ้าไม่ติดว่าถูกลูกน้องฃองชายแปลกหน้าล็อกตัวไใ้อยู่
"ปล่อยซูโฮนะ ปล่อยซูโฮเถอะ ปล่อยเขาไป..."
เสียงของฮิมซานค่อยๆเบาลงๆเพราะมันถูกกลบไปด้วยน้ำตาและเสียงร้องไห้ หนุ่มหน้าหวานบัดนี้ หน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าคนรักจะเป็นอะไรไป...
แต่ชายแปลกหน้ากับแสยะยิ้ม มันหัวเราะชอบใจ ก่อนที่จะเดินเข้าไป ลูบไล้ใบหน้าที่ขาวเนียนของฮิมซาาน ราวกับเป็นของเล่น และจับใบหน้าของฮิมซานขึ้นมา
"ท่าทางสั่นๆแบบนี้ น่ารักจริงแฮะ..เอาล่ะ อยากให้ปล่อยมันเหรอ งั้นคนสวยก็ต้องตอบคำถามฉันมา"
"ไอ้บังยงกุก มันอยู่ที่ไหน?"
โปรดติมตามนะคะ
ชอบหรือไม่ชอบ คอมเม้นให้ด้วยน้า
กราบงามมมมมมมมมมม
นี่คือเรื่องราวชีวิตที่พลิกพัน คือการหวนกลับมาเผชิญกับความจริง ที่ไม่สามารถจะปกปืดหรือหนีจากมันไปได้อีก
ที่สุดก็ต้องทำใจยอมรับว่า ความลับ..ไม่มีในโลก
..แม้ความทรงจำที่เลวร้ายของฮิมซาน ก็ไม่อาจถูกเก็บงำไว้ได้อีก
พวกเขาจะต้องทำอย่างไร เพื่อให้หัวใจหลุดพ้นจากความเจ็บปวดทรมาณที่กำลังจะมาถึงนี้ไปให้ได้
"ทำไมซูโฮยังไม่กลับมาอีกนะ?"
ผมพูดกับตัวเองแบบน้ีเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง ก็ซูโฮน่ะสิทำไมกลับช้าจัง นี่มันตีสองแล้วนะ รู้มั้ยว่าใครเค้าเป็นห่วงน่ะ
โอ๊ย!!! โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับสาย เปลี่ยนเป็นใช้สากเบือกแทนรึไงกันเนี่ย ถึงไม่ได้เสียงน่ะ
"รับสายหน่อยสิซูโฮ"
คิ้วผมเริ่มขมวดเข้าหากัน เห็นอย่านี้ ผมก็โมโหเป็นนะ แต่ความกังวลในใจมันมีมากกว่า ซูโฮไม่เคยจะกลับร้านช้าขนาดนี้มาก่อนเลย ผมเป็นห่วงเขาจริง
"กรุ๊งกริ๊งๆๆ"
เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่หน้าประตูร้านดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนเข้ามาในร้าน ฮิมซานยิ้มกว้างเกิดความโล่งอกขึ้นในใจ เพราะคิดว่าซูโฮส สุดที่รักของเขากลับมาแล้ว
ก่อนที่จะรีบไปที่หน้าร้านด้วยความดีใจทันที แต่เมื่อพบหน้าของแขกที่เข้ามานั้น ก็ทำให้เขาต้องหยุดชะงัก
ผู้ชายหน้าคลายโจรป่า ไว้หนวดไว้เคราราวบอยปรกรณ์ เดินยิ้มร่าเข้ามาพร้อมกับทักทายฮิิมซาน ราวกับรู้จักกันมานาน
"ว่าไง มาดาม"
ฮืมซานถอยห่างจากชายแปลกหน้าแทบจะทันที ที่เขาขยับเข้ามาไกล้ ก่อนที่จะพูดอย่างสุภาพ
"เอ่อ ขอโทษนะฮะ พอดีร้านปิดแล้ว"
"ไม่เอาน่า จะรีบปิดไปไหน ยังมากันไม่ครบคนเลย"
เสียงกริ๊.ประตู้ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นผู้ชายร่ากำยำเดินเข้ามาสามคน พร้อมกับหิ้วปีกซูโฮที่ไม่ได้สติ ร่างกายบอมช้ำ ถูกทำร้ายมาจนสะบัคสะบอม เลือดอาบไปทั้งตัว
เมื่อเห็นดังนั้นฮิมซานถึงกับทำโทรศัพท์หลุดมือลงไป และทรุดลงกับพื้น น้ำตาหลินไหลลงมาอย่างไม่ทั้นรู้ตัว...
มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่าเขาโดนทำร้ายเองซะอีก
ชายหนุ่มร่างเล็กอยากจะตะโกนเรียกชื่อของคนที่รัก และวิ่งเข้าไปกอดร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและรอยบาดแผลนั่นไว้ แต่กลับไม่มีแม้แต่แรงที่จะมองดูสภาพของคนรักที่อยู่ห่างไม่กี่เซนต์เลย แม้แต่นิดเดียว
"เข่าอ่อนเลยเหรอคนสวย เป็นห่วงแฟนใหม่มากล่ะสิ แค่นี้ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า แต่ถ้ามันโดนลูกปืนก็อาจจะไม่แน่นะ!"
ชายแปลกหน้าหยิบปืนพกจากในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนที่จะหันปลายกระบอกปืนเลงไปที่หัวของซูโฮทันที
"ถ้าไม่อยากให้มันตาย ก็ตอบคำถามฉันมา!?"
"อย่าทำอะไรซูโฮนะ!!!"
ฮิมซานแทบจะกระโดดออกไปหาซูโฮในทันที ถ้าไม่ติดว่าถูกลูกน้องฃองชายแปลกหน้าล็อกตัวไใ้อยู่
"ปล่อยซูโฮนะ ปล่อยซูโฮเถอะ ปล่อยเขาไป..."
เสียงของฮิมซานค่อยๆเบาลงๆเพราะมันถูกกลบไปด้วยน้ำตาและเสียงร้องไห้ หนุ่มหน้าหวานบัดนี้ หน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าคนรักจะเป็นอะไรไป...
แต่ชายแปลกหน้ากับแสยะยิ้ม มันหัวเราะชอบใจ ก่อนที่จะเดินเข้าไป ลูบไล้ใบหน้าที่ขาวเนียนของฮิมซาาน ราวกับเป็นของเล่น และจับใบหน้าของฮิมซานขึ้นมา
"ท่าทางสั่นๆแบบนี้ น่ารักจริงแฮะ..เอาล่ะ อยากให้ปล่อยมันเหรอ งั้นคนสวยก็ต้องตอบคำถามฉันมา"
"ไอ้บังยงกุก มันอยู่ที่ไหน?"
โปรดติมตามนะคะ
ชอบหรือไม่ชอบ คอมเม้นให้ด้วยน้า
กราบงามมมมมมมมมมม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น