คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มอง มองเธอมาแสนนานฉันไม่กล้า
1
มอง...มองเธอมาแสนนาน ฉันไม่กล้า...
สุดท้ายฉันก็ต้องมานั่งจมปรักที่ห้องโถงของตึกเกรดสิบสองจนได้ นายจะลากฉันมาทำมายยยยยย TOT ไอ้บ้าทาร์ซัส ใครเป็นคนปล่อยไอ้บ้านี่มาติวพวกฉันวะเนี่ย! ถึงหมอนี่จะฉลาดมาก (ถึงขั้นอัจฉริยะ =_=) แต่ไอ้นิสัยไม่สนใจใครเนี่ยก็ไม่น่าจะสอนใครได้นะ =o=
“นี่! ตั้งใจหน่อยสิ” เสียงดุของทราซัสลอยมากับสายลมหน้าห้อง
“แล้วฉันไม่ตั้งใจตรงไหน ไม่ทราบ!” ฉันถามกลับพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากไอโฟน
“ตรงที่เธอเอาแต่อยู่กับไอ้สังคมก้มหน้าปัญญาอับทึบบนโทรศัพท์เธอนั่นไงล่ะ” เขาพูดแล้วเงยหน้าจากหนังสือเตรียมสอบเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ด้วยสีหน้าอันท้าทาย
“ใครปัญญาอับทึบกันหา!” ฉันพูดอย่างหมดอารมณ์
“ก็ใครกันล่ะ ที่มีรายชื่อเป็นคนสุดท้ายของเกรดสิบสอง แถมเกรดเฉลี่ยยังต่ำต้อยจนน่าอนาถ –O-^^”
“พูดแบบนี้ไม่เคยตายใช่ไหม” ฉันพูดขึ้นอย่างเดือดดาล
“ฮึ! กำลังอยากมากเลย เพราะต้องมาสอนคนโง่ๆอย่างเธอ นี่แหละ” เขาว่าแล้ววางสมุดลงที่โต๊ะกลาง
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ!!”
ปึ่ง!!
ฉันตะโกนลั่นแล้วฟาดสมุดลงที่โต๊ะ แล้วเดินจ้ำอ้าวไปหาเขาที่หน้าห้องอย่างรวดเร็ว
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือของฉันที่ฟาดกับหน้าเขาอย่างจัง จนหน้าของเขาแดงไปจนถึงหู เขาค่อยๆหันหน้ากลับมามองฉันเหมือนซอมบี้หิวสมอง
“ฉัน – ไม่ – ได้ – โง่!!” ฉันพูดย้ำอย่างชัดถ้อยชัดคำแล้วรีบเดินออกมจากห้องโถงอย่างไม่สนใจใคร เรื่องอะไรที่ฉันจะปล่อยให้มาด่าฉันฝ่ายเดียวล่ะ >O<! ฉันไม่ใช่สี่ขาเคี้ยวเอื้องนะยะ!!
ฉันสับเท้าก้าวเท้ายาวๆมาที่โรงรถ แล้วเดินตรงดิ่งไปที่รถเฟอร์รารี่สีดำสนิท ที่จอดนิ่งอยู่คันเดียว (ไม่คันเดียวได้ไง นี่มันห้าโมงกว่าแล้ว=_=) ว่าแล้วก็นึกเสียดายความคิดที่แอบชื่นชมเขาไปเมื่อกี๊ ไม่น่าไปชมคนอย่างอีตาทาร์ซัสนั่นเลย ผู้ชายอะไรปากร้ายที่สุด!! >^<
“นี่แกกลับเร็วไปนะยะ” เฮเลนที่โผล่มาจากซอกไหนก็ไม่รู้เดินกอดอกมายืนพิงที่รถของฉัน
“อารมณ์เสียน่ะ” ฉันพยายามปรับโหมดตัวเองให้ปกติที่สุด แล้วพูดกดรีโมทรถอย่างเฉยๆ
“ใครช่างกล้าทำให้เวณิชผู้ยิ่งใหญ่ในลูบลินไฮส์หัวเสียได้ขนาดนี้นะ J” ยัยเฮเลนทำเสียล้อเลียนฉัน
“ก็จะคะ...เอ่อ... แล้วนี่แกมีธุระอะไรเนี่ย ถึงลงทุนมายืนรอฉันที่นี่”
“ไม่ได้รอซะหน่อย แค่นั่งเล่นอยู่หน้าตึกเห็นแกเดินหัวเสียมา ก็เลยว่าจะกลับด้วยเผื่อไปดื่มแก้เซ็ง^_^”
“งั้นก็รีบไปเถอะ” ฉันรีบตัดบทแล้วขึ้นรถ นี่มันบ้าอะไรเนี่ย วันนี้มันช่างวู่นวายบ้าบอ ยิ่งกว่าละครซะอีก =o=
“นี่ทาร์ซัสมาติวให้พวกแกหรอ” เฮเลนถามขึ้นหลังจากเงยหน้าจากไอแพด
“อืม แล้วเฮเลนสุดสวยตกอับถึงขั้นถามข่าวผู้ชายก่อนแล้วรึไง” ฉันพูดพลางหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวออกจากโรงเรียน
“บ้าน่า! แค่ได้ยินข่าวมา ก็เลยไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าคนอย่างทาร์ซัสเนี่ยนะจะมาติวหนังสือให้ใครได้!”
ดูสิ! ขนาดยัยเฮเลนยังไม่อยากจะเชื่อเลย ทำไมฉันไม่อึ้งที่หมอนั่นมาติวให้วะเนี่ย! O_O
“ทำไมหมอนั่นเลวร้ายมากเลยรึไง” ฉันแกล้งถามโง่ๆออกไป
“อย่าใช้คำเลวร้ายเลย นรกดีกว่า =^=” เฮเลนว่าแล้วก็วางไอแพดลงบนตัก
“ว่ามา” ฉันซักต่อ (สาบานนะว่าซักแล้ว =o=)
“ก็เขาน่ะเป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อเลยล่ะ ขนาดฉันยังกลัวเลยแกคิดดูแล้วกัน”
ดูจากลักษณะแล้วไม่น่าใช่ เพราะอย่างตาทาร์ซัสแล้วผู้หญิงไม่น่าจะกล้าเข้าใกล้ –o-
“แล้วถ้าตอนไหนที่เขาโกรธนะแก หรือว่าเวลามีเรื่องกับโรงเรียนอื่นนะ... แกบัวขาวยังอายเลยอ่ะ >O<!”
ฉันว่าอันนี้ยิ่งแล้วใหญ่เลย หน้าอย่าอีตานี่เนี่ยนะ มีดีแค่ปากเสียเท่านั้นแหละ O^O
“ที่สำคัญนะแก ปากร้ายมากกกก เถียงกับผู้หญิงได้เป็นตอนๆเลยแหละ ถ้าโมโหมากๆตีผู้หญิงยังได้เลยมั้ง”
อันเนี้ย! เห็นด้วยอย่างยิ่ง พระคุณเจ้า ปากร้ายนี่ตรงแถมน้อยไปด้วยซ้ำอีตาเนี่ย ปากปีจอจะเหมาะสมกว่า >O<!
“ว่าแต่แกจะอยากรู้ไปทำไมอ่ะ” ยัยเฮเลนทำหน้าสงสัย
“คะ... ใครบอกว่าฉันอยากรู้ ฉันเห็นแกอยากเล่า ฉันก็แค่บอกให้แกเล่ามาแค่นั้นเอง ////=6=\\\\” ฉันพูดแล้วหันหน้าหนี
“อ้าวหรอ ฉันดูเป็นคนขี้เม้าท์ขนาดนั้นเลยหรอ >O<!” ยัยเฮเลนพูดแล้วทำหน้าแบ๊วๆเหมือนเด็กญี่ปุ่นๆ อย่างที่ยัยนี่ชอบทำตลอด ฉันได้แต่สายหัวเบาๆ เพราะเรื่องของนายมันยังไม่ออกไปจากความสนใจของฉันอีกนะ ทาร์ซัส
APOLLOW 29
ฉันนั่งกระดกเตกีล่าไม่รู้กี่รอบ เมื่อไหร่จะเมาก็ไม่รู้ ฉันเบื่อที่จะนั่งมองยัยสองคนเพื่อนของฉันเต้นแล้วนะ ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร T^T ฉันรู้สึกเหมือนโดนตบสักสามสี่ร้อยรอบ เพียงเพราะนึกถึงตอนที่อีตาทาร์ซัสนั่นด่าว่าฉันโง่!!
“แกทำหน้าเหมือนเบื่อโลกขนานหนักเลยอ่ะ” ยัยวีซ่าเด็กเรียนประจำกลุ่มฉันทักขึ้น หลังจากที่นางเพิ่งจะกินยาแก้แพ้เข้าไป
“ก็โมโหนิดหน่อยน่ะ” ฉันพูดหน้าตายทั้งๆที่มียังยกเตกีล่าขึ้นมาเพื่อที่จะกระดกอีกรอบ
“มีอะไรอยากจะเล่าให้ฉันฟังรึเปล่าล่ะ” ว่าแล้วนางก็วางแก้วน้ำส้มแล้วจ้องหน้าจับพิรุธฉันใหญ่
“เฮ้ๆ พวกแกสองคนมองตรงนั้นสิว่าใครมา” ยัยเฮเลนเดินมาจกอดคอฉันกับยัยวีซ่าให้หันไปมองที่ประตู ฉันหันหน้าไปมองตามอย่างช้าๆ ยัยนี่น่ะชอบนชี้ให้เพื่อนดูผู้ชายหล่อๆ ประจำแหละ! ก็เข้าใจว่านางฮอต!
“กะ...แกมายกกลุ่มเลยอ่ะ” ยัยวีซ่าสะกิดแขนฉันยิกๆ
“กลุ่มไนท์” ฉันพูดอย่างอึ้งเล็กน้อย เมื่อหันมาเจอว่าคนที่เดินเข้ามานั้นคือใคร ฉันต้องสะดุดเล็กน้อย เมื่อสายตาไม่รักดีของฉันมันดันมองไปเห็นทาร์ซัสที่เดินเข้ามาทีหลัง กำลังนัวเนียกับยัยเด็กโรงเรียนอื่น
“พวกเธอจะไปสนพวกนั้นทำไมเล่า” จินตาเดินเข้ามาวางแล้วลงบนเคาท์เตอร์ แล้วมองเจ้าพวกนั้นอย่างหน่ายๆ แล้วจู่ๆก็ดูเหมือน่วาหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มไนท์ที่ชื่อ ‘มาร์เกรฟ’ เดินตรงดิ่งมาที่เคาท์เตอร์ที่พวกเรายืนอยู่
“เฮ้!! เวณิช จำฉันได้ไหม มาเกรฟไง เราเคยเรียนชั้นเดียวกันตอน เกรด 6 ที่ฉันเพิ่งย้ายมาจากรัสเซีย จำได้ไหม” เขายิ้มกว้างพร้อมกับเหล่ตาไปหายัยวีซ่าอย่างมีเลสนัย
“อ๋อ... อืม...จำได้ ไงสบายดีหรอ” ฉันแกล้งทำเป็นนึกทั้งๆที่จำได้อยู่เต็มอก
“แล้วจะรังเกียจไหมถ้าฉันจะชวนพวกเธอทั้งสี่คนไปนั่งกับพวกเราที่โซนวีไอพี J ” เขาถามแล้วมองหน้าทุกคน
“เอ่อ...” ฉันกระอักกระอวนแล้วหันไปส่งสายตาขอความคิดเห็นของคนในกลุ่ม
แต่ภาพที่เห็นคือ
ยัยเฮเลน => O_O (เหมือนกำลังร้อนตัว) (จากอะไร =^=)
ยัยวีซ่า => >^< (แอนตี้สุดขีด)
ยัยจินตา => -_-;;
“ไปสิ” ฉันพูดอย่างหมดหนทาง แบบว่าไม่กล้าปฎิเสธอ่ะ >O<
พอพวกเราเดินขึ้นบันไดชั้นสองมาถึงโซนวีไอพี ฉันก็ค้นพบว่าตัวเองกำลังตัดสินใจผิดอย่างกะทันหัน เพราะภาพที่ฉันเจออยู่ตรงหน้าคือทาร์ซัส นั่งทำหน้าเหมือนกำลังอยากจะฆ่าใคร =o=
“สวัสดี ฉันชาลอง” ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะดูดีที่สุดในกลุ่มลุกขึ้นมาเช็คแฮนด์กับพวกฉัน ก่อนจะหยุดชะงักเล็กน้อยที่เฮเลน ส่วนยัยเฮเลนทำหน้าเหมือนเจอผีหลอก สองคนนี้เป็นอะไรของมันวะ -O-
“มานี่ดิ๊!” จู่ๆอีตาทาร์ซัสก็เกิดอาการผีเข้า ลากฉันออกมาจากกกลุ่มเพื่อน ฉันทั้งแกะ และสะบัดแขนของฉันออกจากกำมือของเขา แต่มันก็ไม่หลุดสักที ทาร์ซัสกลับเหวี่ยงฉันใส่กำแพงแล้วเอามือสองข้างล็อกฉันไว้จนหนีไปไหนไม่ได้
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!” ฉันตะเบงเสียง
“เธอเป็นบ้าอะไร โดดติวแล้วยังมีหน้ามาเที่ยวผับหน้าตาระรื่นอย่างนี้อีกหรอ” เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเขาแทบจะชนหน้าของฉันอยู่แล้ว
“ไม่ได้บ้า มันเป็นเรื่องของฉัน!!” ฉันออกแรงผลักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างสุดแรง แต่ก็พบว่ามันไม่ได้ผล
“ยัยบ้าเอ๊ย!! ทำไมไม่รู้จักทำอะไรดีๆเพื่อตัวเองบ้างนะ” เขายกหมัดขึ้นแล้วทุบมันลงที่ผนังข้างๆหัวฉัน ซึ่งสาบานได้ว่ามันเฉียดหูฉันไปไม่เกินห้าเซน -_-;;
“ชีวิตฉันมันจะไม่ดีตั้งแต่มาเจอไอ้ซาตานอย่างนายนี่แหละ!!” ฉันเถียงอย่างกล้าๆกลัวๆ
“โถ่เว๊ย!!” เขาโวยวายแล้วสะบัดหมัดลงข้างตัวราวกับว่ากำลังหงุดหงิดตัวเอง ก่อนจะผละออกแล้วเดินออกไป ฉันได้แต่งงตัวเองอยู่เงียบๆในมุมอับของทางเดินไปห้องน้ำ ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาต้องหงุดหงิดขนาดนี้ หรือว่าแค่การเดินออกมากลางคันขณะที่เขากำลังติวอยู่เป็นการหักหน้าเฮดผู้ยิ่งใหญ่ของลูบลินไฮส์กันนะ....
ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะเดิม ก็พบว่ายัยวีซ่าได้หายไปแล้ว สงสัยยัยนี่จะรีบไปอ่านหนังสือแอนโตโนมีฉบับปรับปรุงใหม่ละเอียดกว่าเดิมแน่ๆ แล้วอีตามาเกรฟตัวการที่ชวนพวกเรามานั่งที่โต๊ะนี้ก็ไม่อยู่แล้ว –o- ส่วนอีตาบ้าทาร์ซัสยังนั่งหน้าบึ้งเป็นผึ้งต่อยอยู่
“นี่ฉันได้ยินมาว่าเธอดื่มเก่งมากเลยหรอ” ไอ้ผู้ชายหัวสีชาที่อยู่ตรงหน้าฉันทักขึ้น
“เอ่อ...” ฉันกวาดสายมองหาที่นั่งที่จะสามารถหลบสายตาพิฆาตของทาร์ซัสอย่างลวกๆ
“ฉันเออร์ซี่สถดหล่อ J บัทเลอร์ของไนท์” เออร์ซี่ ลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาเช็คแฮนด์กับฉันก่อนจะผายมือให้ฉันนั่งลงตรงข้ามกับทาร์ซัส T^T ณ จุดจุดนี้ มันทำให้มองเห็นทาร์ซัส และสายตาพิฆาตนั้นอย่างชัดเจน
“ว่าไงล่ะ เธอจะลองดื่มแข่งกับทาร์ซไหม หมอนี่น่ะคอทองแดงมากเลยนะ” เออร์ซี่หันมายิ้มหวานให้ฉัน
แกยังไม่จบเรื่องนี้อีกเรอะ!
“อย่าเยอะน่าเออร์ซี่” ยัยจินตาห้ามเออร์ซี่ที่ค่อนข้างจะลามปาม
“อย่าถือสาเพื่อนฉันเลยนะเวณิช” เฮเลนหันมามายิ้มให้ฉันเบาๆ
“ยัยนี่ไม่กล้าหรอก ถ้าไปท้าให้เสียวเวลาเลยเออร์ซ” เขาพูดแล้วยกแก้วเหล้าที่อยู่ในมือขึ้นดื่มจนหมด แล้วหันหน้าหนีอย่าหน่ายๆ
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระซะทีเถอะ” ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่มุมสุดของโซฟาตัวที่ทาร์ซัสนั่งพูดขึ้น หลังจากที่เขาพันผ้าพันแผลที่แขนเขาเสร็จ ฉันจำได้ผู้ชายคนนี้ชื่อ โวเดน เขามีตำแหน่งบราเธอร์ของไนท์ เขาน่าจะอยู่ห้องซี ถ้าฉันจำไม่ผิด แล้วหมอเนี่ยยังเป็นคนที่ลึกลับที่สุดในสามโลกเลยล่ะ =^=
‘เธอไม่กล้าหรอก ฉันรู้’ แววตาที่ท้าทายของทาร์ซัสเปล่งประกายในความมืดของที่นี่
‘ลองดูซักตั้งไหม’ ฉันพยามสื่อสายตากลับไปหาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะที่มือยกแก้วเหล้าที่เฮเลนชงไว้ให้เมื่อสักครู่ขึ้นดื่ม แล้วเขาก็ยกแก้วในมือขึ้นดื่มตามอย่างรวดเร็ว เราสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ ขณะเดียวกันที่เฮเลนยังชงเหล้าให้ฉันไม่หยุด และข้างๆเขาก็มีเออร์ซี่คอยชงให้อยู่ไม่ห่าง...
2 ชั่วโมงผ่านไป
“ฉันกลับก่อนนะ พอดีจำได้ว่าจะต้องไปดูคอเล็กชั่นใหม่ของดิออร์” เฮเลนลุกขึ้นบอกอย่างลวกๆหลังจากที่ยัยนี่เล่นสงครามประสาทด้วยการจ้องหน้ากันไปมากับชาลอง ส่วนยัยวีซ่าก็หายหัวไปเลยตอนนี้เหลือฉันกับยัยจินตาต่อหน้าผู้ชายสามคนที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของพวกเรา
“กลับเล้ย บ๊ายบาย~~” ฉันยกมือขึ้นบ๊ายบายเฮเลน ฉันรู้สึกว่าโลกมันเริ่มหมุนติ้วๆ ทุกคนมีสองหัวด้วยน่ารักจัง ^^
“ฉันก็ขอตัวนะ” ชาลองพูดอย่างไม่สนใจรอฟังคำล่ำรา เขารีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ทุกคนกลับกันหมดแล้ว ช้านขอตัวบ้างดีกว่า J” ฉันลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล มันคงดึกแล้วแน่ๆ
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง” ทาร์ซัสรีบลุกขึ้นมาประคองฉัน
“จะบ้าหรอ! นี่เพื่อนฉัน ฉันไปส่งเอง” เสียงของจินตาลอยมาแว่วๆ
ว้าว!! O_O ซอกคอใครเนี่ย ขาวเนียนเป็นบ้า น่าหม่ำที่สุด^0^
“ขอโทษนะ เธอใช่จินตารึเปล่า”
“ใช่เล้ย ยัยนี่แหละจินตาแห่งลูบลินไฮส์ เพื่อนเลิฟของช้านนนนน ^^” ปากไวกว่าสมอง เพราะยังไม่ทันที่สมอง
จะประมวลผมว่าประโยคเมื่อกี๊ใครถาม ถามทำไม แต่ฉันก็ตอบไปแล้ว และนี่คือสิ่งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง
ฝันดี ^O^
Trasus :
สวัสดีครับทุกคน เราเจอกันครั้งนี้เป็นครั้งแรก แต่ผมไม่มีเวลาที่จะทักทายหรือพูดคุยอะไรกับพวกคุณเลย เพราะตอนนี้ยัยเวณิช ผู้หญิงที่ผมแอบมองมาหกปีเต็มๆ กำลังเมาขนานหนักเลยน่ะสิ =O= ไหนเฮเลนคุยนักคุยหนาว่ายัยนี่น่ะคอแข็งอย่างโน่นคอแข็งอย่างนี้ ตอนนี้ยัยนี่หมดสภาพไปแล้ว -_-;;
“ขอโทษนะ เธอใช่จินตารึเปล่า”
“ใช่เล้ย ยัยนี่แหละจินตาแห่งลูบลินไฮส์ เพื่อนเลิฟของช้านนนนน ^^”
“เธอเป็นใครฉันไม่รู้จัก” เพื่อนของเวณิชที่ชื่อจินตาถามเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ดีๆก็เดินเข้ามาหาเธอ เด็กผู้หญิงคนนี้กลอกตาอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นไอ้โวเดนที่นั่งจ้องอย่างเรื่อง ท่าทีของเด็กคนนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ผมเชื่อแล้วจริงๆว่าไอ้โวเดนเนี่ยดุไม่เลือกที่จริงๆ ข่าวลือนี่แม่นจริงๆ ^^
“ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ ฉันว่าฉันมีคำถามอีกเยอะเลยแหละที่จะถามเธอ” เด็กผู้หญิงคนนั้นบอกก่อนจะเดินนำจินตาลงไปข้างล่าง
“ฉันฝากไปส่งเวณิชด้วยนะทาร์ซัส อย่าไปส่งที่บ้านนะเพราะฉันกลัวศัตรูนายจะตามไปราวียัยนี่” จินตาพูดขึ้นอย่างซีเรียสก่อนจะเริ่มเดินออกไป
“เดี๋ยว! จะให้ไปส่งที่ไหนล่ะ!” ผมรีบตะโกนถาม
“ก็คอนโด XX ชั้น 35 กุญแจอยู่ในกุญแจในกระเป๋าเป้วางอยู่เบาะหลังคนขับ!” พอพูดจบนางก็จากไป ผมเลยถือวิสาสะหันกลับไปมองไอ้โวเดนเพื่อนจะวานมัน เพราะกลัวว่าจินตาจะตกอยู่ในอันตราย
“โวแกช่วยตามยัยนั่ไปที ฉันกลัวว่ายัยเด็กนั่นจะมาจากเซนต์นิโคลลัส ไม่ก็อัสกัสติน” ผมมองด้วยสายตาที่เป็นเชิงขอร้อง เพราะจินตาคือเพื่อนที่ยัยนี่รักมากที่สุด โวเดนมันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกแล้วเดินตามยัยนั่นลงไปข้างล่าง
“ส่วนแก! เออร์ซเอารถฉันไปไว้ที่คอนโดแกที” ผมพูดแล้วประคองยัยนี่ออกจากผับ (เพราะถ้าผมอุ้มคนอื่นจะมองว่าผมมอมเหล้ายัยนี่น่ะสิ! >O<!)
ผมเลือกที่จะอุ้มยัยนี้ออกทางประตูหลังเพราะกลัวว่าใครมาเห็นเข้าเวณิชจะเสียหาย เพราะอะไรผมถึงกลัวน่ะหรอ ก็เพราะว่าผมเป็นคนไม่ดี ผมเคยนอนกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา ผมมีเรื่องชกต่อย ผมกินเหล้าสูบบุหรี่ แข่งรถ และที่สำคัญเพราะผมชอบยัยนี่มาก!!!
ความคิดเห็น