คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วิ่งหนีกระทิง
เช้าวันรุ่งขึ้นโยทะกาก็ใส่เสื้อเกาะอกสีแดงแป๊ดออกมา จนทำให้ทุกคนต่างรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ
ขิมบอก
“สาธุ วันนี้ขออย่าให้พวกเราเจอควายป่าเล๊ย”
วัชถาม
“ทำไมล่ะ”
“ก็คนแถวนี้อาจจะโดนขวิดตายน่ะสิ”
โยถาม
“นี่แกแช่งฉันหรอ”
“เปล่านี่”
วัชห้าม
“หยุดเถอะครับ โย แกด้วย ขิม”
ปราง ภูและกรนั่งขำกันอยู่ข้างหลังขิม โยถาม
“นี่พวกเธอจะหัวเราะกันอีกนานมั๊ย”
“นาน”
และทันใดนั้นโยก็เหลือไปเห็นแผ่นกระดาษเก่าๆที่ตกอยู่ที่พื้น เธอลองเปิดดูและพบว่ามันคือแผนที่ทางไปเมืองมหินทรา เมืองในตำนาน
“วัชๆ นี่มันแผนที่อะไรวะ”
วัชตอบด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
“ก็เนี่ยมันเป็นแผนที่ทางไปเมืองโบราณ ที่ฉันตามหามันอยู่น่ะสิ”
ขิมถาม
“แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงอ่ะ”
วัชบอก
“ไม่รู้ดิ อาจจะมีคนทำตกไว้มั้ง”
ภูถาม
“ทำตกในป่าเนี่ยนะ”
และในที่สุดทุกคนก็ตกลงกันว่า จะไปตามหาเมืองมหินทราตามแผนที่นี่
พอทานข้าวเช้าเสร็จทุกคนก็ออกเดินทาง พอออกเดินทางไปซักพักโยก็เริ่มบ่น
“นี่เราจะไปไหนกันคะเนี่ย ทำไมมันไกลจัง โยชักเมื่อยแล้วนะคะ”
วัชตอบ
“ถ้าคุณเมื่อยคุณก็นั่งพักตรงนี้ก่อนก็ได้ครับ”
กรบอก
“ถ้าเราเดินไปพักไปถี่ๆแบบนี้อ่ะเมื่อไหร่เรา จะไปถึงเมืองโบราณซักทีล่ะวะ”
วัชบอก
“แกก็ต้องเห็นใจโยเค้าหน่อยดิวะ เกิดมาเค้าเพิ่งเคยเดินป่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกนะเว้ย”
ภูบอก
“เออ ถ้างั้นพวกฉันไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนนะเว้ยเดี๋ยวมา”
ปรางเละขิมก็ขอไปด้วย ที่นั่นจึงเหลือแต่วัชกับโย 2 คน พอทั้ง 2 นั่งพักได้ไม่นานก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ
“ไอ้วัช ช่วยด้วย”
พอวัชได้ยินเสียงร้องก็รีบวิ่งไปดูปล่อยให้โยนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว สิ่งที่เค้าเห็นคือ กระทิงตัวมหึมา กำลังบ้าคลั่งและวิ่งไล่ขวิดเพื่อนๆของเค้าอยู่ วัชช็อกและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เค้าไดแต่ยืนเอ๋อ แต่ทันใดนั้นเค้าก็นึกขึ้นได้และตะโกนบอกเพื่อนว่า
“เฮ้ยหาที่หลบเร็วที่ไหนก็ได้ที่กระทิงทำอันตรายเราไม่ได้…”
วัชพูดไม่ทันจบกระทิงก็เปลี่ยนทิศทางวิ่งมาหาเค้า เค้าก็รีบวิ่งหนีสุดชีวิต
และวิ่งมาหลบในถ้ำหินเล็กที่เดียวกับขิม
“เฮ้ย ไอ้ขิม แกก็หลบอยู่ที่นี่เหมือนกันหรอวะ”
“เออดิ บังเอิญเหลือบเห็นพอดีน่ะ”
“พวกเราทุกคนปลอดภัยดีใช่ป่ะ”
“ใช่ พวกมันหาที่หลบกันได้หมดแล้วล่ะ”
พอขิมพูดจบก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของโย
“เฮ้ย แย่แล้ว โย”
“ว่าแล้วมั๊ยล่ะ”
“ฉันจะไปช่วยโย”
“ถ้าแกออกไปแกจะไปช่วยอะไรเค้าได้ กระทิงนะเว้ยไม่ใช่แมวที่แกออกไปไล่แล้วมันจะไปอ่ะ”
“ยังไงฉันก็ต้องทำอะไรซักอย่าง ฉันไม่ปล่อยให้โยต้องโดนกระทิงขวิดตายหรอก”
พอพูดจบวัชก็รีบวิ่งออกไปจากถ้ำทันที แล้วขิมก็วิ่งตามไป เพื่อนคนอื่นที่หลบอยู่ในกอไผ่ก็ถามกันว่า
“เฮ้ย ปรางแกรู้มั๊ยวะว่าไอ้วัชกับไอ้ขิมมันออกไปไหนกัน”
“จะไปรู้มันมั๊ยล่ะ”
วัชและขิมวิ่งตามกระทิงไป แต่ก็ไม่พบโยแล้ว และที่สำคัญกระทิงกำลังวิ่งตรงมาที่พวกเค้าด้วยสิ วัชและขิมใส่เกียร์หมา วิ่งสุดชีวิต พอวิ่งไปได้สักพักวัชก็หันมาดูว่ากระทิงตามมารึเปล่าวัชบอก
“ขิมหยุดวิ่งได้แล้ว มันไม่ได้ตามเรามาซักกะหน่อย”
“อ้าว ความจริงแกก็น่าจะบอกฉันให้เร็วกว่านี้นะ ปล่อยให้วิ่งซะได้ตั้งนาน”
“เอาเหอะ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าเรามีเรื่องใหญ่กว่านั้นแล้วล่ะ”
“อะไร”
“ก็ฉันคิดว่าเรากำลังหลงป่าน่ะสิ”
ขิมตกใจมาก
“ฮะ อะไรนะหลงป่างั้นหรอ”
วัชตอบเสียงสั่น
“ใช่ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าที่นี่คือที่ไหน”
“นี่เราวิ่งกันมาไกลขนาดนั้นเลยหรอ”
“คงงั้นมั้ง”
ขิมบ่น
“เวรแล้วมั๊ยล่ะ อาหารก็ไม่มีน้ำก็ไม่มี”
วัชบอก
“ฉันมีมาม่าอยู่ 2 ซอง แล้วก็มีน้ำอยู่ 2 ขวด”
ขิมถอนหายใจ
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว โชคดีนะที่แกสะพายเป้มาด้วยเนี่ย”
ส่วนโยทะกาก็วิ่งหนีกระทิงจนหลงเข้าไปในป่าลึก
ความคิดเห็น