เสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #1 : ทั้ง 3 ความทรงจำ

ในวันที่พายุโหมกระหน่ำพัดพาเอาเม็ดฝนห่าใหญ่มาตกทั่วทั้งกรุงเทพ ดูเหมือนไม่มี

วี่แววที่ฝนจะหยุดตกเลยแม้แต่น้อย กล้าพ่อเลี้ยงของรวงข้าว เด็กหญิงอายุ 8 ขวบ

กำลังทารุณเธออย่างโหดร้าย โดยการใช้ไม้หน้า 3 ตีเธออย่าแรงจนเลือดออกซิบๆ

ด้วยพิษของเหล้า ที่เขาชอบดื่มมันเป็นประจำทุกวัน

            "นังเด็กบ้า กูสั่งให้มึงหุงข้าว ถูบ้าน ซักผ้าตั้งแต่บ่ายแล้ว ทำไมมึงยังทำไม่เสร็จ

ฮะ"

เขาลงมือตีเด็กน้อยอย่างไม่ออมแรง จนเธอสุดที่จะทนได้ จึงยื้อไม้หน้า 3 นั่นเอาไว้

ทั้ง 2คนแย่งกันเอาเป็นเอาตาย หลังจากเธอได้มันมา เธอก็เขวี้ยงมันออกไปนอก

หน้าต่าง แล้วผลักพ่อเลี้ยงของเธอสุดแรง เขาค่อยๆกลิ้งตกบันได ลงไปหัวฟาดพื้น

อย่าแรง รวงข้าวตกใจกลัวและช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก

            "กลับมาแล้วจ้า"

เสียงฤทัยแม่ของเธอดังขึ้น เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น แม่ของ

เธอตกใจมาก

            "นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ"

แล้วเธอก็ได้คำตอบ หลังจากเหลือบไปเห็นสามีนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าบันได

เธอรีบโทรเรียกเรียกรถพยาบาล

หลังจากหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วก็บอกด้วยสีหน้าสลดว่า

            "สามีของคุณเสียชีวิตก่อน ที่จะมาถึงมือเราแล้วค่ะ"

ความโศกเศร้าเข้าปกคลุมบรรยากาศ ณ ตอนนั้น ฤทัยโอบกอดลูกเอาไว้ แล้วร้องไห้

อย่างหนัก นั่นเป็นภาพที่เด็กหญิงตัวเล็กเช่นรวงข้าวไม่เคยลืม แม่ของเธอยังคงเข้า

ใจว่า เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ เธอเก็บความลับนี้ไว้

ตลอดมา

            2 ปีผ่านไปมรสุมของชีวิตก็ถาโถมเข้าใส่รวงข้าวอีกครั้ง เมื่อแม่ของเธอจาก

ไปอย่างไม่มีวันกลับ ในวันเกิดครบอายุ 10ปี ของเธอ

            "แม่ไปทำงานก่อนนะลูกแล้วตอนเย็นมาจะซื้อเค้กมาให้ Happy birth dayนะ

ลูก"

เธอนึกถึงประโยคสุดท้ายที่แม่เธอพูดก่อนจะออกจากบ้าน เอี๊ยด… ปึง หลังจาก

เสียงนี้สิ้นสุดลง เธอก็ตกใจมาก จึงรีบวิ่งออกมาดู แต่ก็พบแต่ร่างของแม่ ซึ่งนอนแน่

นิ่งอยู่กลางถนน

            "แม่ ไม่จริงใช่มั๊ย แม่ยังอยู่กับหนูใช่มั๊ยแม่ ไหนแม่บอกว่าแม่จะอยู่กับหนู

ตลอดไปไง แม่ ฮือ…ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม"

เธอร้องไหโศกเศร้าเสียใจกับการจากไปของแม่อันเป็นที่รักยิ่งของเธอ เมื่อเธอหมดที่

พึ่งแล้ว เธอก็จำต้องไปอยู่กับป้าของเธอ ในบ้านหลังใหญ่ที่หรูหรา โอ่อ่า เธอโชคดี

กว่าอีกหลายคนมาก เพราะป้าของเธอเป็นคนดี มีเมตตา ดูแล เอาใจใส่ รักเธอ

เหมือนลูกแท้ๆ แต่ถึงยังไงก็ไม่สามารถลบล้างอดีตที่ยากจะลืมของรวงข้าวได้ และ

เหตุการณ์ฝังใจในครั้งนั้น ก็ทำให้เธอกลายเป็นคนที่กลัวและเกลียดผู้ชายทุกคน

รวมทั้งทำให้เธอกลายเป็นคนก้าวร้าวไปด้วย

******

            กลม นวพล ลูกชายมหาเศรษฐีที่ดูเหมือนจะเพียบพร้อมซะทุกอย่าง แต่

ความจริงแล้วเขาเป็นคนที่ขาดความรัก ความอบอุ่น เพราะความลำเอียงของพ่อกับ

แม่ ที่รักพี่ชายมากกว่า

            "ที่แจกันราคาเป็นหมื่นของฉันแตกเนี่ย ฝีมือแกใช่มั๊ย"

            "ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้ทำ พี่กันย์ต่างหากที่ทำ"

กันย์แก้ตัว

            "เปล่านะครับคุณแม่ คุณแม่ก็รู้นี่ครับ ว่าผมไม่ใช่คนซุ่มซ่ามเหมือนไอ้กลม"

            "นั่นน่ะสิ แกนี่มันชั่วจริงๆเลยนะ ทำผิดแล้วยังมีโยนความผิดให้พี่เขาอีก"

            "ผมไม่ได้ทำจริงๆนะครับแม่"

นภาไม่ฟังเหตุผลหรือคำปฏิเสธของกลมเลย แม้แต่น้อย เธอใช้ไม้กวาดที่หยิบได้

ฟาดกลมไม่ยั้งมือ ด้วยแรงโกรธ

            "แม่ ผมเจ็บ"

            "เจ็บน่ะสิดี จะได้เอาเลือดชั่วแกออกไปซะบ้าง"

นภาตีแรงขึ้น กลมทนเจ็บไม่ไหว จึงพยายามขัดขืน นภาจึงผลักเขาไปกระแทกเสา

จนหัวแตก

            "สมน้ำหน้า ไอ้ลูกชั่ว"

กลมจับไปที่แผลที่หน้าผาก เขาโกรธแม่มากจนต้องระเบิดอารมณ์ใส่

            "แม่น่ะลำเอียง แม่ไม่เคยสนใจเลย ว่าผมจะพูดอะไร แม่ไม่เคยฟังเหตุผล

ของผมเลย ไม่มีแม่ดีๆคนไหนที่ทำร้ายลูกขนาดนี้หรอกครับ"

            "นี่แกด่าฉันงั้นหรอ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว"

            "ถ้าแม่ด่าผมอีกแม้แต่คำเดียว ผมจะชั่วจริงๆให้แม่ดู"

พอพูดจบเขาก็วิ่งหนีขึ้นห้องไป ปล่อยให้นภายืนอยู่ที่เดิม แล้วเธอก็หันมาพูดกับ

กันย์

            "ทำไมนะ กลมมันถึงไม่เอาแกเป็นตัวอย่างบ้าง ได้แค่ครึ่งนึงก็แกก็ยังดี"

            "ก็คนมันชั่วนี่ครับแม่ จะทำยังไงมันก็ทิ้งสันดานเดิมของมันไม่ได้หรอก"

กลมเข้าห้องไปร้องไหอยู่คนเดียว แล้วตั้งคำถามอยู่ในใจว่า

            "ทำไม ทำไมแม่ไม่เคยรักผมเลย ทำไมถึงไม่เคยฟังอะไรบ้างเลย ทำไม"

เก้าเข้ามาในห้องของพี่ชาย หลังจากได้ยินเสียงเอะอะ เมื่อกี๊นี้

            "นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ พี่กลม"

กลมเล่าทุกอย่างให้น้องสาวของเขาฟัง

            "อะไรนะ แค่แจกันอันเดียวเนี่ยนะ ถึงกับทำพี่กลมหัวแตก"

กลมพยักหน้าเศร้าๆ

            "ไม่เป็นไรนะ พี่กลมถึงยังไงพี่กลมก็ยังมีเก้า เก้ารักพี่กลมนะ"

            "ขอบใจมากนะเก้า ในบ้านนี้ก็คงมีแต่เก้าคนเดียวนั่นแหละที่รักพี่"

เก้าเปลี่ยนเรื่อง

            "แผลเลือดออกใหญ่เลย เดี๋ยวเก้าทำแผลให้นะ"

ระหว่างทำแผลเก้าถามกลมขึ้นว่า

            "นี่คุณพ่อก็จะกลับมาถึงแล้วนะ บอกคุณพ่อดีป่ะ"

กลมห้ามไว้

            "อย่านะเก้า ถ้าไม่อยากให้พี่หัวแตกอีกแผล"

เก้าพอจะเข้าใจ เพราะพ่อของเขาก็โหดพอๆกับแม่นั่นแหละ

            "แล้วพี่จะทำยังไงล่ะ"

            "ช่างมันเหอะ พี่ไม่เป็นไรหรอก"

กลมตัดบท เพราะไม่อยากให้น้องเป็นกังวลกับเรื่องของเขา

******

            ธีรดล เด็กรับใช้ในบ้านของนภดล ถูกกดขี่ข่มเหงมาโดยตลอด เขาเก็บ

สะสมความแค้นนี้ไว้รอเวลาที่จะชำระแค้น กับนภดลเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ดูถูก

และเหยียบย้ำคนที่ต่ำกว่าเสมอ

            "ไอ้ธีโว้ย ไอ้ธี มันหายหัวไปไหนของมันวะ"

            "ครับ คุณนภดล"

            "กว่าจะมาได้ หายหัวไปไหนมาตั้งนาน"

            "รดน้ำต้นไม่อยู่หลังบ้านครับ"

            "แล้วนี่แกขัดรองเท้าฉัน ภาษาอะไรฮะ ฝุ่นถึงหนาขนาดเนี่ยะ"

นภดลโยนรองเท้าใส่หน้าธี

            "ไปขัดมาใหม่ ถ้าฉันไปงานไม่ทันนะ ฉันเอาแกตายแน่"

ธีเก็บรองเท้าที่ตกลงไปที่พื้นขึ้นมา แล้วเอาไปขัด ด้วยความแค้น

            "นึกว่าใหญ่นักรึไงวะ คอยดูสักวันกูจะเหยียบมึงให้จมดินให้ได้"

            "ไอ้ธีเสร็จรึยังวะ ชักช้าอยู่ได้"

เขาปาร้องเท้าทิ้ง แต่ในที่สุดก็ต้องจำใจถือรองเท้าไปให้นภดล

            "ได้แล้วครับ"

ธียื่นรองเท้าให้นภดล

            "ยื่นให้ฉันทำไม ไหนๆขัดแล้วก็ใส่ให้ฉันเลยสิ"

ธีตาลุกวาว แหงนหน้าขึ้นมองนภดลด้วยความแค้น

            "ใส่เสร็จแล้ว ไปตามคุณวุ้นมาสิ ยืนเซ่ออยู่ได้"

ธีลุกขึ้น แล้วเดินไปตามวุ้นเส้นที่ห้อง

            "คุณวุ้น เสร็จรึยังครับ"

            "เสร็จแล้วจ้า"

วุ้นเส้นเปิดประตูห้องออกมา เห็นหน้าบึ้งของธีก็ถามขึ้นว่า

            "ธีเป็นอะไรไปหรอ"

            "เปล่าครับ"

เขากัดฟันพูด

พอลงไปที่โรงรถ เขาก็ถูกนภดลว่าอีก

            "ฉันให้แกไปตามคุณวุ้นเส้นตั้งนาน ทำไมเพิ่งมาฮะ ไอ้บ้า"

นภดลตบหัวธี ธีโกรธจัด แต่พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้ วุ้นเส้นแก้ตัวแทน

            "อย่าไปโทษธีเขาเลยค่ะ วุ้นแต่งตัวช้าเองล่ะค่ะ"

หลังจากนภดลออกไปแล้ว ธีก็ระบายความแค้นกับรถราคาหลายล้านอีกคันของ

นภดล

            "กูก็คนเหมือนกันนะเว้ย กูไม่ใช่ทาสมึง และซักวันกูจะแก้แค้นมึงให้ได้ ไอ้

นภดล"

เรื่องราวความแค้นของเขาจะยังไม่สิ้นสุดลงเพียงแค่นี้ ถ้าวันนึงเขาได้มีโอกาสรู้

ความจริงว่า ทำไมนภดลถึงต้องเก็บเด็กกำพร้าอย่างเขามาเลี้ยง ทั้งๆที่นภดลไม่เคย

รู้สึก ชอบหรือถูกชะตาเขาเลยซักนิด