คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 – แมวตัวแรก [รีไรท์]
4 – แมวัวแร
ผมไม่อยาะเสียเวลาึ้นไปเอาสัมภาระอัวเอ้าบนเลย
เพราะไม่รู้ว่าถ้าทำอะไรนานว่านี้ แมวัวนี้ะเป็นอย่าไรบ้า
“เฮ้ย มึหอบอะไรมาอ่ะ?
เป็นแม่ลูอ่อนแล้วเหรอ?” ทันทีที่ผมเปิประูเ้าห้อมาปุ๊บวามปาไวอไอ้ิน็โผล่ออมาปั๊บ
“เี่ยมึิ” ผมสวน
แล้ว็เินไปรโ๊ะอผม
โยที่มือ้า้ายอผมยัอุ้มไอ้เหมียวไว้อยู่ แล้วใ้มืออี้าหาุแรถ
แล้ว็เ็บระเป๋าอัวเอ
“แล้วสรุปในนั้นืออะไร?” ไอ้หยถาม่อ พร้อมะโหน้าเ้ามาูใล้ๆ
“แมว” ผมอบรๆโยที่หน้ายัวานเ็บออยู่
“อ่าห้ะแมว....WTF!!?” ินร้อลั่นออมา “มึะร้อเสียัทำไมวะ!?”
แล้วมัน็รีบมาแะผ้าที่อยู่ในมือผมอย่าอยารู้อยาเห็น
“เี๋ยวๆ มึเอามันมาทำไม?”
หยเลิิ้วถามแบบใเย็นไม่โวยวายเท่าไอ้ินที่ำลัสนอสนใสิ่มีีวิที่อยู่ในอ้อมออผม
ส่วนผม็เอาสมุหนัสือในระเป๋าออให้หมไว้ในใ้โ๊ะทำให้พื้นที่ในระเป๋าว้าๆ
เพื่อผมะไ้ใส่แมวลไปไ้ และมันะไม่อึอั
“ูะพามันไปหาหมอ
ลาาบบ่ายให้้วย” ผมเอาแมวใส่ระเป๋าอย่าระมัระวั
ปิิบแ่ไม่มิิเพราะลัวมันะาอาาศ
“แล้วมึะมาโรเรียนอีไหม?”
ินถามผมแล้วยัะเ้อมอแมว่อ
อาะเป็นเพราะว่าที่บ้านเิมันเลี้ยแมวไว้หลายัวทำให้มันน่าะสนใแมวพอสมวร
“ไม่แน่ใวะ ูไปล่ะนะ” ว่าเสร็ผม็สะพายระเป๋าไว้้าหน้า และเินรไปที่ประูทันที
“มึเอาริิ?” ินถามอีรั้
“เห็นูพูเล่นเหรอ?” พอถึหน้าประูผมเลยอบมัน
มันไม่อบผมแ่มอหน้า
หย็เหมือนันไม่ใรปริปาห้ามผม ผมเลยออาห้อทันที
แล้ว็รีบลบันไอย่ารวเร็ว หวัว่าแมวะไม่ระทบระเทือนนะ
พอถึลานอมอไ์แล้ว ผมเอาระเป๋าไว้้านล่า
รีบสาร์ทรถและับออไปอย่ารวเร็ว่อนที่ยามที่โรเรียนะเห็น
นี่เป็นรั้แรเลยที่โเรียน
(บอไอ้ินไปแล้วว่าลา) และออาโรเรียนโยที่ไม่ออนุาอาารย์ท่านใ
ีที่วันนี้ผมอรถไว้นอโรรถไม่ั้น้อเสียเวลาับารไปอุแยามมาเปิ
แล้ว้อเสียเวลาไปออาารย์ออ้านออี มันไร้สาระสำหรับอาารย์ถ้าผมอพาแมวรัไปหาหมอ
แ่สำหรับผมไม่ใ่ นี่ือสมาิใหม่อบ้าน
มันเป็นแมวอผม แม้ว่าแม่ะยัไม่อนุา็เถอะแ่ผมัสินใว่าะเลี้ยแล้ว
และผม็ั้ื่อให้มันระหว่าับรถไปลินิสัว์แล้ว้วย
ื่ออมันือ...นิล
รู้ๆันอยู่ว่าทำไมถึไ้ื่อนี้ เพราะมันสีำไ ริๆอยาั้ื่อว่าม้านิลมัร
แ่มันลัววามสู ึ่แ่าาม้านิลมันรที่อบบินอบผาโผน
เอาแ่นิลเยๆีว่าื่อออะเท่้วยแม้มันะูโหลๆเพราะมีนั้ไว้เยอะแล้ว็เถอะ
แ่ัวมันออะเป็นเอลัษ์เพราะะนั้นโหลแ่ไหนื่อนี้็ีที่สุ
“น้อนิลแ่เหนื่อยาารไม่นอนหลายวัน่ะ
แล้ว็อ้าวมาหลายมื้อ้วย่ะ ไม่ทราบว่าน้อไปทำอะไรมาะ?”
หมอสาวล่าวึ้น
และในมือเธอ็ถือน้อนิลที่เธอว่ามาอยู่
เธอบอว่าแมว็เหมือนนในเรื่อารินและารนอน ถ้านอนน้อย็เพลีย
ถ้าินน้อย็เหนื่อย
ผมเาว่าอนที่น้อนิลิอยู่้าบนนั่นมัน้อไม่ไ้หลับไม่ไ้นอนเพราะลัววามสูแน่ๆ
เรื่อิน็้วยะไปหาอะไรินไ้ไเล่า แมลสาบที่วิ่ัหน้าหรือไ
น่าสสารริ...
“พอีว่าน้อนิล
เาออาบ้านไปหลายวันแล้วรับ พึ่มาเห็นมันสลบอยู่หน้าบ้านเอ”
ผมอบพร้อมรับน้อนิลมาามือหมอ
“อ่อ...ีนะที่มันยัไม่ป่วย
มัน้อารพัผ่อนแล้ว็ินอาหารีๆ”
หมอบอแล้ว็ลูบหัวนิลเบาๆ
นิลราเบาๆเหมือนำลัฝันถึอะไรีๆ อ่า...น่ารั!
“แล้วน้ออบินอะไรเหรอ?” หมอถามึ้นมาพร้อมเียน่ารัษาอยู่รเาท์เอร์
ิบหายละ ผมพึ่เลี้ยแมวัวนี้ไม่รึ่หนึ่วัน
ไม่ไ้สิไม่ถึสอั่วโม้วย้ำ! อบินอะไรนะๆ ิๆๆ
“เอ่อ...อบิน้าวลุปลาทูรับ...”
น้ำเสียผม่อน้ามั่นใ
แ่ริๆผมยัิอยู่ว่าแ่นมืมันะินหรือเปล่า
“ปลาทูเหรอ? อืม....ให้น้ออาหารนน้อยๆหน่อยนะะ เพราะระเพาแมวไม่เหมือนระเพาะน
ั้นอนน้อนิลื่น น้อ็เอาอาหาร่ายๆให้เาินนะสัสอสามวัน
เสร็แล้ว็ินามปิที่ให้น้อเาินนะะ เอ่อ แล้วน้อนิลแมวพันธ์อะไรเหรอ?” หมอแนะนำ และ็มาถามำถามที่ยาที่สุ แม้ระทั่เ้าอแมวอย่าผม
(ที่ยัไม่เป็นทาาร) ยัไม่สามารถอบไ้ นี่มันิบหายมาว่าอาหารานโปรอี
“ผม็ไม่แน่ในะรับแหะๆ
น่าะพันธ์ผสม...อะไรสัอย่า” ผมยิ้มแห้ๆพูมั่วๆสุ่มๆไป
ทำให้หมอที่ำลัประวัิอน้อนิลเยหน้าึ้นมาูอย่าละเอีย
“หมอว่า...ลัษะน้อนิลล้ายๆพันธ์แมวไทยผสมับแมวโรา็ไ้นะะ”
มันมีริมั้ยรับหมอแมวไทยผสมมั่วแบบนี้ริๆผมเ็บไ้าโรเรียนเมื่อั่วโมที่แล้วนะ
“น่าะเป็นสายพันธ์ผสมมาว่า
ั้นหมอเียนลไปว่าแมวไทยพันธ์ผสมแล้วนันนะ?” หมอเสนอ
“โอเรับ” ผม็สนอสิรับ
ผมยัไม่รู้เรื่อมเรื่อแมวอะไรเลย ือผมพึ่ไ้มันมาเมื่อั่วโมที่แล้วเอนะรับโผมมม
“โอเะ ่ารัษาทั้หม็450บาทะ”
ะ...ะ...ะ...็อ!!! ลืมไปเลยว่าเยมีเินอยู่ในระเป๋าห้าร้อยบาท!
“เอารใส่น้อนิล้วยมั้ย?
ะไ้สะวึ้น”
“ื้อเหรอรับ?”
“ใ่่ะ” หมออบและยิ้มอ่อนๆ
“ผมมีระเป๋าอยู่รับ ฮ่าๆ”
ผมหัวเราแห้ๆแล้ว็เอานิลใส่ระเป๋า
แม้หมอะบอแล้วว่ามันไม่โอเที่ะทำแบบนั้นับสัว์เลี้ยว
แ่ผม็ับมันนอนใส่ระเป๋าเบาๆ และ็หยิบระเป๋าัึ้นมา่าย่ารัษา
หมอรับและเินทอนมาผมรับเินทอนและเรียมัวลับบ้าน
ผมไม่ิเลยว่าารูแลสัว์มันะละเอียละอ่อนนานี้
แถม่ารัษาแพอี่าหา เฮ้อ...ลับบ้านีว่า
ความคิดเห็น