คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2
01/05/2012
00:01น.
“กลับมาแล้วค่ะ” คนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดขาวเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา
เธอหยุดยืนถอนหายใจอีกรอบและส่ายหัวไปมา ‘ฉันจะบอกใคร ในเมื่อไม่เคยมีใครอยู่บ้านซักคน’ แค่คิดก็เหงาแล้ว...
เธอเดินมาหยุดตรงหน้าโทรศัพท์บ้าน คงมีใครซักคนฝากข้อความเอาไว้ ไฟที่เครื่องเลยกระพริบฉี่ขนาดนี้
“ปิ๊บ!” ปลายนิ้วเรียวกดปุ่มเพื่อฟังข้อความเสียง เธอไม่ชอบฟังมันนักหรอก เพราะเธอรู้ดีว่าใครเป็นคนฝากเอาไว้...
“บีบี นี่แม่เองนะลูก แม่โทร.มาหาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าไม่มีคนรับ แล้วทำไมถึงปิดมือถือล่ะ? อ่อ! ชั่งมันเถอะ แม่ต้องรีบเข้าประชุมแล้ว อีกหลายอาทิตย์เลยล่ะกว่าจะกลับ พ่อเขาก็ต้องอยู่ทำงานที่อังกฤษต่อ ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะ แม่รักลูกจ๊ะ” “ปิ๊บ!” เสียงเตือนดังอีกครั้ง เป็นสัญญาณที่บอกว่าข้อความจบแล้ว
เป็นอย่างที่คนตัวเล็กคิดไว้ แม่เธอแค่ต้องการโทร.มาบอกว่ายังไม่กลับ
บางที...เธอคงอยู่คนเดียวจนชินซะแล้วล่ะ “เฮ้อ! เกิดเป็นยัยบีนี่มันจะมีใครสนใจบ้างมั้ยเนี่ย”
บีบีพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอ เป็นแบบนี้แทบจะทุกวัน...
เมื่อเช้านี้เธออุส่าดีใจที่พ่อโทร.มาบอกว่าจะกลับบ้าน แต่...
สองชั่วโมงถัดมาเขาก็บอกกับร่างบางว่ายังกลับไม่ได้... เขาผิดสัญญาอีกแล้ว ทุกครั้งที่เธอเหงา ที่พึ่งสุดท้ายก็คงจะเป็นสวนสาธารณะที่ประจำ อยู่ที่นั่นเธอสามารถร้องไห้ได้จนสบายใจ...
เธอก็แค่อยากจะมีเวลาอยู่กับครอบครัวเหมือนคนอื่นๆบ้าง แต่พูดไปก็แค่นั้นแหละ...
พ่อเธอเป็นถึงนักวิจัย แม่เธอก็เป็นนักธุรกิจ จะเรียกว่ามีแต่เงิน แต่ไม่มีความสุขก็ไม่ผิดนัก...
00:20น.
บีบีกลับออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมให้แห้ง
การนอนดึกคือเรื่องธรรมดามากๆสำหรับเธอ เพราะไม่มีใครคอยบังคับให้นอนอยู่แล้วนี่หน่า
“วันนี้จะมีอะไรให้ดูมั้ยน่า” คนตัวเล็กปล่อยตัวตามสบายบนเก้าอี้
เธอกดเปิดโน้ตบุ๊คแล้วตั้งหน้าตั้งตารอจนกระทั่งมันติด ‘Youtube’ คือสิ่งที่เธอต้องเข้ามันทุกๆคืนก่อนนอน
ชาแนลประจำกำลังถูกเธอส่องอย่างอารมณ์ดี “ว้าว! คลิปใหม่นี่ >___<” เธอรู้สึกดีใจกว่าถูกหวยซะอีกนะเนี่ย
เวลาที่บีบีดูมีความสุขที่สุดก็คงเป็นเวลาที่ได้ดูคลิปแคชเกมส์ใหม่ๆจากชาแนลของ ‘Memory Hunter’ ล่ะมั้ง
ย้อนกลับไปครั้งแรกที่เธอพบคลิปๆหนึ่งเข้าโดยบังเอิญเมื่อหลายเดือนที่แล้ว
มันเป็นคลิปของนักแคชเกมส์คนนึง ดูเหมือนเขาจะดังนะ แต่เธอไม่รู้จักหรอก
เกมส์กับบีบีมันไม่ใช่ของคู่กันซักนิด แต่ตอนนี้หน่ะเหรอ... เรียกได้ว่าเธอกลายเป็นหนึ่งเดียวกับมันไม่ซะแล้วล่ะ >3<
และไม่ใช่แค่เกมส์หรอก รวมถึงนักแคชเกมส์ด้วย ‘ก็แค่รู้สึกว่าชอบหน่ะ’
เธอบอกกับตัวเองทุกครั้งที่เผลอคิดถึงเสียงของนักแคชเกมส์คนโปรด
เขาชื่ออะไรน่า...??? เธอชอบลืมชื่อเขาบ่อยๆ เพราะปกติแล้วบีบีถนัดที่จะเรียกเขาว่า ‘นายเพี้ยน’ มากกว่า
คิดดูสิ...เธอหุบยิ้มไม่ได้เลย เวลาที่ดูเขากรี๊ดสติแตกกับเกมส์สยองขวัญ
บางทีเธอก็แอบสงสัยนะว่าเธออาจจะเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง -___-
11:05น.
“ตื่นได้แล้ว วันนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอว่ะ???” เสียงแหบๆเหมือนคนเพิ่งตื่นงัวเงียเรียกคนข้างๆให้ลุกขึ้น
“จะปลุกทำมายยยยย วันนี้คนที่มีเรียนคือเมิงงงงงงงงง” วินโวยวายแล้วนอนต่อ
“ห่ะ!? เออจริงด้วย... ชิบหายล่ะ O__O” ร่างสูงในชุดนอนสีชมพูดีดตัวขึ้นมาแทบไม่ทัน
ดูเหมือนเขาจะลืมว่าตัวเองมีเรียนตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง -__-
“ไปอาบน้ำไป๊ อย่าหนวกหูด้วย จะนอน -*-”
วินจัดการสงเคราะห์ด้วยความหวังดีกลัวเพื่อนจะไปเรียนสาย เขาถีบเอสเบาๆ (ย้ำว่าเบาๆ) จนร่างสูงตกเตียง -3-
“อ้ากกกก ถีบทำมายยยย อึ้ยยยย ฝากไว้ก่อนเหอะ กลับมาเมิงตายแน่ หึ้ยยยย” วินแอบหัวเราะเบาๆ
แน่นอนว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาเอาคืน เพราะตอนนี้หมอนี่กำลังจะสายเต็มทีแล้ว
วินตัดสินใจดึงผ้าห่มคลุมหัวแล้วหลับต่อ “เฮ้อ!” “หืม?” เสียงถอนหายใจของใครบางคนดังก้องในหัวร่างสูง
มันฟังดูคุ้นๆ และน่าแปลกที่มันปลุกให้คนขี้เซาอย่างวินให้หายงัวเงียได้
เขาดูงงๆกับตัวเองนิดหน่อย “เฮ้ออออ ไม่นอนก็ได้ว่ะ”
เมื่อเห็นว่าไม่สามารถหลับตาต่อได้แล้ว วินเลยตัดสินใจไปอาบน้ำแต่งตัว
วันนี้เขากะว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือที่สวนสาธารณะซักหน่อย
“เดี๋ยวนะ แล้วไม่นอนต่อแล้วอ่อว่ะ???” เอสที่ยืนแปรงฟันอยู่หันมาถามเพื่อนที่ยืนแปรงฟันอยู่ข้างๆ
“อืม...นอนไม่หลับว่ะ” เอสยักไหล่นิดหน่อยแล้วรีบแปรงฟันต่อ เขาสายแล้วล่ะ -___-
11:15น.
“ตอนกลับอย่าลืมซื้อของมาใส่ตู้เย็นด้วยนะเว้ย” วินตะโกนสั่งเจ้าเพื่อนตัวดีที่วิ่งละลิ่วออกไปจากห้อง
“เออ” แหน่ะ! ยังจะตะโกนตอบอีก -____- วินคว้าหนังสือข้างตัวแล้วลุกขึ้น
เขาบอกแล้วใช่รึเปล่าว่าวันนี้จะไปอ่านหนังสือหน่ะ -3- เมื่อจัดการล็อคห้องเรียบร้อย เขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะที่ประจำ น่าแปลกนิดหน่อยที่วันนี้เขาอยากไปสวนสาธารณะนั่นเป็นพิเศษ เพราะอะไรกันนะ...
เวลาเกือบๆเที่ยง ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีเทาก็มาถึงสวนสาธารณะ
เขากำลังมองหามุมดีๆเพื่อจะไปนั่งอ่านหนังสือ “อาห่ะ... ตรงต้นไม้นั่นดีกว่า”
วินยิ้มแล้วรีบตรงไปนั่งใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ ร่มไม้นี่ทำให้อากาศเย็นสบายใช้ได้เลยล่ะ
ถ้าเวลาเหลือ เขาอาจจะงีบหลับซักชั่วโมงนึงก็ได้...
(BB Talk)
ตายล่ะหว่า -*- ฉันนอนตื่นสายชะมัด จะเที่ยงอยู่แล้ว ให้ตายเถอะ ยัยบีบีเอ้ยยยย
“กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ” เสียงโทรศัพท์บ้านทำเอาฉันสะดุ้งจนแทบจะตกเตียง ถ้าฉันหัวใจวายตายแล้วใครจะรับผิดชอบย่ะ -.-
“สวัสดีค่ะ...” “เพิ่งตื่นเหรอลูก” แม่...?? “ได้ฟังข้อความที่แม่ฝากไว้เมื่อคืนรึยังบีบี”
ฉันว่าฉันจะลืมแล้วนะ แม่นะแม่ “ฟังแล้วค่ะ” ฉันตอบเสียงเนือยๆ
“แม่ขอโทษนะ แม่คิดถึงลู...” ฉันตั้งใจฟังสิ่งที่แม่จะพูด แต่ท่านก็เงียบไปซะก่อน
ดูเหมือนทางด้านแม่จะกำลังยุ่งๆแฮะ... “เอ่อ...แม่ต้องไปประชุมแล้วล่ะ โชคดีนะจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะแม่...” แล้วฉันก็วางโทรศัพท์ลงที่เดิม แม่ดูยุ่งตลอดเวลาเลย
แม้กระทั่งเวลาบอกคิดถึงกันก็แทบจะไม่มี เฮ้อ! นี่ฉันรู้สึกน้อยใจอะไรเนี่ย ยัยบีบี ยัยไร้สาระ โถ่เว้ย!
12:01น.
(BB Talk)
ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะ... รู้ตัวอีกทีขามันก็พาเดินออกมาจนถึงที่นี่แล้ว
แต่ก็เอาเถอะ... มันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก ว่ามั้ย??? ก่อนอื่นฉันคงต้องหาที่นั่งดีๆซักหน่อย
“อ่ะ!” ใต้ต้นไม้นั่นเป็นไงล่ะ ร่มดีจัง ^^ พูดจบฉันก็เดินตรงไปยังใต้ต้นไม่ใหญ่
“อ่าาาา อากาศดีจังแฮะ” ฉันทิ้งตัวลงนั่งและแอ่นหลังพิงต้นไม้ ที่นี่คือที่ของฉันจริงๆ >___<
“ฟี้... ฟี้... ฟี้...” หืม??? เสียงกรนของใคร??? ดังอยู่ใกล้ๆด้วย *o*
ฉันค่อยๆคลานวนรอบต้นไม้ใหญ่ ฉันว่าต้นเสียงอยู่อีกฝั่งหนึ่งของต้นไม้นี่แหง่มๆ
ขอดูหน้าหน่อยเถอะว่าใครรบกวนการพักผ่อนอันแสนสุขของฉัน หึ้ยยยย -*-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
#ตอนที่2กันแล้ว เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย??? // เนื่องมาจากตอนแรก ต้องขอบคุณคอมเม้นที่บอกให้ปรับปรุงด้วยน่ะค่ะ 55 ไรท์แก้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะ >____<
ความคิดเห็น