คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1
30/04/2012
23:10น.
วันนี้คงเป็นอีกวันที่อากาศค่อนข้างหนาว มันไม่เหมาะเอาซะเลยกับการมานั่งตากน้ำค้างในสวนสาธารณะมืดๆแบบนี้
แต่ให้ทำไงได้ล่ะ “เฮ้อ! ไอโลกเฮงซวย” ร่างเล็กสบถออกมาอย่างเบื่อหน่าย
นี่คงเป็นประโยคเดียวที่ถูกพูดตลอดทั้งวัน แม้คำพูดจะดูอารมณ์ร้ายแค่ไหน แต่ใบหน้าแดงกร่ำนั้นก็ดูน่าสงสารจนไม่อาจละสายตา น้ำค้างเริ่มลงหนักขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับเวลาที่เริ่มจะดึกเข้าไปทุกที
ผู้คนรอบกายพากันกลับบ้านไปหมดแล้ว ร่างเล็กส่ายหน้าช้าๆ บางทีเธอเองก็คงต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกันซินะ
#อีกมุมหนึ่งในสวนสาธารณะ...
ไฟดวงเล็กๆที่กระพริบติดๆดับๆอยู่ครู่ใหญ่ก็ดับไปพร้อมกับดวงอื่นๆ ที่ค่อยๆทยอยดับไปทีละดวง ทีละดวง...
“คงต้องกลับแล้วสินะ....” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตนักศึกษาพ่นลมหายใจออกมา
มือหนากอดอกตัวเองเอาไว้ แผ่นหลังสั่นไหวเบาๆเพราะอากาศที่หนาวขึ้นเรื่อยๆ
เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมตัวเองต้องมายืนตากลมตากน้ำค้างในเวลาแบบนี้
เขาก็แค่เดินผ่านมาหลังจากที่เพิ่งกลับมาจากมหาลัย แล้วก็บังเอิญเห็นใครซักคนนั่งอยู่ตรงม้านั่ง
น่าแปลกที่เธอบ่นอะไรซักอย่างตลอดเวลา แถมยังนั่งคนเดียวอีกต่างหาก
ท่าทางดูเหมือนไม่ได้มารอใคร ดูไม่มีจุดประสงค์เลยด้วยซ้ำ ใบหน้าก็แดงกร่ำ ดูเหมือนโกรธ
แต่รอยแดงที่จมูกและแก้มนั่น ดูเหมือนร้องไห้มากกว่า เธอใส่แค่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น
มันไม่เหมาะกับสภาพอากาศแบบนี้เลย ว่ามั้ย???
ที่จริงเขาไม่เห็นต้องสนใจเธอก็ได้ ก็แค่เด็กผู้หญิงมัธยมปลายคนหนึ่ง แต่เพราะอะไร...
ทำไมเขาถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ จนกระทั่งเธอลุกเดินหายไป บางทีเขาเองก็คงต้องกลับแล้วเหมือนกัน...
“ครืด...ครืดๆ” เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างสูงสั่นเบาๆ
เขาหยิบมันขึ้นมา เห็นหน้าจอโชว์ชื่อที่บันทึกไว้ว่า ‘เอส’ และวินาทีต่อมาปลายนิ้วเรียวยาวก็กดรับสาย
“ฮัลโหล...” (“ฮัลโหลวิน อยู่ไหนว่ะเนี่ย??? ถ้าไม่กลับฉันจะปิดห้องนอนแล้วนะเว้ย”) ปลายสายบ่นอู้อี้
“โทษทีว่ะ ฮ่ะๆ อย่าเพิ่งนอนนะเว้ย เดี๋ยวจะรีบกลับแล้ว” ร่างสูงพูดพร้อมรีบเดินออกจากสวนสาธารณะ
เขาดันลืมไปเสียสนิทว่าทิ้งเพื่อนตัวดีไว้ที่ห้อง ป่านนี้คงโดนบ่นไม่ใช่น้อย
(“ให้ไวเลย ทำอะไรอยู่ว่ะ อย่างช้าอ่ะ -___-”) “เอ่อ...นั่นดิ ทำอะไรอยู่ว่ะ -_-?” ร่างสูงพูดไปขำไป
ก็จะให้เขาตอบว่าอะไรเล่า ในเมื่อเขาเองก็ยังไม่รู้เลย...
(“แกค่อนข้างจะบ้าล่ะ อย่าลืมแวะหายาระงับโรคประสาทมากินก่อนถึงห้องนะเว้ย ฉันไม่อยากนอนกับคนบ้าว่ะ ฮ่ะๆๆๆ”)
ร่างสูงได้แต่ส่ายหัวไปมา “เดี๋ยวปั๊ดตบตาแตก -___- รออยู่นั่นแหละกำลังรีบกลับ -3-”
พูดจบเขาก็วางสายแล้วจับเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมยัดใส่กระเป๋า
ใช่แล้วล่ะ ‘วิน’ ภายนอกเขาอาจจะดูเป็นเพียงเด็กหนุ่มนักศึกษาทั่วไป แต่ภายใต้ชุดนักศึกษาเขาคือ ‘Memory Hunter’
นักแคชเกมส์ที่ดังที่สุดในตอนนี้ เพียงแค่ทุกอย่างล้วนเป็นความลับ จะมีก็เพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาคือใคร...
23:59น.
เวลาเกือบๆเที่ยงคืนวินก็กลับมาถึงห้อง
เขาอุส่าแวะซื้อโจ๊กมาฝากเพื่อนตัวแสบ ถึงจะซื้อไปบ่นไปก็เถอะ -3-
ทำไงได้ล่ะ ก็เขาเป็นคนผิดที่กลับห้องดึกนี่หน่า “ก๊อกๆๆ” “เปิดประตูทีดิเชี่ยเอส -____-”
สิ้นเสียง ร่างสูงในชุดนอนสีชมพู (หืม???) ก็เปิดประตูออกมา ใบหน้าหล่อหวานดูหงุดหงิดชะมัด
“เรียกแบบนี้ เดี๋ยวก็ปล่อยให้นอนกับไอด่างหมาลุงยามซะหรอก -*-” วินหัวเราะและเดินตามเข้ามาในห้อง
เขาทิ้งตัวลงบนเตียงนอนควีนไซส์สีน้ำตาลทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ทำเอาเพื่อนร่วมห้องถึงกับขมวดคิ้วอีกรอบ
“ไปอาบน้ำดิ่วินนนนนนน -*- เน่าหมดแล้วมั้งเนี่ย” เอสพูดพร้อมกับปาผ้าขนหนูให้
“บ่นจังว่ะ อาบวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องอาบอีก จะอาบทำไมเยอะแยะอ่ะ”
ร่างสูงในชุดนอนสีชมพูส่ายหน้าไปมา
“ถ้าพวกแฟนคลับนายรู้ว่านักแคชเกมส์สุดที่รักสกปรกขนาดนี้ เขายังจะรักแกลงมั้ยว่ะเนี่ย -___-”
“เอิ่ม...ไปอาบก็ได้ๆ อ่ะนี่! โจ๊ก... ซื้อมาให้อ่ะ” วินลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วหยิบถุงโจ๊กออกมาจากกระเป๋าเป้
เขารู้ดีว่าเวลาเจ้าเพื่อนรักอารมณ์ไม่ดีต้องเอาของกินมาล่อ -__-
“เอ้ย! ขอบใจ >____<” เขาคว้ามันและรีบไปใส่ชาม วินได้แต่หัวเราะแล้วหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
คงไม่แปลกหากแฟนคลับของเขามาเห็นฉากเมื่อกี้แล้วจะกรี๊ดกร๊าด โดยเฉพาะสาววาย
แต่ยังไงเขาก็ไม่มีวันชอบผู้ชายหรอกน่า -___- โดยเฉพาะไอเอสจอมโวยวายเนี่ย
แค่คิดก็ขนลุกแล้ว :P
-------------------------------------------------------------------------------------
(เอส)
V
V
V
V
ความคิดเห็น