ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มิตรภาพ
ฉันนั่งมองวิวทิวทัศน์ผ่านกระจกหน้าต่างบานใส
อย่างปลงกับความเจ็บช้ำ ฉันเบื่อชีวิตที่โรงเรียนเสียจริงๆ ทั้งความจริงใจที่ไม่บริสุทธิ์ของเพื่อนๆ การบ้านอันแสนหนักหน่วงของแต่ละวิชา ครูที่แสนจะเข้าข้างแต่เด็กๆเกรดดีๆ
บรรยากาศข้างนอกช่างหนาวเหน็บ ทำให้หัวใจที่ชาด้านตอนนี้เริ่มแข็งตัว
หยดน้ำค่อยๆไหลรินไปตามบานหน้าต่าง แล้วแข็งตัวเป็นเกล็ดสีขาวๆบนบานกระจก
หิมะ...
หิมะ!?
เป็นไปไม่ได้น่า ประเทศไทยไม่เคยมีหิมะตกนี่...
ฉันว่าโลกคงวิกฤติไปแล้วจริงๆ
ฉันเลิกสนใจเรื่องนั้น แล้วเดินไปชงกาแฟเพื่อหาอะไรใส่ท้องสักหน่อย
แต่...
เรื่องหิมะก็กวนใจฉัน
ไม่ใช่เรื่องที่ทีหิมะตกในประเทศไทย แต่ เป็นภาพบางอย่างที่ปรากฏขึ้นมาในใจ
...รอยยิ้มบางๆที่ดูอบอุ่น ภายใต้พายุหิมะห่าใหญ่...
ฉันพยายามจะไม่สนใจ แต่ ก็ทำไม่ได้
ฉันหลอกตัวเองไม่ได้จริงๆ
ความคิดของฉันเริ่มล่องลอย
หน้าตาของเจ้าของรอยยิ้มนั้นเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ...
ดวงหน้ารูปไข่
ดวงตาสีฟ้า
ผมสีเหลืองทอง
ริมฝีปากบางสีชมพูอวบอิ่ม
ลักษณะทั้งหมดนี้คือลักษณะของชาวยุโรปชัดๆ
แต่ฉันไม่เคยไปยุโรป...และไม่เคยสัมผัสหิมะเลยสักครั้งนี่นา
แปลกมาก...แปลกมากๆ
ฉันหลับตาลงอย่างครุ่นคิดก่อนดวงหน้าของคนๆหนึ่งจะปรากฏสอดแทรกเข้ามาในห้วงความคิด
แม่!
แม่เป็นผู้หญิงที่แสนดีมากๆ เธออบอุ่น และมีรอยยิ้มอยู่เสมอแต่รอยยิ้มที่ฉันเห็นตั้งแต่แรกนั่นไม่ใช่รอยยิ้มของแม่อย่างแน่นอน
แม่ป่วยเป็นโรคมะเร็งและจากไปตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ...
รู้สึกว่าจะประมาณตอนฉันสี่ขวบได้
เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ
ฉันจำได้ว่าฉันเคยอยู่กับแม่สองคนในที่ๆมีหิมะนี่!
นึกได้ฉันจึงรีบลุกจากที่นั่ง ปลาอยให้กาแฟที่ยังดื่มไม่หมดวางทิ้งไว้
แต่..
ด้วยความรีบร้อนและซุ่มซ่ามของฉัน แขนฉันจึงไปปัดแก้วกาแฟหกจนได้
ฉันชะงักเล็กน้อย แต่ ก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วก้าวฉับๆต่อไป
ฉันเปิดประตูออก
เดินลงบันไดไป
มองประตูไม้ผุๆ
แล้ว
บิดลูกบิดติดสนิมเพื่อเปิดประตู
ที่นี่คือ...ห้องเก็บของ...
ฉันตรงไปที่ตู้ไม้สีน้ำตาล ซึ่งกลิ่นตุๆ
มันคือตู้เก็บอัลบั้มเก่าๆของฉันนั่นเอง ฉันไล่สายตามองไปทุกๆอัลบั้ม
แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ใช่คนมีระเบียบ
อัลบั้มจองฉันจึงไม่ได้จัดเรียงไว้อย่างถูกต้อง
ตู้อัลบั้มมีทั้งหมด 10 ชั้น
แต่ละชั้นใส่อัลบั้มได้ประมาณ 15 อัลบั้ม
รวมแล้วก็ประมาณ 150 อัลบั้มได้
แต่...
พอฉันดึงอัลบั้มแรกออกมาก็พบว่าข้างหลังอัลบั้มพวกนั้นยังมีอัลบั้มอีกชุดซ้อนอยู่
นี่ก็แสดงว่าฉันต้องหาถึง 300 อัลบั้มเชียวนะเนี่ย!
ฉันแทบเป็นลมล้มตึงอยู่ตรงนั้นถ้าไม่ใช่ว่าฉันนึกบางอย่างออก
ถ้าแม่เสียตอนสี่ขวบ ก็แสดงว่าช่วงที่ฉันเจอหิมะก็ต้องก่อนหน้านั้น อาจจะ 1-3 ขวบได้ล่ะมั้ง แต่ไม่สิ... ตอนนั้นต้องยังพอจำความได้ อืม ก็แสดงว่าประมาณ 3 ขวบกำลังพอดี
ฉันไล่ดูไปเรื่อยๆก็พบว่าอัลบั้มด้านหน้าๆจะเป็นช่วงที่เข้าโรงเรียนแล้วทั้งนั้น
จึงโละออกเหลือแต่อัลบั้มชั้นด้านใน
ฉันดีใจมากที่ยังไม่เคยแตะต้องอัลบั้มพวกนี้ เพราะมันเรียงอายุฉันอย่างดี
ฉันพบว่าอัลบั้มที่เด็กที่สุดก็คือ...090909mom...ตัวเลขพวกนั้นคงจะแสดงวันที่ ซึ่งวันนั้นก็คือวันที่เก้า เดือนกันยายน ปีคริสตศักราชที่2009...อ๋อ! วันเกิดฉันเองล่ะ
หน้าแรก...
ฉันกับแม่ยืนจับมือกันอยู่ที่หน้าป้ายซึ่งเขียนว่า...London
เอ๋!..ฉันเคยไปลอนดอนด้วยหรือ จำไม่ค่อยได้เลยแหะ
ฉันเปิดไปเรื่อยๆจนเจอหน้าที่มี เด็กผู้หญิงสามคนรวมตัวฉันด้วย อีกหนึ่งในสองคนคือคนที่มีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาสีฟ้า และเรือนผมสีเหลือง
ทันทีที่เห็นรูปนั้นก็เหมือนมีอะไรมากระแทกที่หัวใจเต็มๆ
ความทรงจำที่หายไปหลบตุบลงในสมอง
เอเลน่า แอนนี่
เพื่อนสมัยเด็กตอนที่ฉันไปอยู่กับแม่ที่ลอนดอน!
ฉันจำได้แล้ว..พอแม่ป่วยมากเข้าพ่อก็มารับตัวฉันไป แต่เรายังไม่กลับกัน รอดูอาการแม่ก่อน
พอวันที่แม่จากไปฉันก็ร้องไห้ครวญคราง แต่แล้วเอเลน่ากลับเดินเข้ามากอดฉันแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นให้ ตอนนั้นฉันรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมาทันที
หลังจากนั้นฉันและพ่อก็กลับมาที่เมืองไทย
ฉันเริ่มต้นเรียนอย่างหนักจนจำเรื่องนี้ไม่ค่อยจะได้
แต่คำพูดหนึ่งที่มันตืดใจของฉันมาตลอดคือคำพูดของแอนนี่ก่อนจากกัน...พวกเราจะรอเธออยู่ที่ตลอดไป ไม่ว่าเธอจะลืมเราแล้วก็ตาม ยังไงซะ ก็กลับมาได้เสมอ...
ในที่สุด...วันนี้นี่เองที่ฉันได้เข้าใจคำว่า มิตรภาพ ที่แท้จริง
อย่างปลงกับความเจ็บช้ำ ฉันเบื่อชีวิตที่โรงเรียนเสียจริงๆ ทั้งความจริงใจที่ไม่บริสุทธิ์ของเพื่อนๆ การบ้านอันแสนหนักหน่วงของแต่ละวิชา ครูที่แสนจะเข้าข้างแต่เด็กๆเกรดดีๆ
บรรยากาศข้างนอกช่างหนาวเหน็บ ทำให้หัวใจที่ชาด้านตอนนี้เริ่มแข็งตัว
หยดน้ำค่อยๆไหลรินไปตามบานหน้าต่าง แล้วแข็งตัวเป็นเกล็ดสีขาวๆบนบานกระจก
หิมะ...
หิมะ!?
เป็นไปไม่ได้น่า ประเทศไทยไม่เคยมีหิมะตกนี่...
ฉันว่าโลกคงวิกฤติไปแล้วจริงๆ
ฉันเลิกสนใจเรื่องนั้น แล้วเดินไปชงกาแฟเพื่อหาอะไรใส่ท้องสักหน่อย
แต่...
เรื่องหิมะก็กวนใจฉัน
ไม่ใช่เรื่องที่ทีหิมะตกในประเทศไทย แต่ เป็นภาพบางอย่างที่ปรากฏขึ้นมาในใจ
...รอยยิ้มบางๆที่ดูอบอุ่น ภายใต้พายุหิมะห่าใหญ่...
ฉันพยายามจะไม่สนใจ แต่ ก็ทำไม่ได้
ฉันหลอกตัวเองไม่ได้จริงๆ
ความคิดของฉันเริ่มล่องลอย
หน้าตาของเจ้าของรอยยิ้มนั้นเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ...
ดวงหน้ารูปไข่
ดวงตาสีฟ้า
ผมสีเหลืองทอง
ริมฝีปากบางสีชมพูอวบอิ่ม
ลักษณะทั้งหมดนี้คือลักษณะของชาวยุโรปชัดๆ
แต่ฉันไม่เคยไปยุโรป...และไม่เคยสัมผัสหิมะเลยสักครั้งนี่นา
แปลกมาก...แปลกมากๆ
ฉันหลับตาลงอย่างครุ่นคิดก่อนดวงหน้าของคนๆหนึ่งจะปรากฏสอดแทรกเข้ามาในห้วงความคิด
แม่!
แม่เป็นผู้หญิงที่แสนดีมากๆ เธออบอุ่น และมีรอยยิ้มอยู่เสมอแต่รอยยิ้มที่ฉันเห็นตั้งแต่แรกนั่นไม่ใช่รอยยิ้มของแม่อย่างแน่นอน
แม่ป่วยเป็นโรคมะเร็งและจากไปตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ...
รู้สึกว่าจะประมาณตอนฉันสี่ขวบได้
เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ
ฉันจำได้ว่าฉันเคยอยู่กับแม่สองคนในที่ๆมีหิมะนี่!
นึกได้ฉันจึงรีบลุกจากที่นั่ง ปลาอยให้กาแฟที่ยังดื่มไม่หมดวางทิ้งไว้
แต่..
ด้วยความรีบร้อนและซุ่มซ่ามของฉัน แขนฉันจึงไปปัดแก้วกาแฟหกจนได้
ฉันชะงักเล็กน้อย แต่ ก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วก้าวฉับๆต่อไป
ฉันเปิดประตูออก
เดินลงบันไดไป
มองประตูไม้ผุๆ
แล้ว
บิดลูกบิดติดสนิมเพื่อเปิดประตู
ที่นี่คือ...ห้องเก็บของ...
ฉันตรงไปที่ตู้ไม้สีน้ำตาล ซึ่งกลิ่นตุๆ
มันคือตู้เก็บอัลบั้มเก่าๆของฉันนั่นเอง ฉันไล่สายตามองไปทุกๆอัลบั้ม
แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ใช่คนมีระเบียบ
อัลบั้มจองฉันจึงไม่ได้จัดเรียงไว้อย่างถูกต้อง
ตู้อัลบั้มมีทั้งหมด 10 ชั้น
แต่ละชั้นใส่อัลบั้มได้ประมาณ 15 อัลบั้ม
รวมแล้วก็ประมาณ 150 อัลบั้มได้
แต่...
พอฉันดึงอัลบั้มแรกออกมาก็พบว่าข้างหลังอัลบั้มพวกนั้นยังมีอัลบั้มอีกชุดซ้อนอยู่
นี่ก็แสดงว่าฉันต้องหาถึง 300 อัลบั้มเชียวนะเนี่ย!
ฉันแทบเป็นลมล้มตึงอยู่ตรงนั้นถ้าไม่ใช่ว่าฉันนึกบางอย่างออก
ถ้าแม่เสียตอนสี่ขวบ ก็แสดงว่าช่วงที่ฉันเจอหิมะก็ต้องก่อนหน้านั้น อาจจะ 1-3 ขวบได้ล่ะมั้ง แต่ไม่สิ... ตอนนั้นต้องยังพอจำความได้ อืม ก็แสดงว่าประมาณ 3 ขวบกำลังพอดี
ฉันไล่ดูไปเรื่อยๆก็พบว่าอัลบั้มด้านหน้าๆจะเป็นช่วงที่เข้าโรงเรียนแล้วทั้งนั้น
จึงโละออกเหลือแต่อัลบั้มชั้นด้านใน
ฉันดีใจมากที่ยังไม่เคยแตะต้องอัลบั้มพวกนี้ เพราะมันเรียงอายุฉันอย่างดี
ฉันพบว่าอัลบั้มที่เด็กที่สุดก็คือ...090909mom...ตัวเลขพวกนั้นคงจะแสดงวันที่ ซึ่งวันนั้นก็คือวันที่เก้า เดือนกันยายน ปีคริสตศักราชที่2009...อ๋อ! วันเกิดฉันเองล่ะ
หน้าแรก...
ฉันกับแม่ยืนจับมือกันอยู่ที่หน้าป้ายซึ่งเขียนว่า...London
เอ๋!..ฉันเคยไปลอนดอนด้วยหรือ จำไม่ค่อยได้เลยแหะ
ฉันเปิดไปเรื่อยๆจนเจอหน้าที่มี เด็กผู้หญิงสามคนรวมตัวฉันด้วย อีกหนึ่งในสองคนคือคนที่มีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาสีฟ้า และเรือนผมสีเหลือง
ทันทีที่เห็นรูปนั้นก็เหมือนมีอะไรมากระแทกที่หัวใจเต็มๆ
ความทรงจำที่หายไปหลบตุบลงในสมอง
เอเลน่า แอนนี่
เพื่อนสมัยเด็กตอนที่ฉันไปอยู่กับแม่ที่ลอนดอน!
ฉันจำได้แล้ว..พอแม่ป่วยมากเข้าพ่อก็มารับตัวฉันไป แต่เรายังไม่กลับกัน รอดูอาการแม่ก่อน
พอวันที่แม่จากไปฉันก็ร้องไห้ครวญคราง แต่แล้วเอเลน่ากลับเดินเข้ามากอดฉันแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นให้ ตอนนั้นฉันรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมาทันที
หลังจากนั้นฉันและพ่อก็กลับมาที่เมืองไทย
ฉันเริ่มต้นเรียนอย่างหนักจนจำเรื่องนี้ไม่ค่อยจะได้
แต่คำพูดหนึ่งที่มันตืดใจของฉันมาตลอดคือคำพูดของแอนนี่ก่อนจากกัน...พวกเราจะรอเธออยู่ที่ตลอดไป ไม่ว่าเธอจะลืมเราแล้วก็ตาม ยังไงซะ ก็กลับมาได้เสมอ...
ในที่สุด...วันนี้นี่เองที่ฉันได้เข้าใจคำว่า มิตรภาพ ที่แท้จริง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น