คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฮาโลวีน
สิ่งที่น่ากลัวที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
สิ่งที่เคยปรากฏอยู่ในรูปของเม็ดศิลา
สิ่งที่สลายไปหลังจากสงครามระหว่าง ผู้กำเนิด และ ผู้ทำลาย
สิ่งที่ทรงพลัง อำนาจ
สิ่งที่อยู่ในห้วงสำนึก จริยธรรม
สิ่งที่ยังไม่หายไปจากโลกนี้ และ ไม่มีวันหายไปตลอดกาล
ราคะ ตะกละ เกียจคร้าน โทสะ ริษยา อัตตา และ โลภะ
__________________________________________________
ในคืนที่ดวงจันทร์สีนวลละออถูกกลืนกินไปกับความมืดมิด ดวงดารานับแสน นับพัน นับหมื่น ทำหน้าที่แทนอย่างเต็มกำลัง
แม้ไม่ดวงจันทร์ในเวลาเช่นนี้ ดวงดาวก็ยังเป็นเพื่อนให้เราได้...
ผิวสีขาวซีดของใครบางคนถูกแสงดาวสีเงินอ่อนๆ ส่องลงมาลูบไล้ จนกลายเป็นสีเงินตาม ดวงตาสีดำคมเข้มของ 'เขา' ซึ่งแฝงแววเศร้าสร้อย กำลังมองตรงไปยัง 'สุสาน' ที่อยู่ตรงข้ามกับคฤหาสน์หลังโตของตังเอง ผมสีขาวที่เพิ่งสระหมาดๆและยังเปียกอยู่ มีหยดนำเกาะอยู่ทั่วคอยสะท้อนแสงดาวเล่น เป็นประกาย ยาวลงมาถึงกลางหลัง ริมฝีปากเรียวบางปิดสนิทไม่คิดจะเอ่ยคำใด มือสีขาวซีดข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ซึ่งบรรจุไวน์แดงคุณภาพดีกำลังจะยกขึ้นดื่ม ส่วนอึกข้างหนึ่ง...ไม่มี
เขานั่งอยู่บนระเบียงชั้นสามของคฤหาสน์ห้าชั้นหลังโตหลังนี้ ที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวในซอยลึก เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะตัวเล็กๆตัวหนึ่งซึ่งมีเก้าอี้อยู่สองตัวตรงข้ามกัน
นั่งจิบไวน์ ท่ามกลางแสงดาว
นั่ง...อยู่คนเดียว
แต่บรรยากาศทุกอย่างแสนเป็นใจ แสนโรแมนติก ราวกับว่าเขากำลังเดทอยู่กับคนที่มองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น
ติ๊ก
ต่อก
ติ๊ก
ต่อก
ติ๊ก
.
.
.
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
ตึง
นาฬิกาลูกตุ้มเรือนหรูตีครบสิบสองครั้ง บ่งบอกว่าตอนนี้ ก็เที่ยงคืนแล้ว 'เขา' หลับตาลงช้าๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
' ไม่ว่าอย่างไร วันนี้ เขาก็จะไม่ยอมเสียสิ่งใดเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็น สิ่งของในคฤหาสน์นี้ หรือ อวัยวะในร่างกาย '
เขาตั้งคำมั่นสัญญากับตัวเองก่อนเดินออกจากระเบียงนี้ไป ปล่อยให้ไวน์แดงที่ยังดื่มไม่หมด วางตากลม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตามที่เขาคาดหมาย เขามองโทรศัพท์นั้นด้วยสายตาเย็นชาต่างจากตอนที่มองสุสาน ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นแนบหูแต่ไม่ได้เอ่ยคำพูดใด
ทันทีที่เขายกหูโทรศัพท์ขึ้น...
ไฟทุกดวงในคฤหาสน์ดับลงทันที พร้อมกับแสงเทียนที่ลุกขึ้น ซึ่งเขาวางไว้ตามจุดต่างๆในบ้าน เตรียมพร้อมเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
เขาค่อยๆหันหลังกลับไปมองลิฟต์ตัวเดียวของคฤหาสน์หลังนี้ ซึ่งไฟสีแดงกำลังเปลี่ยนจากเลข 1 มาเลข 2 และเลข 3ตามลำดับ…มาแล้วสินะ คนๆนั้น
ลิฟต์ค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น ดวงตาสีแดงวาวโรจน์บ่งบอกได้ว่าไม่ใช่มนุษย์ กลิ่นเหม็นสาปชวนสะอิดสะเอียนบ่งบอกได้ถึงความเป็น…ปีศาจยมทูต
เขามองไปที่ปีศาจตนนั้นด้วยสายตารังเกียจและเคียดแค้น
‘ ไปเถอะ แมดสัน มันถึงเวลาของนายแล้ว สละของพวกนี้ทิ้งเสียเถอะ ’
ปีศาจตนนั้นพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ ทรงพลังและอำนาจ
‘ ไม่! ข้าไม่ไปเด็ดขาด…เจ้าดูสิ ข้ามีสมบัติมากมายรอบๆตัว ข้าจะทิ้งมันลงได้อย่างไรล่ะ ’
ชายผิวสีซีดหรือแมดสันตอบกลับด้วยน้ำเสียงรำคาญ และ หงุดหงิด
‘ ถ้าข้าตาย ของพวกนี้ก็จะต้องตกไปสู่คนอื่นสิ ข้าไม่ยอมหรอก เวกัส เจ้าเข้าใจไหม ข้าไม่ยอมหรอก ’
แมดสันตะคอกใส่
‘ เจ้าก็ไปเป็นวิญญาณเฝ้าสมบัติสิ ถ้าเจ้าเป็นล่ะก็ไม่ว่าใครหน้าไหนก็แตะต้องของพวกนี้ไม่ได้ ’
เวกัสหรือปีศาจตนนั้นตอบด้วยความใจเย็น
‘ เวกัส เจ้านี่มันโง่จริงๆ เจ้าคิดดูสิถ้าข้าตายไปเดี๋ยวคนอื่นเขาก็ทันข้าหรอก ดีไม่ดีแซงข้าไปจะทำอย่างไร ข้าต้องการเป็นที่หนึ่งนายเข้าใจไหม ข้าบอกกี่รอบแล้ว หัดจำใส่สมองน้อยๆของเจ้าบ้างสิ ’
แมดสันพูดถากถางเวกัสจน เวกัสเริ่มทนไม่ได้แล้ว
‘ เจ้าควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน ที่เจ้าอยู่ได้ขนาดนี้เพราะข้ารู้ไหม เจ้าต้องทำตามคำสั่งข้า ’
เวกัสกดเสียงให้ต่ำลง เป็นแกมออกคำสั่ง
‘ ไม่! ข้าจะอยู่ที่นี่ คอยสะสมสมบัติอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนเด็ดขาด เจ้าเข้าใจคำว่า เด็ดขาด ไหม เจ้าโง่ ’
แมดสันไม่ไว้หน้าใครอีกต่อไป และ เวกัสก็ทนไม่ไหวแล้ว
เวกัสต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเดี๋ยวนี้ซะแล้ว!
‘ ไปกับข้าซะ ถ้าเจ้าไม่อยากเสียแขนอีกข้างไป ’
เสียงดุๆคราวนี้ของเวกัสแอบทำให้แมดสันชะงักเล็กน้อย แต่ก็รีบปั้นหน้าท้าทายอย่างรวดเร็ว
เวกัสค่อยๆขยายตัวใหญ่ขึ้นจนคับห้อง
เวกัสค่อยๆก้าวเดินมาหาแมดสันช้าๆ แต่แมดสันก็ไม่คิดจะหนีแม้แต่ก้าวเดียว
กรอบ…
มือใหญ่ยักษ์ของเวกัสบีบไปที่ต้นแขนข้างที่ขาดไปแล้วครึ่งหนึ่งของแมดสัน ทำให้กระดูกแตกละเอียดเป็นผุยผง เลือดไหลอาบแขนไปทั่ว แมดสันมองแขนตัวเองอย่างหวาดกลัวก่อนจะล้มลงไปนอนครวญครางด้วยความหวาดกลัว
เวกัสยื่นมือไปหวังจะบีบขาของแมดสันให้เละ แต่ทว่า แมดสันกลับลุกขึ้นแล้วออกวิ่งพร้อมกับกุมแขนไปพลางด้วยความเจ็บปวดระคนแค้นใจ
เวกัสส่ายหน้าปลงในตัวของแมดสัน เพราะเขารู้ดีว่าแมดสันวิ่งไปทางไหน…ห้องเก็บสมบัติ เขาควรจะจัดการกับแมนสันตั้งแต่แรก ไม่น่าปล่อยให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย
แต่...
เมื่อเขาตามไปถึงห้องเก็บสมบัติก็ต้องชะงัก แมดสันนอนขดตัวอย่างทรมานอยู่กลางห้อง มือข้างหนึ่งที่เหลือกำลังยัดสร้อยคอทองคำใส่ปากอย่างทุลักทุเและเจ็บปวด เลือดสีแดงสดกระอักออกจากปากเป็นสาย เขาครวญครางอย่างทรมานไม่น้อย
' เวกัส ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย อย่าปล่อยให้ข้าตายไปนะ ข้าไม่ยอมยกให้ใครเด็ดขาด... '
เวกัสมองอย่างฝืนใจ เขาอยากช่วยแต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าช่วยไม่ได้ และปล่อยให้แมดสันค่อยๆตายลงอย่างช้าๆด้วยความเจ็บปวดทรมานสุดแสนในชีวิต
หลังจากแมดสันสิ้นลมหายใจไป เวกัสก็ค่อยๆอุ้มร่างของแมดสันไปที่สุสานข้างคฤหาสน์หลังใหญ่ ตรงไปขุดหลุมแล้วฝังศพแมดสันในหลุมข้างๆหลุมที่เขียนว่า
' มือข้างขวาของแมดสัน '
ความคิดเห็น