คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : !@#$ ต่างคนต่างเจ็บ $#@!
Chapter 6
“ยุนโฮค่ะ”เสียงหวานร้องเรียกเขา ทำให้ร่างสูงที่อยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้น ขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะปรับสายตาให้รับแสง ภาพใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ลอยเด่นอยู่ข้างหน้า ทำเอาเขาอยากหลับไปอีกรอบเสียให้ได้
“มีธุระอะไรเร่งด่วนรึเปล่าครับ คุณถึงต้องขึ้นมาถึงห้องนอนผมขนาดนี้”
“เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีธุระ ชั้นก็ขึ้นมาห้องนอนคุณไม่ได้รึค่ะ”ดวงหน้าสวยหม่นลงเล็กน้อย หวังให้ร่างสูงเห็นใจ
“ผมไม่ยักจะจำได้ว่าเคยอนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องนอนผม และอีกอย่างคุณควรรู้ไว้บ้าง ไม่มีผู้หญิงดีๆที่ไหนวิ่งแล่นเข้ามาหาผู้ชายถึงในห้องนอนกันหรอก เพราะคนที่จะเสียหายก็คือตัวคุณเอง”ยุนโฮลุกออกจากห้องไป ขณะที่สเตฟานนี่ตัวสั่นอย่างระงับไม่อยู่
“ยุนโฮ!! คุณพูดแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ!!!!!!!!” เสียงหวานตวาดลั่นด้วยความเจ็บใจ มือเรียวจิกที่นอนจนยับยู่ ไม่เคยเลย ยุนโฮไม่เคยใช้คำพูดแบบนี้กับเธอ ตั้งแต่มันเข้ามายุนโฮก็เย็นชากับเธอ ทุกอย่างเป็นเพราะมัน
“เพราะแกคนเดียว คิม แจจุง อย่าหวังว่าแกจะได้อยู่อย่างมีความสุข”หญิงสาวกระทืบเท้าออกจากห้องไป ในใจเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“คุณแม่ แล้วยุนโฮหละค่ะ”เสียงใสถามขึ้น เมื่อไม่พบแม้แต่เงาของคนรัก
“ยุนโฮเขาออกไปแล้วหละ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”ใบหน้าบิดเบี้ยวไปตามอารมณ์โกรธ กระแทกเท้าออกจากบ้านไป ทิ้งให้คุณนายของบ้านมองตามว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เด็กสาวที่เรียบร้อย น่ารักเสมอเวลาอยู่กับเธอ บัดนี้กลับเปลี่ยนไปขนาดนี้ นี่เธอคิดผิดรึเปล่าที่จะรับหญิงสาวมาเป็นลูกสะใภ้
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่”ร่างบางหอมแก้มผู้เป็นแม่ฟอดใหญ่ ก่อนนั่งลงข้างๆ
“แจจุงลูกมีอะไรอยากจะบอกแม่ไหม”แจจุงที่กำลังตักอาหารเข้าปาก ต้องชะงักลง แล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้มารดา
“ไม่มีหนิครับ”คำตอบของลูกชายสุดที่รัก ไม่ได้สร้างความสบายใจให้เธออย่างที่แจจุงกำลังทำอยู่ เธอสังเกตมาหลายครั้งแล้ว รอยยิ้มที่ลูกชายของเธอมักมีให้ทุกคน เริ่มเปลี่ยนไปจากรอยยิ้มที่สดใสกลับกลายเป็นยิ้มที่แสนเศร้า ดวงตาที่เคยทอประกายสวยกับหม่นหมองลงไปตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอตัดสินใจให้แจจุงกับยูซอนหมั้นกัน การที่เธอตัดสินใจอย่างนั้นไม่ใช่เพราะยูซอนร่ำรวย แต่เป็นเพราะเธอรู้ว่าแจจุงชอบยูซอนมากเท่าไหร่ แม้เจ้าตัวไม่ได้เป็นคนบอกก็ตาม อาการมันก็ฟ้องให้เห็นอยู่ เธอยังจำได้ดี ตอนที่เธอมาบอกเรื่องนี้ ตอนนั้นแจจุงดูมีความสุขมาก ไม่เสียทีที่เธอยอมเป็นคนใจร้ายทวงบุญคุณที่เคยมีไว้กับพ่อของยูซอน แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ รึว่าแจจุงไม่ได้ชอบยูซอนแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอเองคงเป็นคนที่ทำร้ายลูกมากที่สุด
“คุณหนูค่ะ มีคนมาขอพบค่ะ”มือเรียวที่กำลังตักอาหารเข้าปากจำต้องวางลง คิ้วขมวดมุ่นเป็นปมด้วยความสงสัย ก่อนเดินไปยังห้องรับแขก
“เอ๊ะ”ร่างบางอดอุทานไม่ได้ เขาไม่คิดว่าคนๆนี้จะมาพบเขา คนที่ทำให้เขาหวั่นไหว
“ผมมารับแจจุงไปทานข้าวครับ”ร่าง สูงเผยยิ้มสดใสให้
“ตะ แต่ ผมทะ..”พูดยังไม่ทันจบประโยค ยุนโฮก็คว้าแขนเล็ก แล้วจูงออกไป โดยไม่สนคำทักท้วงของแจจุงเลยสักนิด
“หล่อจังเลยเนอะเธอ ดูคุณหนูสิอมยิ้มใหญ่เลย”เสียงซุบซิบของบรรดาสาวใช้ดังขึ้น ทำให้เธอยิ้มกว้าง นานแล้วที่เธอไม่ได้เห็นลูกชายยิ้มแบบนั้น ยิ้มที่มาจากใจจริงไม่ใช่แกล้งทำ
“ทำไมแจจุงทำหน้าแบบนั้นหละครับ”เขาอดถามไม่ได้ เมื่อเห็นร่างบางทำหน้างอตั้งแต่ขึ้นมาบนรถ รึว่าแจจุงไม่อยากมากับเขา คิดได้ดังนั้นใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มกับหม่นลง จนแจจุงสังเกตเห็น
“ผมไม่ได้ไม่อยากมานะครับ เพียงแต่...ผมไม่อยาก...อ้วนหนะครับ”แจจุงพูดเสียงเบาลงเมื่อถึงประโยคสุดท้าย ดวงหน้าแดงก่ำเสมองไปทางอื่น ไม่อยากมองหลอกคนที่กำลังหัวเราะเขาอยู่หนะ
“งั้นผมจะพาไปที่อื่นนะครับ”กลีบปากหนาคลี่ยิ้มให้ร่างบางที่หันมองไปทางอื่น เพราะน่ารักแบบนี้ ไม่ให้เขารักได้ไงไหว
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม ไม่เห็นอยากจะมาเลย”น้ำเสียงหงุดหงิดของแจจุง ทำให้ยุนโฮเริ่มหน้าเสีย ทั้งๆที่เขาคิดว่าแจจุงจะต้องชอบแน่ แต่ทำไมเป็นงี้หละ
“เร็วๆสิครับ เดี๋ยวไม่ทันขึ้นรถไฟเหาะ”แจจุงกวักมือเรียกร่างสูงที่มัวแต่ยืนเอ๋ออยู่ตรงทางเข้า ใบหน้าหวานยิ้มกว้างดูมีความสุข ตากลมโตมองสำรวจไปยังเครื่องเล่นต่างๆ เหมือนกับคนเพิ่งเคยมาสวนสนุกเป็นครั้งแรก
“ไหนคุณมาไม่อยากมาไงครับ”ยุนโฮยิ้มเผล่ มองคนที่ตอนแรกบ่นว่าไม่อยากมาอย่างเอ็นดู
“ก็...ตอนนี้ผมอยากมาแล้วหนิครับ”พูดจบก็รีบวิ่งไปยังเครื่องเล่นไม่รอคนที่พาตัวเองมา ร่างสูงส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนเดินตามไป...แจจุงถ้าใจคุณเปลี่ยนเร็วแบบนี้บ้างก็คงจะดีไม่น้อย ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้
“คุณไหวไหม เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้นะครับ”ร่างบางหันมามองร่างสูงที่นั่งหน้าซีดอยู่ ก่อนเดินจากไป
“มะ ไม่...”ครั้นจะห้ามแต่อีกฝ่ายก็ไปซะแล้ว มือหนากุมขมับ นวดขึ้นลง นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมานั่งหมดสภาพ ไม่ใช่เพราะอะไรอื่น รถไฟเหาะมันตีลังกา เขาจะไม่ว่าเลยซักนิดถ้ามันจะทำแค่ครั้งเดียว แต่นี่มันเล่นตีลังกา ตั้ง ห้าหกรอบ ถ้ามันทำให้เหาะได้คงทำไปแล้วมั้ง ไม่รู้ว่าแจจุงทนไปได้ยังไง นี่ถ้าเขาไม่หมดแรงซะก่อน มีหวังโดนชวนไปเล่นอีกรอบแน่ เหตุการณ์ในคราวนี้เขาจะจำไปจนตายเชียว และเขาจะไม่มีวันมาเที่ยวสวนสนุกอีกเด็ดขาด
“นี่ครับ”ร่างบางส่งกระป๋องโลหะเย็นเชียบให้กับร่างสูง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“แจจุง ช่วยเรียกผมว่ายุนโฮจะได้ไหมครับ”คำพูดของยุนโฮทำให้แจจุงซึ่งดื่มน้ำอยู่แทบสำสัก ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ ตากลมโตพยายามหลบสายตาเว้าวอนของร่างสูงที่ทอดมองมา
“ยะ...ยุน....ยุนโฮ”เสียงหวานกล่าวอ้อมแอ้ม ก้มหน้างุด เลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มกว้างที่อีกฝ่ายมอบให้
“เราไปกันเถอะครับ”มือหนายื่นมาตรงหน้า ราวกับรอให้ร่างบางจับมัน
“ครับ คุ....ยุนโฮ”แจจุงยื่นมือไปจับอย่างว่าง่าย ความอบอุ่นแผ่ซ่านที่ปลายนิ้ว ทำให้เขาใจเต้นแรง...นี่เขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงใจเต้นแรงกับคนๆนี้ ทั้งที่แต่ก่อนมีเพียงยูซอนคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้เขาใจเต้นขนาดนี้ได้ รึว่าเขาจะชอบยุนโฮเข้าให้แล้ว
ร่างสูงมองหาเครื่องเล่นที่ร่างบางอยากเล่นนักหนา ชิงช้าสวรรค์ คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะชิงช้าสวรรค์นั้นส่วนใหญ่มีแต่คู่รักทั้งนั้นที่ขึ้นไปกัน ถ้าเขาขึ้นไปกับแจจุงคนอื่นจะมองว่าเราสองเป็นคนรักกันไหมนะ ?? พลันตาเรียวไปสะดุดกับคนสองคนที่จับมือกันมา คนที่เขาไม่อยากให้แจจุงเห็นมากที่สุด ยูซอนกับคนตัวเล็กน่ารักอีกคนนึง
“ยุนโฮทำไมไม่เดินต่อหละครับ”ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปถามด้วยความสงสัย ที่จู่ๆร่าสูงก็หยุดเดินกะทันหัน ก่อนที่ดวงตาโตจะหันไปตามทิศทางที่ยุนโฮมองอยู่นั้น ร่างสูงก็เคลื่อนตัวมาบังจนเขามองข้างหน้าไม่เห็น
“คะ คือว่า ชิงช้าสวรรค์คนมันเยอะ เราไปเล่นอย่างอื่นกันดีกว่านะครับ”แต่ร่างบางไม่ฟัง เดินหลบมาอีกข้าง ทำให้เห็นภาพข้างหน้าชัดเจน ภาพของคนรักที่จูงมือกับใครอีกคน
“แจจุง”ยุนโฮมาข้างหน้าร่างบางที่ยืนนิ่ง ก้มหน้า ความโกรธระริ้วขึ้นสูง โกรธไอ้เพื่อนที่มันไม่เคยเห็นความสำคัญของแจจุง มิหนำซ้ำยังควงคนอื่นมาให้คู่หมั้นตนเองเห็นตำตาแบบนี้ และที่โกรธที่สุดคือตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงมองคนที่ตนเองรักเจ็บปวด
“เรากลับกันเถอะครับ”ยุนโฮจูงร่างบางให้ออกไปจากตรงนี้ แต่คนตรงหน้ากลับกอดเขาที่ด้านหลังแทน
“แจจุง”ดวงหน้าคมจะหันไปหาก็ทำไม่ได้ จึงปล่อยให้ร่างเล็กกอดเขา ถ้ามันจะช่วยให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้น
“ยุนโฮใจดีจังเลยนะครับ”เสียงอู้อี้ดังขึ้นมาจากข้างหลัง...เขารู้ดีว่าร่างสูงพยายามบังเขาไม่ให้เห็นภาพบาดตาตรงหน้า หากเขาเองที่ดื้อดึง แล้วเป็นไงหละ .......เจ็บไหม.......
“ขออยู่อย่างนี้สักพักนะครับ”น้ำเปียกชื้นซึมเข้าเสื้อผ้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแจจุงกำลังร้องไห้ เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังมา ทำให้เขาทรมาน ปวดไปหมดทั้งใจ....ยูซอน ถ้านายไม่สนใจแจจุงแล้วหละก็ ชั้นขอรับไว้เอง
ด้าน ยูซอน – จุนซู
“สวยจังเลย”ยูซอนมองคนตัวเล็กที่มองไปนอกหน้าต่าง ด้วยความหลงใหล ไม่เสียทีที่เขาตื่นแต่เช้าไปรับ ถึงตอนแรกจะมีเสียงบ่นดังไม่หยุดก็เถอะ แต่ถ้ามันทำให้เขาได้เห็นรอยยิ้มของจุนซูแล้วหละก็ ต่อให้ถูกบ่นจนหูชาเขาก็ยอม
“ไม่ยักรู้ว่าจุนซูจะชอบชิงช้าสวรรค์ขนาดนี้”เสียงกวนๆที่ดังขึ้น ทำให้จุนซูที่เคลิ้มอยู่หันมาค้อนวงโตให้
“แล้วใครจะไปเย็นชาไม่รู้สึกอะไรเหมือนคุณกันหละ”ร่างเล็กว่าเข้าให้ แล้วหันไปสนใจทิวทัศน์ข้างนอกต่อ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนเย็นชาที่ว่ามีสีหน้าแบบไหนกัน
“ถ้าชั้นเป็นอย่างที่นายว่าก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอยู่อย่างนี้”เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากปากอิ่ม ที่คนตรงหน้าไม่มีวันได้ยิน
TBC
TALK ~ อ่า วันนี้มาต่อให้แต่เช้าเลยค่ะ เพราะตอนเย็นต้องออกไปข้างนอก วันนี้ไม่ค่อยมีเรื่องไร้สาระมาคุย เอาเป็นว่าดูแลสุขภาพให้ดีนะค่ะทุกคน พักนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เดี๋ยวฝนตก เดี๋ยวแดดออก จะทำให้หลายคนไม่สบายเอา
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
ขอคอมเมนต์ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น