[FIC TVXQ]……I’ll be there…..

ลำดับตอนที่ #5 : @#$ ค่ำคืนที่ยาวนาน $#@

ท้องฟ้ายามเย็นส่องสีสวยทุกพื้นที่ของสวนสาธารณะแห่งนี้ และอีกไม่นานฟ้าสีส้มเข้มคงเปลี่ยนเป็นสีรัตติกาล ยามเย็นแบบนี้ไม่มีผู้คนหลงเหลืออยู่ที่นี่มากนัก ส่วนใหญ่จะเหลือแต่คู่รักที่นั่งพลอดรักกันอย่างไม่เกรงสายตาใคร จนร่างสูงต้องเบือนหน้าหนีจากภาพเหล่านั้น หันมามองร่างบางที่นั่งก้มหน้าอยู่ตลอดตั้งแต่มาถึง

“ทำไมแจจุงถึงออกมาคนเดียวครับ ยูซอนไปไหน”เสียงทุ้มดังขึ้น ทำให้ตากลมสวยมองขึ้นมา

“คือ.......ว่า.........ยูซอนเขาติดธุระหนะครับ จึงต้องรีบออกไป”ร่างบางตอบ ก่อนหันหน้าไปทางอื่น....กลัวว่าร่างสูงจะจับได้ว่าเขากำลังโกหก

“หรอครับ”น้ำเสียงเรียบตอบกลับ แต่ในใจกลับสับสนเหลือเกิน ธุระสำคัญอะไร ถึงต้องปล่อยให้คนรักของตัวเองร้องไห้แบบนี้ ? ใช่ เขาเห็น ความจริงหลังจากส่งแจจุงแล้ว เขาก็วนรถมาจอดตรงที่ใกล้ๆผับ คอยภาวนาขอให้ยูซอนไม่อยู่ ไม่อยากเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน คิดแบบนี้ เลวไหม ?? เขานั่งรออยู่ในรถประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนจะตัดสินใจลงจากรถ อยากเจออีกสักครั้ง ต่อให้ต้องเห็นแจจุงยืนเคียงข้างยูซอนก็ตาม เขาก็จะทนขอเพียงแค่ได้เห็นร่างบางนี้ให้นานอีกหน่อย น่าแปลกที่แจจุงทำให้เขาเป็นได้ถึงเพียงนี้ ความคิดทั้งหลายต้องชะงักลงเมื่อเห็นร่างขาวใสเดินออกมา ขายาวที่กำลังสาวเท้าเข้าไปใกล้กลับหยุดอยู่ตรงนั้น เพียงแค่เห็นน้ำตาใสไหลอาบเต็มสองแก้มขาว ใจเขาก็ร้อนรุ่มจนทำอะไรไม่ถูก กว่าจะรู้ตัวเขาก็พาร่างบางมาที่นี่ซะแล้ว

“แล้วคุณมาอยู่กับผมแบบนี้ แฟนคุณไม่ว่าเอาหรอครับ”แจจุงพูดขึ้นด้วยความไม่สบายใจ กลัวคนรักของร่างสูงจะเข้าใจผิด เขาไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้ทั้งคู่ต้องทะเลาะกัน

“ไม่หรอกครับ เขาเป็นคนมีเหตุผลพอ”ยุนโฮยิ้มให้แจจุง เพื่อให้คนตรงหน้าคลายกังวล ทั้งที่ความจริงมันช่างตรงข้ามกับสิ่งที่เขาพูดไปเสียเหลือเกิน โทรศัพท์มือถือของเขานั้นสั่นแทบทุกนาที ตั้งแต่ตอนที่อยู่ร้านอาหาร แต่เขาไม่สนใจปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น จนกระทั้งหยุดไป และมันกลับมาสั่นอีกครั้งหลังจากที่เขาส่งร่างบางแล้ว เขาจึงกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยังไม่ทันที่เขาจะนำโทรศัพท์วางแนบหู เสียงแหลมสูงของหญิงสาวก็ดังขึ้นมา จนเขาต้องเอามันออกห่างจากหูของเขาโดยเร็ว ดังที่คาดกันหล่อนโทรมาบ่นโวยวายที่เขาออกไปกับแจจุง เขาจึงต้องใช้คำพูดหวานๆเอาใจ หญิงสาวถึงจะสงบขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่วายยื่นคำขาดไม่ให้เขาพบกับแจจุงอีกต่อไป ทำให้เขาฉุนขาดเผลอตะคอกกลับไป แล้วกดปิดเครื่องตัดปัญหาซะ ป่านนี้คงไปนั่งร้องไห้ร้องห่มกับแม่เขาอยู่เป็นแน่ เห็นทีกลับไปเขาคงต้องเตรียมหาคำอธิบายและเตรียมฟังคำบ่นยืดยาวจากมารดา

“พวกคุณคงรักกันมากเลยนะครับ”กลีบปากสวยคลี่ยิ้ม ทว่าแววตากับฉายชัดถึงความเศร้า

“ครับ แจจุงกับยูซอนเองก็คงรักกันมากเหมือนกัน”รอยยิ้มเมื่อครู่หุบลง ใบหน้าสวยก้มลงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยคำหวาน ที่เชือดเฉือนหัวใจเขาได้เป็นอย่างดี

“ใช่ครับ เรารักกันมาก”คำพูดหวานหูที่เขากลั้นใจพูดออกไปนั้น กลับทำให้เขาทรมาน เหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกให้เจ็บปวดบาดลึก แต่เขากลับเลือกที่จะพูดมัน เลือกที่จะเสแสร้งให้ใครต่อใครเชื่อว่าเรารักกัน เลือกที่จะหลอกแม้กระทั่ง ...............ตัวเอง................

“เรากลับกันเถอะครับ”ร่างสูงลุกขึ้นยืน ไม่อยากฟังคำพูดที่ทำร้ายหัวใจเขาไปมากกว่านี้ แค่นี้เขาก็ปวดจนใจแทบขาด ขอได้ไหมอย่าพูดถึงเขาคนนั้นอีกเลย อย่าพูดว่ารักเขาขนาดไหน เพราะมันทำให้ผม......เจ็บ......

Japan Restaurant

“นี่คุณ เมื่อไหร่จะกลับซะที ผมต้องเก็บร้านแล้ว”ร่างเล็กยืนเท้าเอว มองคนหน้าหนาที่เขาไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป

“โธ่ จุนซู ผมก็นั่งรอคุณแบบนี้ทุกวัน แล้วคุณก็ไล่ผมแบบนี้ทุกวัน ไม่เบื่อบ้างรึไงครับ”ยูซอนว่าเข้าให้ ทำให้ร่างเล็กทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะตั้งหลักโวยวายขึ้นมาใหม่

“ก็รู้ว่าผมเบื่อ แล้วคุณจะมานั่งรอผมทำไม”น้ำเสียงหงุดหงิดดังมาจากปากบาง มันไม่ได้ทำให้ยูซอนรู้สึกโมโหสักนิด แต่กลับทำให้ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มยียวนขึ้นมา

“คนอะไรปากไม่ตรงกับใจ”ร่างโปร่งพึมพำ ทว่ามีรึร่างเล็กที่อยู่ใกล้นั้นจะไม่ได้ยิน มือเรียวหยิบผ้าเช็ดโต๊ะขึ้นมาหมายจะฝาดคนปากเสียนี่ซักหน่อย แต่ยูซอนไหวตัวทัน จึงรีบหลบออกมา ก่อนที่จุนซูทันฝาดเขา ทำให้ร่างเล็กไม่พอใจ ต้องไประบายกับเก้าอี้ในร้านแทน

“เอ้า เอ้า คิดจะพังร้านชั้นหรอจุนซู”เสียงเจ้าของร้านดังมา ร่างเล็กจึงต้องหยุดกระแทกเก้าอี้ แล้วหันไปโค้งขอโทษเจ้าของร้าน ก่อนจ้องตาเขียวไปยัง ร่างโปร่งที่ยืนหัวเราะอยู่

“ฮุบ...เอ่อ.....ไปกันได้รึยังครับ ซินเดอเรล่า”ยูซอนต้องทนกลั้นขำเอาไว้ เนื่องจากสายตาที่ร่างเล็กมองมานั้น น่ากลัวชะมัด จะโทษเขาที่หัวเราะก็ไม่ถูก ในเมื่อสภาพของจุนซูตอนนี้มันชวนให้ขำน้อยเสียเมื่อไหร่ เสื้อสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดำเป็นจุดๆ กางเกงขายาวสีดำตอนนี้เปียกชื้นไปซักครึ่งตัว เพราะเจ้าตัวดันซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่ตัวเข้า เป็นใครมาเห็นภาพแบบนี้ไม่ขำก็แปลกแล้ว

เสียงเพลงเร็วเปิดดังกระหึ่มภายในรถ จนคนตัวเล็กต้องขอให้เบาเสียงลง แต่ร่างโปร่งกลับเปิดมันให้ดังขึ้นไปอีก

“ชั้นบอกให้เบาเสียงหน่อยไม่ได้ยินรึไง”จุนซูตะโกนกรอกหู คนที่ทำเป็นหูทวนลม ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว

“ครับๆ ไม่เห็นต้องตะโกนเลย”ยูซอนยิ้มเผล่ ให้ร่างเล็กที่นั่งน่าบูด การได้แกล้งจุนซูวันละนิดมันทำให้เขามีความสุข อยู่กับร่างเล็กนี้แล้วทำให้เขาสบายใจ อย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมคุณถึงไม่เคยพาคู่หมั้นคุณมาทานอาหารที่ร้านเลย”จุนซูถามขึ้น ทั้งที่ใจจริงไม่อยากจะถามเลยแม้แต่น้อย ยิ่งถามเขาก็ยิ่งเจ็บ รู้อยู่ว่าคนตรงหน้ามีเจ้าของแล้ว กลับไม่ยอมห้ามใจ ปล่อยให้ถลำลึกลงไป โดยไม่รู้ตัว เขาก็รักคนๆนี้ซะแล้ว

ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากคนตรงหน้า จนกระทั่งถึงที่พักของเขา ร่างเล็กเตรียมก้าวลงจากรถ ถ้าไม่ติดว่าแขนของเขาถูกรั้งเอาไว้

“ผมอยากให้คุณรู้ไว้ ถึงแม้ผมจะหมั้นกับเขา แต่ใจผมอยู่ที่คุณ”สายตาคมจ้องลึกลงไปยังตาคู่สวย ก่อนจะปล่อยมือให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ นัยน์ตาคมมองร่างเล็กที่วิ่งหายไปจนลับตา  

“ผมควรทำยังไงดี จุนซู”ภายในใจเขาช่างสับสน จะตัดสินใจเช่นไร ถ้าเขาบอกถอนหมั้นกับแจจุง ร่างที่บอบบางจะต้องเจ็บมากกว่านี้อีกเท่าไหร่ แต่ถ้าเขาไม่ถอนหมั้นกับแจจุงแล้วหล่ะก็ เขาอาจต้องเสียจุนซูไป

คฤหาสน์ ตระกูลจุง

“ยุนโฮลูกไปทำอีท่าไหน หนูสเตฟานนี่ เขาถึงร้องไห้ขนาดนี้”ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเข้าบ้าน ร่างของมารดาก็มาดักอยู่ตรงหน้าประตู ยุนโฮส่ายหน้าหน่ายๆ อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้เสียจริง

“เรื่องนี้ผมจะคุยกับสเตฟานนี่เองครับ แม่ไม่ต้องห่วง”ยุนโฮตอบปัดๆ ก่อนเดินเลี่ยงขึ้นห้องไป

ร่างสูงจัดการถอดเน็คไทออก ปลอดกระดุมสองสามเม็ด แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เปลือกตาปิดลง อย่างเหนื่อยล้า แต่ยามใดที่ปิดตาลงภาพดวงหน้าหวาน ก็ปรากฏขึ้นทุกครั้งไป

“แจจุง”ตาคมลืมขึ้น มือหนาก่ายหน้าผาก.......คืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่

“ยูซอน”ร่างบางกอดตุ๊กตาหมีตัวโตไว้แน่ น้ำตาใสไหลลงมาไม่หยุด เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา ภาพเหล่านั้นช่างทำร้ายจิตใจเขาเหลือเกิน ถึงกระนั้นแววตาที่อบอุ่นของใครอีกคนกลับเด่นชัดขึ้นมา ทำให้เขาอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้....นี่เขาเป็นอะไร

“เป็นแบบนี้แล้วจะหลับลงได้ยังไงกัน”แจจุงถอนหายใจเล็กน้อย พลางกระชับหมีน้อยในอ้อมกอดแน่น ก่อนจมอยู่กับความคิดของตนเอง

“เขาควรทำยังไง”ร่างโปร่งของใครบางคนที่คืนนี้ก็นอนไม่หลับเช่นกัน เหม่อมองไปยังท้องฟ้ายามราตรี หมู่ดาวสุกสว่าง พระจันทร์ส่องสีเหลืองนวลสวย มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม ภายในหัวยังคงครุ่นคิดถึงทางออกของปัญหานี้ จนเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้

“ผมเองก็อยากเชื่อคุณนะ ยูซอน”ร่างเล็กนั่งอยู่บนโซฟา ในมือกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา แต่กลับไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาดู เสียงโทรทัศน์ที่เจ้าตัวเปิดซะดัง ไม่ได้เข้าหูเลยแม้แต่น้อย ในใจคิดถึงแต่เจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มาทำให้ใจเขาสับสน กับคำพูดที่ร่างโปร่งทิ้งท้ายไว้ก่อนจากไป

ดวงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่กลางฟ้า เจ้าจะรู้รึไม่ว่า มีใครอีก 4 คนที่นอนไม่หลับในคืนนี้ ถ้าเจ้ารู้ช่วยส่องแสงให้พวกเขาได้พบคำตอบในใจโดยเร็วด้วยเถิด   

TBC 

TALK ~ มาต่อด้วยความรวดเร็ว ( เราคิดว่าเร็วนะ ^_^ ) ก่อนอื่นมีเรื่องจะบอก ตอนแรกทุกคนเกือบจะไม่ได้อ่านฟิคของเราซะแล้ว อยู่ๆฟิคเราทั้งสองเรื่องคือเรื่องนี้ กับเรื่อง How do นั้นแหละค่ะ มันหายไปจากคอมเฉยเลย เราต้องไปตามเก็บมาจากเว็บที่เคยลงไว้ และตอนมันหาย เราได้แต่งเรื่องนี้ไว้แล้วครึ่งเรื่อง เลยต้องมานั่งพิมพ์ใหม่หมดเลย ตอนแรกกะไม่พิมพ์ใหม่แล้วด้วยซ้ำค่ะ โมโหอะ เมื่อยด้วยกว่าจะตามเก็บฟิคมาได้หมด

อย่าลืมเมนต์กันด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่า