[FIC TVXQ]……I’ll be there…..

ลำดับตอนที่ #1 : !@#$% ....นางฟ้า..... %$#@!

มันมาอีกแล้วค่ะ มาพร้อมกับฟิคใหม่ ^____^  หลายคนคงจะงงว่าเรามาลงฟิคอีกทำไม  ทั้งที่แต่งออกจะห่วยขนาดนี้ อยากบอกว่าลงเพราะความด้านค่ะ
อยากแต่งง่า ถึงแม้ว่ามันไม่สนุกก็ตาม แต่จะพยายามค่ะ
ส่วนอีกสองเรื่องจะแต่งให้จบนะค่ะ ส่วนเรื่องนี้ยังไม่แน่ใจค่ะ
ยังไงก็ช่วยติดตามกันด้วยนะค่ะ

คำเตือน

ฟิคนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย
ใครที่รับไม่ได้ก็กดปุ่มปิดนะค่ะ

.....
....
...
..
.

ความรัก.....เป็นสิ่งที่สวยงาม

ความรัก.....เป็นสิ่งที่หอมหวาน

ความรัก.....เป็นสิ่งที่ถูกต้อง

........................แต่..........................

ความรักของผม.....เป็นสิ่งที่ผิด

ผิดเพราะคนที่ผมรัก....คือแฟนของเพื่อน

.............................................................

วันนั้นเป็นวันที่เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้น วันที่ผมได้เจอ

......................นางฟ้า..........................

“บ้าเอ๊ยย มาตกอะไรกันตอนนี้”สายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักทำให้เขาต้องมาอาศัยหน้าร้านขายหนังสือเป็นที่หลบฝน ตาคมมองออกไปยังม่านฝนที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุด

“เฮ้อ”ร่างสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้าใครรู้เข้ามีหวังเสียชื่อหมด มีอย่างที่ไหน เป็นถึงเจ้าของโรงแรมหลายแห่ง แต่แค่ร่มคันเดียวกับไม่มี ถ้าไม่ใช่เพราะลงมาซื้อของให้ว่าที่ลูกสะใภ้ที่คุณหญิงแม่หามาให้แล้วหละก็ อย่าหวังเลยว่าเขาจะก้าวลงมาจากรถคันแพง

หยดน้ำที่เกาะอยู่บนเส้นผมทำให้เขารู้สึกรำคาญไม่น้อย ให้ตายสิ เพราะอย่างนี้ถึงได้เกลียดหนักเวลาฝนตก มือหนาจัดการเสยผมอย่างลวกๆแล้วจึงสะบัดศีรษะไปมา ทำให้ละอองน้ำกระเด็นไปโดนคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ขะ...”คำขอโทษที่ตั้งใจจะพูดกลับถูกกลืนหายลงคอ เมื่อเห็นใบหน้าชัดๆของคนตรงหน้า ตากลมโตสีนิล ปากอิ่มสีแดงราวกับผลเชอรี่ กลุ่มผมสีรัตติกาลถูกซอยยาวละต้นคอ รับกับดวงหน้าขาวอมชมพู สวย....คงไม่มีคำไหนที่จะบรรยายร่างตรงหน้าได้ดีกว่านี้อีกแล้ว ทำเอาเขาอดคิดไม่ได้ว่าเป็นนางฟ้าแปลงกายมารึอย่างไร

“ไม่เป็นไรครับ”ร่างเล็กส่งยิ้มหวานมาให้ แต่จะรู้ไหมว่ารอยยิ้มนั่นทำเอาร่างใหญ่ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“เห็นฝนตกอย่างนี้แล้ว ทำให้รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้นะครับ เหมือนกับว่ามันกำลังชะล้างทุกสิ่งทุกอย่าง”นัยน์ตากลมโตเหม่อมองออกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้กับคนที่เพิ่งรู้จักไม่ถึง1นาที แม้จะยิ้มเหมือนกันแต่ในความรู้สึกของเขานั้น มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าเหลือเกิน

“อ๊ะ ฝนหยุดตกแล้ว หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับ”ร่างบางโค้งให้ ก่อนจะวิ่งออกไป ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันถึงพูดออกไปอย่างงั้น อาจเป็นเพราะความอบอุ่นของร่างสูงที่เขาสัมผัสได้ ความอบอุ่นที่เขาไม่เคยได้รับจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของตน

“โธ่เอ๊ยย ชื่อก็ไม่ได้ถาม งี่เง่าชะมัด จุง ยุนโฮ”ร่างสูงได้แต่ยืนหัวเสียอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งรถยนต์คันงามมารับนั่นแหละ อารมณ์ร้อนถึงค่อยผ่อนลง

@!##$%^^&*@!*

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ทำให้ร่างสูงละสายตามาดู ใบหน้าคมเบ้ลงทันที เมื่อรู้ว่าใครโทรมา

สเตฟานนี่ หญิงสาวสวยลูกครึ่งอเมริกัน ว่าที่ลูกสะใภ้ที่คุณแม่บังเกิดเกล้าเป็นคนหาให้ ที่เขาไม่ยอมปฏิเสธในตอนแรกนั้นเพราะเห็นว่ามันก็ไม่มีอะไรเสียหายในเมื่อเขาเองก็ยังไม่มีคนรัก อีกอย่างไม่อยากขัดใจท่านด้วย แต่พอคบกันได้สักระยะ เขาต้องปวดหัวแทบทุกวัน ก็คุณเธอเล่นตามติดเป็นเงาตามตัว โวยวายก็เก่งเป็นที่หนึ่ง เรื่องเอาแต่ใจขอให้บอกเถอะ และอีกหลายอย่างสารพัดที่เขาต้องทนกับนิสัยแย่ๆของหล่อน ถ้าวันนี้เขาไม่พูดคำหวานใส่ว่าจะมาซื้อของให้แล้วหละก็ ป่านนี้เขาคงต้องนั่งติดแหงกอยู่กับแม่นี่ทั้งวัน  

“ฮัลโหล”เสียงทุ้มกรอกไปตามสาย

“ครับ เย็นนี้เจอกันครับที่รัก”คำพูดหวานเลี่ยนหูฟังแล้วชื่นใจ แต่หารู้ไม่ว่าคนพูดนั้นรู้สึกขยะแขยงสิ้นดี โทรศัพท์มือถือถูกเขวี้ยงลงเบาะอย่างไม่ใยดี ก่อนเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้ง

@!##$%^^&*@!*

ยุนโฮลังเลอยู่ชั่วครู่ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะรับสายดีไหม เพราะเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอนั้นไม่คุ้นเอาซะเลย ร่างสูงกดปุ่มรับหลังจากที่มันส่งเสียงดังเป็นเวลานาน

“ฮัลโหล”น้ำเสียงเรียบพูดไม่เต็มปาก ด้วยความไม่แน่ใจ

“Hey! Remember me??”สำเนียงฝรั่งจ๋า กรอกมาตามสายทำเอายุนโฮอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนกลีบปากหนาจะคลี่ยิ้มออกมา

“ยูซอน”ร่างสูงได้ยินเสียงโวยวายของเพื่อนตัวดีที่ดังลอดออกมาแล้วอดขำไม่ได้

“Yes ว่าแต่แกรู้ได้ไงวะ”ดูอีกฝ่ายแปลกใจไม่น้อยที่เขารู้ว่าเป็นใคร ถ้าบอกว่าจำไม่ได้นี่สิแปลก ในเมื่อพวกเขาสองคนเป็นเพื่อนกันมาเกือบจะ 5 ปีแล้ว

“ก็มีแต่แกคนเดียวแหละที่บ้าใช้ภาษาอังกฤษพูดกับชั้น”ยุนโฮหัวเราะออกมาเบาๆ

“เย็นนี้มาเจอชั้นที่ผับนะโว๊ย ไม่เจอกันตั้งนานมาดิ้งกันหน่อย”เสียงปลายสายดูสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องดื่ม อย่างว่า มีปาร์ค ยูซอนที่ไหนที่นั่นต้องมีผู้หญิงกับเหล้า ไม่ยังงั้นคงไม่ได้ฉายา

คาสโนวา มาครองหรอก

“อืม เอาสิ เจอกันสามทุ่ม”จะปฏิเสธได้ยังไงในเมื่อเขาได้ผลประโยชน์ตั้งสองต่อ ไหนจะได้ดื่ม แล้วอีกข้อหนึ่งที่สำคัญ เขาจะได้มีข้ออ้างไว้บอกกับสเตฟานนี่ได้

“ตกลงตามนี้”ปลายสายกดวางไปเรียบร้อยแล้ว ขณะที่ร่างสูงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนตกอีกแล้ว สายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอีกรอบ ทำให้ยุนโฮคิดถึงคำพูดของใครบางคนที่ทำให้ใจเขาเต้นรัว

[i]“เห็นฝนตกอย่างนี้แล้ว ทำให้รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้นะครับ เหมือนกับว่ามันกำลังชะล้างทุกสิ่งทุกอย่าง”[/i]

คุณรู้สึกดีเวลาฝนตก แต่สำหรับผมมันแย่มากเลยครับ เพราะมันทำให้ผมคิดถึงคุณ

..................................นางฟ้า.......................................

จบไปแล้วค่ะ 1 ตอน

ชอบไม่ชอบก็เมนต์บอกกันด้วยนะค่ะ

ขอบคุณค่า