*-*รักวุ่นวายยัยจอมซ่า*-*

ลำดับตอนที่ #5 : พีท

                เช้าวันนี้ผมตื่นมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยสดใสนัก  อ่อลืมไป  ผมชื่อพีท  พีรภัทร  สกุลภัทรครับ  ที่ผมอารมณ์ไม่ค่อยสดใสนักก็เป็นเพราะเรื่องเมื่อวานนั่นแหละ  ตอนที่เมย์ทำท่าปกป้องไอ้พวกนั้นน่ะ  เห็นแล้วหมั้นไส้พวกมันชะมัดเลย  จริงๆแล้วผมรู้จักกับเฟย์มาก่อนในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น  ผมอายุ17เท่ากับเมย์  ตอนนั้นผมไปเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทีเรื่องกับพวกผู้ชายกลุ่มนึงอยู่  ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะผมไม่รู้จักเคยรู้จักเทอมาก่อน  แต่คำที่ทำให้ผมสะดุดก้คือ  ‘พวกมันก็แค่พวกหน้าตัวเมียที่ชอบเอาคนมารุมผู้หญิงแถมยังมาตอนที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่คนเดียวอีก  ฮ่าๆๆๆฉันล่ะสมเพชพวกแกจิงๆเลย  ไม่มีปัญญาแม้แต่จะมาสู้กับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง  ฮ่าๆๆๆ  น่าสมเพชว่ะ’ผมเพิ่งสังเกตว่าผู้หญิงคนนี้โดนล้อมอยู่ตอนแรกผมก็คิดว่าผู้ชายครึ่งนึงที่ยืนอยู่ข้างหลังเทอเป็นพวกเดียวกับเทอแต่ผมเพิ่งจะสังเกตว่าจิงๆแล้วเทอโดนล้อมด้วยผู้ชายประมาณ30-40คน ผมจึงหันกลับมาสนใจผู้หญิงคนนี้  เพื่อจะดูฝีมือของเทอที่ต้องใช้ผู้ชายขนาดนั้น  ตอนนั้นผมก็ยืนดูไปเรื่อยๆความชุลมุนก้เริ่มมีมากขึ้นเทอก้ดูว่าจะสู้แบบสบายๆแต่จู่ๆก็มีผู้ชายสามคนที่ตัวใหญ่มากอ้อมมาข้างหลังเทอแล้วล็อกเทอเอาไว้  ในขณะที่กำลังเทอกำลังจะโดนต่อยที่ท้องผมก็วิ่งออกมาแล้วก้จับมือมันไว้ก่อนจะชกหน้ามัน  พวกมันถามว่าผมเป็นใครแต่ผมไม่ตอบแล้วก้อัดไอพวกนั้นลงไปนอนกับพื้นแล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก้ล้มลงผมจึงหันไปสนใจเทอ’เทอเป็นอะไรรึป่าว’ผมถามพลางพยุงตัวเทอขึ้นผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร  ‘ตกหลุมรักขึ้นไม่ไหวเทอใช่ไหมคือคนผลักฉันอย่ามาทำหน้าอย่างนั้นนึกว่าฉันกลัวรึไง...’’รับโทรศัพให้หน่อย’ผมจึงหยิบโทรศัพของเทอออกมา

            (เฟย์  แกอยู่ไหนอ่ะทำไมยังไม่กลับ)

                ‘ขอโทษครับน้องคุณไปมีเรื่องกับพวกนักเลงแล้วผมเข้ามาช่วย  ไม่ทราบว่าบ้านคุณอยู่ไหนครับผมจะได้เอาน้องคุนไปส่งถูก’ผมถามรวดเดียว

                (อ้อ  งั้นก้อ...................................รบกวนเอาน้องสาวฉันมาส่งหน่อยนะคะ  แค่นี้นะคะ  สวัสดัค่ะ)

                ‘ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด.........’แล้วเทอก็วางไป  นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับเทอและเทอคนนั้นก้คือเฟย์  ตอนที่ผมพาเฟย์ไปส่งที่บ้านผมก้เจอกับเมย์นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมชอบเมย์หลังจากวันนั้นพวกเราก้สนิทและมักไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆจากคำว่าชอบก้ค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นคำว่ารัก  แต่เรื่องนี้เอาไว้ก่อนดีกว่าเพราะผมต้องเข้าเรียนแล้ว

                ที่โรงเรียน  ,.5/1

“เฮ้ยไอพีททำไมเอ็งทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างงั้นวะ”ไอนัดเพื่อนสนิทของผมทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าผม

“เออ  จริงอย่างไอนัดว่าเลยว่ะ  เอ็งเป็นไรวะ”ไอบิวเพื่อนสนิทอีกคนของผมพูดสนับสนุน

“เออ  เรื่องของข้าพวกเอ็งมีอะไรก็ทำต่อไปดิ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญตอนนี้หน้าผมบึ้งมาก

“เออ  จำไว้  ขนาดเพื่อนกันยังบอกไม่ได้นะ  โอะโอหรือว่าเพราะเรื่องเมื่อวาน”นัดพูดล้อเลียนผม

“เออ  หุบปากได้ยัง”ผมพูด

ณ  โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่

“ไอพวกนั้นเป็นใคร”นายดิลพูดถามขึ้น

“อ้อ  คนที่ฉันพูดด้วยเค้าชื่อพีทส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างซ้ายชื่อนัดคนที่ยืนอยู่ข้างขวาชื่อบิวน่ะ”พี่เมย์แนะนำพี่พีทและเพื่อนๆของพี่เค้าให้พวกนายโซลฟัง

“แล้วพวกเธอรู้จักพวกมันได้ไง”นายดิลถามขึ้นอีกครั้ง

“เฟย์  งั้นแกเล่าแล้วกันนะ”พี่เมย์พูดแบบโยนมาให้ฉัน

“ก็เมื่อประมาณ  งืมมมมมกี่เดือนก็ไม่รู้พี่พีทตอนที่ฉันมีเรื่องกับพวกนักเลงแล้วพี่พีทเค้าผ่านมาก้เลยมาช่วยไว้แล้วเราก้รู้จักกันคั้งแต่ตอนนั้นแหละ”ฉันพูดย่อๆเพราะขี้เกียจเล่ายาวๆ

“ฉันลืมไปว่าเทอมันเป็นพวกชอบหาเรื่องคนอื่น  ก้คงหนีไม่ผ้นไปหาเรื่องไอพวกนั้นอีกอะดิ  ฮ่าๆๆ”นายโซลพูดแล้วทำให้คนหลุดคิกออกมาแต่ตอนนี้หน้าฉันกลับเหมือนตูดลิงไปหมดแล้ว  จะไปเถียงเค้าก้ไม่ได้ก้มันเป็นเรื่องจิงนี่นา  เซงเลย  ชิชิชิชิชิชิ

“ช่างฉันเถอะน่า”ฉันพูดตัดบทเพราะเถียงไม่ออก

“นี่วันนี้เค้าจะให้เลือกชมรมกันแล้วไม่ใช่หรอแล้วพวกพี่คิดกันยังอ่ะว่าจะเข้าชมรมอะไร”เอน้องชายสุดหล่อของฉันพูดขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้

“พี่จะเข้าชมรมเทควันโด/พี่จะเข้าชมรมเทควันโด”นายโซลพูดพร้อมฉัน  ฉันจึงหันหน้าไปมองนายโซลนายโซลก้หันหน้ามามองฉัน

“นายพูดตามฉันทำไม/เทอพูดตามฉันทำไม”เอาอีกแล้ว  หมอนั่นพูดตามฉันอีกแล้วไง

“ฉันป่าวพูดตามนาย  นายแหละพูดตามฉัน/ฉันป่าวพูดตามเทอ  เทอแหละพูดตามฉัน”ท่าทางหมอนี่จะไม่ยอมเลิกแฮะ  ฉันกำลังจะพูดต่อ  แต่...

“หยุดเลยทั้งสองคนเลย  สรุปโซลกับเฟย์จะเข้าชมรมเทควันโดใช่มั้ย”พี่เมลพูดขัด

“แต่เฟย์ไม่อยากอยู่ชมรมเดียวกับนายนี่/แต่ฉันไม่อยากอยู่ชมรมเดียวกับยัยนี่”ท่าทางหมอนี่จะใจตรงกับฉันน่าดูเลยเนอะ

“งั้นก้ตามใจ แต่ถ้าเฟย์กับโซลยังอยากเถียงกันต่อก้เชิญไปที่อื่นแล้วกันนะ แล้วคนอื่นล่ะ  จะเข้าชมรมอะไรกันมั่ง”พี่เมลพูดเป็นเชิงไล่แล้วถามคนอื่นต่อฉันกับนายโซลเลยได้แต่นั่งเงียบ

“เฟย์งั้นแกไปเข้าชมรมเทควันโดนะปีนี้ฉันอยากเข้าชมรมดนตรีอ่ะ”เจนพูดขึ้น  ฉันลืมบอกไปรึป่าวว่าเจนน่ะเล่นคนตรีได้หลายอย่าง  เวลาว่างของมันก้ทุ่มเทให้กับดนตรีเต็มที่

“ไม่เอาอ่ะ  แกไปกะเค้าดิ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“หรือเทอกลัว”คำพูดลอยๆของหมอนั่นทำให้ฉันหันควับไปทำตาค้อนใส่แต่ดูท่าหมอนั่นจะไม่สนใจอะไรเลย  และยังคงนั่งผิวปากต่อไป

“ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วยล่ะ  คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว”ฉันพูดตะคอกใส่หมอนั่น  ชิ  อารมเสียชะมัดเลย

“อ้อ  หรอ  แล้วทำไมเธอถึงไม่กล้าเข้าชมรมเดียวกับฉันล่ะ”หมอนี่สงสัยตั้งใจจะกวนปราสาทฉันมั้ง  หึหึ  คิดผิดซะแล้ว  เพราะฉันน่ะเป็นถึงเจ้าแม่เรื่องกวนปราสาทเลยล่ะ  หึหึนายคิดผิดซะแล้ว

“ขอโทษที  พอดีไม่ได้กลัวแค่รังเกียจ”หึหึ  ฉันเห็นหน้าหมอนั่นแล้วสะใจจิงๆ  ฮ่าๆๆๆทำไมมัถึงได้มีความสุขอะไรอย่างนี้นะ  ฮ่าๆๆๆสะใจโว้ย

“นี่เทอ  ฉันมันน่ารังเกียจตรงไหนมิทราบ  ฮะ”หึหึ  สะใจจิงโว้ยเพิ่งจะยั่วโมโหนายนี่ขึ้นขนาดนี้ได้นะเนี่ย  ฮ่าๆๆๆๆๆมีความสุขจังเลย

“แกยิ้มอะไรอ่ะ  เฟย์ “เสียงของเพื่อนรักทำให้ฉันตื่นจากภวังค์แห่งความสะใจ

“ห๊า  ยิ้มอะไร  ป่าวนี่”ฉันพูดข้างๆคูๆ  ก้คนมันมีความสุขนี่หว่าจะให้ร้องไห้รึไง

“นี่  เทอยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่าเทอรังเกียจฉันเรื่องอะไร”นายโซลชิงยัยเจนพูดซะก่อน

“อ้อ  ก้หลายอย่างนะ  แต่อืมมมไม่บอกดีกว่าปล่อยให้งง”ฉันพูดยิ้มๆแต่หน้านายนั่นกลับบูดเป็นตูดลิงแล้ว  ฮ่าๆๆๆสะใจจิงๆเลย