*-*รักวุ่นวายยัยจอมซ่า*-*

ลำดับตอนที่ #3 : การตาย

เช้าวันเสาร์ที่แสนจะสดใส

“โอ้  แชทแชทสโนว่า  โอ้  แชทแชทสโนว่า  ฉันเองน่ะเผลอใจ ก็แล้วไงไปชอบเธอ”เสียงเพลงเรียกเข้าเสียงใหม่ของฉันเพิ่งจะมาปลุกให้ฉันตื่นแต่เช้า

“โอ๊ย  ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย”ฉันบ่นก่อนจะหยิบโทรศัพมารับ

“ฮัลโหลลลลลล”ฉันกรอกเสียงที่งัวเงียเข้าไป

“ยัยเฟย์อย่าบอกนะว่านี่แกเพิ่งจะตื่น”เสียงเพื่อนตัวแสบของฉันดังขึ้น

“ช่าย  แล้วแกก็เป็นคนโทรมาปลุกฉันด้วย  แล้วตกลงแกมีเรื่องอะไรหรือแค่อยากโทรมาปลุก”ฉันถามกลับ

“คืองี้  แกตั้งใจฟังนะฉันจะพูดแค่ครั่งเดียวนะ”

“เออ  มีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะน่าฉันจะได้นอนต่อสักที”ฉันพูด

“คือ  แอลตายแล้ว”เจนพูดเสียงเบาแต่คอนนี้ฉันกลับแข็งเป็นรูปปั้นหินขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว

“เฮ้ยเฟย์แกเป็นอะไรอ่ะเฟย์  เฟย์  เฟย์”เจนจึงรีบกดวางแล้วโทรเข้าเบอร์บ้าน

กริ๊งๆๆๆๆๆ

“ห้าโหลหกสิบ  สวัสดีครับ”เสียงเอพูดขึ้น

“เอนี่เจนนะ  เอขึ้นไปดูเฟย์หน่อยสิเมื่อกี้ก็คุยกันอยู่พอพูดว่าแอลตายแค่นั้นแหละเฟย์ก็เงียบไปเลย”เจนพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเร่งรีบและกังวน

“ได้ๆงั้นแค่นี้ก่อนนะ”

“ตู๊ด  ตู๊ด  ตู๊ด....”

“พี่เฟย์เปิดประตูให้เอหน่อย  พี่เฟย์  พี่เฟย์”แม้เอจะพยายามเรียกแค่ไหนก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเอง

“พี่เฟย์  พี่ร้อง  พี่ร้องไห้หรอ”เอที่ไม่ค่อยจะเห็นน้ำตาของพี่สาวคนนี้พูดอย่างเศร้าๆที่เห็นพี่สาวของตนร้องไห้

ฉันพยายามกลั้นมันเอาไว้แต่มันไม่อยู่แล้ว  เอเดินมานั่งข้างๆฉันแล้วไม่ได้พูดอะไร

“เอ  แอลตะ...ตา...ตาย...ตายแล้ว”ฉันพูดตะกุกตะกักเพราะในตอนนี้น้ำตาของฉันมันไหลออกมาไม่ยอมหยุด

“อืม  ไม่เป็นไรนะ  เขาก็ไปสบายแล้ว  พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะลืมๆมันไปซะ”ถึงในใจของเอจะคิดสมน้ำหน้าแต่ก็ต้องพูดแบบนี้เพื่อให้พี่สาวของเขาสบายใจ

เช้าวันเปิดเรียน

“เฟย์  ทางนี้”เจนตะโกนเรียกฉันเสียงดัง

“เฟย์แกทำใจได้รึยัง”เจนถามฉันด้วยนำเสียงเป็ฯห่วง

“อือ”ฉันตอบแล้วยิ้มรับ”แล้วเค้าจะเผากันวันไหนล่ะ

“วันนี้”เจนตอบ”แกจะไปหรอ”

“ป่าวหรอกฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้วนี่ไม่เห็นจำเป็นต้องไปเลย”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เก็บความเศร้าไว้ไม่มิด”แล้วตายยังไงล่ะ”ฉันถาม

“รถชนน่ะ”ฉันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

ที่โรงอาหาร

“นี่นายไม่คิดอยากจะไปนั่งที่อื่นมั่งหรอ”ฉันถามนายโซลด้วยน้ำเสียงรำคาญ

“ไม่  แล้วอีกอย่างนะฉันอายุมากกว่าเธอสองปีเพราะฉะนั้นเธอก็ควรจะเรียกฉันว่าพี่”นายโซลพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาก

“ฉันไม่จำเป็นต้องเรียกนายว่าพี่  เพราะพวกนายทุกคนไม่สมควรมาเป็นพี่ของฉัน”ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดเช่นเดียวกัน

“พอเลยทั้งสองคน  กินข้าวกันไปเลย”พี่เมลพูดห้ามศึกด้วยน้ำเสียงระอาเพราะฉันกับนายโซลนี่ต้องหาเรื่องมาทะเลาะกันได้ทุกวัน

แงง่วงแล้วอ่าอุตสาอดหลับอดนอนมานั่งอัพงั้นตอนนี้เมมเมอรี่ก็ยังไม่มีอะไรจะพูดมากงั้นขอตัวไปนอนก่อนละกันนะคะ