คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจิงดาบินเดินทางมาที่โซล
สาวใสตัวดีเลิฟลี่หนุ่มสุดเฮี้ยว
1
วันนี้เป็นวันที่อากาศค่อนข้างสดใสฉันเจิงดาบิน ฉันพึ่งย้ายมาจากคงจูเพื่อมาเรียนต่อที่โรงเรียนมัธยมปลายที่นี่เพราะอะไรนะเหรอเพราะพ่อฉันตายไงล่ะลำพังตัวแม่เองแม่ก็ไม่มีเงินพ่อที่จะส่งให้ฉันเรียนมัธยมปลายที่คงจูได้ไหนจะต้องเลี้ยงน้องอีก 2 คนฉันจึงจำใจมาเพราะว่าฉันไม่อยากให้แม่ต้องลำบากฉันจะมาอยู่ที่นี่กับพี่ชายซึ่งเป็นลูกของแม่กับคนรักของแม่อีกคนที่ไม่ใช่พ่อแต่ถึงยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันก้าวลงจากรถทัวร์แล้วเดินมาหยิบกระเป๋าที่ด้านข้างรถแล้วเดินไปตรงที่ป้ายที่มีรูปรถประจำทางฉันรอรถเมล์อย่างเศร้าสร้อยและเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
เบลลาลาลา เบลลาลาลา ชะชะช่า
“ฮัลโหลแม่เหรอ”
“ว่าไงดาบินลูกถึงโซลเหรอยังล่ะ แล้วเจอซองฮอนไหม”
“หนูอยู่บนรถเมล์น่ะค่ะแม่หนูกำลังจะไปหาพี่นะค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ แม่ดูแลตัวเองดีดีนะ”
“จ๊ะ ขอให้ลูกโชคดีนะ”
“ค่ะแม่”
ฉันปาดน้ำตาที่หลั่งริน ความจริงฉันไม่ได้เสียใจเลยด้วยซ้ำกับการมาโซลครั้งนี้ แต่ว่าฉันคิดถึงแม่นี่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะอยู่ที่โซลได้อย่างมีความสุขหรือเปล่า ฉันก็เฝ้าภาวนาให้มันเป็นอย่างที่หวัง
“พ่อค่ะช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะค่ะพ่อ”
ฉันหายใจเข้าลึกก่อนจะก้าวเท้าด้วยความมั่นใจมาที่ประตูบ้านหลังหนึ่งซึ่งเลขที่บ้านเป็นไปตามที่ที่แม่เขียนให้ฉันฉันจึงรีบกดกริ่งพลางใจเต้นสั่นรัว ฉันไม่ได้เจอพี่ชายมาประมาณ 8 ปีฉันได้เจอกับพี่ครั้งล่าสุดนี่ก็งานวันเกิดของคุณย่านั่นเอง ฉันยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งก่อนจะกดกริ่งอีกครั้งฉันปล่อยมือจากกริ่งได้ไม่นานก็มีเสียงดังขึ้นมา
“รู้แล้ว รู้แล้ว จะกดอะไรหนักหนาคนเขาจะหลับจะนอน”
“สวัสดีค่ะ คุณคือซึงซองฮอนใช่ไหมค่ะ”
“ใช่ มาหาใครเหรอ”
“ฉันเจิงดาบินค่ะ”
“ดาบินเหรอเข้ามาสิ”
เขาคือพี่ชายฉันนั่นเองซึงซองฮอนความจิงเขาดูไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยซักนิดเขาดูโตขึ้นมากเลยล่พี่ชายของฉันเขายังหนูอบอุ่นเหมือนเมื่อ 8 ปีที่เลยล่ะ
“แม่เธอบอกว่าเธอจะมาพรุ่งนี้ฉันก็เลยนึกไม่ถึงว่าเธอจะมาเร็วอย่างนี้”
“เหรอค่ะ แม่คงลืมโทรบอกพี่ไป”
“อืมเธอโตขึ้นเยอะเลยนะดาบิน”
พี่ชายหันมายิ้มกว้างให้ฉันก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องหนึ่ง บ้านของพี่ชายฉันน่าอยู่มากมันกว้างมากเลยล่ะและมันก็ดูหรูหราใหญ่โตมากเลยนะเฟอร์นิเจอร์ที่นี่เป็นไม้ทั้งหมดเขากับสีผนังดูแล้วดูรวยจังเลยนะ พี่ดูเหมือนคนรวยในหนังเลยล่ะนะ นี่ฉันจะได้อยู่บ้านหลังนี้จริงๆ น่ะเหรอ
“อืมน้ำ”
“เธอมาเหนื่อยคงหิวล่ะสิ”
“ไม่หรอกค่ะ”
“กึนยอง พี่สาวเธอมาน่ะ”
เอ๊ะนั่นพี่ชายฉันเรียกใครกันน่ะ ฉันไม่คุ้นกับชื่อนี่เลย แม่ไม่ได้บอกฉันเลยว่าพี่อาศัยอยู่กับใครแล้วกึนยองเป็นใครกัน
“ค่ะมาแล้ว พี่พี่พี่”
“แม่ไม่เห็นเล่าเลยว่าพี่มีน้องสาวอีกคน”
“ฉันมุนกึนยองค่ะ เป็นน้องสาวคนล่ะพ่อของพี่ซองฮอน”
“เธอเป็นลูกสาวแม่ฉันน่ะ”
“ดีใจจังเลยพี่สาวที่เห็นพี่ พี่สวยกว่าในรูปตั้งเยอะ”
แน่นอนอยู่แล้วความจิงอ่ะนะฉันไม่อยากจะเล่าให้เธอฟังหรอกนะกึนยองว่าตอนที่ฉันอยู่มันธยมปลายปี 1 ที่คงจูนะฉันฮอตมากเลยนะในหมู่หนุ่ม แต่ว่าพอฉันมาที่นี่ความฮอตฉันคงน้อยลงเพราะเธอนั่นแหละมุนกึนยองเธอคนเดียว
“แต่เธอก็สวยกว่าพี่นะกึนยอง”
“จิงเหรอพี่ไม่ได้หลอกฉันเล่นใช่ม๊า”
“นี่พี่ขึ้นมาดูห้องพี่กัน ฉันจัดเตรียมเองกับมือเลยนะฉันรู้ว่าพี่ชอบสีชมพูฉันเลยจัดห้องให้พี่เลยนะสวยไหม”
“ขอบใจนะกึนยอง”
“พี่จ้าฉันคิดถึงพี่มากเลยนะ พี่ซองฮอนเล่าเรื่องพี่สมัยตอนพี่ยังเด็กๆให้ฉันฟังบ่อยๆ”
“จิงเหรอแล้วพี่เขาเล่าเรื่องพี่ให้เธอฟังว่ายังไงล่ะกึนยอง”
“เขาบอกว่ามีช่วงนึงอ่ะนะตอนที่แม่ของพี่ซองฮอนเขาต้องไปดูงานต่างประเทศเขาก็เอาพี่ซองออนไปฝากไว้กับแม่ของพี่ดาบินน่ะพี่จำได้มะ”
“จำได้สิแล้วยังไงเหรอ”
“พี่นะมีพวกผู้ชายมารังแกเพราะแถวนั้นน่ะมีแต่พี่สิที่เป็นเด็กผู้หญิงพี่โดนพวกผู้ชายแกล้งบ่อยๆแต่พี่ไม่ร้องไห้เลยสักแอะพี่ซองฮอนถามพี่ว่าทำไมพี่ถึงไม่ร้องพี่ก็ตอบว่าเดี๋ยวพี่ไม่มีเพื่อนเล่น”
“อืม”
“พี่ชายรักพี่มากเลยนะ”
เราสองคนคุยกันทุกเรื่องเหมือนไม่เคยคุยกันมาก่อนเราคุยกันตั้งแต่เช้าจนเย็นเลยล่ะ กึนยองเหมือนซีฮูน้องสาวคนสุดท้องของฉันเลยเธอมีดวงตากลมโตและจมูกโด่งปากเธอช่างหน้าหลงไหลเสียนี่กระไร
“นี่พี่พี่รู้รึเปล่าอะไรในตัวพี่ที่ดึงดูด”
“อะไรเหรอ”
“ก็ดวงตาของพี่ไงมันช่วงกลมได้รูปดีจังฉันชอบผู้หญิงตากลม”
“แค่เธอก็ตากลมนะกึนยอง”
“ไม่หรอกพี่ตากลมกว่าฉัน”
“นี่ดาบิน ลงมากินข้าวเร็ว”
“ค่ะ”
“ไปกินข้าวเถอะพี่”
“นี่กึนยองเธอเกิดเดือนอะไร
“เดือน 6ทำไมเหรอ”
“เลิกเรียกพี่สาวได้มะเพราะฉันเกิดเดือน 5”
“ได้เลยดาบิน”
พวกเรานั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุข กึนยองเล่าเรื่องตลกๆของพี่ซองฮอนให้ฉันฟังตั้งหลายเรื่องทำเอาฉันขำกลิ้งไม่หยุดเลยล่ะ ความจริงการที่ฉันได้มาอยู่ที่นี่กับพี่ชายและกึนยองก็ทำให้ฉันลืมความเศร้าไปได้บ้าง ฉันขึ้นมานั่งดูดาวบนท้องฟ้า
“ดาวสวยจังเลยนะ (หัวเราะ) พ่อค่ะหนูจะต้องมีความสุขให้ได้ค่ะพ่อ พ่อคอยเป็นกำลังใจให้หนูสู้ต่อไปนะค่ะ อย่าให้หนูอ่อนแอหรือแพ้ใครนะค่ะพ่อ เพราะว่าถ้าหนูล้มคราวนี้หนูคงจะไม่มีแรงลุกขึ้นมาเหมือนเมื่อครั้งที่พ่อยังอยู่หรอกนะค่ะ”
ฉันก้มหน้ากอดเข่าพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหมดความอดทน ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะว่าฉันไม่อยากให้พี่เห็นว่าฉันกำลังอ่อนแอ
“จากนี้ไปนะค่ะพ่อ หนูให้สัญญาค่ะว่าหนูจะไม่ร้องไห้เสียใจอีกเพราะถ้าหนูร้องไห้หนูก็จะเป็นคนอ่อนแอ หนูจะไม่ร้องไห้อีกค่ะพ่อ หนูสัญญา”
ตอนเด็กฉันจำได้พอสอนฉันเสมอให้ฮันเป็นคนเข้มแข็งเพราะฉันเป็นลูกผู้หญิงเพียงคนเดียวในหมู่บ้านฉันจะต้องเข้มแข็งเพราะไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครคบฉันไม่เคยลืมคำสอนของพ่อเลยแม้แต่นิดเดียว
ความคิดเห็น