ปิ๊ง

ลำดับตอนที่ #5 : พรหมลิขิต

อุ๊ๆ ได้ยินข่าวมาว่านายยูยะยากจนขนาดไม่มีปากกาใช้ ชั้นเเละอายูมิก็เลยลงทุนซื้อของไปให้(อายูมิให้ปากกา ส่วนชั้นให้ลิควิด) แล้วชั้นก็



เขียนไว้หลังลิควิดว่า



   \"เอาไว้เพื่อจะใช้ลบรอยปากกาของใครบางคน\"



แล้วผลออกมาเป็นไงล่ะ นายยูยะรับลิควิดของชั้นไว้ แต่ว่งปากกาของอายูมิคืน 555555ู6^0^ ชั้นทั้งสะใจ ดีใจ แล้วก็ปลื้มมากด้วย แต่เราจะ



รู้ได้ไงล่ะ ว่ามันใช้ลิควิดของเรารรึป่าว ใช่แล้ว ถำ้มอง เย็นวันศุกร์ ชั้นย่องเบาเข้าไปแอบดูนายนั่นตอนที่กำลังปั่นงาน(ลอกเพื่อน)



    นั่นไงลิควิดสีส้มที่เราให้ อยูุ่บนโต๊ะนายนั่นจริงๆด้วย -0- อ๊ะ นั่นมันหยิบขึ้นมาใช้แล้ว ไชโย่ *U*นายน่ารักที่สุดเลย



      และเเล้ววันอังคารก็มาถึง ใน ชั่วโมงคอมพิวเตอร์ ชั้นเดินขึ้นมาดื่มนำ้ที่ชั้น 3 บังเอิญมาเจอกับนายยูยะพอดี ไงล่ะยายไดจิทำเรื่องอีก



เเล้วสิ ก็เล่นร้องเพลงซะดังเชียว ที่สำคัญร้องต่อหน้านายยูยะด้วย แล้วเสียงเเหลมๆของยัยนี่ก้น่าจะรู้ฤทธิ์กันดี



     \"พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยุ่กันเเสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ชั้นจึงได้มาใกล้กับเธอ...\"



เพลงอะไรของมันเนี่ย+-+ ไปขุดมาจากกรุไหนมิทราบ พอนายยูยะได้ฟังก็อดยิ้มไม่ได้ จนทัคคุงเพื่อนสนิทของยูยะต้องทักขึ้น



    \"ยูยะ ยิ้มอ่ะชอบหรอ\"*-*



นายคิงคองนั่นก็ไม่พูดอะไรตอบ แล้วยิ้มต่อ อายจริงๆนะเนี่น น่าloveจังเลย



     อีก 2 อาทิตย์ก็ต้องสอบซะแล้ว ตอนนี้ชั้นได้แต่ดูหนังสือทั้งวี่ทั้งวันดูแล้วก็ดูอีก เพราะไม่อยากให้ผลการเรียนตกลง หาว...*3*ง่วงจัง



วิชาอื่นไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่คณิตศาสตร์นี่สิ มันเกิดมาเพื่อฆ่ากันชัดๆ จะคิดวิชานี้ขึ้นมากันทำไมน้า+-+ รากที่ 2 รากที่ 3 แยกตัวประกอบ



สมการเชิงเส้นอะไรก็ไม่รู้ จะเอาไปทำอะไรได้เนี่ย



                     โอ้คณิตวิชาแสนน่าเบื่อ                     ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามไม่อยากเห็น



          โอ้ตัวเลขแสนลำบากยากลำเค็ญ                    ไม่อยากเป็นนักคำนวณปวดหัวจริง



หวังว่ากลอนนี้ควโดนจายครายหลายๆคนน้า ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว กรี๊ง... โทรศัพท์บ้านของชั้นดังขึ้น ยัยไดจิโทรมาขอให้ชั้นช่วยติวให้อีก



เเล้ว เฮ้อ คนเก่งก็งี้แหละน้า ชั้นนั่งติวให้ไดจิจนถึงบ่าย ได้คุยกับไดจิทำให้หายง่วงไปได้เยอะเลยล่ะ



       เช้าวันรุ่งขึ้นชั้นนัดกับไดจิและมาริไว้ที่หน้าสหกรณ์



   \"ไดจิ แกเข้าใจหมดทุกวิชาเเล้วรึยังอ่ะ\"



   \"ยังเลยอ่ะ ไอ้กะขะจะชะยะอะไรเนี่ยไม่เข้าใจเลย\"



ชั้นก็เลยต้องนั่งสอนยัยไดจิ จนมาริมา ชั้นก็คิดอะไรสนุกๆออก*0*



   \"แอบมาริกันเหอะ\"



ไดจิพยักหน้าพรร้อมกับวิ่งไปหลบ แต่พอหันไปมองข้างหลัง ชั้นก็ต้องอึ้งเพราะนั่นนายยูยะกับเพื่อน>0<แย่แแน่เรา พอยัยไดจิหันมาเห็นเข้า



ก็รีบลากชั้นเข้าไปกลางวงทันที



   \"หวัดดียูยะ เพื่อนเราอยากคุยด้วยอ่ะ\"



ชั้นส่ายหน้าเร็วจี๋



   \"ป่าว ไม่มีอะไรซะหน่อย\"



นายนั่นยิ้มแล้วทำหน้างงๆ ๑-๑



   \"ว่าแล้ว\"



เสียงเพื่อนๆของมันพูดขึ้นพร้อมกัน โดยมิได้นัดหมาย ชั้นรีบเดินออกมาจากกลุ่มคนเถื่อนพวกนั้นทันที



     ตอนพักกลางวันของวันเดียวกัน ชั้นขอให้มาริกับไดจิช่วยไปถ่ายรูปนายยูยะให้ 2 คนนั้นรีบไปทันที กะจะเก็บไว้ตอนปิดเทอม



   \"เพื่อนเราฝากถ่ยรูปเธอได้ป่ะ\"



   \"นี่ไม่ใช่กล้องของเราเลยนะ ของเพื่อนเรา เนอะๆ\"



   \"เนอะๆ\"



   \"ไม่ได้\"



นายนั่นตอบเสียงเหี้ยม ทำเอาไดจิอึ้งไปซักพักก่อนจะทำเป็นใจดีสู้เสือ^^



   \"แหม ทำอย่างกับเป็นดาราไปได้\"



พอได้ยินอย่างนั้น นายนั่นก็หัวเราะออกมา มาริรีบหามุมกล้อง



   \"เธอๆอย่าก้มหน้าดิ เดี๋ยวมองไม่เห็น\"



นายยูยะรีบเงยหน้าขึ้นมาเก็กหล่อ ชั้นนึกในใจ-แหมไม่ถ่ยอะไร เก็กออกขนาดนั้น อยากให้เราถ่ายก็บอกกมาเหอะ- พอปฏิบัตภารกิจเสร็จ 2



สาวก็รีบวิ่งเอารูปมาให้ชั้นดู พอได้ดูแล้วก็ปลื้มชะมัด *-*ที่ัมันยอมให้ถ่ายโดยที่รู้ว่ามือถือเป็นของเราแปลว่าอะไรเนี่ย ชั้นคิดเข้าข้างตัวเอง ดี



ล่ะเราจได้เอาไปอวดยายปลาบู่ให้อกแตกตายไปเลย



   \"ไปไหนกันมาอ่ะ ทำไมถึงขึ้นมาช้าจัง\"



อายุมิถามนำ้เสียงไม่ค่อยดีนัก



   \"ไปถ่ายรูปยูยะมา\"



ยัยปลาบู่ทำหน้าตาตื่นขึ้นมาทันที



   \"ขอดูหน่อยดิ\"



ชั้นยื่นโทรศัพท์ให้เธอดู พอยัยนั่นเห็นก็กรี๊ดเเทบบ้า



   \"น่ารักจังเลยอ่ะ\"



เชอะทำเป็นเก็บอารมณ์ที่แท้อิจฉาเราอ่ะดิ อุ๊ๆก็ต้องเ้ข้าใจว่าคนมันหน้าตาดี^0^