ปิ๊ง

ลำดับตอนที่ #14 : ไม่น้า

นี่ฉันจะต้องเป็น Buddy กับนายนี่เนี่ยนะ ต้องทำกิจกรรมด้วยกันตลอด 3วัน 2คืน โอ้

แม่เจ้า+0+ ทำไมใจร้ายแบบนี้น้า หลังจากเปิดผ้าปิดตาออก ฉันก็ต้องอึ้ง แต่ก็แกล้งทำ

เป็นเฉยๆ แต่นายนั่นดูเหมือนจะเขินมาก หน้าแดงหูแดงไปหมด*0*

            “แกได้คู่กับใครวะ”

ฉันถามมาริตอนพัก

            “ได้คู่กับเคอิอ่ะดิ มันน่ารักดีนะ ชวนคุยด้วย”

            “แล้วแกอ่ะไดจิ”

            “เค้าได้คู่กับทัคคุง ท่าทางจะต้องทะเลาะกันทั้งวันแน่ๆเลย มันยิ่งชอบกวนบา

ทาอยู่ด้วย”

            “แล้วแกล่ะ ได้คู่กับใคร”

            “ยูยะ”

พอมิคินะรู้ก็บอกว่า

            “สงสัยบุพเพจะอาละวาดแล้วล่ะ นี่ขนาดไม่มีกามเทพอย่างไดจิกับมารินะเนี่ย”

            “ว่าแต่แกเหอะ ได้คู่กับใครเห็นว่าได้คู่กับรินตะไม่ใช่หรอ”

มิคินะเงียบไป แล้วพักหน้า อย่างน้อยฉันก็มีเพื่อนร่วมชะตาชีวิตเดียวกันแล้ว *-* 555

            หลังจากพักกินข้าว อาจารย์ก็ให้ทำกิจกรรม เล่นเกมกับคู่ Buddy โดยแจก

หลอดให้คนละ1 อัน ยางคู่ละ 1เส้น และให้คล้องยางไว้ที่หลอดใช้ปากคาบเอาไว้ แล้ว

ส่งยางต่อกันผลัดกันไปเรื่อยๆจนถึงจุดหมายที่กำหนดไว้ เฮ้อ… ทำไมต้องเอาเกมนี้

ด้วยน้า *0*ขอบอกตามตรงว่าฉันไม่กล้ามองหน้านายนั่นเลย แต่จะทำไงได้ เป็นไงเป็น

กัน เกมเริ่มขึ้น โดยนายยูยะเป็นคนส่งก่อน ฉันแทบจะหลับตาปี๋เลยซะด้วยซ้ำตอนนาย

นั้นส่งยางให้ คราวนี้ก็เป็นตาฉันแล้วสินะ จะหลับตาก็ไม่ได้ เอาวะ อะไรจะเกิดมันก็ต้อง

เกิด ไหนๆนายนั่นก็วิ่งไปรอรับอยู่แล้วนี่ ฉันกล้ำกลืนฝืนทน สบตากับนายนั่น กว่าจะถึง

เส้นชัยได้เล่นเอาเกือบหัวใจวายตาย +-+ เฮ้อ เสร็จซะที หวังว่าเกมต่อไปคงจะไม่เป็น

แบบนี้อีกแล้วนะ ถ้าฉันช็อกตายคาที่ เพราะความรักอยู่ตันหลอดอาหารฉันมาจะว่าไง

เนี่ย

            ใครเป็นคนคิดเกมนี้ขึ้นมาเนี่ย เล่นเอาขนลุกไปทั้งตัวเลย ที่ต้องไปอยู่ใกล้กับฮิ

นะขนาดนั้นอ่ะ ถ้าเกิดยัยนั่นลื่นล้ม เสียหลักขึ้นมาล่ะก็ เฮ้อ ไม่อยากจะคิด0-0 เกมต่อ

ไปถ้ามีอะไรอย่างนี้อีก จะไม่เล่นจริงๆด้วย

            “นี่ๆไม่คิดจะคุยกันหน่อยรึไง 2 คนเนี้ย”

ไดจิเดินเข้ามาถามหลังจากเห็นฉันนั่งเงียบตลอด     

            “ก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรนี่”

ฉันตอบ

            “ไม่คิดจะคุยกันเลยหรอยูยะ”

ไดจิหันไปถามคนที่นั่งข้างๆฉัน

            “ไม่มีอะไรจะคุย ไม่รู้จะพูดอะไร”

            “จริงอ่ะ ไม่กล้าก็บอกมาเหอะ ฮินะมันไม่กัดหรอกน่า”

ฉันเหยียบเท้ายัยไดจิเต็มแรง

            “โอ๊ย”

            “โดนอะไรหรอ ท่าทางจะเจ็บมากสินะไปหาที่นั่งก่อนนะ”

ฉันเล่นละคร ในบทที่ฉันถนัด คือบทนางเอกที่แสนดีในคราบซาตาน

            “ค่าๆ”

ยัยไดจิยอมไปแต่โดยดี วันนั้นทั้งวันฉันแทบจะไม่ได้คุยกับนายคิงคองนั่นเลย จะมีคุยก็

นิดๆหน่อยๆ สงสัยน้ำลายจะบูดแล้วล่ะมั้งเนี่ย แต่ฉันก็ยังไม่หายโกรธเรื่องที่นายโยน

ของขวัญฉันลงถังขยะหรอกนะ ถึงจะไม่ได้เห็นกับตา แต่ก็พอจะเดาออกหรอกน่า ไม่งั้น

มันจะหายไปไหนจริงม้า*+*