คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Perfect:1
Perfect 1
"บางครั้งผมก็ไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นของความรู้สึกที่มีมัน เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่"
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
วัตถุทรงกลมกำลังทำหน้าที่ของมันในยามเช้า ส่งเสียงเรียกร้องปลุกเจ้าชองห้องจากการหลับใหลให้ตื่นขึ้น แต่ยังไม่ทันจะได้รบกวนให้คุ้มสมราคาที่เพื่อนร่างยักษ์อย่าง อ๊ค แทคยอน ซื้อมาให้เป็นของฝากจากญี่ปุ่น ก็ต้องหยุดลงด้วยมือหนาใต้ผ้านวมผืนใหญ่ที่เอื้อมมากดปิดให้มันเงียบเสียงลงซะงั้น
เพราะอะไรนะหรอ...
ก็แค่ไม่อยากให้คนที่มาขออาศัยห้องอยู่ชั่วคราวจะตื่นขึ้น จากการพักผ่อนที่ดีที่สุดอย่างการหลับนะสิ
'ไอ้เด็กแก้มบวม' ที่มาเคาะประตูห้องตอนที่ผมกำลังจะหลับลึกได้ที่ เสียงเคาะรัวไวราวกับกลัวว่าผมจะไม่ได้ยิน จนต้องสะดุ้งไปเปิดประตูให้ เจอหน้าแค่นั้นแหละ ตาเล็กๆที่แทบจะปิดสนิท ปากบางๆ ที่คอยพูดแจ้วจ้าวก็เอาแต่บ่นว่า เหนื่อยๆ เดินละลิ่วเข้าห้องข้ามหัวผมที่เป็นเจ้าของหน้าตาเฉย ก่อนจะล้มลงบนเตียงนอนแผ่กินที่ไปกว่าครึ่ง ลำบากผมที่เป็นคนเปิดปิดประตูเอง จับเจ้าแก้มห้อยให้นอนในท่าที่ดีๆ แล้วค่อยๆแทรกตัวเองเข้าไปนอนข้างๆ ลงในผืนผ้านวมที่เอามาห่มกันหนาวอีกชั้นทั้งๆ ที่ในห้องก็มี ฮีตเตอร์ เปิดทำงานอยู่
'แค่นั้นไม่พอหรอก อูยอง ขี้หนาวจะตาย!'
ใช่ ผม รู้ว่าอูยองขี้หนาว ขี้เล่น เกลียดการถูกเมิน อ้อนเก่ง และมันมักจะใช้ได้ผลเสมอเมื่อคนที่ถูกอ้อนนั้นเป็น 'นิชคูณ' หนุ่มหล่อที่เป็นขวัญใจสาวๆทั้งเกาหลี ไม่ว่าจะเป็น รูปร่าง หน้าตา หรือฐานะ ทุกๆคนต่างบอกกันเป็นเสียงเดียวว่า อิจฉา ผมทั้งนั้น
แต่ใครละจะรู้ว่า นิชคุณ คนนี้มี 'จุดอ่อน' ที่ร้ายแรงอยู่ไม่ใช่เรื่องที่อยู่ภายนอกหรือกระแสสังคม หากมันอยู่ข้างในทรวงอกที่คอยเต้นเป็นจังหวะ เพื่อบ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ มีลมหายใจเข้าออกซึ่งเกิดจากการสูดมวลอากาศที่มีชื่อว่า 'จาง อูยอง' เข้าเต็มปอด และเพราะว่ามีจุดอ่อนเป็น จาง อูยอง จึงทำให้ผมไม่สามารถขัดใจ เจ้าเด็กนี้ได้เลย
ไม่เลยสักครั้งเดียว...ไม่ว่าน้องจะอยากได้อะไร กินอะไร พี่ชายคนนี้พร้อมจะหามาให้เสมอ
ไม่ต้องบอกซ้ำสอง เพียงแค่ครั้งเดียว หากน้องตั้งการ นิชคุณ ก็ยินดีที่จะทำตามทุกอย่าง
เหมือนจะออกจากภวังค์ความคิดเมื่อมีเสียงครางเบาๆ ลอยเข้าหูจนทำให้ผมพึ่งรู้ตัวว่า เผลอ จ้องหน้าคนนอนหลับเป็นตายอย่างหลงใหล อ่าทั้งแก้มเนียนที่ขึ้นสีระเรื่อในยามเช้าเนื่องจากอากาศที่ติดจะหนาวหน่อยๆ เปลือกตาที่ปิดสนิท ไล่ลงมาจนถึงจมูกเล็กๆ และก็ ปากบางๆ ที่เผยออกนิดๆ
'แบบนี้มันน่าลักหลับนัก'
ทันเท่าความคิดร่างสูงก็โน้มใบหน้าหล่อเหลาราว ประติมากรรมชิ้นเอก ลงจนกระทั้งริมฝีปากหนาเตะบนริมฝีปากของอีกฝ่าย
จุ๊บ!
"หืออ..." ร่างบางที่อยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ครางขึ้นเบาๆแต่ก็หนักกว่าคราวแรก เพราะเริ่มรู้สึกรำคาญที่มีมารมาขัดขวางการนอนอันแสนสุข ถึงอย่างนั้นเปลือกตาสีอ่อนก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิด
ร่างสูงหัวเราะออกมาเมื่อสนุกกับการแกล้งเด็กขี้เซา ก่อนจะลุกออกจากเตียงช้าๆ เพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ กะว่าจะอาบน้ำแล้วสายๆจะมาปลุกอีกคนที่ยังหลับให้ตื่นเสียที
-----------------------------------------------------------------------------------
หัวกลมๆส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ ก่อนจะกะพริบตาถี่ๆให้ชินกับแสงสว่างที่ลอดผ่านเข้ามาจากทางหน้าตาห้อง
"หาวว...เช้าแล้วหรอเนี่ย" พูดเสร็จก็มองไปยังนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง แล้วก็ต้องตกใจกับเข็มนาฬิกาที่ชี้ไปยังตัวเลขซึ่งห่าง จากคำพูดที่ว่า 'เช้าแล้ว' ไปไกลโข
'ให้ตายสิ! ว่าทำไมอากาศมันร้อนๆ' ก็จะไม่ให้มันร้อนได้ไง ในเมื่อมันใกล้จะ เที่ยง แล้วนะสิ! เฮ้ออ นี้ยังไม่นับรวมผ้าผืนใหญ่บนตัวกับเครื่องฮีตเตอร์ที่ยังทำงานนั้นอีก ว่าแล้วก็ทำให้สงสัยถึงอีกคนที่ไม่ได้อยู่ในห้อง
"คุณฮยอง หายไปไหน?"
พลางมองไปรอบๆห้องที่มีเพียงตัวเอง ก่อนจะหันไปทางประตูที่ถูกเปิดออก
"อ้าว นายตื่นแล้วหรอ พี่ว่าจะมาปลุกให้ไปกินข้าวอยู่พอดี" ว่าแล้วก็เดินเข้ามานั่งข้างพร้อมเอามือขยี้หัวเบาๆ ของคนที่ยังงัวเงียตื่น
"อ๊ะ! ฮยองพอแล้ว" พูดเสร็จก็ยกมือจับหัว ทำหน้ายู่ส่งไปให้พี่ชายร่วมวงทันที เห็นแบบนั้นเจ้าชายไทยก็ยิ้มหวานส่งไปให้อีกฝ่าย แล้วเอื้อมมือมาดึงแขนคนที่ทำปากจู๋ๆใส่เขาให้ลุกเดินตามมา
"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำซะ จะได้ไปทานข้าวกัน พี่ทำเอาไว้แล้ว" พร้อมยื่นผ้าเช็ดตัวส่งไปให้คนน้อง
อูยองยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรสักอย่าง ก่อนคว้าผ้าที่ยื่นค้างเอาไว้ แล้วทำท่าจะเข้าไปในห้องอาบน้ำ ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะหันหลังออกไปรอที่ห้องนั่งเล่น เสียงของคนที่เข้าไปได้แค่ครึ่งตัวก็เรียกให้เหลียวกลับมามองตน
"เอ่อ...คือวันนี้ผมว่างทั้งวัน แล้วฮยองก็ไม่มีงานใช่มั้ยฮะ?" ปากก็ว่าไปพลางเหลือบมองคู่สนทนา
"ถ้างั้นตอนบ่ายๆ...เราออกไปเที่ยวกันดีมั้ยคุณฮยอง" น้ำเสียงติดกังวลเล็กน้อย กลัวอีกฝายไม่เห็นด้วย
"นายไม่อยากพักผ่อนที่ห้องหรอ?...เมื่อคืนพี่เห็นนายกลับมาดึก" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ กลับถามออกไปแทน
"ไม่เห็นไรแล้วฮะ! ผมนอนมาเต็มอิ่มเลย" รีบพูดให้อีกคนเข้าใจจริงๆ ตามนั้น
เงียบไปได้สักพัก ก่อนจะมีเสียงถอนหายใจดังขึ้น
"เฮ้ออ เอาแบบนั้นก็ได้..." ประโยคแรกเล่นเอาซะเขายิ้มจนแก้มแทบปริ ถ้าไม่สะดุดกับประโยคต่อท้ายนั้นอ่ะนะ
"แต่! เราไม่ไปไหนไกลหรอกนะ พี่รู้จากมินแจฮยองมาว่าพรุ่งนี้นายมีงาน ตกลงมั้ย?"
เอาว่ะ! ยังไงเขาก็ไม่ได้อยากเที่ยวขนาดนั้นซะหน่อย แค่อยากจะเปลื่ยนบรรยากาศบ้าง ไม่ใช่ สำหรับ ตัวเอง หากมันเป็นความตั้งใจที่คิดจะทำให้อีกคนรู้สึกผ่อนคลายบ้างก็เท่านั้น
"ครับฮยอง! แถวๆนี้ก็ได้" เมื่อตกลงกันเรียบร้อย เจ้าตัวยุ้งก็วิ่งดุ๊กดิ๊กกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ทำเอาหนุ่มดีกรีความหล่อเกินร้อย หลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"อะไรจะดีใจขนาดนั้น" พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันหลังเข้าไปนั่งรอบนโซฟาสีแดงเข้มตัวใหม่ที่นิชคุณ และคุณปู่ขี้บ่นประจำวงช่วยกันแชร์ซื้อมาใหม่เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน หลังจากลงความเห็นแล้วว่า ตัวเก่ามันคงผ่าน สมรภูมิรบ หนักเกินไปที่จะอยู่ต่อได้อีก
ทันทีที่หย่อนตัวลงบนโซฟาตัวนุ่มเนื้อดี เสียงประตูห้องก็ดัง แกร็ก ขึ้น
"ไงคุณ" เอ่ยพร้อมรอยยิ้มส่งไปให้ชายหนุ่ม
"กลับมาแล้วหรอครับ จุนซูฮยอง" เจ้าของชื่อพยักหน้าพลางมองรอบๆห้อง ก่อนจะเจอรองเท้าของอีกคนที่อยู่ในห้องร่วมกับเจ้าของโซฟาสีแดงเข้มตรงหน้า
"คุณ อูยองกลับมาแล้วหรอ?" เลิกคิ้วสูงถามอีกคนที่มอง ตนเข้ามาข้างใน
"ครับ...น้องกลับมาเมื่อคืน ฮยองมีอะไรหรอครับ?" ตอบกลับไปด้วยสีหน้าเครียด คิ้วขมวดแทบชนกันที่เห็นพี่ชายของวงคนนี้ทำหน้าตาประหลาดใจใส่เขา
"ก็อูยองไปทำงะ..." หนุ่มเสียงดีของ Hottest ยังพูดไม่ทันจบประโยค ก็โดนเสียงเรียกจาก อังอัง แทรกขึ้นจนปากค้างคาอากาศ
"จุนซูฮยอง! กลับมาแล้วหรอฮะ ฮยองไหนขนมที่บอกว่าจะให้ผมไง แล้วอยู่ไหนอ่ะ?? อ๊ะ! อย่าบอกจะว่าฮยองลืม ผมงอลเล่า บลาๆ" แถมโดนถามรัวแบบนี้เขาก็ลืมหมดนะสิ ว่าจะพูดอะไร!
ก่อนจุนซูจะเรียบเรียงสติกลับมาได้ มือของพี่ชายแสนดีอย่าง คุณนี่ ก็คว้าต้นแขนของเด็กขี้งอลพลางกระตุกเบาๆให้หันมาสนใจตนแทน
"อูยอง จุนซูฮยองเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ให้ฮยองเข้าไปพักเถอะ แล้ว..." ลากเสียงยาวพร้อมหรี่ตามองอีกคน
"จะอยู่ในชุดนี้อีกนานมั้ย? เดี๋ยวได้เป็นหวัดหรอกไปๆ ใส่เสื้อผ้าแล้วมากินข้าวกับพี่ กินแต่ขนมระวัง กล้ามจะหาย!!!" ขู่อีกคนที่ยืมเปลือยท่อนบนโชว์ผิวขาวเนียนเสียยิ่งกว่าผู้หญิง ถึงแม้จะมีกล้าม 'หกห่อ' แต่ยังไงเด็กมันก็น่ารัก น่าฟัด อยู่ดี! ไม่พูดเปล่าคุณชายไทยยังยืนกอดอกทำหน้าโหดใส่
"อ่ะ! ฮยองกล้ามมันไม่ได้หายง่ายขนาดนั้นซะหน่อย...แค่ขนมไม่กี่ถุงไม่ทำให้กล้ามผม แฟบ หรอก"
นั้นสิ! กล้ามที่อยู่บนหน้าท้องเนียนๆ ที่เมื่อก่อนออกจะพลุ้ยๆ ของเขาเกิดจากการทุ่มเทฝึกฝนนะ ไม่ใช่เอา 'ลมมายัด' ให้มันนูนขึ้นมาเหมือนลูกโป่งสักนิด คุณฮยองอ่ะชอบโม้!
ด้งเสียงระฆังหมดยกมวยรุ่นเล็กปะทะรุ่นใหญ่ที่กำลังจะกัดกันให้รู้แพ้รู้ชนะ เสียงจุนซูผู้ ถูกลืม ก็แยกทั้ง 2 ฝ่ายที่เถียงกับไปมาไว้
"เฮ้! คุณอูยองพวกนายโตๆกันแล้วนะเลิกเถียงกันเป็นเด็กๆซะที ส่วนเรื่องขนมพี่ไม่ได้ลืมอูยอง มันอยู่ในรถค่อยไปเอาก็ได้..ตอนนี้กินข้าวกับคุณก่อนดีกว่า เดี๋ยวกล้ามก็หายจริงๆนะจ๊ะ อังอัง" จุนซูยิ้มจนตาหยี่ที่เห็นเด็กน้อย(?) ไม่รู้จักโตเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ เมื่อโดนเขาและร่างสูงข้างๆ แกล้ง
'อุบ๊ะ! หน้าตามันสมฉายาจริงๆ อังอัง!'
"ฮืออ นี้พวกฮยองรุมผมหรอ จำไว้เลยนะ! ผมจะเอาไปฟ้องแทคฮยอง ว่าฮยองแกล้งผม TT" พูดแล้วก็เดินหน้าเขิดเข้าห้องนอนของเจ้าชายไทยไปซะงั้น
"คุณ? น้องมันย้ายสำมะโนครัวไปอยู่กับแกแล้วรึไง วิ่งเข้าวิ่งออกเป็นว่าเล่น" ถามหนุ่มหน้าหวานแบบติดตลก ที่ยิ้มน้อยๆมองไปยังประตูห้อง
ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป จนจุนซูฮยองเดินเข้าห้องไปอีกคนเพราะบอกว่ามีงานที่ต้องเคลียร์ใช้เสร็จ แต่พอมานึกดูดีๆ... ถ้าจูนซูฮยองต้องการคำตอบจริงๆ ผมจะตอบออกไปยังไง? ในเมื่อก็ยังคงเป็นตัวผมเองไม่ใช่หรอ ที่ไม่รู้ว่ามันเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน? ที่ขาด 'จาง อูยอง' ไม่ได้
ความคิดเห็น