My Honey รับรักผมทีเถอะที่รัก

ลำดับตอนที่ #3 : -1- Old Friend

"ซัน"









"ไง ไม่คิดจะทักเพื่อนเก่าอย่างฉันบ้างรึไง คนสวย :)" 
".........." ฉันไม่ตอบซันพลางมองหน้าเขาประมาณว่าต้องการอะไร
ซันไม่ตอบอะไรพลางเดินมาหาพร้อมกับกระซิบว่า
"คิดถึงเธอนะ จันเจ้า"พูดเสร็จก็เดินออกไป



ฉันกับซันเราเคยเป็นเพื่อนกันเราสนิทกันมาก จะว่าเป็นเพื่อนก็ไม่น่าจะใช่เหมือนเราทั้งคู่รู้สึกดีต่อกันเราเป็นแวมไพร์เหมือนกัน เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่ฉันจำความได้เขาเป็นเพื่อนคนเดียวของฉัน ฉันไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่เด็กๆ จนวันหนึ่งวันที่ซันเข้ามา เขาเป็นเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็จากฉันไปหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่ว่าฉันจะพยายามตามหาเขาแค่ไหนก็ไม่เจอ ซึ่งผ่านมาเป็นเวลาประมาณ 200 ปีได้แล้วมั้งนะ ฉันก็อยากจะบอกกับเขาเหมือนกันว่าฉันคิดถึง คิดถึงมาก



"จันเจ้าๆ จันเจ้าาาา" ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ 
"ว่าไงฟราน มีอะไรรึป่าว" ฉันหันไปถามฟราน
"ป่าวหรอกฉันเห้นเธอเหม่อตั้งแต่ที่โรงอาหารแล้ว มีอะไรรึป่าว"
"ป่าวหรอก ตั้งใจเรียนเหอะเดี๋ยวครูดุเอานะ" ฉันตัดบทก่อนจะทำเป็นตั้งใจเรียนทั้งที่จิตใจฉันเหม่อลอยคิดแต่เรื่องของซันและอดีตของฉัน และยังสงสัยทำไมเขาถึงหนีฉันไป เขาไปอยู่ไหนนะทำไมเพิ่งจะมาโผล่ให้ฉันเห็นหน้า ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ


"เฮ้ๆ จันเจ้าเธอเหม่ออีกแล้วนะ ไม่กลับบ้านรึไง" แรงสะกิดที่แขนทำให้ฉันสะดุ้งก่อนจะปรับสีหน้าให้นิ่งเหมือนเดิม
"กลับสิ งั้นฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้นะเพื่อนใหม่ :)"ฉันยิ้มให้ฟรานก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้าน 

ฉันเดินทอดน่องไปตามทางท้องฟ้าที่อนนี้เริ่มมืดแล้วหากแต่ฉันไม่ได้เร่งรีบจังหวะการเดินของฉันเลยแม้แต่น้อยระหว่างทางที่เดินไปตามทางทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีคนกำลังตามฉันอยู่
อย่าบอกนะว่า....



หมับ



"ไงคนสวย เจอกันอีกแล้วนะ"
" ซัน!!! " เฮ้อ โล่งอกไปทีที่แท้ก็ซันนี่เอง
"ไงไม่คิดจะทักฉันบ้างเลยรึไงที่โรงเรียนหน่ะ" 
"................."
".................."
"สบายดีมั๊ย"หลังจากที่เราทั้งคู่ต่างเงียบ ฉันจึงเอ่ยขึ้น
"อืม สบายดี คิดถึงนะ" 
"นายหายไปไหน ฮึกๆ นายไม่คิดจะกลับมาหาฉันเลยใช่มั๊ย นายใจร้ายมากนะที่จู่ๆก้หนีฉันไปแบบนี้ ฉันตามหานายก็ไม่เจอนายไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งจะมาหาฉัน ฮึก" และอีกหลายคำถามที่ฉันถามเขา ตอนนี้กำแพงความเข้มแข็งที่ฉันสร้างขึ้นมาได้พังทลายลงทันทีที่ซันเอ่ยคำว่าคิดถึงขึ้นมา
"ขอโทษ ฉันขอโทษ โอ๋ เด็กขี้แยไม่ร้องนะฉันก็อยู่นี่ยังไงหล่ะ ฉันสัญญานะว่าจะไม่หนีเธอไปอีกแล้ว และฉันก็ขอโทษนะที่หนีเธอไปแบบนั้นแต่ฉันมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้น" ซันดึงฉันไปกอดเพื่อปลอบฉัน
"บอกฉันไม่ได้เลยหรอ แม้แต่คำลานายก็ไม่มี และนายจะกลับมาทำไมคนใจร้าย"ฉันพูดพลางททุบตีซันไป ฉันที่กำลังโมโหจึงใช้แรงที่เกินพลังมนุษย์ธรรมดาฟาดลงไปที่ตัวซัน ทำให้ตัวซันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงปลิวไปอย่างแรง
"ยัยบ้า!!! เล่นใส่พลังไม่ยั้งเลยนะ มาให้ฉันทำโทษซะดีๆ ฮ่าฮ่าฮ่า" ทันทีที่ซันพูดจบก็พุ่งมาดึงตัวฉันไปไว้ในอ้อมกอดของเขา 
"เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย ปล่อยได้แล้วฉันกลับบ้าน" ฉันผลักซันออกแล้วเดินหนีออกมาให้ตายสิ ตาบ้าหน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆเลย ฮึ่ย
"รอฉันด้วยสิ เขินฉันหรอหน้าแดงใหญ่แล้ว ฮ่าๆๆ"


เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะการกระทำทุกอิริยาบทของคนทั้งสองถูกจับตามองโดยใครคน
ซึ่งได้ตามพวกเขาทั้งสองมาตั้งแต่เช้าเพื่อเฝ้าดูพฤติกรรม

"หึหึหึ มีความสุขได้แค่วันนี้เท่านั้นแหละ ความสุขของพวกแกหมดลงแล้วหล่ะ  " 

"ไงไอ้มาร์ค ดูอะไรอยู่ว่ะ" เสียงของบุคคลที่มาใหม่เอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่มที่รำพันกับตัวเองเมื่อซักครู่นี้
"ดูสุดที่รักกูอนู่หน่ะ ไมค์" ชายหนุ่มนามว่ามาร์คเอ่ยกับเพื่อนของเขา




  -เช้าวันใหม่-




"เฮ๊ย พวกแกอีกแล้วว่ะไอ้ฆาตรกรโรคจิตมันอาละวาดอีกแล้วหรอวะ น่ากลัวอ่ะฉันนี้ไม่กล้ากลับบ้านมืดเลย" 
"คราวนี้เป็นเด็กโรงเรียนเราว่ะ  รู้สึกจะชื่อมิรันด้า อยู่ห้อง B ว่ะแก ในข่าวบอกสภาพศพครั้งนี้ต่างจากศพอื่นๆ แผลเหวอะหวะไปทั้งตัวเลยอ่ะแก น่ากลัวมาก"

ทันทีที่เข้ามาในโรงเรียนเสียงซุบซิบของเด็กนักเรียนก็ดังไปทั่วเกี่ยวกับข่าวการตายของเด็กสาวโรงเรียนนี้ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นพวกแวมไพร์แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นใครและอยู่กลุ่มไหนหรืออาจจะเป็นมาร์ค รู้สึกเหมือนว่าเขาจะคอยตามฉันมาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว ฉันจำกลิ่นเข้าได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงรีบเดินไปยังหลังโรงเรียนเพื่อพูดกับบุคคลที่แอบตามฉันมาพร้อมกับแอบซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งของตึก

"หายไปแล้วว่ะ"


พรึบ 


"ว๊า โดนจับได้ซะแล้ว ยอมแล้วครับยอม" เขาพูดพลางยกมือประสานไว้ข้างหลังพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ระหยี่ถึงแม้ว่าจะมีกริชจี้อยู่ที่คอของ มาร์ค หรือ ต้วนอี๋เอิ้น
"นายตามฉันมาทำไม ต้องการอะไร" ฉันเอ่ยขึ้น
"มาทวงสัญญาไงหล่ะคนสวย" มาร์คเอ่ยขึ้น
".................."
"หึ อย่าลืมซะหล่ะหากเธอไม่ทำตามสัญญาเธฮจะต้องเจอกับอะไรบ้าง" เขาก้มลงมากระซิบข้างหูฉันก่อนจะหายตัวไป












to be continued

 

 

 

      

 

                                   Mark                      Mike









>:) Shalunla