ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [rewrite]

บทนำ

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ พี่คริส ^^"

ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าถึงหน้าปากซอยบ้านแล้วก็คนมันเกรงใจนี้หน่าฉันทำรายงานน่ะเลยกลับบ้านเย็นไปหน่อย พี่คริสตัล (เรียกสั้นๆว่าพี่คริสก็ได้) เลยอาสาไปส่ง

พี่คริลตัล (พี่คริสดีกว่า เรียกพี่คริสตัลแล้วรู้สึกเหมือนชื่อน้ำดื่มเลย -__-;) เรียนอยู่ปี2 เป็นรุ่นพี่ของฉันสองปี เขาเรียนแพยท์ (เก่งเนอะ *-*) กำลังเป็นว่าที่หมอในอนาคต ^^ แถมพี่เขายังเป็นเดือนของมหาลัยด้วยนะ หล่อซะไม่มี -.,- (ยัยนี่แอบหื่นนะ ฉันหื่นได้คนเดียวย่ะ -.,-) รูปหน้าเรียวขาวใสไร้สิวเสี้ยน (ใช้สทูตอีเบบี้เฟตโฟมๆไม่มีฟองแน่นอน) จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาเรียวคม (แต่ออกแนวน่ารักๆ) ริมฝีปากชมพูราวกับลูกสตอเบอรร์รี่สีแดงหน้าจูบ (หื่น ขโมยซีน! ฉันโดนขโมยซีน) อ๊ายยย น่ารัก ผมสไลด์ที่ต้นคอเหมือนดาราเกาหลีเลยอ่ะ *-* เลิศ

“จะดีหรอคิวคิว ในซอยนี้มันมืดนะ เดี๋ยวพี่ขับรถเข้าไปส่งง่ายกว่า ^^”

พี่คริสพูดและยิ้มอย่างใจดี ที่ฉันรู้จักพี่คริสเพราะเขาเป็นลูกชายเพื่อนแม่ฉันเองแหละ และฉันดันไปอยู่ที่โรงเรียนมัธยมที่อยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกันด้วย >O< แถมพี่คริสยังอยู่มหาลัยนั้นอีก โป๊ะเชะ >_* (หลายอารมณ์จัง เลือกไม่ถูก) ~พรหมลิขิต บันดาลชักพา ให้พวกเราได้มาพบกัน~ (หยุดอ่านเถอะ ยัยนี่มันแพล่ม -*-)

“ไม่เป็นไรค่ะ คิวคิวเดินไปเองได้ค่ะ”

เห็นมั้ยเป็นนางเอกต้องเล่นตัวค่ะ >_<

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง แปปเดียวเองมันอันตรายมากนะ”

ค่ะ ได้ค่ะ ไปส่งได้เลยค่ะ อยากจะตอบใจจะขาด แต่เป็นนางเอกต้องเล่นตัวนะคะ (ขอให้โดนทิ้ง)

“ไม่เป็นไรค่ะ คิวคิว เกรงใจ ^^”

“ถ้าอย่างนั้นก็...”

พี่คริสทำหน้าครุ่นคิด เหมือนคิดสักครู่หนึ่ง ต้องไปส่งฉันแน่ๆเลย ^^ (สาธุ~ ขอให้โดนทิ้ง)

“ตามใจแล้วกัน งั้นคิวคิวเดินดีๆแล้วกัน พอดีพี่ก็มีธุระอยู่ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกพี่ด้วย พี่เป็นห่วง ^-^”

แล้วรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป นางเอกถูกทิ้ง แงๆๆๆ T_T ไม่น่าเล่นตัวเลยเรา ได้เดินสมใจอยาก (สมน้ำหน้า โฮะๆๆๆ) เรื่องง่ายๆที่ผู้ชายไม่รู้คือผู้หญิงชอบปากไม่ตรงกับใจ และชอบใส่กางเกงในสีแดง T.T (ไม่ใช่นะฉันชอบใส่สีชมพูย่ะ -.,-) ฉันมองเข้าไปในซอย T^T ซอยมืดและวังเวงมากจะมีผี่โผล่มาจับขาฉันหรือเปล่าเนี่ย T.T และหนูจะโดนฉุดลงข่าวหนังสือพิมพ์ไทยรัฐหน้าหนึ่งมั้ยคะ (นางสาวคิวคิว โดนฉุดเข้าโพรงหญ้า โดนยุงกัดเป็นไข้เลือดออกตาย) T[]T คิดแล้วอนาจศพไม่สวยแน่เลยฉัน ฉีนรีบเดินสาวเท้าก้าวในยาวที่สุดเท่าที่ขาสั้นๆของฉันจะทำได้ (ยัยนี่เตี้ยเหมือนฉันเลย) ฉันพยายามหลับหูหลับตาเดินให้เร็วที่สุด แล้วก็ต้องหยุดชะงัก O.O

ตึ๊ง!!!!

โครม!!!!

เสียงแรกฉันว่าฉันน่าจะไปเดินอะไรสักอย่าง เสียงที่สองคือฉันกระเด็นไปวัดพื้นหรือจับกบก็ได้ T_T เจ็บนะ คนอะไรฟะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ชิ!! (ด่าตัวเอง O_O) สงสัยจะเป็นพวกอัธพาลในซอยบ้านฉันแน่เลย (กันดาร) แต่ฉันไม่สนใจหรอกจะรีบกลับบ้าน...เพราะฉันกลัว T^T ฉันรีบเก็บของที่หล่นด้วยมือไม้ที่สั่นไปหมดและเดินไปอย่างรวดเร็ว 3 กิโลเมตร/ชั่วโมง (นั่นเร็วแล้วหรอ) แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อได้ยินเสียงตาบ้าที่ฉํนเพิ่งชนไปเมื่อกี้

“ชนแล้วจะหนีหรอ น้องสาว”

ฉันชะงักราวกับมีคนมากดหยุดสต็อป ทำให้เท้าฉันข้างกลางอากาศอยู่2วิ (ฉันเป็นคนกดเองแหละ)

ไอ้คนที่ฉันชนพูดขึ้นใครน้องสาวนาย -_-+++ ชิ้ง!!! เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปแล้วก็ทำหน้าตกใจ O.O ก็เห็นหมีควายมาเป็นโคลง (โคลงน่ะช้างย่ะ ต้องใช้ฝูงต่างหาก =_=)

“ขอโทษค่ะ ^^;;”

ฉันพูดแบบบขอไปทีแล้วทำหน้าบอกบุญไม่รับกัดฟันพูด ชิ!! -__-;; (จะตายแล้วยังไม่สำนึก)

“ขอโทษแล้วมันหายมั้ย”

ทำไมย่ะ ฉันเดินชนนายแล้วนายจะสึกหรอหรือไงย่ะ (?) ตัวอย่างกับหมีควายชนยังไม่สะเทือนเลย ฉันลงไปวัดพื้นยังไม่ว่าสักคำ (ลองว่าสิ)

“ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ ^^;;”

อ้วก~ พูดไปได้ยังไงเนี่ย ให้รางวัลออสก้าแขนงการแสดงยอดเยี่ยมเลย ฉันพยามทำเสียงให้หวานที่สุดพร้อมกับจีบปากจีบคอให้มากที่สุด (อนาจจิต -__-;;)

“พูดแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อยถ้าไม่รังเกียจไปสนุกกับพี่มั้ยน้องสาว ^^”

หมีควายตัวที่สองพูดขึ้น อี๋~ (รังเกียจ)

“ไม่ล่ะค่ะ หนูจะกลับบ้าน ^^;;”

ฉันตอบอย่างหลีกเลี่ยงและถอยห่างออกมาให้มากที่สุดด้วยความหวาดกลัว และพยามวิ่งให้เร็วมากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

“เฮ้ย! ตามไปมันหนีไปแล้ว”

หมีควายเบอร์1 (ที่ฉันชนไปเมื่อกี้) บอกหมีควายเบอร์2+3ให้ตามฉันมา แงๆ ตามมาทำไมเนี่ย

โครม!!!

เอาอีกรอบฉันวัดพื้นได้อีก3เมตรกว่าๆ TOT ไอ้ก้อนหินบ้า และฉันจะกลับมาแก้แค้นแกไอ้ก้อนหิน (ยังมีเวลามานั่งคุยกับก้อนหินอีกนะ)

“จับได้แล้ว ขอบคุณไอ้ก้อนหิน แกเก่งมาก”

นายหมีควายเบอร์สามพูดขึ้นและใช้มืออันใหญ่โตมโหฬารพุ่งเข้ามาจับเอวฉันไว้ในทันที (บ้ากันไปใหญ่แล้ว ทั้งคนหนีและคนไล่ตาม -[]-)

“จับได้แล้วก็เอามันไปให้ลูกพี่สิ”

นายหมีควายตัวที่2พูดขึ้น ฉันพยามดิ้นเท่าที่สัญชาตญาณมนุษย์ธรรมดาอย่างฉันจะทำได้นายหมีควายตัวที่3ใช้ความพยามอย่างมากในการอุ้มฉันขึ้น

“อย่าดิ้นสิยัยบ้า”

นายเบอร์2พูดขึ้น ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัว แต่ใครจะยอมให้นายนั่นอุ้มไปง่ายๆล่ะ ฉันพยามทำเป็นไม่ได้ยินทั้งๆที่ในใจตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านไปกอดแม่ใจจะขาดอยู่แล้ว อย่างที่ใครๆเขาพูดกันเวลามีเรื่องเดือดร้อนหรือทุกข์ใจ เราจะคิดได้ถึงท่านเป็นคนแรก

“เธอจะลองดีกับฉันใช่มั้ย”

นายเบอร์สองพูดขึ้นทำให้ฉันพยามดิ้นจากการจับกุมของนายเบอร์3เอาไว้

เพี๊ยะ!!

หน้าข้างซ้ายของฉันชาไปหนึ่งซีก หน้าฉันสะบัดไปตามแรงตบ ฉันรู้สึกได้กลิ่นคาวของเลือดที่มุมปาก ตอนนี้ฉันรู้สึกอ่อนแรง รู้สึกว่าแรงที่มีทั้งหมดหายไป เมื่อพ้นจากจากจับกุมของหมีควายเบอร์3ฉันรู้สึกว่าดวงตากลมโตของฉันเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาเต็มไปหมด ตอนนี้น้ำตาจากไหนก็ไม่รู้ไหลออกมาภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว ฉันรีบกระพริบตาไล่น้ำตาออกทำให้ฉันเริ่มเห็นภาพชัดเจนขึ้น นายเบอร์3พุ่งเข้ามาจับไว้เหมือนเดิมและอุ่มฉันขึ้นอย่างง่ายดาย ราวกับฉันเป็นเพียงขนนกที่บางเบา ตอนนี้หัวสมองของฉันตื่อไปหมด ฉันรู้สึกว่าตัวของฉันลอยขึ้นมาจากพื้นด้วยแรงอุ้มอันน้อยนิด ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวหนี (นี่เธอโดนตบนะไม่ใช่โดนถีบ บอบบางเหลือเกิน ฉันกะว่าเธอจะโดนตบซัก3เพี๊ยะนะเนี่ย) เปลือกตาเริ่มหนักอึ้ง ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอๆ

โครม!!!

“นายจะทำอะไรผู้หญิงคนนั้น” เหมือนจะมีฮีโร่มาช่วยฉันแล้วสินะ ไม่ต้องตกใจไปเสียงโครมนั้นคือซาวเอฟเฟกต์ที่ ชายลึกลับมาช่วยฉันไว้นั่นแหละ เค้าเตะนายเบอร์2กระเดนไปไกลจนกระแทกกับเสาไม้ข้างๆนี้เอง เก่งจริงๆพ่อคุณ

“เรื่องของพวกเรา นายไม่เกี่ยว”

นายเบอร์สามพูดขึ้นหลักจากเงียบไปนาน  พร้อมกับพยายามเดินหนี

ในขณะที่สติสัมปัญชัญญะเริ่มเลือนลาง ฉันก็ได้เห็นชายลึกลับคนหนึ่ง(ฉันให้เค้าเป็นฮีโร่เลยดีกว่า )เข้ามาช่วยฉันไว้ คงจะมีคนมาช่วยฉันไว้แล้วสินะ รู้สึกว่าเขาจะใส่เสื้อนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉัน (ฉันเห็นเข็มกลัดของตราโรงเรียนฉัน)

+_+ อ๊อย มึนหัวไปหมด และโลกไปน้อยของฉันก็ดับวูบ...