ดาบสายฟ้าแห่งเซียร์นารี่

ลำดับตอนที่ #1 : การหายไปของอาวุธศักดิ์สิทธิ์

การหายไปของอาวุธศักดิ์สิทธิ์

            ณ เมืองเซียร์นารี่ อาณาจักรแห่งเสียงเพลงและเสียงดนตรีที่ไม่เคยเงียบเหงา ยังมีปราสาทอันใหญ่โต หรูหรา ตั้งตระหง่านอยู่ทางทิศเหนือของเมือง ในปราสาทมีสถาปัตยกรรมและศิลปกรรมอันสวยงาม รอบๆปราสาทก็มีสวนพรรณไม้งาม ที่รวบรวมเอาพรรณไม้จากแทบทุกมุมโลกมาไว้ที่นี่

            ร่างสูงโปร่งของเจ้าหญิงผู้เลอโฉม ซึ่งนั่งอยู่กลางสวนพรรณไม้ ที่ในขณะนี้ดอกไม้ต่างๆ กำลังบานสะพรั่งต้อนรับการมาเยือนของหญิงสาวผู้นี้ กุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ชูช่อรอรับแสงอรุณที่สาดส่อง ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ สายลมพัดอ่อนๆ ทำให้เส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม ที่นุ่มลื่นดุจแพรไหมของเธอพลิ้วไหวไปตามแรงลม แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมากระทบกับผิวอันขาวเนียนละเอียดของเธอ ยิ่งช่วยขับให้ผิวอันสวยงามนั้นดูนวลตาขึ้น ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายและขนตายาวงอนงาม สร้างความโดดเด่นให้กับใบหน้าของเธอได้เป็นอย่างดี จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากสีชมพูอันเอิบอิ่ม ทำให้ใบหน้าอันอ่อนหวานนั้น ดูมีสเน่ห์ขึ้นถนัดตา คออันงามระหง ยิ่งเสริมให้เธอดูสง่างาม ช่วงขาอันเรียวยาว และงดงามนั้น สามารถหยุดสายตาของใครหลายๆคนไว้เพียงเธอคนนี้

            ท่ามกลางความสงบสุขของเมืองเซียร์นารี่ ยังมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังวุ่นวายและเดือดร้อนกับการหายไปของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองที่มีชื่อว่า ดาบสายฟ้า

            “เจ้าหญิงโดริส เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ”

ทันใดนั้นออร่าหญิงสาวผมสีขาวบริสุทธิ์รับกับผิวขาวอมชมพูของเธอ ก็วิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล ทำให้เจ้าหญิงโดริสที่นั่งชมพฤกษาอยู่ในสวนพรรณไม้ที่สวยที่สุดในอาณาจักร หันมายังต้นเสียงทันที

            “เกิดอะไรขึ้นออร่า”

ออร่าตอบเสียงสั่น      

            “ดาบสายฟ้าค่ะ ดาบสายฟ้าหายไปจากหอคอยศาสตรา เมื่อคืนนี้”

เจ้าหญิงโดริสตกใจมาก จนใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มกลับซีดเผือดลง จึงรีบเดินเข้าไปในท้องพระโรงทันที

            “ท่านพ่อ... เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไรเพคะ”

เจ้าหญิงริสถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล โซโต้ที่นั่งสีหน้าวิตกอยู่นาน พูดขึ้น

            “ที่เราสืบรู้มา เมื่อคืนนี้พวกเราทั้งหมดถูกมนตราดีเนส (*มนตราที่ทำให้ผู้ถูกมนตราหลับใหล ตามระยะเวลาที่ผู้ใช้มนตราต้องการ) กันทั้งปราสาท”

            “ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าคนที่เข้ามาต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ถึงใช้มนตราดีเนสได้ในอาณาเขตที่กว้างขวางขนาดนี้ และทั้งๆที่เรามนตราป้องกันเขตปราสาทไว้แล้วแท้ๆ”

เคนทหารเอกรูปงามของปราสาทรายงานเพิ่มว่า

            “ชาวเมืองที่อยู่บริเวณใกล้ๆกับปราสาทบอกกับผมว่า ตอนเที่ยงคืน มีแสงสีฟ้าเจิดจ้าเปล่งประกายออกมาจากหอคอยศาสตราด้วยครับ”

            “นี่หมายความว่ามันรู้วิธีปลดผนึกแท่นศิลาด้วยสินะ แล้วคราวนี้เราจะติดตามดาบสายฟ้ายังไงล่ะเพคะ ท่านพ่อ”

            “โชคดีนะ ที่พ่อเก็บอัญมณีอีกส่วนหนึ่งไว้”

            “นี่ท่านพ่อ เก็บอัญมณีครึ่งหนึ่งของดาบสายฟ้าไว้หรือเพคะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกมันก็ใช้ประโยชน์อะไรจากดาบสายฟ้าไม่ได้เลยน่ะสิ”

เจ้าหญิงโดริสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโล่งอก อย่างน้อยเราก็ยังมีเวลาตามหาดาบสายฟ้า แต่เชื่อว่าอีกไม่นาน ทางนั้นจะต้องส่งคนออกตามหาอัญมณีอีกส่วนหนึ่งแน่ๆ

            ดาบสายฟ้าเป็นดาบที่ตีขึ้นจากเหล็กกล้าชั้นดี ลงมนตราอาคมต่างๆมากมาย และผ่านการทำพิธีกรรมศักดิ์สิทธ์ถึง 7 วัน 7 คืน ทำให้มีอาณุภาพการทำลายล้างสูงมาก ปลอกและด้ามจับของดาบสายฟ้า ทำมาจากทองคำขาว ที่ถูกสลักลวดลายอย่างสวยงาม และที่ด้ามของดาบยังมีอัญมณีศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าใสฝังอยู่ และถูกล้อมรอบด้วยเพชรนับร้อยเม็ด แต่ความสวยงามของดาบสายฟ้าก็ถูกทำลายลง หลังจากการต่อสู้ ของโบก้า ท่านย่าของเจ้าหญิงโดริสกับวีน่า คนที่พยายามจะสร้างอาวุธที่เหนือกว่าดาบสายฟ้า และต้องการโค่นล้มราชบัลลังก์ และในที่สุดก็ทำได้เพียงทำลายอัญมณีศักดิ์สิทธิ์ ให้กลายเป็น 2 ส่วนก่อนจะสิ้นใจเท่านั้น

            ส่วนอาวุธที่วีน่าสร้างขึ้นมาก็หายสาบสูญไปตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา และนี่ก็เป็นข้อดีที่ทำให้คนที่ขโมยเอาดาบสายฟ้าไป ใช้ประโยชน์จากดาบสายฟ้าไม่ได้เลย เนื่องจากดาบสายฟ้าจะสำแดงอาณุภาพได้ ก็ต่อเมื่อต้องมีส่วนประกอบครบเท่านั้น

            และเนื่องจากอาณาจักรแห่งนี้ถูกปกครองโดยผู้หญิงมาตั้งแต่ต้น ทำให้ดาบสายฟ้า มีเจ้าของเป็นหญิงสาวตลอดมา และยามใดที่มันตกไปอยู่ในมือของชายหนุ่ม ยามนั้น อาณุภาพการทำลายล้างของมันก็จะเพิ่มสูงขึ้นจนน่ากลัว

            “ฉันเดินทางตามหาความรัก~~ ที่ห่างไกลเกินหัวใจจะเอื้อมถึง~~ ฉันรอคอยใครสักคน~ จะเข้ามาเติมเต็มชีวิตให้สวยงาม...”

เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับเสียงดนตรีที่หยุดบรรเลง และเสียงเพลงที่หยุดขับขาน

            “ลูกนี่มีพรสวรรค์ดนตรีไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ แต่ท่าทางคราวนี้คงได้ไปร้องเพลงไกลเชียวล่ะ”

            “ทำไมล่ะเพคะ ท่านพ่อ”

เจ้าหญิงโดริสถามขึ้นด้วยความสงสัย

            “เพราะลูกจะต้องไปตามหาดาบสายฟ้าที่ Dark land น่ะสิ”

โซโต้กล่าวอธิบายต่อ

            “เราได้ข่าวเรื่องดาบสายฟ้าแล้วว่า ตอนนี้ดาบสายฟ้าได้ตกไปอยู่ในมือของใครบางคนที่ Dark land แต่ไม่มีใครรู้หรือกนะว่าอยู่ที่ไหน แล้วที่สำคัญรู้สึกว่าฝ่ายนู้น จะมีฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว ลูกต้องระวังตัวให้มากๆนะ ส่วนระหว่างนี้พ่อจะรักษาการแทนไปก่อน”

            “เมือง Dark land ที่อยู่ใต้ดิน แถบป่าโฟราโคงั้นหรือเพคะ”

เจ้าหญิงโดริสกำลังครุ่นคิกอะไรบางอย่าง แล้วถามขึ้นว่า

            “แล้วใครจะไปกับลูกบ้างเพคะ”

            “เคน ออร่า และคนอีกคนหนึ่ง”

            “ใครคะ คนอีกคนที่ว่า”

โซโต้ตอบยิ้มๆ เมื่อนึกถึงคนๆนั้น

            “ญาติห่างๆของเราเองแหละลูก เขาชื่อ คาดิซ”

            “คาดิซ”

เจ้าหญิงโดริสถามด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ก็ปิดความอยากรู้อยากเห็นไม่มิดหรือก

            “เขาเป็นใครคะ แล้วเขาจะช่วยอะไรเราได้บ้าง”

            “เมื่อถึงเวลาแล้วลูกจะรู้เอง เขาจะคอยปกป้องลูกอยู่ห่างๆเสมอ”

โซโต้ทิ้งปริศนาเอาไว้ แล้วเดินจากไป

            ญาติห่างๆงั้นหรือ นี่เราเคยมีญาติห่างด้วยหรือ แล้วที่ท่านพ่อบอกว่า เขาจะคอยปกป้องเราอยู่ห่างเสมอ นี่หมายความว่ายังไงนะ เขาจะเก่งแค่ไหนกันเชียว ถึงจะมาปกป้องผู้ครองนครอย่างเรา แปลกจริงๆ

            ณ ดินแดนอันไกลแสนไลก มีเมืองลึกลับทีซ่อนอยู่ภายใต้ผืนดินอันอุดมสมบูรณ์กลางป่าโฟราโคอันกว้างใหญ่ น้อยคนนักที่จะล่วงรู้ว่า ที่นี่คือ Dark land ดินแดนแห่งความมืดมิดและความเงียบวังเวง

            “สำเร็จ... ใช่มั๊ย”

เสียงอันเย็นยะเยือกดังขึ้น หลังจากชายผมสีดำยาวเดินเข้ามา

            “ขอรับ แต่...ว่า...”

            “แต่ว่าอะไร!”

ชายผมสีเงินยาวประบ่าตะคอกขึ้น

            “แต่...เราไม่ได้อัญมณีศักดิสิทธิ์อีกครึ่งหนึ่งมาขอรับนายท่าน”

โครม!! ชายผมดำยาวถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับผนังห้องทันทีที่พูดจบ เพียงแค่เขาดีดนิ้วเพียงนิดเดียวเท่านั้น

            “ไปตามหาอีกครึ่งหนึ่งให้พบ แล้วเอามันกลับมาให้ได้!”

สิ้นคำสั่งของชายผมสีเงิน ประตูห้องก็เปิดขึ้น พร้อมกับร่างของชายผมดำที่ลอยละลิ่วออกไปกระแทกกับโต๊ะที่อยู่ด้านนอก

            นี่หรือดาบสายฟ้า อาวุธที่ขึ้นชื่อว่า มีอาณุภาพมากที่สุดในเมืองเซียร์นารี่ ที่แท้มันก็แค่เศษเหล็กดีๆนี่เอง ไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริงๆ ทำไมท่านแม่ถึงกับต้องเสียสละชีวิต เพื่อเศษเหล็กนี่ด้วย เอลาโซคิด หลังจากพิจารณาดูดาบสายฟ้าเป็นเวลานาน

            “ท่านเอลาโซ...ได้ข่าวว่าได้ดาบสายฟ้ามาแล้วงั้นรึ”

เสียงของชายชราคนหนึ่งดังขึ้น ทำลายความเงียบ

            “ใช่... แต่มันยังไม่สมบูรณ์”

            “หึหึ ขาดอัญมณีอีกส่วนหนึ่งไปล่ะสิ”

ชายชราผู้นั้นพูดเหมือนรู้ทัน ทำให้เอลาโซเริ่มหงุดหงิด และชักสีหน้า

            “ถ้าท่านรู้แล้วจะถามทำไม”

            “อย่าเพิ่งโกรธสิท่าน...”

ขืนข้าคุยกับไอ้แก่นี่ต่อไปข้าคงต้องทนไม่ไหวแน่ พูดยั่วโมโหกันอยู่ได้เอลาโซคิดในใจ

            “ข้าต้องการพักผ่อน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ยูโร่”

ทันใดนั้นร่างของยูโร่ก็เลื่อนไปอยู่หลังบานประตูห้อง หลังจากนั้นประตูก็ปิดลง