คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : งูพิฆาต
“นี่ก็เปนเวลา5วันแล้วนะที่ชั้นยังไม่เห็นหน้ามีมี่เลย นี่ถังตี้นายเห็นบ้างมั้ย”
“รายนั้นนะหรอ ถูกฆ่าไปเมื่อ2วันที่แล้ว”
“ถูกฆ่า หมายความว่าไง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“เห็นบอกว่าหนีไปแถวๆเมืองลีฮงอะไรประมาณเนี้ย”
ลีฮงหรอ นั่นมันบ้านเรานิ หรือว่ามีมี่ออกไปเพื่อช่วยเรา แล้วก็ต้องมาตายเพราะเราด้วย คนทำดีกลับไม่ได้ดี สวรรค์ชั่งไม่ยุติธรรมซะเลย
“ขอบใจมากนะที่บอก"
"อือ"
"ที่จริงนายก็ไม่ใช่คนเลวอะไรนิ นายมีหน้าที่อะไรหรอ"
"ข่มขื่น ทำแท้ง"
"ถ้าทางจะคิดผิด"
"เทอคิดไม่ผิดหรอก"
"งง เฮ้เดี๋ยวเซ่ เดินไปซะดื้อๆ"
ตึบๆ
"เฮ้ยพวกแกทำอะไรว่ะ จับชั้นทำไม"
"ฮิฮินำยัยนั่นไปที่กรงงูอสรพิษไ
"เดี๋ยวเซ่ ปล่อยนะเว้ย ปล่อยย"
ตุบ
"โว้ย วายดีๆไม่เป็นรึไง เย้ยย นั่นมันงูนี่หว่า 5ตัว ไม่สิ10ตัว แว้ก นี่มันกรงบ้าอะไรวะเนี่ย"
"ไม่ต้องกลัวน่า งูพวกนี้ไม่ทำให้เทอตายได้หรอก มันแค่ทำให้เทอทรมาณเท่านั้นเอง 5555ไปเว้ย"
งูเพชรขาต2-3ตัวกำลังจ้องมาทางชั้นอย่างหิวโหยเหมือนไม่ได้กินอะไรมาเป็นปีอย่างนั้นแหลาะ แต่ทำไมมันดูท่าทางแข็งแรงชะมัด
"พวกสัตว์เดรัจฉานบ้า อย่าเข้ามาเชียวนะ"
"ฟู่ๆ"
"ไม่เอ้า แง๊ๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย"
"ฟู่ๆ ฉึก"
"โอ้ยย แกไอ้งูบ้า นี่แน่ฉึก ปัก แกรก"
"ไปไงหล่ะหัวขาดเลย หิหิ อย่ามาถือดีกับชั้นนะเฟ้ย โอ้ยยแต่เจ็บแผลชะมัด"
2ชั่วโมงผ่านไป ชั้นก็เหลือบไปเห็นกรงฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีเด็กตัวเล็กๆ อายุประมาณ2ขวบได้มั้ง กำลังนั่งซึมเศร้าและเหมือลอย ซึ่งเด็กอายุประมาณนี้น่าจะไปเล่นกับเพื่อนแล้วก็มีความสุขไม่ใช่หรอ"
"น้องๆ"
".."
"น้องๆๆๆ"
"เรียกผมหรอ"
"อื้มใช่"
"..."
"ทำไมน้องถึงมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะ แล้วชื่ออะไร"
"ผมไม่มีชื่อ แม่ผมถูกฆ่าๆๆ แม่ผมถูกฆ่าต่อน่าต่อตาผมเลย ฮืฮๆ"
"อย่าร้องไห้เลยนะ เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งสิ ดูอย่างพี่นี่ อยู่ในกรงกับงูตั้ง10ตัวพี่ยังไม่ร้องไห้เลย"
"พี่เก่งจัง ฮึก ๆ ผมจะไม่ร้องไห้แล้ว"
"ดีมากจ๊ะ งั้นพี่จะเรียกเราว่า เสี่ยวหวานนะ พี่ชื่อหวี ฟ่าน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"ครับ"
3วันผ่านไป แผลทีโดนงูกัดเริ่มเพื่มขึ้นเรื่อยๆจาก2เป็น3 พร้อมกับข้าวที่ไม่ได้ต้องถึงท้องเลยแม้แต่เม็ดเดียว สร้างความทรมาณให้กับเทอเป็นอย่างมาก
"พี่ครับ พี่ไหวมั้ยครับ"
"ห..ไหว ยังไงพี่ก็ตายไม่ได้"
"เข้มแข็งไว้นะครับ"
"อ.อื้ม ขอบใจมากที่ให้กำลังใจพี่
แกร็ก
"ออกมาได้แล้ว"
"จ..จะให้ชั้นไปใหนอีก
"เจ้านายเรียก"
ตุบ
"ฮิฮิ เป็นยังไงหล่ะ ดูจากท่าทางเทอแล้วคงจะสงบปากสงบคำไปอีกนาน"
"ไม่หรอก ชีวิตแกจะต้องย่อยยับ"
"หมาเห่า พามันไปทรมาณอีก"
"เดี๋ยวก่อนครับ"
"มีอะไรถังตี้"
"วันนี้หมาเห่าจะต้องไปตรวจโรงงานไม่ใช่หรอ"
"เอ่อ่จริงด้วย งั้นฟากด้วยนะ"
"อือ"
"อะนี่ข้าวกินซะ"
"ทำไมนายต้องทำดีกับชั้นด้วย"
"กินเข้าไปเหอะน่า ชั้นไม่วางยาเทอหรอก"
"อื้ม ง่ำ..อิ่มแล้ว"
"กินเสร็จแล้วก็มาทายาดีกว่า"
"เดี๋ยวๆ มันเจ็บมั้ยไ
"เจ็บสิถามแปลกๆ"
"งั้นชั้นไม่ทา"
"ถ้าเทอไม่ทาอีกไม่นานแผลก็จะเน่า แล้วก็ต้องตัดแขนทิ้งมันจะเจ็บกว่าร้อยเท่าเลยนะ"
"งั้นขอหลับก่อนได้มั้ย"
"เอายาช่วยมั้ย"
"ดีๆๆ ฟี่ๆ"
"ยัยนี่น่ารักเป็นบ้า" ถังตี้พูดพรางลูบหัวไปมา พร้อมกันร่างเริ่มขยับลงไปใกล้เรื่อยๆ เรากำลังจะจูบเทอหรือนี่ ไม่นะ ไม่ แต่ร่างกายมันขยับไปเอว จุ๊บ
"เฮ้ย เราทำอะไรลงไปวะเนี่ย ทายาดีกว่า
เช้าวันต่อมา ก๊อกๆๆ
"ถังตี้เราเอง"
"ฮิอ หมี่เกี้ยวหรอ"
"อือ เจ้านายสั่งว่าให้ฟ่านทำงานต่อได้แล้ว"
"เจ็บหนักอย่างงี้เนี่ยนะ"
"อือ แล้ววันนี้แกมีอะไรทำมั้ย"
"ไม่"
"งั้นแกก็ช่วยฟ่านทำงานเถอะ วันนี้เจ้านายออกไปข้างนอก กว่าจะกลับคงดึกๆ นสงสารเค้าว่ะ ไม่รู้ไปทำเวรทำกรรมอะไรมา เราไปนะ บาย"
"บาย"
แล้วถังตี้ก็เริ่มทำงานที่ฟ่านเคยทำทุกอย่าง"
"นายทำอะไรน่ะ"
"งาน"
"แต่นั่นมันงานของชั้นนิ"
"..."
"ทำไมไม่ตอบหล่ะ"
"เบือพูดกับคนอย่างเทอ ..ไปพักผ่อนเถอะ ตัวยังร้อยอยู่เลย"
"อิอ"
ความคิดเห็น