ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The Dark eYes สงครามมนุษย์ที่ไม่มีวันจบสิ้น

    ลำดับตอนที่ #2 : ตาย แว้ก กรรม

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 62
      0
      22 พ.ค. 51

    "กริ้ดๆๆ ที่นี่ที่หน้าย ชั้นจะกลับบ้าน"
    "ฮุบปากนะนังเด็กบ้า น่ารำคาญจริงๆ รีบๆลุกจากเตียงแล้วไปทำงานซะ"
    " ไม่ๆๆ ชั้นไม่ทำ ชั้นจะกลับบ้านน"
    เอียด
     "คุณตั้งเซียงช่วยฟ่านด้วยค้า"
    "ชิ นับตั้งแต่นี้ไปเทอจะต้องทำงานบ้านทุกอย่างของที่นี่"
    "งานบ้าน?ฟ่านไม่ใช่คนใช้นะ"
    "ใช่เด็กน้อย เทอไม่ใช่คนใช้ แต่เทอเป็นทาสไงหล่ะ แล้วจำไว้น่ะว่าอย่ามาถือดีกับชั้น ไม่งั้นเทอจะได้กลับไปหาแม่ของเทอด้วยสภาพที่ไร้ลมหายใจ!"
    "แม่ต้องรุแน่ๆว่าชั้นหายตัวไป"
    "55555"


    นี่ก็เปนเวลา2ปีแล้วที่เทอเด็กสาวที่น่าจะมีอนาคตที่สดใสมากกว่านี้ต้องมาหมกตัวอยุ่ในสถานที่แห่งนี้ แหล่งค้ายานรก เทอจะต้องทำงานทุกอย่างแม่แต่การล้างเท้าเทอยังต้องทำ ตั้งแต่ตี4-สามทุ่ม โดยไม่มีวันหยุด จนวันหนึ่ง
    "หวี่ ฟ่าน
    ".."หน้าของเทอยังคงก้มอยู่ตลอดเวลา
    "เพียะ เงยหน้ามาพูดกับชั้นสิ"
    "แกต้องการอะไรกันแน่"
    "ถึงเวลาที่แกจะต้องไปส่งยาสักที"
    "ไอ้คนไร้สมอง ชั้นไม่มีวันทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้นหรอก"
    "ฮิได้ เหมียน เถียน เฆียนมัน30ที"
    "ครับ"

    เสียงเฆียนกับเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดดังเป็นระยะๆ สร้างความรำคาญให้กับตั้งเซียงเป็นอย่างมาก
    "เหมียน เถียน เอาพลาสเตอร์ไปปิดปากมันไว้ รำคาญ"
    "ครับ"
    "แล้วนั่นเฆียนครบรึยัง"
    "ยังครับ"
    "เฆียนต่อไป"

    การที่ฟ่านถูกเฆียนนี้ไม่ใช่เป็นครั้งแรกที่เทอโดน แต่เป็นทุกครั้งที่ตั้งเซียนโมโห เขาจะสั่งเฆียนไม่รุกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และไม่ใช่แค่เทอคนเดียวยังมีอีกหลายคนที่ต้องถูกทรมาน อดข้าว อดน้ำอกมากมาย นับว่าเทอโชคดีมากแล้ว เทอคิดอย่างนั้นเสมอ

    "นายครับ"
    "มีไร"
    "ซีกางถูกจับครับ"
    "แล้วมันบอกว่าไง"
    "ไม่สาวถึงเจ้านายแน่นอนครับ "
    "ดี งั้นชั้นจะไปนอนหล่ะ"
    "แล้วหวีฟ่านหล่ะครับ"
    "ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหลาะ

    -ส่งยา
    -ถูกจับ
    -ตำรวจ
    -ปิ้ง
    ถ้าเราไปส่งยาก้อเท่ากับว่าเราได้ออกปจากที่นี่แล้ว ยิ่งถ้าถูกตำรวจจำก็จะยิ่งดีเข้าไปใหญ่ แหมเรานี่ฉลาดจริงๆ ซิ้ด อุย เจ็บชะมัดเลย
    "สวัสดีจ๊า"
    "เทอเป็นใคร"
    "ชั้นชื่อมีมี่"
    "เทอถูกจับมาเหมือนกันหรอ"
    "อื้ม..ว่าแต่เมื้อกี้เทอคิดอะไรอยุ่หรอ"
    "ก็คิดว่า..."
    "เทอคิดผิดแล้วหล่ะ การที่จะไปส่งยาต้องมีผู้คุมอยู่ตลอด"
    "งั้นเราก็ฆ่าเค้าสิ"
    "มันเสี่ยงเกินไป""
    "มีมี่"
    "ค่า"
    "กลับขึ้นห้องเดี๋ยวนี้ ไปนอนได้แล้ว"
    "ค่ะ เดี๋ยวเจอกันนะ"
    "เร็วๆ"

    "แกพูดอะไรกับมีมี่ คิดจะหนีใช่มั้ย ฝันไปเถอะ คนอย่างเทอจะต้องอยู่ที่นี่จนวันตาย จำไว้"
    "ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก จนกว่าพวกแกจะถูกจับ"
    "งั้นหรอ 555ทุกคนก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้นแหลาะ"
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×