ตอนที่ 1 : - N U D E #01
●● N U D E ●●
Fic B.A.P (Yaoi) : BANGDAE
[Chapter : 1]
“เป็นอะไร? กลัวหรือไงเราหืม?”
“เอ่อ...เปล่าครับ แต่...” เด็กหนุ่มมัธยมปลายเว้นคำ “แต่พี่จะไม่บอกผมหน่อยเหรอว่าไอ้งานสบายเงินดีที่ว่าคืองานอะไร?”
คิมฮิมชานระบายยิ้มกว้าง มือขาวยีผมหนุ่มน้อยด้วยความมันเขี้ยว “เดี๋ยวเข้าไปก็รู้เองแหละน่าแดฮยอน...”
จองแดฮยอนยู่ปากด้วยความไม่พอใจเพราะไม่มีใครยอมปริปากบอกกันเลยสักคำว่ามันคืองานอะไรกันแน่...แม้พี่ฮิมชานจะยืนยันว่าไม่ผิดกฎหมาย และมั่นใจได้ว่าไม่ใช่การล่อลวงมาทำมิดีมิร้ายหรือลักเด็กไปขายแต่อย่างใด แต่แดฮยอนก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี หากไม่ใช่เพราะเพื่อนสนิทของเขา ‘ยูยองแจ’ ยืนยันว่าพี่ฮิมชานเป็นคนดีล่ะก็นะ...แดฮยอนคงไม่มีทางตกปากรับคำเป็นแน่
และในตอนนั้นเอง...บานประตูห้องพักก็ถูกผลักออก...
พร้อมกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อกล้ามดำเปื้อนสีเป็นด่างดวงกับกางเกงบอลขาสั้นสีแดงสด...
เจ้าของห้องเอ่ยทักทายพี่ฮิมชานอย่างสนิทสนม ก่อนใช้ดวงตาเรียวรีคู่นั้นจ้องมองมายังเขาด้วยสายตาที่แดฮยอนเองก็เดาไม่ออกว่าฝ่ายนั้นคิดอะไรอยู่ ต...แต่ว่า...
จ้องนานเกินไปหรือเปล่าวะ! น่ากลัวชะมัด!
“เสร็จงานแล้วมาเคาะเรียกพี่นะ อยู่ห้องข้างๆ นี่เอง” พี่ฮิมชานเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนชะโงกหน้ามากระซิบทิ้งท้ายข้างๆ หูเขาเบาๆ ว่า ‘ถึงไอ้ยงกุกจะหน้าโหดไปหน่อยแต่ก็ใจดีกับเด็กๆ นะ ตั้งใจทำงานล่ะ’ แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป...
ทิ้งให้แดฮยอนยืนประจันกับคนแปลกหน้าอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง...
แดฮยอนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้นอกจากส่งยิ้มบางๆ ให้อย่างเป็นมิตร ทว่าใบหน้าเฉยเมยที่ได้รับจากคนตรงหน้าก็ทำให้เขาเป็นต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างเก้อๆ
คนอะไรยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ!!
ก่อนที่พี่คนนั้นจะหลีกทางให้พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำติดดิน...
“เข้ามาสิ”
คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักรีบก้าวฉับๆ เข้ามาในห้องเพื่อให้อีกฝ่ายปิดประตูเหมือนกลัวตาย ดวงตากลมถือวิสาสะกวาดมองสำรวจไปรอบๆ ที่มุมหนึ่งของห้องมีภาพวาดวิวทิวทัศน์ของทั้งในและนอกประเทศแขวนไว้บนผนังห้องเต็มไปหมด ยังไม่นับรวมภาพวาดที่วางเรียงกันอยู่ข้างโต๊ะทำงานสุดรกที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับวาดภาพมากมายนั่นอีก มันเยอะแยะเสียจนข้าวของบางส่วนถูกย้ายมาวางบนเตียงคู่หลังหนึ่งที่ไม่ได้ใช้งานนั่นด้วย
จองแดฮยอนทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่รู้ว่าควรจะยืนหรือนั่งลงตรงไหนหากอีกฝ่ายไม่อนุญาต เดาจากชุดนักศึกษาที่แขวนไว้หน้าตู้ ผู้ชายคนนี้น่าจะเรียนเกี่ยวกับศิลปะ...เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาต้องทำในวันนี้ก็น่าจะเป็น...
ทำความสะอาดห้องแน่ๆ
แต่แล้วผู้ชายคนนั้นก็ยกขาตั้งสำหรับวาดรูปมาตั้งตรงหน้าเขา ตามด้วยโต๊ะวางของตัวเล็ก และเก้าอี้ ก่อนหย่อนสะโพกลงนั่งด้านหลังขาตั้งไม้ตัวนั้นอย่างเงียบเชียบ
“ชื่ออะไร?” ริมฝีปากสีเข้มของฝ่ายนั้นเอ่ยถามขณะวุ่นวายกับการเตรียมสีน้ำมันและผ้าใบ
“ชื่อ...ด...แดฮยอนครับ” เด็กหนุ่มตอบกล้าๆ กลัวๆ ซึ่งฝ่ายนั้นก็ทำเพียงพยักหน้ารับแล้วถามต่อโดยไม่มองหน้าเขา
“อายุล่ะ?”
“...สิบแปดครับ”
“งั้นก็กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย?”
“เอ่อ...ผมเพิ่งจบม.ปลายปีสามครับ ตอนนี้ก็...กำลังหาเงินเรียนต่อ” แดฮยอนเสียงแผ่วลง เขารู้สึกอัดอัดไม่น้อยเลยที่ต้องมาถูกคนแปลกหน้าสอบสวนแบบนี้ “ว่าแต่...งานที่พี่จะให้ผมทำคืองานอะไรเหรอครับ? เห็นพี่ฮิมชานบอกว่าได้เงินเยอะ...”
คราวนี้แดฮยอนถามบ้างอย่างใสซื่อ แต่ไม่รู้ว่าคำถามของเขามันน่าขันตรงไหนกัน เพราะแดฮยอนสังเกตเห็นว่าฝ่ายนั้นคลี่ยิ้มขันๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขาที่ยืนอยู่อีกครั้ง...
“เป็นแบบวาดภาพ...”
เจ้าของห้องยังคงตอบกลับมาด้วยเสียงต่ำๆ นั่นเหมือนเคย หากแต่ทั้งที่คำตอบนั้นควรจะทำให้แดฮยอนโล่งอก แต่เปล่าเลย เพราะจู่ๆ ฝ่ายนั้นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขายาวๆ สาวเท้าก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็วไม่ทันให้ได้ตั้งตัว ก่อนเสื้อไหมพรมตัวนอกของแดฮยอนจะถูกจับไว้ด้วยสองมือของคนตรงหน้า...
“เฮ้ย...พ...พี่!??” เจ้าของริมฝีปากอิ่มยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามหรือร้องห้าม มือเรียวคู่นั้นก็กระชากสาบเสื้อทั้งสองฝั่งออกจากกันแล้วตวัดมันออกจากไหล่ของเขาทีเดียวจนเกิดเสียงดังฟั่บกลางอากาศ...เสื้อตัวนั้นติดอยู่ตรงข้อศอกเพียงชั่วครู่ ก่อนจะถูกคนตรงหน้ารูดออกจากแขนไปได้ทั้งหมด...แล้วปล่อยให้มันร่วงหล่นลงบนพื้น...
แดฮยอนดีดดิ้นเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกคุกคาม มือพยายามจับเสื้อแขนกุดตัวในที่เหลืออยู่เอาไว้เมื่ออีกฝ่ายจับชายเสื้อของเขาแล้วทำท่าจะดึงมันขึ้น แวบหนึ่งที่แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย คนตรงหน้ายังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยใจเย็นหากแต่การกระทำกลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเย็นใจตามไปด้วยเลยแม้แต่น้อย
ถึงแดฮยอนจะต้องการเงินก็จริงอยู่...แต่ต้องไม่ใช่การขายตัวแบบนี้โว้ย!
“น...ไหนพี่บอกว่าให้มาเป็นแบบวาดภาพไง!!??”
“ภาพเปลือย...”
?????
แดฮยอนชะงักไปเล็กน้อยกับคำตอบที่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้นแต่อย่างใด และถึงยังไงเขาก็จะไม่ยอมทำโดยเด็ดขาด...คนตัวเล็กรวบรวมความกล้าจ้องหน้าอีกฝ่ายกลับไป ตั้งใจยืนกรานปฏิเสธให้ชัดเจนและหนักแน่น แต่แล้วความกล้าที่มีทั้งหมดของเขาเมื่อครู่ก็ถูกทำลายลง...เพียงเพราะคนตัวโตกว่าเคลื่อนกายเข้ามาใกล้กันอีกระดับ...
“ฉันต้องการวาดภาพเปลือยชาย...”
แดฮยอนเดินล่าถอยเมื่ออีกฝ่ายยังคงสืบเท้าเข้าหา กระทั่งแผ่นหลังเล็กสัมผัสเข้ากับกำแพง...ไร้ทางหนีตอนที่ฝ่ายนั้นยกสองมือขึ้นเท้าผนัง กักขังตัวเขาเอาไว้ด้วยสองแขนยาว ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะค่อยๆ โน้มลงมากระซิบชิดใบหู...
“ถอดเสื้อผ้าให้ฉันดู”
!!!!!!!!!!!!
ดวงตากลมกลมลุกโพลงด้วยความตกตะลึงเพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพูดแบบนี้กับเขามาก่อน แดฮยอนพยายามปกป้องตัวเอง ทว่าขยับตัวเพียงนิด ผิวแก้มของเราทั้งสองก็เฉียดสัมผัสกันไปมาพานทำให้ใบหน้าหวานแดงซ่านอกสั่นไหว แดฮยอนจึงได้ใช้สองมือดันแผ่นอกกว้างตรงหน้าออก...หากแต่ก็กลายเป็นยิ่งแย่เพราะมันทำให้เขาเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนมากกว่าเดิมเสียอีก
“มะ...ไม่เอา ผมไม่ทำ...” แดฮยอนไม่รู้ว่าทำไมเสียงคัดค้านของเขาถึงได้แผ่วเบาลงนัก...เคยคิดว่าคงเป็นเพราะนัยน์ตาสีเข้มคู่นั้น แต่ในตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่...ไม่ใช่แค่สายตา...แต่ทั้งท่าทาง น้ำเสียง ทุกๆ อย่างที่เป็นคนๆ นี้เลยต่างหากที่ทำให้จองแดฮยอนรู้สึกเหมือนถูกควบคุมให้ตกอยู่ในอาณัติอย่างง่ายดาย...
และเขาต้องหยุดมันเดี๋ยวนี้
“ก็บอกว่าไม่ทำแล้วไง!!”
สุดท้ายแดฮยอนก็เลือกที่จะผลักอกคนตรงหน้าออกเต็มแรง มือคว้าเสื้อไหมพรมที่กองอยู่ที่พื้นแล้ววิ่งออกจากห้องไปเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้...
ไม่อย่างนั้น...
จองแดฮยอนต้องแย่แน่ๆ
.
.
แดฮยอนกลับมายังห้องเช่าของตนเองหลังจากวิ่งไปเคาะประตูคะยั้นคะยอให้พี่ฮิมชานพากลับมาส่ง พี่ฮิมชานไม่ถามเหตุผลอะไรราวกับคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องหนีออกมา นั่นทำให้แดฮยอนนึกเจ็บใจนักที่ถูกไอ้ยองแจแล้วก็พี่ฮิมชานหลอกให้มาแก้ผ้าให้คนอื่นดู!
ต...แต่ว่า...
ผู้ชายคนนั้น...
ทำไม...
ไม่ว่าแดฮยอนจะพยายามสลัดคนๆ นั้นออกจากห้วงความคิดอย่างไร...
เขาก็ทำไม่ได้เลยจริงๆ
“ไอ้ยองแจ!! มึงเอางานบ้าอะไรมาให้ทำวะ!!” เสียงหวานแหวลั่นทันทีที่ปลายสายกดรับ หลังจากปล่อยให้เขาถือสายฟังเพลงรออยู่ตั้งนานสองนาน
(นายแบบนู้ดไง ฮ่าๆ งานไม่เวิร์กหรือไงวะ?)
“เวิร์กพ่อมึงสิ! มึงมันไว้ใจไม่ได้! ไอ้พี่ฮิมชานนั่นก็ด้วย!” แดฮยอนขึ้นเสียงใส่อย่างเหลืออดตอนที่ไอ้ยองแจดันหัวเราะใส่กันซะดังลั่น ถึงจะรู้สึกขอบคุณที่มันอุตส่าห์พยายามหางานมาให้ก็ตามที แต่ทำแบบนี้มันใช้ไม่ได้โว้ย!
(ใจเย็นน่า ฮ่าๆ ผู้ชายเหมือนกันคิดอะไรมากมายวะ)
“มึงก็มาทำเองดิ!!” คนหัวเสียย้อนเสียงเข้ม ซึ่งฝ่ายไอ้ยองแจก็ย้อนกลับมาได้น่าหมั่นไส้ไม่แพ้กัน
(เรื่องไร...กูไม่ได้ร้อนเงินเหมือนมึงนี่หว่า)
“แต่อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันก่อนโว้ย!”
(บอกก่อนมึงจะทำเหรอ? กูสงสารพี่เขา เคยช่วยกูตั้งหลายเรื่อง นี่ก็เห็นพี่ฮิมชานว่าพวกผู้ชายไม่มีใครยอมเป็นแบบให้สักคน)
“พอ...มึงไม่ต้องพูดเลยยองแจ” แดฮยอนเอ่ยปรามคนที่พยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างอย่างเซ็งๆ
(โอ๋เอ๋~ ไม่เอาไม่งอนดิ...พี่เขาไม่ดีหรือไงวะ?”
“ไม่รู้!” แดฮยอนเฉไฉตอบ ในหัวนึกไปถึงตอนที่เขายืนอยู่ในห้องสีทึบๆ ที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นสีนั่นทีไร ความรู้สึกแปลกๆ ในอกก็ตีรวนขึ้นมาทุกที แล้วอีกอย่าง...เราสองคนก็เพิ่งเจอกัน แดฮยอนจะไปรู้ได้ยังไงว่าพี่เขาดีหรือไม่ดี ก็... “พี่เขาไม่ค่อยพูด...”
แต่อย่างอื่น...
อย่าให้ต้องพูดเลย...
ปกติแล้วไอ้ยองแจเป็นพวกมองคนออกทะลุปรุโปร่ง มันบอกใครดีก็ดี เลวก็เลว ซึ่งเขาก็นับถือเรดาร์ของมันมาโดยตลอด แดฮยอนยอมรับว่าพี่ฮิมชานนั่นถึงจะดูเป็นคนหูตาเจ้าเล่ห์แพรวพราวและพูดมากไปหน่อยแต่ก็ดูไว้ใจได้ ส่วนพี่คนนั้น...ถ้าหากไม่ดีจริงอย่างยองแจว่า หรือหากคิดจะทำอะไรเขาขึ้นมาจริงๆ คงไม่มีทางปล่อยให้แดฮยอนหนีรอดออกมาได้ง่ายๆ...
แต่...
แดฮยอนไม่รู้หรอกว่ากับนางแบบคนอื่นๆ พี่คนนั้นทำแบบนี้เป็นปกติหรือเปล่า...ก็แบบว่า...มาจับคนอื่นแก้ผ้า แล้วก็...สั่งให้ถอดเสื้อผ้าให้ดู...แต่เดาจากความรวดเร็วและท่าทางชำนิชำนาญราวกับว่าช่วยคนอื่นถอดอยู่เป็นประจำทำให้แดฮยอนค่อนข้างปักใจเชื่อ...ว่าใช่...
แต่ถึงยังไงเราก็เพิ่งเจอกันครั้งแรกเองนะโว้ย!
ทำแบบนี้ได้ไงตกใจหมด!
“เฮ้ยๆ ยองแจ...แค่นี้ก่อนนะ มีสายเข้าว่ะ” มือเล็กรีบกดรับสายใหม่หลังยองแจตอบกลับมาว่า ‘เออๆ ไว้จะโทรหา’
สายเรียกเข้าเป็นเบอร์แปลกที่แดฮยอนไม่คุ้นตา อันที่จริงคือแดฮยอนไม่ค่อยได้จำเบอร์ใครอยู่แล้วมากกว่า ที่มีในเครื่องก็แค่เบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนที่สนิทๆ แล้วก็...คนพิเศษเท่านั้น...
“สวัสดีครับ” คนตัวเล็กกรอกเสียงใส่อย่างสุภาพ ก่อนที่ปลายสายจะถามกลับมาด้วยเสียงทุ้มฟังดูคุ้นหู
(นั่น...แดฮยอนใช่มั้ย?)
“...ใช่ครับ...เอ่อ...แล้วนั่นใคร?”
(ยงกุก)
“ยงกุก??” เด็กหนุ่มเอ่ยทวนด้วยความสงสัย แต่เขามั่นใจว่าไม่รู้จักใครที่ชื่อยงกุก “เอ่อ...ยงกุกไหนครับ??”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยตอบกลับมาอย่างใจเย็นอีกครั้ง...
(...ก็ยงกุก)
แล้วมันยงกุกไหนกันเล่า!! นี่โทรมากวนตีนหรอวะ!!
เฮ้ยๆ แต่จะว่าไป...เขาก็รู้สึกว่าชื่อนี้มันคุ้นๆ แฮะ มันติดอยู่ในความทรงจำเพียงแต่เขายังนึกไม่ออกเท่านั้น
แดฮยอนหลับตาลง พยายามนึกดีๆ อีกครั้งว่าเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหน...
ก่อนที่ความทรงจำเลือนรางบางอย่างจะผุดขึ้นมาในหัว...
‘ถึงไอ้ยงกุกจะหน้าโหดไปหน่อยแต่ก็ใจดีกับเด็กๆ นะ ตั้งใจทำงานล่ะ’
ซ...ซวยแล้วไง!!
จองแดฮยอนหน้าถอดสีซีดเซียวนิ่งค้างไปกลางอากาศเมื่อรับรู้อย่างชัดเจนแล้วว่าปลายสายคือใคร...
นี่อย่าบอกนะว่าโทรมาตามให้เขากลับไปแก้ผ้าให้ดูอีก!?
“พ...พี่เองเหรอ...” แดฮยอนว่าเสียงอ่อนกลอกตาเลิกลั่กด้วยความกังวล รู้ว่าเขาผิดที่เปลี่ยนใจวิ่งหนีออกมากลางคันทั้งที่รับปากไปแล้ว แต่ก็แล้วใครมันจะไปกล้าทำงานแบบนั้นกันล่ะวะ? น่าอายจะตายห่า! “เอ่อ...แต่ผมไม่ทำแล้วนะพี่”
เสียงหวานทอดเอื่อยอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่แดฮยอนไม่แน่ใจว่าเขาพูดอะไรผิดไปตรงไหนหรือไม่ เพราะจู่ๆ ปลายสายก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนเสียงต่ำๆ นั่นจะตอบกลับมาทำเอาคนฟังหน้าเหรอ
(นายทำกระเป๋าสตางค์หล่น)
“เอ๊ะ?” คนตัวเล็กเปล่งเสียงออกมาเบาๆ ด้วยความสงสัย โล่งใจที่มันไม่ใช่อย่างที่คิด ก่อนแดฮยอนจะเอื้อมมือข้างที่ว่างไปสำรวจที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังของตน แต่ไม่มี...กระเป๋าสตางค์ของเขาหล่นหายไปจริงๆ
“อ๋า~ จริงด้วย...เอ่อ แล้วนี่พี่รู้เบอร์ผมได้ยังไงครับ?”
(เก็บได้โปรดส่งคืน จองแดฮยอน 090-xxx-xxxx-xx)
เป็นอีกครั้งที่แดฮยอนได้ยินเสียงหัวเราะจากฝั่งตรงข้าม ลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็นคนเขียนข้อความเหล่านั้นแปะเอาไว้เองกับมือเพราะดันชอบซุ่มซ่ามทำกระเป๋าสตางค์หล่นหายอยู่บ่อยๆ นี่นา...
“ถ้างั้นพรุ่งนี้เที่ยงๆ ผมจะแวะเข้าไปเอานะครับ”
(...)
“เอ่อ...งั้นก็ขอบคุณมากนะครับพี่” เมื่อไร้เสียงตอบรับ แดฮยอนจึงไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกนอกจากคำว่าขอบคุณ แล้วรีบกดตัดสายทิ้งอย่างว่องไว...
อาจจะฟังดูแปลก แต่เพียงแค่ได้ยินเสียง แดฮยอนก็คิดว่าเขาสามารถเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังแสดงสีหน้าอย่างไร หรือแม้แต่กำลังใช้สายตาแบบไหน...
ก็คงจะเป็น...แบบในตอนนั้น...
ด้วยดวงตาคมกริบดูลึกลับ
ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำหากแต่ฟังดูเซ็กซี่แปลกๆ
และ...
กลิ่นกายเฉพาะตัวที่ยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกของเขาจนถึงตอนนี้...
บ...บ้าชะมัด!!
แล้วทำไมเขาถึงหยุดคิดเรื่องบ้าๆ นั่นไม่ได้สักทีเนี่ย!
.
.
วันรุ่งขึ้น...แดฮยอนก็มาถึงหน้าห้องของพี่...เอ่อ...พี่ยงกุกคนนั้นในช่วงเที่ยงวันด้วยเศษเงินจากกระปุกออมสิน
ใช่ว่าไม่หวั่นกลัว ใจจริงเขาไม่อยากมาที่นี่ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ แต่จะรบกวนพี่ฮิมชานก็ไม่กล้าเพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้น เบอร์โทรศัพท์ก็ยังไม่มี...ให้ไอ้ยองแจไปเอาให้ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ขนาดเมื่อวานยังต้องรบกวนพี่ฮิมชานเพราะที่บ้านมันบังคับท่องหนังสือเตรียมสอบเข้า กับเรื่องเล็กแค่นี้เขาไม่กล้ารบกวนหรอก...
แดฮยอนยืนชั่งใจอยู่นานก่อนตัดสินใจเคาะประตู แต่เคาะได้เพียงสองสามครั้งบานประตูก็เปิดออก พร้อมกับบังยงกุกในชุดคล้ายคลึงกันกับเมื่อวาน แตกต่างกันเพียงแค่ลายเสื้อกับสีของกางเกงเท่านั้น...
คนตัวเล็กเลี่ยงการสบตา ก่อนแบมือมือทั้งสองยื่นไปตรงหน้าเจ้าของห้องอย่างสำรวมราวกับเด็กเล็กแบมือรับขนมจากผู้ใหญ่ ตั้งใจว่าได้กระเป๋าสตางค์คืนเมื่อไหร่ก็จะรีบกลับ ทว่าแทนที่จะคืนให้ดีๆ พี่ยงกุกกลับคว้าข้อมือข้างหนึ่งของเขากระตุกพาเข้าห้องเฉยเลย!
“พี่! อะไรอีกแล้วเนี่ย! แล้วกระเป๋า...” แดฮยอนสะบัดแขนตั้งท่าจะโวยวายอีกหน หากแต่ก็เป็นต้องกลืนคำดุด่าทั้งหมดลงในลำคอเมื่อพบว่าเขากับพี่ยงกุกไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
แต่ยังมีสาวสวยอีกคนอยู่ด้วย...
เธอนอนโพสท์ท่าอยู่บนเตียงอย่างสง่างามโดยไม่รู้สึกกระดากอาย แถมยังส่งยิ้มให้แดฮยอนกลับมาอีกต่างหาก...
ผิวขาวต้องแสงไฟของหญิงสาวทำให้เขาเป็นต้องกลืนน้ำลาย ก่อนรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว เพราะเธอ...ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดกายเลยสักชิ้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ทั้งหน้าอก และ...อวัยวะอื่นๆ
“นั่งก่อนสิ” ยงกุกนั่งลงหน้าขาตั้งไม้ตัวเดิม ก่อนลากเก้าอี้อีกตัวมาวางข้างๆ แล้วพยักพเยิดหน้าเป็นเชิงบอกให้แดฮยอนรู้ว่าควรจะนั่งลงตรงไหน...แม้ว่าเจ้าของใบหน้าหวานจะแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจนแต่ก็ยอมนั่งลงตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเพราะเกรงใจนางแบบที่นอนอยู่บนเตียงนั่น
จองแดฮยอนหน้าร้อนวาบ เขาไม่รู้ว่าควรจะวางสายตาลงที่ใดจึงแสร้งมองไปทางอื่นทั้งที่ความจริงแล้วเขาก็แอบลอบมองนางแบบอยู่เป็นระยะๆ สลับกับภาพวาดที่กำลังถูกละเลงสีไปมา แล้วก็...
คนวาด...
ที่แดฮยอนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูดีในสายตาของเขานัก...
บอกตัวเองว่ามันคงเป็นแค่ความอิจฉา หรือไม่ก็...
สงสัย...
ใช่แล้ว...
แดฮยอนอดสงสัยไม่ได้ว่า บังยงกุกทำงานประเภทนี้อย่างใจเย็นโดยไม่รู้สึก...เอ่อ...ไม่รู้สึกอะไรเลยได้อย่างไรกัน เพราะขนาดเขาที่ได้มองเรือนร่างเปลือยเปล่าของสาวสวยเพียงแค่ครู่เดียวก็ยัง...รู้สึก...
รู้สึก...
อยากเข้าห้องน้ำจัง...
“เรียบร้อยแล้วครับ”
คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆ รีบสลัดความคิดแปลกๆ นั่นทิ้งไป เขานั่งมองดูนางแบบสาวสวยลุกขึ้นแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนมือบางของหญิงสาวจะยื่นซองสีน้ำตาลที่มองดูก็รู้ว่าน่าจะใส่เงินเอาไว้ส่งให้กับพี่ยงกุก...แดฮยอนไม่รู้หรอกว่ามันมากหรือน้อยแค่ไหน แต่เดาจากความหนาของมัน ก็น่าจะมากอยู่เอาการเลยล่ะ...
แต่แล้วสาวสวยคนนั้นก็เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบเบาๆ ที่ข้างแก้มของฝ่ายชาย ก่อนส่งสายตายั่วยวนราวกับว่าไม่มีเขานั่งอยู่ตรงนั้น และเพราะระยะที่ใกล้ชิดระหว่างเขากับพี่ยงกุก ทำให้จองแดฮยอนได้ยินเสียงเธอกระซิบข้างๆ หูฝ่ายนั้นอย่างชัดเจนว่า...
‘ฉันให้ค่าตอบแทนราคาพิเศษค่ะ หรือถ้าอยากได้เป็นอย่างอื่นด้วยก็ได้นะคะรุ่นพี่’
ซึ่งบังยงกุกก็ทำเพียงส่งยิ้มบางๆ ยื่นภาพวาดที่บรรจุลงในซองเอกสารส่งให้เธอ แล้วตอบกลับไปว่า ‘แล้วพี่จะติดต่อไปครับ’ ก่อนหญิงสาวจะยิ้มกว้างระริกระรี้แล้วเดินนวยนาดออกจากห้องไป...
ทำให้บังยงกุกและจองแดฮยอนต้องอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องสีทึบอีกครั้ง...
แดฮยอนไม่รู้ว่าควรแสดงสีหน้าแบบไหนเมื่อจู่ๆ พี่ยงกุกเดินเข้ามาหา แล้วหยุดยืนตรงหน้าเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม...
บังยงกุกส่งมือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับโครงหน้าเรียวสวยของคนบนเก้าอี้...ออกแรงดันเพียงนิดยกใบหน้าหวานให้แหงนเงยขึ้นสบสายตากัน...
ตอนนั้นแดฮยอนมีความคิดที่จะเบี่ยงหน้าหนี ทว่าสัมผัสอุ่นนุ่มนวลจากฝ่ามือข้างนั้นกลับไม่ได้ทำให้รู้สึกกลัว...
แต่มันทำให้เขา...
ใจสั่น...
ด้วยความรู้สึกแบบไหนแดฮยอนเองก็ไม่แน่ใจ แต่หน้าของเขาร้อนเห่อขึ้นมาจนรู้สึกได้...
ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ถึงได้มองหน้าเขาด้วยสายตาแบบนั้น...
และไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่อีกเช่นกันที่เขาถูกควบคุมด้วยดวงตาคมเข้ม...ที่มีอำนาจมากพอจะทำให้โลกหยุดหมุนทุกครั้งที่จ้องมอง...
โดยเฉพาะ...
“เป็นแบบให้ฉัน...”
ด้วยน้ำเสียงต่ำเบาหวิวเฉียบขาดเหมือนในตอนนั้น...
“ถอดเสื้อออกแดฮยอน”
.
To be continue…
Talk: เจอกันเป็นเรื่องที่ 3 แล้วนะคะ NUDE เป็นฟิคยาวขนาดสั้นไม่เกิน 7-10 ตอน เกี่ยวกับภาพนู้ดของพี่ยงกุก ซึ่งตอนต่อๆ ไปก็คงได้รู้จักพระนางมากขึ้นกว่านี้นะคะ -////- ฟิคเรื่องนี้ได้พล็อตมาจาก @maewdae9193 ก็ต้องขอบคุณที่มีส่วนช่วยในฟิคเยอะเหมือนกัน และเนื่องจากเราไม่ได้เรียนทางด้านนี้มาโดยตรง ก็พยายามหาข้อมูลแล้วนำมาปรับเปลี่ยนแก้ไขเพื่อให้เหมาะสมกับพล็อตที่อยากแต่งมากที่สุด ก็อยากให้คิดว่าอ่านเพื่อความบันเทิงเนอะ แต่ไหนใครบอกว่าฟิคกามคะ เดี๋ยวตีตาย ตรงไหนกามมิทราบคะก็บอกว่าฟิคกินหมี่ค่ะ นู้ดเดิ้ล! 555555 สุดท้ายนี้ก็ขอพูดเหมือนทุกครั้งว่า ไม่รู้จะยังมีคนรออ่านอยู่ไหม แต่ก็หวังว่าทุกคนจะชอบ และมอบความรักให้กับฟิคของเราเหมือนทุกๆ เรื่องที่ผ่านมา ถ้าจะคอมเม้นท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ก็จะขอบคุณมากค่ะ เจอกันตอนหน้าค่า ><
ร่วมกันติดแท็กฟิค #นู้ดบังแด
และพูดคุยกันได้ที่ Twitter: @janeiizm นะคะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้องต้องโดนสะกดแน่ๆ อะไรมันจะหลงง่ายขนาดนั้นน้อแดยอน แข็งใจไว้นะหนู ถึงใจจริงอยากจะให้หนูถอดเหมือนกัน อิอิ
แค่เริ่มอ่านช่วงแรกก็สัมผัสได้ว่าแดฮยอนซวยแน่ โดนแน่ ต้องโดนพี่เขาเล่นแน่เลย
สุดท้ายโดนจริงโด้ยยยย #ตบโต๊ะ55555555
คุณรุ่นพี่นี่ยังไงคะ ยังไม่ทันให้น้องเขาเตรียมตัวเตรียมใจเอะอะก็ถอดเสื้อๆ จับน้องเขาถอดเสื้อเองด้วยฮือออออ
(...ขอดูด้วยค่ะ)
ตอนอ่านถึงช่วงนี้ต้องเอามือทาบอกแล้วอุทานว่าคุณพระ
รุ่นพี่เอางี้เลยหรอคะฮือออออเซ็กซี่ใส่แดฮยอนอีก แง่งงงงงงขอเขินแทนสักหน่อย ;///;
แดฮยอนออกแนวเป็นเด็กเรียบร้อย ว่าง่าย ใสใสแบบฮืออออหนูขา น่าเอ็นดูจริงๆเลย เงินหนูไม่มีนี่ยอมขายไตให้หนูได้เลย(เดี๋ยวๆ)5555555
รุ่นพี่ยงกุกก็ทำตัวลึกลับมากจริงๆค่ะ เดี๋ยวมาโหมดนั่นมาโหมดนี้ น้องเขาตามไม่ทันนะฮืออออ ตอนท้ายก็แอบแกล้งน้องเขารึเปล่า เดี๋ยวให้น้องตีจนอยากเข้าห้องน้ำเหมือนกันเลยฮือออออออออออ
แต่ขอตะโกนดังๆเลยว่าลุคแบบนี้ หล่อ-มาก ค่ะคุณรุ่นพี่~~
เอาใจเราไป เอาน้องแดฮยอนไปโด้ยยยย(???)
ใจข้าวอกแวกเหลือเกิน ;////;
แดฮยอนนนนนนนนนนนนนน
ถอดสิคะรออะไรรรรรร ฮ่าๆๆๆๆ
พี่กุกคะ ทำไมต้องแดฮยอนด้วย เค้าก็สงสัย
นี่หลงสเร่ห์พี่แด้เค้าตั้งแต่แรกเห็นเลยเรอะ -0-
งิงิงิ
แล้วไหนบอกให้มาเอากระเป๋าตัง 55555555555
ถ้าไม่ติดว่าหล่อจะดูโรคจิตมากค่าาา เหมียวนี่ก็ใจง่ายได้อีกกกกก
เผ่นหนีแทบไม่ทัน โธ่ไม่ให้เวลาทำใจเลยพ่อคุณ วิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทันแต่ก็ยังแอบหลงเสน่ห์ ในน้ำเสียง แววตา
ท่าทางของจิตรกรเฉยเลย อยากรู้จริงลูกแมวจะยอมตกลงมั้ยนะ
ขอบคุณที่แต่งฟิคบังแด้ให้อ่านนะคะ รักคู่นี้มากเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
เผ่นหนีแทบไม่ทัน โธ่ไม่ให้เวลาทำใจเลยพ่อคุณ วิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทันแต่ก็ยังแอบหลงเสน่ห์ ในน้ำเสียง แววตา
ท่าทางของจิตรกรเฉยเลย อยากรู้จริงลูกแมวจะยอมตกลงมั้ยนะ
ขอบคุณที่แต่งฟิคบังแด้ให้อ่านนะคะ รักคู่นี้มากเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
มาบอกให้เขาถอดซงถอดเสื้อ บ้าป่าว แอร๊ยยยยยยยยย .///////.
ตลกพี่ฮิมชานกะยองแจอะ หลอกแดฮยอนได้ไงงง คือแบบหลอกว่างานดีเงินเยอะ คืออะไรที่มันเงินเยอะแล้วสบายมันไม่มีนะลูก มีแต่เป็นเมียยงกุกอะสบาย แดฮยอนเอามะ กร้ากกกกก เดี่ยวมาอ่านตอนต่อไปน้าาาา
ก่อนอื่นเลย...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฟหกด่าสวได่ด่้อเก้กำออ่กแาหาไผยอวิทเมนยรสเากื
แงงงงงงงงงงงง พล็อตฟิคจากวันนั้นที่เราคุยกันเล่นๆ นายจนซ.ได้เอามาสนองนี้ดแต่งเป็นฟิคออกมาให้ได้อ่าน เราดีใจมากกกก
เราฝากฝังเรื่องนี้ไว้กับนายนะ อิอิอิอิ (ಥ◞౪◟ಥ)
ส่วนตัวเราคิดว่าเรื่องแนวๆนี่ค่อนข้างแต่งยาก แต่เราไว้ใจเธอนะนายจนซ. ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
คาแร็คเตอร์ของพี่ยงกุกเรื่องนี้จะดูลึกลับ น่าค้นหา เซ้กซี่จนต้องร้องขอ(?)
ส่วนแดฮยอนจะเป็นเด็กม.ปลายวัยขบเผาะ กัดดังกร้วมๆ อูยยยย -//////-) แดฮยอนก็ยังคงเป็นแดฮยอนที่ไม่ทิ้งความน่ารักเปิ๊ดสะก๊าด ๕๕๕๕๕๕๕ น่ารังแกจริงๆ
โครงเรื่องก็บรรยายได้ลื่นไหล แอบหย่อนปมให้คิดตามด้วย
ส่วนตัวแล้วเราชอบนะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ (ลองสังเกตดูดีๆนะเออ)
แงงงงงงง ชอบจัง เหมือนพี่ฮิมชานเอาน้องแดฮยอนมาใส่พานแล้วเอามาถวายให้พี่ยงกุกถึงที่จังเลย ว้ายๆๆๆๆๆๆๆ /ผิด
งานสบายเงินนดีแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะแดฮยอน..ปฏิเสธพี่เขาทำไมมมมม (ಥ◞౪◟ಥ)
พี่ฮิมชานเขาก็บอกอยู่ว่าพี่ยงกุกเขาใจดีกับเด็กๆน่ะ อิอิ
ถึงพี่เขาจะหน้าโหดแถมอุตส่าห์ยิ้มหวานๆให้แล้วก็ยังไม่ยิ้มตอบก็เถอะ ฮือออออ
แล้วอะไรถึงทำให้หนูคิดว่าพี่เขาจะให้มาทำความสะอาดหือ? ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ โอ้ยย...น่ารักจริงๆเลยเด็กคนนี้ย์ย์ย์
คืออะไรไม่เท่าไหร่...
คนพี่นี่ก็คุกคามน้องเหลือเกินนนนน จะพูดน้อยไปม้อยยยยยยยยยย อย่างน้อยก็น่าจะบอกน้องก่อนว่าต้องทำอะไรบ้างน่ะ щ(ಠ益ಠщ)
มาถึงจับถอดๆๆๆๆ แดฮยอนใจหายหมด ดูสิ เกือบสมยอมแล้วเนี่ยยยยยย (เดี๋ยวๆ ไม่ใช่มั้ย?) ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
แล้วอะไรคือรุกแล้วกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่บ...แบบนั้นกันเล่าาาาา
"ถอดเสื้อผ้าให้ฉันดู"
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฟหกด่าสวฟหกด่าสว
(⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)
ผมนี่รีบถอดแทนเลยครัชชชชชชช ...นี่ปลดกระดุมเสื้อรอแล้วเนี่ยยยย ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
แดฮยอนยอมๆพี่เขาไปเถอะะะะะะะะะะ
ฮ็อตเหลือเกินพ่อคุณณณณณณณณณณณณณณณณณ
ทั้งสายตา ท่าทาง น้ำเสียง ทุกๆอย่างที่เป็นคนๆนี้ ทำให้แดฮยอนรู้สึกเหมือนถูกควาบคุมให้อยู่ใต้อาณัติอย่างง่ายดาย
นี่ขนาดเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเนี่ย?
แย่แล้วจองแดฮยอน....
แววสมยอมพี่เขามาแต่ไกลเลยลูกเอ้ยยยย ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ทุกอย่างที่เป็นพี่ยงกุกมันทุ้มอยู่ในใจจจจจจ
♬~(ㅎωㅎ*)
อิอิ
ชอบตอนที่พี่ยงกุกโทรหาแดฮยอนอะ....ที่แดฮยอนถามว่าใครครับ อิพี่มันก็ตอบว่า ยงกุก แล้วพอน้องถามว่ายงกุกไหน อิพี่มันก็ตอบว่า ...ก็ยงกุก
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ โอ้ยยยยยยยยย นี่กวนหรือว่ากวนเนี้ยยยยยย
แดฮยอนโมโหเลยเห็นมั้ยยยย
แต่แดฮยอนนี่อนุบาลแมวเหมียวมากๆๆ มีเขียนชื่อพร้อมเบอร์แปะไว้ในกระเป๋าสตางค์ด้วย
ถ้ามีคนไม่ดีแอบเอาเบอร์ไปโทรมาจีบจะทำยังไงน้องหนู? มันน่าตีก้นจริงๆเล้ยยย เอ็นดูววววว -/////-
แล้วดูซิ.... เพิ่งเจอกันครั้งแรก ห่างกันยังไม่ถึงวัน ลูกแมวน้อยจำกลิ่นพี่เขาได้ซะแล้วสิ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย....
ขำตอนที่พอแดฮยอนมาเอากระเป๋าสตางค์ที่ห้องอิพี่แล้วมีสาวนอนเปลือยเป็นแบบอยู่ในห้อง
ถถถถถถถถถถถ.... ไอ่ลูกแมวตัวน้อยนี่ตื่นเต้นกว่าใครเขาเลย เลิ่กลั่กตลอด ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ เด็กจริงๆ -/////-
อะไรคืออยากเข้าห้องน้ำจัง??? ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
แต่พี่ยงกุกนี่เป็นคนถึงเนื้อถึงตัวจริงๆ ดูสิจับมือแดฮยอนแล้วจูงเข้าห้องเลยง่ะะะะ กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วทำไมแค่คำว่า
"เป็นแบบให้ฉัน" กับ "ถอดเสื้อออกแดฮยอน" นี่มันช่างให้ความรู้สึกเหมือน "มาเป็นของฉันนะแดฮยอน" จังเอร้ววววววววววววววววววว o(≧▽≦)o
ติดตามและเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ เข็นตอนต่อไปออกมาให้อ่านเร็วๆซี่ อิอิอิอิอิอิอิอิ
เราชอบบบบบบ ขอบคุณสำหรับฟิคนู้ดๆนะเออ
((( ผมนี่กำพระแน่นมาก เพราะฟิคเรื่องนี้เลเวลจะอัพขึ้นเรื่อยๆทุกตอน ))) รอน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ♥♥♥♥♥
น้องแดฮยอนหน้าตาสะสวยขนาดนี้ จะให้มาทำความสะอาดห้องได้ไง .__.
อุ้วววว อายุ 18 ด้วย คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ #ไอ
พี่ยงกุกคนนั้นเขามือไวจัง เอะอะจับถอด น้องแดฮยอนไม่ใช่ตุ๊กตาตัวนะ จะมาจับถอดๆใส่ๆเสื้อผ้างี้ได้ไง .//////.
ละ..แล้ว พูดกระซิบกหูอะไรขนาดนี้ กล้าสาบานมั้ยว่าอยากวาดภาพอย่างเดียว ถามหน่อยๆ ยืนพูดธรรมดาก็ได้ยินละมั้ย แง
ลั่นนนนนนนน แดฮยอนในนู้ดบังแดนี่ไม่เรียบร้อยซะละ กู
กับพี่ยงกุกนี่ทำไมหรอทำไมหรออๆๆ ลำบากมากเป่าอยู่กับพี่นี้ อึดอัด หายใจไม่ทั่วท้องงี้ เป็นไรอ่ะเราๆ -///////-
น้องแดฮยอนเด็กโน้ยยยยย ขี้หลงขี้ลืม มีการแปะชื่อเบอร์โทรไว้ในเป๋าตังกันหาย 555555 น่าย๊ากกก
แค่เริ่มแรกอะไรๆมันก็เข้าทางไปหมด รู้ชื่อ รู้เบอร์โทร เย้ \ - w - /
เจอแค่วันเดียวนี่ก็จำแววตา น้ำเสียง กลิ่นตัวได้ซะละ โอ้โห ตรึงใจน้องเขามากแน่ๆ
คำว่า "ถอดเสื้อออกแดฮยอน" นี่มันวาบหวิวจัง เหมือนเคยเจอหน้ากันทุกวันๆ สนิทกันมากขนาดไหนน้า ถึงมาสั่งให้น้องถอดเสื้อออก แงๆๆ กวาหสฟาดกวสเาฟงวหกาวสดากส
เอาใจช่วยให้พี่ยงกุกได้วาดภาพน้องแดฮยอนเปลือยๆนะคะ -///////-
พี่กุก มาแบบ นิ่งๆๆ ขรึมๆๆ ไม่ค่อยพูด แต่พูดทีนี่แบบ ถอดเสื้อให้ดูหน่อยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
แด้จะไม่ทน พี่กุกทำแด้หวั่นไหวตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลยอ่า
แล้วอ่าไรคือ เหง ผญ เปลือย แล้ว รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำจัง 55555 แด้ใสๆๆนะเอ่อ
แล้วแด้จะยอมเปนแบบให้ไหมน้าาาา ลุ้นๆๆ ต่อไปปปปป ไรท์สู้ๆๆๆ น้าค่าาาา ^^
แต่ก็นะ ตะล่อมพูดก่อนก็ได้ นี่อะไร พุ่งไปถอดเสื้อแบบนั้นเป็นใครใครก็ตกใจป่ะคะพี่ยงกุกกกกกกก
แล้วแดฮยอนนี่น้า หวั่นไหวใจเต้นตึกตักกับพี่เขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยเรอะ -////////-
อ้อ ตรงพี่ยงกุกโทรมาบอกว่าแดฮยอนลืมกระเป๋าตังค์นี่คนฟังหน้าเหวอหรือเปล่าคะ 55555555
รอตอนต่อไปนะคะ นี่เชียร์ให้พี่ยงกุกทำให้แดฮยอนถอดเสื้อให้ได้นะคะ แฮ่ -///////-
55555555555555555555
แง แดฮยอนน่ารักมากค่ะะ ทำไมถึงหลอกง่ายแบบเน้
โดนยองแจหลอกไปแก้ผ้าเป็นแบบวาดรูปให้พี่ยงกุกซะงั้น
ว่าแต่ทำไมแดฮยอนต้องหนีทัน ทำไม!!555555555555555555555555555
แล้วพี่ยงกุกนี่อะไรรรรร มีการโทรมาง้อให้ไป(เอากระเป๋าตัง)ที่ห้องอีกรอบ
เป๋าตังไรนั่นข้ออ้างแน่ๆ พี่ยงกุกต้องหาทางเคลมน้องแดอยู่แน่ๆ!! คนกามจริงๆกี๊สสสสสสสสส
เราว่าแดฮยอนหวั่นไหวแล้วอ่ะ มีการมองพี่เขาเท่ตอนวาดรูปแล้ว
ไม่รอดแน่ๆหนูเอ้ย สมยอ--เอ้ย ยอมเป็นแบบให้พี่เขาวาดเถอะลูกก ///v\
รอตอนต่อไปค่ะะ รีบมาต่อนร้ะะะะ ._.////