คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความแตกต่าง
เด็กหนุ่มล้มลงกับพื้นเขาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ลูกกระสุนที่ถูกยิงออกจากกระบอกปืนทะลุหัวไหล่ของเด็กหนุ่ม ผู้คนแถวนั้นต่างให้ความสนใจกันมาก ทำให้เด็กหนุ่มที่นอนลงอยู่กับพื้นรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
ทำไมไม่เข้าบ้านไปฟะ คนพวกนี้!!!
หลังจากที่เด็กหนุ่มเข้าไปยื้อมีดในมือของหญิงสาวได้สำเร็จ เด็กสาวก็วิ่งออกจากบริเวณนั้นไปแล้ว เขาจึงวางใจได้ว่าเด็กสาวคงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงมาก เขาเองก็เช่นกัน เพราะหากเด็กสาวอยู่ตัวเขาเองก็ต้องคอยมองเด็กสาวอยู่ตลอดเวลาว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง
มือเรียวข้างที่ไม่ได้ถูกมือหนาของเด็กหนุ่มยื้อไว้ก็ฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มจนใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ คอของเด็กหนุ่มหันไปด้านขวาจนได้ยินเสียงกระดูกชัดเจน เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าหันใบหน้าไปทางอื่นแล้ว เธอรีบดึงมือข้างที่ถูกเด็กหนุ่มจับอยู่ออกมาและตบเข้าที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“แฮ่ก...!!” เมื่อเด็กหนุ่มนั่งลงเขาก็ไอสิ่งที่อยู่ภายในปากออกมานั่นคือของเหลวสีแดง เสียงของหญิงสาวที่ยืนดูเหตุการณ์ต่างกรีดร้องด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเด็กหนุ่มไม่เข้าใจว่าพวกเธอจะมายืนดูทำไม ถึงมายืนดูก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าฝ่ายใดถูกฝ่ายใดผิด แต่ถึงจะมายืนดูโดยไม่ช่วยอะไรก็ดูเกะกะอยู่ดี
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดที่หัวไหล่ด้านว้ายของเด็กหนุ่ม เขาล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เลือดที่ไหลออกมีทีท่าว่าจะลดน้อยลงเลยสักนิด
ขายาวข้างว้ายของเด็กหนุ่มเตะเข้าไปที่เข่าของหญิงสาวที่กำลังยืนอยู่จนเธอนั่งคุกเข่ากับพื้น เด็กหนุ่มจับที่ศีรษะของเธอกระแทกกับพื้นอิฐสามครั้ง
เด็กหนุ่มไม่มีท่าทีจะลดแรงมือที่กระแทกเธอเลยสักนิด เลือดไหลซึมออกจากศีรษะจนอาบใบหน้าของเธอ น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลอาบแก้ม
...ฉันไม่ได้อยากจะทำอย่างนี้...
เมื่อเด็กหนุ่มหยุดมือที่จับศีรษะเธอกระแทกก็นั่งมองใบหน้าที่หลับตาลงของหญิงสาว เธอนอนแน่นิ่งกับพื้นทำให้เด็กหนุ่มต้องร้องไห้หนักกว่าเดิม
ฉันดูอ่อนแอมากใช่ไหม ไม่เหมือนพี่ไอเลยสักนิด...
เมื่อเด็กหนุ่มเห็นว่าเธอตายแล้ว ก็ไม่ควรจะไปยิงเธอซ้ำ ร่างสูงลุกขึ้นเดินจากร่างไร้วิญญาณของเธอแต่แล้ว เด็กหนุ่มก็ต้องเสียใจเมื่อคิดผิด!
“อ๊ากกกกกกกก!!!!” แผ่นหลังของเด็กหนุ่มเจ็บแสบอย่างบอกไม่ถูก เขางอตัวลงแต่แล้วก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เขาเห็น นั่นคือมีดของหญิงสาวที่เขาคิดว่าตายแล้วปักลงที่แผ่นหลังของเขาจนมิดด้ามมีด
ร่างอ่อนแรงของหญิงสาวยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นแผ่นหลังของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยเลือด เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบหยิบปืนที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาก่อนจะลั่นไกลใส่เธอ
ปัง!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! นุ้ย!!! กรี๊ดดดดด!!!”
“กรี๊ดดดดดดดด!!”
ลุกกระสุนสีทองฝังเข้าไปที่กลางกน้าผากของหญิงสาวร่างท้วมที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ ออยไม่มีเวลามายืนตะลึงกับภาพของคนบริสุทธิ์ที่ถูกเขาฆ่า เขาจึงไม่สนใจ
ออยยิงปืนใส่เด็กสาวที่หันกลับมามองเขาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ลุกกระสุนก็ปักเข้าไปที่หน้าอกของเธอ เด็กหนุ่มคว้ามีดในมือของเธอซึ่งถูกกำจนแน่น เด็กหนุ่มไม่รอช้าดึงมีดที่ปักอยู่ด้านหลังของเขาปักลงที่หน้าอกของเธอทันที เขาแกว่งมือที่ถือมีดไปมาตามร่างกายของหญิงสาวเหมือนกำลังละเลงสีบนกระดาษ
เขาไม่มีความรู้สึกที่จะหยุดยั้งมือที่กวัดแกว่งไปมาเลยสักนิด เด็กหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้ตัวว่าเขาเหนื่อยเต็มทีแล้ว ตรงหน้าของเด็กหนุ่มตอนนี้คือร่างที่ไร้วิญญาณแท้จริง ที่เต็มไปด้วยรอยของของแหลมเต็มใบหน้าและร่างกาย
ทุกสายตาเต็มไปด้วยความแค้นและคำสบถด่าในตัวของเด็กหนุ่ม ออยยืนขึ้นก่อนจะวิ่งออกจากเหตุการณ์ตรงนี้ โดยมีฝีเท้านับสิบที่วิ่งตามเขาเพื่อจับส่งตำรวจ
“ฮึๆๆ” เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์จากทางด้านล่าง “ใครจะเป็นรายต่อไปน้า?”
“ไปถึงไหนแล้วล่ะ?” เสียงแหบดังขึ้นภายในห้องหินอ่อนสีขาวสะอาดตา ภายในห้องแทบจะไม่มีของตกแต่งเลยแม้แต่อย่างเดียว มีเพียงบันไดสามขั้นเพื่อขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์หินอ่อน ถึงแม้ว่าภายในห้องจะไม่มีแสงเทียนมาส่องสว่างให้ภายในห้อง ก็สว่างได้จากหลังคากระจกใส ที่มีแสงแดดสาดส่องลงมา พอถึงเวลากลางคืนก็มีแสงจันทร์ให้ความสว่างอยู่
“ตอนนี้เหลืออยู่ 9 คนครับ” ชายหนุ่มชุดดำตอบ
“อารมณ์ดีจริงนะ ใครเป็นคนฆ่าล่ะ ใช่คนที่นายเล็งไว้รึเปล่า?” ซีโร่ถาม
“คำถามของท่านถูกต้องครับ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจเมื่อรู้ว่าออยเป็นคนปลิดชีพผู้เล่นสองคน ทั้งๆที่เขาน่าจะดีใจที่กวินเป็นผู้เล่นที่ฆ่าผู้เล่นในเกมเยอะที่สุด
“ปีนี้โหดกว่าปีที่ผมเคยเล่าให้ท่านฟังอยู่เยอะเลยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม และเขาก็หวังว่าออยคือคนที่เขาตามหาเหมือนกับไอ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ผู้หญิง...
เสียงของชายหนุ่มนับสิบที่วิ่งไหลเด็กหนุ่มร่างสูงเพื่อจับส่งตำรวจ พวกเขาวิ่งไปอย่างไร้จุดหมายโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กหนุ่มอยู่ไหน เขาเพียงแค่ใช้ความรู้สึกและสายตามองไปด้านหน้าเพื่อดูว่าเขาอยู่ไหน
เด็กหนุ่มมองร่างของชายหนุ่มนับสิบที่วิ่งผ่านร้านขายดอกไม้ในละแวกนั้น ร่างสูงปิดปากของหญิงสาววัยรุ่นไว้เพื่อไม่ให้เธอโวยวาย เด็กหนุ่มมองจนชายหนุ่มวิ่งหายลับตาไป
“ผมขอโทษด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับคลายมือที่ปิดปากของหญิงสาววัยรุ่นออก ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะนิ่งมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาไม่รู้สึกอะไร ใบหน้าของเขายังคงมีรอยเขียวช้ำที่เกิดขึ้นเพราะถูกหญิงสาวจับศีรษะของเขากระแทกพื้นและรอยแผลถลอกที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณหรอก...”
เด็กหนุ่มเดินออกจากร้านขายดอกไม้ เมื่อเขาเปิดประตูเด็กหนุ่มก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เขาเห็น
“โอ๊ย!!” เสียงทุ้มต่ำอุทานขึ้นเมื่อถูกประตูสีขาวที่ออยเปิดออกกระแทกเข้าที่ดั่งจมูกของเขา
แต่คนที่ต้องตกใจควรจะเป็นออยเสียมากกว่าที่เจอเพื่อนของเขาที่นี่ เวลานี้ นั่นคือกวิน ทั้งสองสบตากันแต่สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นกลับพร่ามัวถึงแม้ว่าภาพตรงหน้าของเขาจะเป็นภาพที่พร่ามัว แต่เขาสามารถบอกได้ว่าคนตรงหน้าของเขาเป็นใคร
...กวิน...
...และทุกอย่างก็มืดสนิท...
เปลือกตาที่หนักอึ้งเริ่มเบาลงทำให้ออยลืมตาได้สะดวกขึ้น เด็กหนุ่มรู้สึกความเจ็บปวดน้อยลงเขาก้มมองตัวเขาเองที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลที่ด้านหลังซึ่งเป็นแผลที่เขาลืมไปนานแล้ว กับแผลที่หัวไหล่ ที่มือและแขนของเด็กหนุ่มเองก็มียาทาแผลติดอยู่
เขามองไปรอบๆก็พบว่าเขาอยู่ที่สวนสาธารณะและเขากำลังนอนอยู่ที่ม้านั่งภายในสวนสาธารณะ เด็กหนุ่มพยายามคิดถึงสิ่งที่เขาพบเจอก่อนจะมานอนอยู่ที่นี่ ในสภาพที่ถูกรักษาบาดแผล
ก่อนหน้านั้นเด็กหนุ่มกำลังต่อสู้กับหญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นผู้เล่นเกมขณะที่เขากำลังแย่งมีดเขาสั่งให้เด็กสาวที่ตามเขามาด้วยหนีไป
ผู้หญิงคนนั้น!
เด็กหนุ่มนึกถึงเด็กสาวร่างเล็กที่ตามเขามาด้วยทันที ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหน แล้วเขาล่ะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ลืมไปซะสนิทเลย...เธอยังไม่หายดีเลย
เด็กหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวคนนั้นขึ้นมาทันที ก่อนจะนึกบางอย่างออกเมื่อหันไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเหยียบบนพื้นหญ้า
เด็กหนุ่มร่างสูงในเสื้อสีดำกางเกงยันต์ขาเดป ผมยาวประบ่าใบหน้าที่คมเข้มกับผิวสีแทน เด็กหนุ่มเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นเพื่อนคนนี้ ในเกมนี้ที่สถานะแตกต่างกัน
...กวิน...
ใช่แล้ว เมื่อตอนนั้นฉันเปิดประตูชนหมอนี่ แล้วก็...?
“ไม่ต้องแปลกใจที่ฉันเอาพลาสเตอร์มาติดที่ดั่งอย่างนี้ก็ได้นะ” กวินเอ่ยขึ้น ทำให้สายตาของเด็กหนุ่มไปหยุดอยู่ที่ดั่งของกวินทันที “ตอนนั้นนายสลบไปฉันเลยพานายมาที่นี่”
เด็กหนุ่มไม่ไว้ใจเพื่อนตรงหน้าสักเท่าไหร่เพราะตอนนี้สถานะของเขาและกวินแตกต่างกัน ออยไม่กล้าบอกว่าเขาอยากกลับไปหาเด็กสาวที่วิ่งหนีไป เพราะเขาไม่รู้ว่ากวินจะคิดทุร้ายเด็กสาวคนนั้นรึเปล่า
ออยลุกขึ้นนั่งที่ม้านั่งไม่นานกวินก็เข้ามานั่งข้างๆด้วย ทั้งสองไม่สบตากันเลยสักนิด รอเพียงเวลาที่ใครจะเอ่ยขึ้นมาก่อนเท่านั้น
“...” ออยมองไปที่แม่น้ำตรงหน้าที่มีแสงจันทร์เสี้ยวทอแสงลงมาที่แม่น้ำจนเกิดเป็นเงาสวย
กวินหันนัยน์ตาไปทางหางตาด้านขวาเพื่อมองออยที่นั่งอยู่ข้างๆ
“นายฆ่าคนไปกี่คนแล้ว” กวินเอ่ยขึ้น คำถามนี้ทำให้ออยต้องหลุบตาลงมองพื้นทันที ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “2 คน”
ทั้งสองกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้งเมื่อคำถามของกวินได้ถูกตอบแล้ว แต่คำถามที่กวินถามออยนั้นไม่ได้เป็นคำถามที่กวินอยากรูคำตอบ แต่เพราะเขาต้องการกำจัดความเงียบที่อยู่รอบบริเวณออกไป
“นายคิดอยากจะมาร่วมมือกับฉันไหม?” กวินถามขึ้น
ทั้งสองหันมาสบตากัน ออยไม่รู้ว่าคำถามนี้เป็นคำถามแบบไหนและเขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะตอบกลับไปว่ายังไง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเขามีเด็กผู้หญิงตามมาด้วย เพราะในเกมนี้ สำหรับเด็กหนุ่มแล้ว เชื่อใจใครไม่ได้สักคนแม้แต่ตัวเอง
“ช่วยนายฆ่าผู้เล่นในเกมน่ะเหรอ?” ออยถามกลับ เขายังไม่สามารถให้คำตอบที่ชัดเจนกับกวินได้จึงไม่ตอบคำถามนี้โดยทันที
“ใช่” กวินตอบ “นายคงจะสงสัยสินะว่าถ้าจบเกมแล้วเหลือแค่นายกับฉันเราจะทำยังไง ก็อย่างที่นายคิดนั่นแหละว่าเราต้องทำยังไง”
ออยมองใบหน้าของเพื่อนตรงหน้า พวกเขาสองคนคงไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ เพราะเป็นไปไม่ได้ที่กวินจะไม่ฆ่าใครและเป็นไปไม่ได้ที่เขาเองจะไม่ฆ่าใคร เมื่อนึกถึงความเป็นจริงเช่นนี้แล้ว คำตอบของเด็กหนุ่มก็คงอยู่ไม่ไกล ออยยิ้มอ่อนๆให้กวินที่นั่งข้างๆพร้อมกับเอ่ยคำตอบที่กวินอยากรู้
ความคิดเห็น