คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความกลัว...
นาฬิกาทรายในมือของไอ หนักเกินที่เด็กสาวจะถือไว้ได้ ร่างกายของไอหนักอึ้ง ขาของเธอเริ่มประคองตัวไม่อยู่ ก่อนจะล้มลง ไปพร้อมๆกับนาฬิกาทรายที่หนักอึ้ง
มีบางอย่างมารองตัวไอเอาไว้ ไอไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาทรายตกลงพื้นเลย!
ใคร?
รอบข้างมืดสนิท ไอมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง กล้ามเนื้อตาของไอ เริ่มหนักขึ้น เธอหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงการถูกบังคับ หรือเพราะจริงๆแล้ว เธอถูกบังคับให้หลับกันนะ?!
ไม่นานก็มีแสงสีขาวเกิดขึ้น ทำให้ไอที่นอนหลับ ตื่นขึ้น ไอลืมตาขึ้น ก่อนจะสะดุ้งโหยง และรีบออกไปจากที่รองรับเธอในทันที
เมื่อภาพตรงหน้าของเธอ คือรัน เด็กหนุ่มที่เธอจะรู้สึกสะอิดสะเอียนทันทีเมื่ออยู่ใกล้ด้วย ไอกวาดมองสิ่งรอบข้าง ก็เห็นผู้คนมากมายนับร้อยคน ในเสื้อสีดำ!
“ไม่ต้องตกใจหรอก” รันพูดขึ้น และยืนขึ้นถือนาฬิกาทรายที่มีทรายสีเทา เป็นประกายของเขา “คนที่เล่นเกมนี้จะต้องใส่สีดำ เพื่อไว้ทุกข์ให้คนที่ตายไปก่อนหน้านี้”
ไอมองไปด้านข้างที่มีนาฬิกาทรายของเธอวางอยู่ โดยไม่มีร่องรอยของการตกหล่นเลยแม้แต่น้อย
มีเงาสีดำผ่านหน้าเธอไป ไอมองตามเงาที่เธอเห็น ก่อนจะเห็นผมที่ยาวถึงต้นคอ สีแดงฉาน ไอหยิบนาฬิกาทรายขึ้นมาและยืนขึ้น
“ขอต้อนรับผู้กล้าทั้ง 198 คน” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ดังขึ้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในพื้นที่นั้น ต่างหันมองไปในทางเดียวกัน
เด็กหนุ่มร่างผอม กับเสื้อคลุมสีดำ ที่ปกปิดใบหน้า และร่างกายของเขา เด็กหนุ่มยืนอยู่บนระเบียงของ...? จริงสิที่นี่มันที่ไหนกัน?
“นี่รันเราอยู่ที่ไหนกันน่ะ?” ไอรีบหันไปถามรันทันที ถึงจะดูสิ้นคิด แต่ก็ยังดีกว่าที่ไอจะไปถามคนที่ไม่รู้จัก
“อืม...ดูเหมือนจะเป็นปราสาทเก่าๆ หรือ คฤหาสน์นะ” รันตอบ มันช่างเป็นคำตอบที่ดูสิ้นคิดพอๆกับที่ไอคิดที่จะถามเขาแล้วละมั้ง
ไอหันมองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่บนระเบียง หลังจากที่ได้ยินคำตอบที่ใครๆก็ตอบได้ จากปากของนักเรียนดีเด่น ของโรงเรียน
“คงจะตกใจกันสินะครับ ที่อยู่ๆก็เห็นว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่านี้ กำลังจะเกิดขึ้นต่างหากล่ะครับ” เด็กหนุ่มมองไปที่ประตูบานเล็ก ที่อยู่มุมห้อง ก่อนที่มันจะเปิดออก “ผมจะเรียกชื่อของแต่ละคน และให้ท่านผู้มีเกียรติท่านนั้น เดินผ่านประตู ไป...ที...ละ...คน นะครับ”
ไอมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาเฉียบคม ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อรู้ว่า เด็กหนุ่มที่อยู่บนระเบียง จงใจที่จะเว้นคำเอาไว้ แสดงว่า ประตูบานนั้น ต้องมีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาซ่อนอยู่...
“นายสมยศ ขวัญดี อายุ 39 ปี...” เมื่อคำพูดจบลง ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเคลื่อนไหว ภายในผู้คนหมู่มาก ชายหนุ่มร่างสูง ดูสมส่วน กับผมที่ตัดเกรียนเหมือนทหาร เขาหยุดอยู่ที่ประตูบานนั้น ก่อนจะเดินเข้าไป
เสียงในห้องเงียบจนได้ยินแม้เสียงหายใจ แต่ความเงียบนั้น ทำให้ไอได้พบกับความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ ของแต่ละคน
ชายหนุ่มที่ยินอยู่ข้างๆไอ สั่นระริกด้วยความกลัว เหงื่อของเขาท้วมตัว บางหยดก็ตกลงพื้น เหมือนกับเสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม ที่ยังคงต้องเดินหน้าต่อไป
ทุกคนที่เดินผ่านประตูไปอย่างไม่มีอะไรทำให้ทุกคนดูโล่งใจมากขึ้น หรือที่จริงมันไม่มีอะไรกันนะ?
ชัวะ!
อะ...อะไรน่ะ!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งกรีดร้อง ก่อนจะหายไป เพราะลวดที่คล้องคอเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีใครรู้ ดึงเธอขึ้นไปด้านบน ทุกสายตามองเธอเป็นตาเดียวกัน
แต่ฉันกลับสนใจร่างที่แหลกเหลวของชายหนุ่มที่เดินผ่านประตูไปมากกว่า มีมีดเล่มใหญ่ สามเล่ม ตัดผ่านร่างกายเขา มันเร็วเสียจนมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นจริงๆ
ระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย เสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่มบนระเบียงก็เงียบไปชั่วครู่เช่นกัน ไอมองไปที่ประตู ซึ่งไม่น่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ได้เลย แต่กลับมีใบมีดออกมาได้...
“นายศรันรัตน์ อิธิพลรบ อายุ 18ปี”
รัน!!
รันเดินตรงไปที่ประตู สีหน้าของเขานิ่งจนเดาใจไม่ออกเลยทีเดียว เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ประตู ก่อนจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่หนึ่งครั้ง เพราะเด็กหนุ่มกลัวว่า จะไม่มีทางได้หายใจอีกแล้วก็เป็นได้
เขาเดินเข้าไปอย่างง่ายดาย ไอยืนกอดอกเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เพราะก่อนที่เธอจะเข้ามาเล่นเกมนี้ ชายหนุ่มชุดดำคนที่มาชวนเธอ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับกติกาเลยแม้แต่ข้อเดียว
ไอหันไปมองร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวที่ถูกลวดรัดคอ เลือดที่คอของเธอ ไหลนองหล่นลงพื้นดัง แหมะ แหมะ ทำให้คนรอบข้าง ต่างหวาดกลัวเป็นอันมาก
เดี๋ยวสิ!
ทำไมเธอถึงถูกลวดรัดคอล่ะ เมื่อไอคิดได้เช่นนั้น เธอรีบจับที่คอของเธอทันที เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่า ไม่มีลวดที่คอของเธอ ทำไมนะ?
“อารญา หมื่นมณี อายุ 17ปี”
ฉัน! ฉันนี่?!
ไอเดินตรงไปที่ประตูด้วยท่าทางปกติ เธอไม่หยุดทำใจหรือหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เธอเดินผ่านประตูมาได้อย่างง่ายดาย ทุกคนภายในห้องมองไปที่เธอ ไอที่เดินผ่านประตูไปแล้ว กลับรีบถอยหลังกลับมาที่เดิม เธอจับที่ขอบประตู และถูไปมา
“ถ้ายังไม่เข้ามา ลูกตะกั่วทะลุหัวเธอแน่”
ยังไม่ทันขาดคำของชายหนุ่มชุดดำ ไอก็ก็เดินเข้ามาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สิ เหมือนไม่เห็นชายชุดดำอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ!
“เก็บไปเถอะลูกตะกั่วปลอมๆนั่นน่ะ”
เมื่อไอเดินผ่านชายชุดดำ เธอก็พูดลอยๆ เหมือนรู้อยู่แล้ว ว่าปืนที่ชายหนุ่มมี เป็นปืนปลอม
ความคิดเห็น