Lair Game

ลำดับตอนที่ #11 : แขนขวาที่ขาดไป...

“รู้สึกว่าเกมนี้จะจบเร็วกว่าที่เราคิดนะ” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองนาฬิกาทั้งสองที่ยังไม่ถูกใช้งาน

ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นกลางห้องโถงสีขาวที่ทำจากหินอ่อน เพดานด้านบนเป็นกระจกสีมีลวดลายสวยงาม หากมองโดยรวมๆแล้วที่นี่ดูไม่แตกต่างไปจากโบสถ์เลยแม้แต่น้อย

“ท่านคิดว่าใครจะเป็นผู้ชนะกันครับ?” ชายหนุ่มชุดดำถามขึ้น เด็กหนุ่มหันมองชายหนุ่มก่อนจะเอาผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้าออก ผมสีดำเงาพลิ้วไหวตามลม ผมที่ยาวถึงต้นคอเป็นสีน้ำตาลเข้ม

เด็กหนุ่มมองนาฬิกาทรายอีกครั้ง เขาฉีกยิ้มออกและหันไปบอกชายหนุ่ม “ปล่อยให้พวกเขาเล่นกันไปเถอะ...เดี๋ยวผู้ชนะก็แบกหน้ามาหาเราเองนั่นแหละ...”

รันวิ่งไปตามทางเดินอย่างไร้จุดหมาย เพื่อหนีพัตน์ที่กำลังวิ่งตามเขามา แสงจากปลายนทางเริ่มปรากฏให้เห็นอยู่รำไร ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งใจไม่น้อย เขาวิ่งให้เร็วขึ้นเพื่อจะไปเปิดประตูที่อยู่ปลายทางให้ได้เร็วที่สุด

รันเปิดประตูออกมา เท้าของเขาสัมผัสถึงเหล็ก เขามองไปด้านหน้า ก็พบหน้าต่างที่ขุ่นมัว แต่พอมองลงไปด้านล่างแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น เพราะสิ่งที่อยู่ด้านล่างเขาคือ บันไดวนที่ไม่มีทางลง แต่มันกลับซับซ้อนเกินคำบรรยาย เด็กหนุ่มนึกไม่ออกเลยว่า หากเขาเริ่มเดินจากตรองนี้ แล้วเดินไปทางซ้ายจะเจอกับบันไดที่พาเขาไปไหนกันนะ ถ้าหากนี่เป็นเกมในคอมพิวเตอร์ หรือมือถือล่ะก็ คงเป็นเกมที่ยากพอดูทีเดียว...

แต่ตอนนี้จะมามัวตัดสินใจว่าจะลงหรือไม่ก็ไม่ได้ รันรีบวิ่งลงไปตามขั้นบันได เพราะเสียงฝีเท้าของพัตน์ ใกล้เข้ามาทุกทีๆแล้ว

มีบางอย่างถูกปามาโดนกับบันไดเหล็ก รันมองไปตามเสียง โดยไม่ต้องเดาเลยว่าใครเป็นผู้ปาวัตถุมาใส่เขา เด็กหนุ่มวิ่งหนีสุดชีวิต พยายามหลบวัตถุที่เขาคว้างปามาอีกเมื่อไหร่ก็ได้

พัตน์เหยียบที่ขั้นบันไดอย่างแรง ทำให้บันไดทั้งราวโครงในทันที รันรีบจับราวบันไดไว้ก่อนจะตกลงไปด้านล่าง พัตน์ฉีกยิ้มได้ใจ และใช้มือเขย่าบันไดเหล็กที่อ่อนแอ หวังให้เด็กหนุ่มเป้าหมายตกลงไปด้านล่าง  เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่เสียงหัวเราะจะหยุดไป...

ไอที่วิ่งมาจากด้านหลัง ใช้แขนทั้งสองข้างของเธอรัดคอของเขาไว้ และดันให้ตัวเขาและเธอล่วงหล่นลงไปด้านล่าง ที่เธอทำเช่นนี้เพราะเธอไม่ได้ต้องการจะช่วยรัน แต่ที่เธอทำเป็นเพราะชั้นล่างเป็นชั้นสาม

ร่างทั้งสองหล่นลงพื้น ไอรีบรัดคอของชายหนุ่มแรงมากขึ้น เพื่อคุมทิศทางของเขาให้พลิกตัวเป็นเบาะารองรับตัวเธอ

ตึก

ไอปล่อยแขนของเธอออก แต่ท่าทางลำบากพอดู เพราะชายหนุ่มทับแขนของเธอไว้  ไอนั่งลงกับพื้นเพื่อเอาแขนของเธอออกมาได้สะดวกมากขึ้น เด็กสาวดึงแขนของเธอออกอย่างแรง ทำให้ชายหนุ่มตื่นขึ้น

เขายื่นหน้ามาใกล้เธอ ทำให้เธอเห็นสายตาที่แดงก่ำผิดมนุษย์ของเขา ไอแทบจะกรีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ ชายหนุ่มดึงแขนข้างขวาของเธอ ก่อนที่เขาจะหักแขนข้างนั้น!

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! กรี๊ดดดดดดดดด!!!” ไอร้องสุดเสียงพร้อมกับใช้เท้าซ้ายของเธอถีบท้องของพัตน์ จนร่างของเขากระเด็นไปชนกับเสา ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีไป

เสียร้องโอดโอยของพัตน์ ไม่ได้ช่วยให้เขาบรรเทาลงเลย พัตน์พยายามลุกขึ้นยืน แต่เพราะความเจ็บปวดที่เด็กสาวได้ทำไว้นั้น เจ็บเกินกว่าจะลุกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วเหมือนก่อน พัตน์มองไปที่หน้าต่างโดยไม่รู้ว่ามีกระจกบานใหญ่วางอยู่ตรงนั้น

พัตน์มองที่กระจกก็พบกับร่างกายที่บอบช้ำ เลือดที่ไหลออกจากรูจมูก และปาก ยังไม่ทำให้เขาตกใจมากไปกว่าการที่ต้องมาเห็นดวงตาที่เป็นสีแดง และใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวที่ตัวเองเป็นคนทำ

“ตกใจเลยล่ะซี่...” เสียงทุ้มๆดังขึ้นอีกครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้ เสียงของเขาคนนั้นจะใสและก้องกังวานไม่น้อย “งงเหรอ ? จำไม่ได้เหรอว่าคนในกระจกเป็นใคร...”

“แกเป็นใคร!?”

“คนในกระจกก็เป็นฆาตกรคนหนึ่ง ที่เผาหญิงสาวนักศึกษาอนาคตไกล ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย แต่ก็ต้องขอบใจคุณล่ะนะ ฮิ ก็คุณทำให้พี่น้องฝาแฝดไปเจอกันนี่นะ...จริงไหม!!!”

เมื่อเขาคนนั้นพูดจบ ก็มีสิ่งหนึ่งตกลงมาจากด้านบน ชายหนุ่มได้ยินเสียงของวัตถุที่ตกลงมาจากที่สูง จึงหันไปมองเพราะความร้อนรน และสิ่งที่พวกเขาเห็นคือ ศพของเอริก้าที่ศีรษะถูกผ่าออก สมองที่เป็นรูปทรงครึ่งวงกลมสีชมพู มีเลือดที่เลี้ยงสมองอยู่ซิบๆ  รอยยักของสมองปรากฏให้เห็นเด่นชัด

ชายหนุ่มหันไปมองบางอย่าสงที่อยู่ปลายเท้า ชายหนุ่มร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษา ที่ร่างกายมีบาดแผลพุพอง ไหม้เกรียม ดวงตาของเธอขาวโพลง ใบหน้าของเธอดูตระตกใจและเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน ชายหนุ่มใช้มือปิดหูและหลับตาลง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงลนลานว่า “ฉันไม่เห็น ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น...!!!”

ชายหนุ่มถูกผลักจากด้านหลัง เขาหันไปมองผู้ที่ผลักเขา แต่เพราะแสงจันทร์จากภายนอกส่องเข้ามาที่ด้านหลังของเขาคนนั้นพอดี ใบหน้าของเขาจึงเกิดเป็นเงาดำ ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าเขามีรูปร่างเช่นไร แต่ที่ชายหนุ่มรู้มีเพียงว่า เขากำลังถือบางอย่างมา และโยนใส่เขา!

“เหวอ ! ! ?”

  สิ่งที่เขาคนนั้นโยนใส่คือ ศพของชุนที่หน้าท้องของเขาถูกขวานสับจนเละ ลำไส้ที่ถูกสับ โพร่ออกมาให้เห็น ชายหนุ่มร้องด้วยความตกใจ ทำให้เขาคนนั้นฉีกยิ้มออก และรู้ว่า เขาคุ้มสติตัวเองไม่อยู่แล้ว เขาจึงหยิบเทียนที่เอามาจากโคมเทียนที่อยู่ตามพนังขึ้นมา และทำเหมือนที่เขาทำกับนุช คือใช้เปลวเทียนทิ้มเข้าไปในนัยน์ตาของชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล!

ชายหนุ่มนอนลงดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้น ไม่ต่างจากศพที่อยู่รายรอบตัวเขาเลย เขาหัวเราะอย่างได้ใจ และพูดขึ้นลอยๆ

“โอ๊ะ เวลาของนาฬิกาทรายที่คุณขอน่ะ หมดรึยังน่า ? ถ้ายัง ยังไงก็ตายแบบเท่ๆ ดูเป็นตำนานๆหน่อยดีไหม” เขาเดินไปด้านหลัง ชายหนุ่มที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้นก็รีบคลานไปตามพื้นเพื่อเอาชีวิตรอด แต่สิ่งที่เขาทำนั้น ดูจะยากไปสักหน่อยกับคนที่มองอะไรไม่เห็น...

“ขอให้หลับสบายนะ...” เขาพูดขึ้น ก่อนจะปล่อยโคมเทียนที่อุตส่าห์ปีนไปแกะมาจากเสาใส่ชายหนุ่มตรงหน้า ไปพร้อมกับเวลาชีวิตของชายหนุ่มที่หมดแล้ว เขาทำโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่...

“ไอ เป็นไงบ้าง?” รันที่วิ่งลงมาจากบันไดวนไม่ได้รีบกระโดดมาช่วยเธอ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะอยู่ด้านล่าง ชายหนุ่มมองศพทั้งสี่ที่นอนอยู่หน้ากระจก อาบแสงจันทร์ยามค่ำคืนอย่างสลดหดหู่ ก่อนจะเบือนสายตาตามหาเด็กสาวที่ตอนนี้วิ่งหนีหายไป

“ไอ!” รันเขย่าเด็กสาวที่นอนสลบอยู่ เขามองไปที่แขนข้างขวาของไอที่ไม่เท่ากันกับแขนข้างซ้าย รันยกแขนของไอขึ้นเพื่อดูอาการ ทำให้เด็กสาวร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่า ยากเกินจะเยียวยา

“รัน...เมื่อกี้ ฉันเห็นใครมาก็ไม่รู้ เหมือนว่า เขาเป็นผู้เล่นอีกคนนึงในเกม” ไอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา แต่แววตาของเธอนั้นเยือกเย็นกว่าจะบอกว่าเธอกลัวเขาคนนั้น...