Lair Game

ลำดับตอนที่ #4 : การฆ่ากันอย่างสิ้นคิด

“ไอ้สารเลวเอ๊ย! ฮือ...” ชายหนุ่มคนหนึ่งตวาดเด็กหนุ่มที่ยืนมองพวกเขาโดยมีผ้าคลุมปิดบังใบหน้าอยู่ ทุกคนที่อยู่ในห้องเริ่มคร่ำครวญออกมา หยดน้ำตานับล้านๆลิตร เริ่มหลั่งไหลออกมา ด้วยความเจ็บปวด เพราะพวกเขารู้ตัวดีว่า ไม่มีทางได้กลับไป และอาจจะตายอยู่ที่นี่

เสียงฝีเท้าเร่งรีบของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่หยดเป็นทางยาว เพื่อวิ่งไปทางประตูที่อยู่มุมห้อง ซึ่งเป็นทางเข้าเกม ทำให้ผู้คนที่จ้องมองเธอใจชื้นขึ้นมา

เมื่อเธอบิดลูกบิดออกเพื่อเปิดประตู สิ่งที่ทุกสายตาเห็นคือ กำแพง มันเป็นเพียงแค่ประตูที่ติดอยู่กับกำแพงหินอ่อนเท่านั้น...

เสียงของทุกคนหายไปอีกครั้ง ความเงียบ ความเศร้า ความเสียใจ ความเจ็บปวด เข้ามาแทนที่ หญิงสาวนั่งทรุดลงกับพื้นตรงหน้าประตู ที่ไร้ทางออก

หญิงสาวคนหนึ่งทนต่อการกระทำที่เย็นชาของเด็กหนุ่มไม่ไหว เธอหยิบรองเท้าส้นสูงที่เธอสวมมา ขว้างไปที่เด็กหนุ่ม เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่า จะขว้างแรงแค่ไหน ก็ไปไม่ถึงที่ที่เด็กหนุ่มยืน แต่ก็ยังดีกว่าเธอไม่ทำอะไรเลย

แต่การกระทำเช่นนี้ กลับไปจุดไฟที่กำลังร้อนระอุอยู่ ปะทุขึ้นมาอย่างจัง ส้นของรองเท้าที่หญิงสาวขว้างไปนั้น กลับไปโดนศีรษะของชายแก่วัย 70ปีคนหนึ่งอย่างจัง ทำให้เลือดที่ศีรษะไหลออกเป็นทาง ชายแก่โกรธจัด เขาเบิ่งตาโต แทบจะทะหล่นออกมาจากเบ้าตา เดินเข้าไปหาหญิงสาวหวังจะฆ่าหญิงสาวให้ตาย

ชายหนุ่มที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง รีบเข้าไปกันชายแก่ แต่แรงของชายแก่กลับมีมหาศาล จึงเกิดการทำร้ายร่างกายกัน ที่หวังจะให้อีกฝ่ายตาย!...

ถึงแม้การทำร้ายกันของชายหนุ่มจะดูวุ่นวายและร้ายกาจมาก แต่สำหรับเด็กหนุ่มที่ยืนมองลงมาจากระเบียงนั้น กลับเย็นชาไร้ความรู้สึก สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นนั้น คือมนุษย์ที่กำลังฆ่าฟันกันโดยใช้มือ เท้า และอาวุธที่ต่างคนต่างมีไว้อยู่แล้วบ้าง

จากวงเล็กๆ กลายเป็นวงใหญ่ที่ไร้การควบคุม ไม่มีใครห้าม มีแต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือ และเสียงของความเจ็บปวด ทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาทันที

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อะไรกัน ยังไม่ทันตายเลย ฆ่ากันซะแล้วเหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ผู้คนเบื้องล่างมองเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านบนอย่างงุนงง เด็กหนุ่มจึงเฉลยความต้องการของเขาเองให้รู้ “นี่เป็นโอกาสของคุณแล้วนะ ถ้าแค้นผมมากล่ะก็ ทำไมไม่ฆ่าผมล่ะ หรือจะบอกว่าไม่มีอาวุธเรอะ ฮ่า ฮ่า ฆ่าคนมีหลายอย่างน้า อืม รู้จักการฆ่าด้วยคำพูดไหมล่ะ?”

คำพูดของเด็กหนุ่ม ทำให้ผู้คนที่กำลังต่อยตีกันอยู่ ฉุกคิดได้ แต่มันได้สายไปเสียแล้ว...

“หมดเวลาแล้วล่ะ ผมไปรอดูผู้ชนะใน Lair Game ก่อนนะ...”เด็กหนุ่มหัวเราะอย่าสงบ้าคลั่ง และเดินหายเข้าไปในความมืด ...

ภายในห้องที่เต็มไปด้วยเลือด และกลิ่นคาวเลือด ทำให้ผู้คนหลายคนคิดได้ถึงสิ่งต่างๆก่อนจะขาดอากาศตายไปอย่างช้าๆ บางคนก็นึกโทษตัวเองที่หลงเข้ามาเล่นในเกมนี้บ้าง โทษว่าเป็นความผิดของชายหนุ่มชุดดำที่มาเชื้อเชิญบ้าง แต่คำตอบของคำถามทั้งหมด คือ เพราะพวกเขาหวาดกลัว และการเชิญของชายหนุ่มเองก็...

...ไม่ได้พูดสักหน่อยว่าอยากให้มา...