Liar Game II

ลำดับตอนที่ #3 : เลือก...

ภายในห้องโถงใหญ่ที่ตอนนี้เหลือเพียงลูกน้องของชายหนุ่มชุดดำกำลังเก็บกวาดร่างไร้วิญญาณของคนเป็นจำนวนมากที่ไม่สามารถผ่านประตูไปได้

“ผมขอตัวก่อนนะครับซีโร่” ชายหนุ่มในเสื้อคลุมสีดำโค้งให้ซีโร่ตรงหน้า พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“ฉันไม่ค่อยไว้ใจคนพวกนี้สักเท่าไหร่เลย” ซีโร่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง สายตาของซีโร่จ้องมองไปยังผู้คนในชุดดำที่ยังเก็บกวาดร่างไร้วิญญาณยังไม่เสร็จ “อีกอย่างนายเองก็ปล่อยให้มีคนรอดเยอะไปรึเปล่า”

ชายหนุ่มหัวเราะหึๆในลำคอ ห่อนจะตอบคำถามของคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “ทำไมถึงพูดอย่างนั้นละครับ คุณไม่เชื่อสายตาของผมหรือไง?”

“...เด็กผู้หญิงเข่าน๊อกคนนั้นน่ะนะ” คำพูดของซีโร่ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงเด็กสาวร่างบางผมประบ่าที่ชอบหกล้มจนเกือบทำให้เด็กหนุ่มที่ชายหนุ่มเล็งเป้าหมายไว้เดือดร้อน

“เอาเป็นว่าซีโร่ไม่ต้องเป็นห่วงละกันนะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับนำหมวกฮูดมาคลุมที่ศีรษะ “เพราะเกมครั้งนี้ต้องออกไปจากที่นี่สักหน่อย...”

ซีโร่ในเสื้อคลุมสีดำมีหมวกฮูดคลุมศีรษะไว้ แต่กลับไม่เผยใบหน้าให้เห็นแม้แต่คาง หรือริมฝีปาก รีบหันไปทางที่ชายหนุ่มเดินจากไปอย่างรวดเร็ว และก็เป็นไปตามคาด ชายหนุ่มหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า...

“ขอต้อนรับทุกท่านที่ผ่านการเฉียดตายรอบแรกมาแล้ว..” เสียงคุ้นหูของชายหญิงเกือบยี่สิบชีวิตดังขึ้น ท่ามกลางความเงียบภายในทางเดินแคบ ชายหญิงนับสิบต่างนั่งลงทั้งสองฝั่งทางเดินโดยมีจำนวนคนเท่ากันในแต่ละข้าง แต่ไม่แยกชายหญิงออกจากกัน ส่วนเด็กหนุ่มชุดดำก็ยังคงยืนอยู่ มองเหล่าชายหญิงที่กำลังจะกลายเป้นของเล่นในอีกไม่ช้า

“ขอบใจมากนะ กลับไปพักผ่อนก่อนได้เลย” ชายหนุ่มหันไปพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มโค้งตัวลงเล็กน้อยอย่างเคารพ ออยมองไปที่เด็กหนุ่มชุดดำทันทีก่อนที่เขาจะก้าวหายไป เด็กหนุ่มนำหมวกฮูดคลุมศีรษะออกอย่างไม่กลัวว่าจะมีใครสังเกตเห็นหรือไม่ ผมดำยาวถูกมัดรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ดูเข้ากับสายตาคมกริบของเขาที่กำลังจ้องมองเด็กหนุ่มอย่างไม่วางตา

“ผมจะเข้าไปรอด้านในห้องนี้นะครับ...หากว่าใครพร้อมที่จะเล่นเกมนี้แล้ว ก็เชิญเข้าไปพบผมได้ในห้องนะครับ” ชายหนุ่มหันหลังไปเปิดประตูเหล็ก เหล่าชายหญิงต่างเงยหน้าออกมาเพื่อมองดูภายในห้องว่ามีอะไร เมื่อเห็นประตูถูกเปิดออก ชายหนุ่มแสยะยิ้ม และพูดขึ้น โดยไม่หันมามองผู้สนทนาที่อยู่ด้านหลัง “แล้วก็อย่าคิดหนีเด็ดขาดเลยนะครับ ไม่สิ...ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ที่นี่ไม่มีทางให้พวกคุณหนีไปอยู่แล้ว...” เมื่อพูดจบ ประตูเหล็กก็ปิดดังปัง ปล่อยให้เหล่าชายหญิงนับยี่สิบคนมองหน้ากัน พร้อมกับความรู้สึกเดียวกัน นั่นคือ ความกดดัน

ไม่มีผู้ใดเอ่ยขึ้นท่ามกลางทางเดินที่เงียบสงัด ไม่มีใครกล้าทำอะไร นอกจากก้มหน้าลงมองพื้นอิฐด้านล่างด้วยความกดดัน

เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองมือทั้งสองที่ประสานกันไว้ที่ตัก เด็กหนุ่มรู้ตัวเองเสมอว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เขากลับนึกไม่ออกสักนิดเลยว่า ต่อจากนี้ เขาจะทำยังไง เขาจะเดินเข้าไปในประตู...เป็นคนแรกเหรอ? หรือว่า จะรอให้มีใครสักคนลุกขึ้นมาและเดินเข้าไปในห้อง...แต่แน่ใจเหรอ ว่าถ้าเดินเข้าไปเป็นคนที่สอง แล้วจะมีชีวิตรอดถึงวันพรุ่งนี้...

‘เข้าไปซะ...’

เสียงแหบดังขึ้นข้างหูของเด็กหนุ่ม แผ่นหลังของเขาเย็นวาบจนกระทั่งเด็กหนุ่มต้องหันไปด้านหลัง

เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งดังขึ้น เรียกความสนใจของเด็กหนุ่มให้หันไปสนใจเสียงฝีเท้าของเขาคนนั้นทันที

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนสวมเข้ากับกางเกงขายาว ชายเสื้อผ้าคลุมกางเกงช่วงเข็มขัดไว้ ชายหนุ่มสวมแว่น ไว้ผมสั้น เขาเดินตรงไปยังประตูเหล็ก ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองเขา

มือหนาจับที่ราวประตูแน่น เขาก้มหน้าลงถอนหายใจแรง ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน ทุกสายตาจ้องมองไปยังประตูที่ค่อยๆปิดลงช้าๆ

            ออยเหลือบมองไปกวินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่นานสายตาที่กำลังกวินอยู่ก็เปลี่ยนไปเป็นมอง เด็กสาวในชุดดำยืนขึ้น เธอเข้าไปเปิดประตูเหล็กตรงหน้าอย่างไม่ลังเล

นี่เขามองเด็กสาวที่ชอบหกล้มผิดไปเหรอ!...

เสียงปิดประตูดังขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลของเด็กหนุ่มกลอกไปมา เขาเหลือบมองไปยังกวินอีกครั้ง กวินเองก็เหลือบมองมาทางเด็กหนุ่มเช่นกัน ออยตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ทำจากกระดูก

เขาตรงไปยังประตูที่อยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มไม่รู้สึกถึงสายตาของชายหญิงที่กำลังจับจ้องมาทางเขาเลยแม้แต่น้อย คงเพราะว่าเป้าหมายของเขาอยู่ที่ประตูเพียงอย่างเดียว

อย่างเดียวเองเหรอ?...นี่เมื่อกี้เขาพูดว่า ‘เพียง’ เหรอ...เหมือนกับว่า เพียงแค่ประตูบานเดียว มันจะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปทั้งชีวิตอย่างนั้นแหละ...แต่มันก็จริงนะ...เพราะฉันจะเปลี่ยนมัน!

เมื่อเด็กหนุ่มรู้สึกตัวอีกที เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว ท่าทางของเขาดูลังเลไม่น้อย มือขวาของเด็กหนุ่มค่อยยกขึ้น มือหนาจับที่ราวประตูอย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะกระชับมือให้แน่นขึ้น และดันมันไปข้างหน้า

ตรงหน้าของเด็กหนุ่มปรากฏโต๊ะทำงานที่ทำจากเหล็ก เขามองไปรอบห้องเพื่อหาตัวของชายหนุ่มผมสีชมพู แต่กลับไม่มีแม้แต่เงา ออยเงยหน้ามองไปด้านบน และก็เป็นไปอย่างที่เขาคิดไม่ผิด มีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่รอบด้าน

...เกมจริงๆ...

ออยเดินไปยังโต๊ะทำงานตรงหน้าทันที เมื่อก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้น เขาก็เห็นปืนสิบสี่กระบอกวางอยู่บนโต๊ะ แต่ลักษณะการวางของมันกลับสะเปะสะปะ ผิดจากที่เขาคิดไว้มาก เพราะถึงจะจัดฉากไป...ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเกมนี้ต้องมีลูกเล่นมากกว่าที่เขาคิด

หรือปืนที่วางอยู่มีมากกว่าสิบสี่กระบอก

เด็กหนุ่มนึกถึงชายหนุ่ม และเด็กสาวที่เข้ามาในห้องนี้ก่อนเขา มีความเป็นไปได้ว่าพวกเขาเลือกปืนที่ตัวเองต้องการ แต่เพราะอะไร? ปืนก็มีสีดำเหมือน เผลอๆยี่ห้อเดียวกันด้วยซ้ำ

เด็กหนุ่มตัดสินใจหยิบปืนตรงหน้าโดยอย่างไม่ลังเล และแล้วดวงตาสีน้ำตาลก็สบเข้ากับกล้องตรงหน้าอีกหนึ่งตัว

พวกเขาไม่คิดจะให้ผู้เล่นมีช่องว่างแม้แต่วินาทีเดียว เมื่อเด็กหนุ่มก้มหน้าลงเพื่อหยิบปืนขึ้นมาไว้เป็นของตน ก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น

จากปืนทั้งสิบสี่กระบอก เหลือเพียงสิบเอ็ดกระบอก เด็กหนุ่มหันไปด้านหลังก็พบว่าประตูเหล็กหายไป หากนี้เป็นเกมจริง เทคนิคพวกนี้ก็คงไม่ต่างจากเกมที่เขาเคยเล่น

หรือห้องนี้มีมากกว่าหนึ่ง เพียงรอให้ใครสักคนมาเปิดประตู คนต่อไปที่มาเปิดก็จะเปิดไปอีกห้อง โดยจะรับรู้ได้จากการหยิบปืน...แต่ปืนเพียงแค่นี้ก็น้อยกว่าคนที่นั่งรออยู่ด้านนอก...หรือว่า...!

ไม่นานปืนตรงหน้าก็หายไปอีกหนึ่งกระบอก เด็กหนุ่มรีบหยิบปืนที่เขาจับไว้ขึ้นมาทันที เพียงแค่หยิบปืนขึ้นมา มลภาวะเดิมๆที่เขาเคยเห็น ผู้คนที่เดินพลุกผล่าน กลับมาทันทีที่เขาหยิบปืน!