คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เฉลย
บรรยากาศเงียบมากกว่าเดิมที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้ กลับมีสิ่งหนึ่งที่เข้ามาร่วมด้วย นั่นคือความเหงา รันมองออกไปนอกหน้าต่างในห้องครัวที่อยู่ชั้นหนึ่ง ห้องครัวแห่งนี้ดูจะน่ากลัวไปสักหน่อย แต่เพราะที่นี่อยู่ชั้นหนึ่งจึงปลอดภัยที่สุดในบรรดาชั้นอื่นๆ เพราะไม่ค่อยมีอาวุธไว้ให้ใช้
รันคิดถึงเสียงที่เขาได้ยินจากชั้นล่าง มันช่างเป็นเสียงที่บ่งบอกว่า เขาคนนั้นไม่เคยกลัวอะไรเลย น้ำเสียงหรือการการฆ่าเหยื่อตรงหน้า เขาไม่ได้ลังเลสักนิด นึกจะทำก็ทำ เห็นอะไรคว้าได้ก็คว้า น่ากลัวจริงๆ
“ฉันว่า...” ไอเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ หลังจากที่รันอุ้มเธอมาที่ชั้นล่าง “ฉันว่าฉันคงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ...”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ เธอยังมีมือซ้ายอยู่นะ ถึงจะไม่ถนัดแต่เธอก็ฝึกได้นี่” รันพูดปลอบเธอ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้ผล ขณะที่ไอพูด เธอไม่ได้หันมามองเขาเลยสักนิด เอาแต่หันมองหน้าต่างอีกบานหนึ่ง กับใจที่หลุดลอยไปกับช่วงเวลาค่ำคืน
เด็กหนุ่มมองสายตาของเด็กสาวที่มักจะเรียบเฉยไม่สนใจโลกเสมอ แต่ครั้งนี้ แววตาของเธอกลับมีความเหงาแฝงอยู่ภายใน
รันไม่รู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ควรทำอย่างไร ควรอยู่เฉยๆเงียบๆ หรือควรพูดคุยในเรื่องที่ทำให้ผู้หญิงเงียบๆอย่างเธออารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ?
จะถามเรื่องเกมที่กำลังเล่นอยู่ หรือจะถามเรื่องความเจ็บปวดของเธอที่เป็นอยู่ตอนนี้ ก็คงได้คำตอบแบบกวนๆกลับมาว่า ไม่เจ็บเลย หรือไม่ก็ เวลานายโดนมีดฟันแขนหักมันจะเป็นยังไงอีกล่ะ...
เด็กหนุ่มถอนหายใจ ปรับตัวให้นั่งได้สบายมากขึ้น แอบมองไอเล็กน้อยก่อนจะนึกคำถามขึ้นมาได้ในใจ ซึ่งเป็นคำถามที่เขาอยากรู้มาก จากปากของเธอ
“...เธอ ไม่ชอบหน้าฉันมากเลยเหรอ?” ไอหันมามองผู้ถามคำถาม เธอไม่ลังเลที่จะตอบ และแน่นอนว่า เธอไม่เกรงใจที่จะพูดตรงๆใส่ผู้ชายที่เธอเบื่อหน่าย “ใช่”
“ทำไมล่ะ?”
“นายก็รู้ว่าฉันกับนายมักจะได้คะแนนเท่ากันตลอด” ไอขยับตัวให้ถนัดมากขึ้น เพื่อระบายอารมณ์ที่เธอเก็บกดไว้ “ใช่ ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว ฉันอยากได้รับความดีความชอบคนเดียว ทำไม ? นายไม่เคยคิดอยากเด่นอยากดังคนเดียวรึไง?”
“คิดสิ ตั้งแต่อนุบาลแล้วด้วยซ้ำ จะเก่งไปไหนไม่ทราบ...”
“...ฉันไม่รวยเหมือนนายนี่ ไม่เห็นเหรอ ฉันชิงทุนตลอด”
“นี่...นี่เธอไม่มีเงินจะเรียนขนาดนั้นเลยรึไง?”
ไอเปลี่ยนสายตาเย็นชาเป็นเฉียบคมทันที “ฉันเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่มีลูกเป็นของตัวเองเลยถูกเมิน” รันอ้าปากค้างมองเด็กสาวที่เขานึกว่าเธอเป็นคนชอบเก็บตัวและมีปัญหากับเขามาตั้งแต่ต้น แต่สิ่งที่เขาคิดกลับผิดหมดทุกอย่าง อย่างสิ้นเชิง “...ก็ไม่เชิงเมินหรอก ท่านแค่รักฉันน้อยลง...แล้วก็เอาของที่เขาหามาได้ไปปรนเปรอกับลูกที่แท้จริง...ก็เท่านั้น...”
ไอเงยหน้าขึ้น สำหรับเด็กหนุ่มอย่างรันแล้ว อาจจะเข้าใจลักษณะท่าทางแบบนี้ดี ว่าเธอร้องไห้ รันเขยิบเข้าไปใกล้ไอมากขึ้น รันหันมองใบหน้าที่เรียบเฉยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ใบหน้านี้กำลังจะหลั่งน้ำตา รันจับที่ไหล่ข้างขวาของเธอที่ตอนนี้ ไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง
“ขอโทษนะ ฉันก็แค่อยากรู้น่ะ...ว่า...ช่างมันเถอะ” รันนั่งข้างๆไอเงียบๆ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อดี แต่สิ่งที่เขาควรทำในตอนนี้ น่าจะเป็นการอยู่เฉยๆเงียบๆน่าจะเป็นการดีที่สุด...
“สวัสดีค่ะ” เด็กสาวเปิดประตูเข้ามาภายในบ้าน เธอชะโงกหน้าไปที่ห้องต่างๆก็ไม่พบใคร ทั้งๆที่เวลาแบบนี้แม่ที่เลิกงานแล้วก็น่าจะกลับมาแล้ว เด็กสาวในวัย12ปี ทิ้งตัวลงนอนที่โซฟา ก่อนที่เธอจะพล็อยหลับไป
“นี่ไอลุกขึ้นก่อนสิลูก” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ปลุกให้เด็กสาวตื่น ดวงตาโลเลของเด็กสาวปรากฏเห็นอย่างเด่นชัด เธอมองไปที่โซฟาข้างซ้ายก็พบกับเด็กชายตัวน้อย ใบหน้ากลมแดงน่าเอ็นดู
“นี่น้องเหรอค่ะ น่ารักจัง” ไอพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอทำให้คนรอบข้างลืมไปเลยว่า เธอเป็นคนที่มีใบหน้าเรียบเฉย “ชื่ออะไรค่ะ?”
“อ๋อ...ออยจ๊ะ” หญิงสาวตอบ “ไม่ดีเหรอจ๊ะ อออ่างเหมือนกับไอเลย” เธอส่งยิ้มให้เด็กสาว และใช้มือลูบผมเธอเบาๆ...
ดวงตาสีน้ำตาลลืมตาขึ้น ก่อนที่มันจะกวาดมองรอบห้องครัว เด็กสาวรู้ทันทีว่า เมื่อกี้เป็นแค่ความฝันหลังจากที่เธอได้ย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้ ไอมองไปที่ข้างๆก็พบกับ รันที่นอนอยู่ข้างๆเธอ
แต่สิ่งที่เธอแปลกใจมากกว่านั้นคือ เธอนอนซบไหล่รัน ไอรีบเอียงหัวกลับเข้าที่ทันที ไอพยายามยกแขนข้างขวาขึ้น แต่แล้วเธอก็ตระหนักได้ว่า เธอใช้แขนข้างนั้นไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...
“เธอยังมีมือซ้ายอยู่นี่” ไอหันควับไปหารันที่พูดขึ้น รันมองมือขวาของไอด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ทำให้ไอรู้สึกเศร้าตามไม่ได้
รันมองใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ ก่อนที่เขาจะขยับเข้าไปใกล้ มือขวาของรันโอบไหล่ของไอไว้ ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันแทบจะแนบชิดกัน รันเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้เข้ารูปหน้าของไอ
ริมฝีปากเนียนทั้งสองประกบเข้าหากัน รันหลับตาลง มือซ้ายของเด็กหนุ่มจับแขนซ้ายของเธอไว้ ไอที่ถูกริมฝีปากบางเนียนราวผู้หญิงประกบนั้น ใช้มือซ้ายของเธอจับที่แขนซ้ายของรันที่กำลังจับแขนข้างซ้ายของเธออยู่
ใบหน้าของไอยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยน เพราะเด็กสาวไม่รู้จักความรักในรูปลักษณะเช่นนี้ และยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนก็คือการได้มาประกบปากกับผู้ชายที่เธอเบื่อหน่ายมากที่สุด
มือซ้ายของรันบีบไหล่ของไอเบาๆ ไอเองก็บีบไหล่ของซ้ายของรันเช่นกัน ก่อนที่ไอจะถีบท้องของรัน จนแผ่นหลังของรันติดกับพนังกระเบื้องทันที ระหว่างที่ไอถีบรันไป เธอก้มตัวลงทันที เพราะเธอรู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคิดจะทำอะไรกับเธอ
“เก่งนักนะ” รันพูดขึ้น เขาฉีกยิ้มออกอย่างเจ้าเล่ห์ มองเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า “เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรกับเธอไม่ทราบ?”
“ฮึ ถามมาได้นะ ถ้าฉันไม่ถีบนายออกไปล่ะก็ ฉันคงโดนตีที่ท้ายทอยไปแล้วล่ะ พอใจรึยัง” ไอหยิบเทียนไขที่สอดไว้ที่เอวกางเกง ทำให้รันรู้สึกสงสัยไม่น้อย
“ทำหน้าอย่างกับไม่เคยเห็นเทียน” ไอพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปจุดเทียนที่ติดอยู่ที่พนัง เธอไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยที่จะกระทำอะไร และที่สำคัญเธอไม่หันหลังให้อีกฝ่าย ทำให้รันหาจุดไม่ได้ว่าจะเข้าใกล้เธอได้ยังไง
“นี่ อย่าบอกนะว่าเธอเป็นคนฆ่าพัตน์!” รันชี้ไปที่ไอด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย เพราะเขาไม่คาดคิดว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้ “ใช่ แล้วก็เป็นคนที่ฆ่านุชด้วย”
“ทำไม? นายเองก็เห็น รู้อีกต่างหากว่าฉันฆ่านุช ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย?” รันนึกย้อนไปถึงตอนก่อนจะเกิดเรื่องของนุชและเจสซิก้า
ตอนนั้นไอวิ่งออกมาเป็นคนแรกเพื่อหนีนุช ต่อจากนั้นคนอื่นๆก็วิ่งตามไอไป แต่ตอนนั้นรันที่วิ่งออกมา เขาหันไปทางขวาของประตูก็เจอกับไอที่ยืนอยู่ แต่แล้วสิ่งที่เขาคิดก็ถูก เพราะเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าไอต้องฆ่านุชแน่ๆ แต่แค่ทำเป็นไม่รู้เท่านั้น
“ส่วนเสียงที่นายได้ยินนั่นก็...คิดเองละกันนะ” เมื่อพูดจบ ไอไม่มีท่าทีว่าจุบุกเข้ามาก่อน ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ได้โอกาสแล้วแท้ๆ รันรีบกวาดเท้าเป็นวงกว้างเพื่อสกัดขาของเธอ
ไอรีบกระโดดทันที เธอฉีกยิ้มออก ส่งสีหน้าที่บ่งบอกให้รันรู้ว่าเธอเป็นผู้ที่ถือไผ่เหนือกว่า รันรีบหยิบมีดที่วางอยู่บนโต๊ะเตรียมอาหารมา และพยายามแทงเธอ แต่ไอกลับทำเพียงแค่สะบัดเทียนให้น้ำเทียนโดนใบหน้าของเขาเท่านั้น ทำให้รันต้องเปลี่ยนแผนใหม่ทั้งหมด เพราะเธอสามารถใช้เปลวเทียนทิ่มดวงตาของผู้เล่นมาได้ ก็ถือว่าเธอนั้นไม่ธรรมดาแล้ว...
รันวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ไอขว้างเทียนใส่รันทันทีเมื่อได้โอกาส เปลวไฟติดที่เสื้อของเด็กหนุ่ม รันถอดเสื้อคลุมออกทันที และวิ่งออกไปห้องอื่นเพื่อหาอาวุธ เพราะตอนนี้ไอคือศัตรู ที่เขาต้องทำลายโดยเร็ว...
ไอมองเสื้อคลุมที่อยู่ที่พื้น สายตาของเธอไร้ความรู้สึกเหมือนกับว่า เธอพร้อมจะทำลายแม้แต่เสื้อคลุมของรัน ไอใช้มือซ้ายของเธอเช็ดที่ริมฝีปากแรงๆ ก่อนจะกรีดร้องออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ
รันที่วิ่งหนีออกมา รีบเข้าไปหลบอยู่ที่ห้องกระจกชั้นสาม ยังคงมีศพทั้งสี่นอนนิ่งอยู่ รันมองหาสิ่งของที่พอจะเป็นอาวุธได้เพื่อมาเก็บไว้ที่ตัว แต่แล้ว เด็กหนุ่มก็ช้าไปหนึ่งก้าว!
“ไง หาอาวุธมาฆ่าฉันอยู่เหรอ ? ” เสียงของไอดังขึ้น ทำให้รันรีบหันไปทางต้นเสียง สิ่งที่เขาเห็นคือ เด็กสาวที่เดินมาทางเขา อย่างใจเย็น ในมือทั้งสองข้างของเธอไร้อาวุธใดๆ
เมื่อไอเห็นว่ารันมองเธออย่างแปลกใจ ว่าทำไมเธอถึงไม่มีอาวุธ ไอฉีกยิ้มออกอย่างภูมิใจ เธอโบกมือระดับอก เพื่อบอกให้รันรู้ว่า เธอไม่มีอาวุธติดมือมา แต่เด็กหนุ่มเองก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่คิดตื้นๆ ขนาดมาขอสงบศึก แต่เธอต้องมีแผนบางอย่าง ที่เขาเองก็เดาไม่ได้
“ตกใจขนาดนั้นเลย...” ไอเดินเข้ามาใกล้รันเรื่อยๆ “ใจเย็นๆคุณนักเรียนดีเด่น อันที่จริง ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เรามาฆ่ากันโดยที่ไร้อาวุธมั่งดีกว่าไหม? เพราะจากที่ฉันเห็นผลงานของนายเนี่ยมันดู ไม่สมกับคนที่เขามีสมองเหมาะกับการเป็นนักเรียนดีเด่นเลยนะ”
รันลุกขึ้นยืนมองใบหน้านิ่งของเด็กสาวตรงหน้า สายตาที่ส่งไปหาไอบ่งบอกว่า รันกำลังประเมินคำพูดของเธออยู่
“ฮึ...ฉันขอยอมรับนะ ว่าเธอน่ะ เป็นคนเก่ง แต่เธอคงจะเก่งแต่ในตำรามากกว่าที่จะมาฆ่าฉันด้วยคำพูดที่เพิ่งคิดขึ้นมาได้เพียงเศษเสี้ยววินาทีแล้วพูดออกมาน่ะ มันง่ายไป!”
รันเริ่มก้าวไปข้างหน้าไปหาไอ เพราะตอนนี้เด็กหนุ่มคิดกับไอว่า เธอก็เป็นเพียง ‘ผู้หญิง’ คนหนึ่งเท่านั้น
“มั่นใจจังเลยนะ อาวุธอะไรก็ไม่มี อ้อ ลืมไปว่า นายน่ะเก่งอยู่แล้ว แต่เก่งแบบอยากได้เงินที่เอื้อมไม่ถึง”
“ปากดีนักนะ!” รันรีบเข้าไปกระชากผมของไอมาและพยายามจับให้ใบหน้าของเธอไปกระแทกกับพื้น ไอใช้มือซ้ายที่ยังใช้งานได้ มายันพื้นไว้ ไม่ให้ใบหน้าของเธอกระแทกกับพื้น
แต่แรงของรันนั้นเยอะกว่า รันพยายามกดใบหน้าของเธอให้นอนลงกับพื้น ไอใช้ขาของเธอเตะที่ขากระจก เพื่อเรียกร้องความสนใจ ทำให้รันหันไปทางกระจก แสงจากดวงจันทร์สะท้อนใส่ตาของรัน ทำให้เขา
หลี่ตาลง
ไอจึงหยิบปืนที่ซ่อนไว้ในเสื้อออกมา เธอจ่อกระบอกปืนไปที่อกของรัน และยิงเข้าที่กลางอก
ปัง!!
เสียงปืนดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มล้มลงนอนกับพื้น ไอเองก็เช่นกัน แขนข้างซ้ายของเธอ เจ็บปวดและทรมานมาก เพราะการรับน้ำหนักตัวที่รันพยายามกดตัวของเธอลงกับพื้น ไอมองเพดานด้านบน ทำให้ภาพที่เธอลืมไปจนหมดจด กลับมาอีกครั้ง...
อ้อมแขนที่อบอุ่นของหญิงสาวที่เธอไม่รู้จัก แต่เธอกลับเลี้ยงไอเป็นอย่างดี เธอมีเพื่อนเล่นมากมายเมื่ออยู่ที่นั่น เมื่ออยู่ที่นั่นแล้วเธอไม่มีคำว่าขาดออกมาเลยสักนิด เพราะที่นั่นคือ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า...
“ว้าย!!” ไอหวีดร้องขึ้น เมื่อรู้สึกตัวว่ามีบางคนกำลังดึงข้อเท้าของเธอ รันที่เธอยิงไปเมื่อกี้นี้ ตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าเธอ ในมือของเขาเองก็ไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไป เพราะตอนนี้เขามีปืนที่ไอใช้ปลิดชีวิตของเขาไปเมื่อครู่อยู่ในมือแล้ว
ไอรีบหยิบขากระจกที่อยู่ด้านหลังมาก่อนที่รันจะยิงใส่แขน...ข้างขวาของเธอ เอเสียงปืนดังขึ้น ทำให้รันคิดขึ้นมาได้ว่า แขนขวาของเธอถูกหักไปแล้ว
แต่ตวามคิดของเขาช้ากว่าไอมาก ไอที่หยิบขากระจกมาแล้ว ฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของรันทันที กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ใบหน้าของรันอาบไปด้วยเลือด รันนอนลงกับพื้น ไอลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะใช้เท้าข้างขวาของเธอเตะที่แขนของรันเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นตายแล้วจริงๆ...
ความคิดเห็น