คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ขวานที่สับทุกอย่าง
พัตน์กวาดสายตาที่เป็นสีแดง ก่อนที่เขาจะใช้ขวานสับไปที่ชั้นวางหนังสืออย่างแรงจนกระทั่งหนังสือที่อยู่บนชั้นล่วงหล่นลงมาแทบไม่ทัน เด็กสาวมองไปที่ชั้นวางหนังสือที่ตอนนี้ถูกสับจนไม่เหลือชิ้นดี ไอไม่แน่ใจว่าชุนยังอยู่ในนั้นแบบเป็นๆอยู่รึเปล่า
พัตน์ง้างขวานในมือออกเป็นวงกว้าง และทิ้งน้ำหนักลงไปที่ชั้นวางหนังสือที่ยับเยินเต็มกำลัง
ตึ้ง!!!
เสียงของชั้นวางหนังสือที่บ่งบอกว่าตอนนี้เบาบางเต็มที น้ำสีแดงข้นไหลออกจากชั้นวางหนังสือ ไอมองด้วยสายตาเรียบเฉยเช่นเคย และดูเหมือนว่าพัตน์เองก็รู้ว่าคนที่เหลือต้องอยู่ที่นี่ และดูจะพึงพอใจกับผลงานที่เขาได้ทำลงไปอยู่ไม่น้อย
สายตาที่แดงก่ำของเขามองไปที่เตียง แต่เขากลับฟาดฟันขวานไปที่กำแพง โต๊ะเครื่องแป้ง และที่สำคัญคือ ตู้เสื้อผ้า เขาสามารถทำให้ตู้เสื้อผ้าชิ้นใหญ่กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ในเวลาเพียงห้านาที ไอนึกสภาพของตัวเองไม่ออกเลยว่า หากตู้เสื้อผ้านั้นเป็นเธอล่ะ เธอคงจะไม่เหลือแม้แต่เครื่องในเป็นแน่
ระหว่างที่ไอกำลังคิดไปเพลินๆ เรื่องความตายของตัวเธอเอง พัตน์ก็ง้างขวานอีกครั้ง แต่ตอนนี้เขาเล็งไปที่เตียงนอน ซึ่งมีรันนอนอยู่!!
พัตน์ฉีกยิ้มออก และลงน้ำหนักไปที่เตียงอย่างแรงอีกครั้ง รันรีบกลิ้งลงมาจากเตียงทันทีเมื่อรู้ตัว ขวานปักอยู่ในเตียง ไอหลับตาลง เพราะขวานนั้นเฉียดผ่านใบหน้าของเธอไปเพียง 1 เซนติเมตรเท่านั้น
เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรู้สึกตัวว่า มือของเธออยู่ในน้ำสีแดง ไอมองไปที่ขวานอีกครั้ง ดวงตาเรียบเฉยปรากฏขึ้น เมื่อเห็นขวานเล่มนั้น อยู่บนศีรษะของเอริก้า ศีรษะของเธอเป็นแนวยาวตามรูปทรงของขวานอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าดูตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก เลือดที่ไหลออกจากศีรษะของเธอดูน่าสงสาร และน่ารังเกียจในเวลาเดียวกัน
ไอมองไปที่ศีรษะที่ตอนนี้ไม่เหลือเป็นชิ้นดีอีกครั้ง ครั้งนี้เธอได้เห็นสมองสีชมพูที่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาให้เห็นทีละนิด เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างติดขัด แต่ดวงตาของเธอก็ยังคงความเรียบเฉย ไม่มีท่าทีตื่นเต้นหรือหวาดกลัว และที่สำคัญของเด็กสาวคือ เธอจะไม่กรีดร้องอย่างเด็ดขาด....
พัตน์พยายามดึงขวานที่ติดอยู่ออก เขาส่งเสียง โอก อ้าก ดังรอบห้อง ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย เพราะอาการแบบนี้บ่งบอกถึงอาการโรคประสาทได้เป็นอย่างดี
รันรีบกำหมัดและชกไปที่ใบหน้าของพัตน์ด้วยแรงเท่าที่มี แต่ชายหนุ่มกลับไม่สะทบสะท้านแม้แต่น้อย เขากลับหันมาและทำใบหน้าน่ากลัวใส่ รันชกเข้าไปที่เบ้าตา ริมฝีปาก และใบหน้า แต่ชายหนุ่มก็ยังคงดึงขวานออกจากเตียงไม่หยุด
ใบหน้าของพัตน์ในตอนนี้ยับเยินไม่ผิดกับตู้เสื้อผ้า หรือชั้นวางหนังสือที่เขาทำไว้เลย รันดูท่าไม่ดี จึงวิ่งออกจากห้อง เพราะในห้องนี้สำหรับรันแล้ว ก็มีเพียงแค่เขา และชุนเท่านั้น
“แกจะไปไหน!!! ห๊า!” พัตน์พูดขึ้นและมองตามรันที่วิ่งออกไปด้านนอก เขาดึงขวานออกไม่สำเร็จ จึงหันไปหาอาวุธอื่นที่เขาสามารถปลิดชีวิตของเด็กหนุ่มเป้าหมายได้ เขาคว้าเกะที่กระจัดกระเจิง ในตอนนี้พัตน์คงคิดอะไรไม่ออกจริงๆนั่นแหละ...
ไอออกมาด้านนอกอย่างระมัดระวัง เธอมองดูห้องที่ยับเยินด้วยสายตาที่ยังคงเรียบเฉย ไอยืนขึ้น มองไปที่ขวาน เธอไม่แน่ใจว่า ควรจะขวานไปด้วยดีไหม แต่สำหรับเธอแล้ว ขวานคงไม่จำเป็นสำหรับคนโรคจิตอย่างเขาหรอก
“ฮะ!!!” ไออุทานเบาๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มชุดดำยืนอยู่ข้างๆเธอ “ลงไปชั้นสาม” เขาตอบ ไอมองอย่างใช้ความคิด “…คุณมาบอกฉันทำไม?”
ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะได้คำตอบ ชายหนุ่มก็หายไปทันที ไอมองไปที่ขวานอีกครั้ง เลือดที่ไหลออกจากสมองของเอริก้ายังไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ ไอเดินออกไปจากห้องนอน ปล่อยให้2ศพที่อยู่ในห้องสงบ...
ความคิดเห็น