รักเปรี้ยวหวาน...ของยัยตัวจุ้น

ลำดับตอนที่ #2 : >.< ตัวกวน >.

                                                                    >.< ตัวกวน >.<

^_^

วันนี้  ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษ  เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน  ฉันจึงตื่นเช้าเพื่อไปตักบาตร

" คุณพ่อ  คุณแม่คะ  หนูไปโรงเรียนแล้วนะคะ"

" จ้า  รีบกลับมานะจ๊ะ  แม่กับพ่อมีอะไรจะเซอร์ไพรส์หนูด้วยนะลูก"

" คะ  หนูรักคณพ่อกับคุณแม่มากๆเลยค่ะ  ไปล่ะค่ะ"

20ยาทีต่อมา  ฉันก็มาถึงที่โรงรียนแล้ว  ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง

" แฮปปี้เบิร์ทเดย์น๊ะจ๊ะ  มะนาว"

" พวกเธอจัดงานวันเกิดให้ฉันหรอ  ขอบใจพวกเธอมากๆเลยนะ"

" ยัยมะนาวเน่า  สุขสันต์วันเกิด"

ฉันหันกลับไปก็เจอนายบลูพอดี

" ฉันชื่อมะนาวเฉยๆย่ะ"

" ได้ๆวันนี้  ฉันจะเรียกเธอว่ามะนาวเฉยๆก็ได้"

" อืม"

" อ๊ะ  ฉันให้ของขวัญ  เพราะฉันเห็นว่าเธอเป็นบั๊ดดี้ส่วนตัวของฉัน"

" อะไรนะ  ให้ฉันหรอ  ขอบใจนะ"^_^

" นานๆที  ฉันจะให้ของขวัญกะใครสักคนนึง  แสดงว่าเธอ  ก็โชคดีมากๆเลยนะที่ได้ของขวัญจากฉัน"

นายบลูยื่นกล่องของขวัญสีชมพูมาให้ฉัน

" เธอแกะเลยนะ"

" อะไรกัน  ไม่เอาอ่ะ  ฉันจะเอาไปแกะอยู่บ้านนะ"

" แกะตอนนี้เลย เพื่อนๆคงจะอยากรู้ว่าฉันให้อะไรกับเธอ"

ฉันหันไปเห็นเพื่อนๆทำหน้าตาสงสัยกันทุกคนว่า  ในกล่องที่บลูให้นั้นมันเป็นอะไร

" งั้นฉันก็...แกะล่ะนะ"*_*

พอฉันแกะกล่องของขวัญปุ๊บ  ฉันก็ร้องสุดเสียง

" กรี๊ด  ตุ๊กแกๆๆ"TOT

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว  มือของฉันไปปัดแก้วน้ำของพื่อนจนน้ำหกเต็มพื้น  แถมฉันยังลื่นน้ำที่หกตรงพื้นจนล้มอีก

" โอ๊ย!! เจ็บจัง  ไอ้บ้าบลู">O<

ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นเลย  ลูกโป่งที่ห้อยอยู่บนเพดานห้องก็ตกลงมาแตกใส่หัวฉันเสียงดังมาก

" กรี๊ด!!">O<

" มะนาวกระโปรงเปิด  เห็นก.ก.น.เลย"

เพื่อนๆหัวเราะเยอะฉันก่อนที่  เค้กจะหล่นจากมือมดตะนอย  โดนพื้นไม่ว่าแต่นี่โดนหัวฉันเต็มๆ

ตุ้บ!!

" แงๆ  ฮือๆ  เปื้อนหมดแล้ว"YOY

ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเอาเค้กที่เหลือไปปาใส่หน้านายบลู

" นี่!!  สำหรับนายที่ทำให้งานวันเกิดฉันพัง"

และแล้วคุณครูประจำชั้นของฉันก็เดินเข้ามา

" ใครทำห้องเลอะ"

" คือว่า...หนูเองค่ะ"

" ไม่เกี่ยวกับมะนาวหรอกครับ...ผมทำเอง"

ฉันอึ้งที่บลูยอมรับผิดแทนฉัน

" ครูคะ  หนู.."

" พอเลยทั้งคู่  ฉันจะหักคะแนนพวกเธอคนละ5คะแนนและก็รับผิดชอบห้องร่วมกัน"

ฉันรับปากคุณครูและรีบไปทำความสะอาดเสื้อและหน้าตาทันที

ตกเย็น

" โอ๊ย!!>.<  ทำไมฉันจะต้องมาทำความสะอาดห้องวันนี้ด้วยนะ  วันเกิดฉันแท้ๆเลยวันนี้"

" ฉันขอโทษ  ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะขนาดนี้"

" ช่างเถอะ  เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว  แก้ไขไม่ได้หรอก"

" อ๊ะ"

นายบลูยื่นหน้ามาหาฉัน

" อะไร"

" ฉันให้เธอตบหน้าฉันทีนึงก็ได้  เธอจะได้เลิกโกรธฉัน"

" นี่  ไม่ต้องหรอก  ฉันให้อภัยแล้ว"

" งั้นฉันไปส่งเธอเองนะ"

" ไม่ได้หรอก  คนขับรถฉันมารับ"

" แต่นี่ห้าโมงเย็นแล้ว  คนขับรถเข้าไม่รอเธอแล้วล่ะ"

" แต่ว่า..."

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรนายบลูก็เอากระเป๋าของฉันสะพายไว้บนบ่าและจูงมือฉันไปที่รถทันที

" ไม่ใช่รถยนตร์หรอ"

" เถอะน่า  ไม่ตายหรอก"

" ฉันไม่เคยนั่งมาก่อนนี่"

" ขึ้นมาและก็กอดฉันไว้แน่นไล้วกัน"

บรื้นนนนน

" ว๊าย!!>.<  อย่าขับเร็วนักสิ"

ฉันกอดบลูไว้แน่นมาก  ก่อนที่บลูจะหันหน้ามามองฉัน  แล้วเอามือข้างนึงมาจับมือฉันเอาไว้

"ไม่ต้องห่วงหรอก  ฉันจะขับช้าๆก็ได้  เธอถึงบ้านปลอดภัยแน่  บ้านเธอไปทางไหนล่ะ"

ฉันบอกทางกลับบ้านฉันเสร็จ  บลูก็ขับมาอย่างช้าๆเพราะรู้ว่าฉันกลัว

10นาทีต่อมา

" ขอบใจมากนะที่มาส่ง"

" ไม่เป็นไรอ่ะ  พรุ่งนี้เจอกัน"

บลูขับรถไปอย่างรวดเร็วและฉันก็เข้าบ้าน

" เซอร์ไพรสืจ้ะน้องมะนาว"

" คุณแม่  คุณพ่อ"

ฉันรับโผเข้ากอดคุณแม่และคุณพ่อทันที

" ทำไมถึงได้มอมแมมอย่างนี้ล่ะจ๊ะ  กลับบ้านก็ช้า  เนี่ยลุงแย้มเค้าเลยขอกลับมาก่อนเพราะรอหนูเป็นชั่วโมงๆ"

" เรื่องมันยาวค่ะแม่"

" ไม่เป็นไรหรอกลูก"

" หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

พอฉันขึ้นห้อง  ฉันนั่งทบทวนดู  ฉันคิดว่า  ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันจะถูกหักคะแนน  และนั่งรถกลับบ้านไม่ค่อยสบาย  ยังไงๆ  ฉันก็รู้สึกว่าวันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลยล่ะ