รักเปรี้ยวหวาน...ของยัยตัวจุ้น

ลำดับตอนที่ #1 : >.< เด็กใหม่ >.

>.< เด็กใหม่ >.<

^_^

วันที่สามของการไปโรงเรียนของฉัน  ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนานอยู่นั้น  คุณครูประจำชั้นของฉัน

ก็เดินเข้ามาในห้องเรียน

" สวัสดีจ้ะ  นักเรียนทุกๆคน  วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้นักเรียนทุกคนได้รู้จักนะจ๊ะ เข้ามาเลยจ้ะบลู"

" สวัสดี  ฉันชื่อบลูนะ  เพิ่งย้ายมา  ยังงัยก็ช่วยแนะนำฉันด้วยแล้วกัน"

นายนั่นน่าตาน่ารักมาก แต่ว่าดูจะเก๊กๆ แถมสาวๆในห้องฉันยังดูจะสนใจนายเด็กใหม่คนนี้มากๆ 

โดยเฉพาะ" ยัยแซลม่อน " ที่อยู่ๆก็ยืนขึ้นแถมทำหน้าเขินใส่นายเด็กใหม่นั่นอีก  ทำให้ฉันหมั่นไส้ยัยนี่อย่างมาก

" นี่ แซลม่อน  อะไรกันนั่งลงก่อนสิ  เสียมารยาทนะ  นี่นักเรียนยังไงก็แนะนำเพื่อนด้วยนะจ๊ะ"

คุณครูของฉันทำท่าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

" มะนาว  เธอช่วยแนะนำเพื่อนเค้าหน่อยนะ"

" แต่คุณครูคะ  เอ่อ.. "

" เธอเป็นหัวหน้าห้องนะ  ยังไงครูฝากเพื่อนคนนี้ด้วยแล้วกันนะ"

โธ่เอ๊ย!!  ครูดันมาให้ฉันมาคอยแนะนำนายเด็กใหม่นี่อีก  แย่สุดๆเลย>.<

" บลู  เธอไปนั่งข้าง  มะนาวตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะ  วันนี้แค่นี้ละกันนะ  ครูมีประชุม"

" ครับครู"

แล้วนายบลูก็เดินมาข้างๆโต๊ะฉัน  แล้วมานั่งเก้าอี้เดียวกันกะฉันอีก

" นี่นาย  ออกไปนะ"

" งั้นเธอก็เอากระเป๋าเธอไปวางที่อื่นสิ"

" แล้วนายบอกดีดีไม่เป็นหรอ  กวนจริง"

อะไรกันแค่วันแรกนายนี่ก็กวนฉันซะละ  น่าหมั่นไส้จริงๆเลย

พอใกล้พักเที่ยง  ฉันและเพื่อนๆกำลังจะลงจากห้อง

" รอด้วยสิ  ยัยมะนาวเน่า"

โหย!!  ใครกันนะ  มาเรียกฉันแบบนี้  พอฉันหันกลับไป  ก็เจอนายเด็กใหม่

" นี่นาย  ชักจะซ่าไปแล้วนะ  มาเรียกฉันว่ามะนาวเน่าได้ยังงัย"

" ก็ฉันพอใจที่จะเรียก"

ฉันพยายามกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้เพราะไม่อยากจะมีเรื่อง

" นายขี้แสดง  นายมีอะไร  เรียกฉันทำไม"

" ว่าฉันแสดงหรอ  ก็ได้  อยากพูดก็พูดไป"

" นี่  นายมีอะไรก็รีบพูดมาสิ"

" ครูบอกให้เธอดูแลฉันใช่ไหม  ฉะนั้นเธอก็ต้องไปกินข้าวกับฉัน"

ม่ายเจงงงงงงงง  ฉันไม่อยากกเชื่อเลย

" เธอสองคน ชื่อ มดตะนอยกับพริกหยวก ใช่มั้ย วันนี้พวกเธอไปกินข้าวกันแค่สองคนก่อนนะ  ฉันจะไปกินข้าวกับมะนาว"

" ได้สิ  พวกเราไปกินกันสองคนก่อนก็ได้"
 
ยัยมดตะนอยกะยัยพริกหยวกก็เป็นไปกะเค้าด้วย  ทำไมผูหญิงห้องฉันถึงได้คลั่งไคล้นายบลูขนาดนี้เนี่ย

" นี่มดตะนอย... ToT"

" ไปเหอะๆนะ  บลูยังเป็นเด็กใหม่อยู่เธอไปเป็นเพื่อนเค้าเถอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า"

อยู่ดีดีนายบลูก็กระชากแขนของฉันแล้วตรงดิ่งไปโรงอาหารทันที

" ปล่อย  เจ็บนะ >.<"

" ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้  เธอก็ไม่มากับฉันหรอก"

" แหม!!  ใครจะอยากมากะแก *.*"

" เธอว่าไงนะ "

" ปล่าวซะหน่อย"

ใกล้เวลาเกือบๆบ่าย  ฉันก็เดินไปกับนายบลูอีก  เพื่อจะกลับห้องเรียน  ระหว่างนั้นเอง

" ดี  บลู  ฉันชื่อแซลม่อน"

" อืม  ดี"

" รู้จักกันไว้นะ  ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น  เธอมานั่งกับฉันบ้างก็ได้นะ  เราจะได้.. "

" นี่บลู  เธอจะไปนั่งกับแซลม่อนก็ได้นะ   ๐o"

" ไม่หรอก  ฉันจะนั่งข้างเธอ"

" งั้นก็เคนะ ^_^"

ฉันยิ้มเยาะใส่ยัยแซลม่อนอย่างสะใจแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่

" มะนาว  มีอะไรติดตาเธอแน่ะ"

" อะไร.. "

อยู่ๆ  นายบลูก็ยื่นหน้าขาวๆมาใกล้หน้าฉันเรื่อยๆจนฉันถึงกับต้องหลับตา

" นี่นาย  รีบๆหยิบเศษนั้นออกซะทีสิ >_<"

บลูเอามีนุ่มๆมาปัดเศษนั้นออกให้

" เธอเขินฉันหรอ"

" ป่าวซะหน่อย">.<

" หลับตาซะนานอย่างนี้  เรียกว่าไม่เขินหรอ "

" พอเลย"

ในตอนนั้น  ฉันเองก็ยิ้มไม่หุบจนเลิกเรียนกลับบ้านเลย^_^