สวรรด์บันดาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

มหาเทพแห่งขุนเขาตะวันออก* หรือองค์ไท่ซานจวิน มีหน้าที่ควบคุมดูแลการเกิดการตายและอายุขัยของมนุษย์ เป็นผู้นำทวยเทพห้าพันเก้าร้อยองค์ มีอำนาจชี้เป็นชี้ตาย ทั้งยังเป็นขุนพลของภูตผีนับร้อยตน

ขุนเขาไท่ซานอันเป็นที่พำนักตั้งอยู่ทางทิศบูรพา ที่ซึ่งฟ้าดินมาบรรจบ เป็นจุดเริ่มต้นของสรรพสิ่ง จึงเป็นเหตุให้เทพบนเขาไท่ซานล่วงรู้อายุขัยสั้นยาวของมนุษย์ ในหมู่ทวยเทพมีเจ็ดสิบสองฝ่ายทำหน้าที่ดูแลจัดการสมุดบันทึกชะตาชีวิตของมนุษย์และเซียน รับผิดชอบคัดแยกการเกิดการตายและฐานะยากดีมีจนของมนุษย์

ระยะนี้เหล่าเทพและเซียนบนยอดเขาไท่ซานต่างยุ่งง่วนตระเตรียมของขวัญอวยพรวันคล้ายวันประสูติของมหาเทพแห่งขุนเขาตะวันออกจนปลีกตัวมิได้ ทั้งหมดต่างพยายามเสาะแสวงหาไปทั่วแดนสวรรค์และโลกมนุษย์ด้วยหวังจะพบของขวัญที่สามารถทำให้องค์ไท่ซานจวินแย้มสรวลเบิกบาน ทั้งยังต้องรับมือกับบรรดาเทพและเซียน รวมถึงภูตผีในยมโลกทั้งหลายซึ่งเดินทางมาจากทั่วทุกสารทิศเพื่อซักไซ้ไล่เลียงถามเรื่องความชอบของไท่ซานจวินอยู่ทุกเวลา

ไม่เพียงเท่านั้น หลายวันก่อนหน้า ด้วยเหตุที่เซียนชั้นผู้น้อยเลอะเลือนองค์หนึ่งในฝ่ายอายุและโชคลาภได้ทำสมุดบันทึกชะตาชีวิตมนุษย์เล่มหนึ่งและสมุดบันทึกชะตาชีวิตเซียนเล่มหนึ่งหล่นหายไป ทำให้ทวยเทพร้อนใจจนแทบเต้นเร่า อยากจะตามหาของกลับคืนมาโดยมิให้กระโตกกระตาก โดยเฉพาะสมุดบันทึกชะตาชีวิตเซียนเล่มนั้น เพราะเกี่ยวพันถึงสิทธิและผลประโยชน์ของเซียนทั้งหลาย สำหรับสมุดบันทึกชะตาชีวิตมนุษย์อีกเล่มนั้นก็ให้แต่ละฝ่ายส่งขึ้นไปให้ฝ่ายอายุและโชคลาภคัดลอกใหม่อีกเล่มก็ได้

“เมื่อยมือจนสุดจะทนแล้ว!” เซียนชั้นผู้น้อยองค์หนึ่งผู้รับผิดชอบคัดลอกสมุดบันทึกชะตาชีวิตมนุษย์ซึ่งทางฝ่ายควบคุมดูแลดวงวิญญาณแต่ละแห่งส่งขึ้นมาให้สลัดมือยิกๆ จนพู่กันในมือเกือบจะปลิวออกไปอยู่รอมร่อ

“ระวังหน่อย ปัญหาเกี่ยวพันถึงการเกิดการตายและอายุขัยของมนุษย์โลก จะขีดเพิ่มมาขีดหนึ่งหรือทำตกหล่นไปขีดหนึ่งก็มิได้เชียวนะ!” เทพหัวหน้าฝ่ายซึ่งเฝ้าอยู่ด้านข้างถลึงตาใส่เซียนชั้นผู้น้อยคราหนึ่ง “เพราะเจ้าพวกเซียนเซ่อซ่าอย่างพวกเจ้าแท้ๆ รู้บ้างหรือไม่ว่าทำให้เทพอย่างพวกเรามีงานเพิ่มขึ้นมากน้อยเท่าไร เหล่าเทพชั้นสูงล้วนเดินทางท่องทั่วสี่สมุทรเพื่อเสาะหาของขวัญวันประสูติให้องค์ไท่ซานจวิน เจ้ากลับทำให้ข้าต้องมานั่งเฝ้าเจ้าคัดลายมืออยู่ที่นี่ จริงๆ เลยนะ! ปกติก็สอนพวกเจ้าแล้วว่าทำงานต้องรอบคอบ แต่ก็ยังฟังไม่เข้าใจอยู่นั่น! ทำให้ข้าต้องมาสิ้นเปลืองเวลามากโขอยู่ที่นี่!”

เซียนชั้นผู้น้อยแลบลิ้น ก่อนจะหยิบพู่กันขึ้นมาขีดเขียนลงบนสมุดบันทึกชะตาชีวิตมนุษย์อีกครั้ง แล้วจู่ๆ เขาก็อุทาน ‘เอ๋?’ ออกมาเสียงหนึ่ง

“ทำไมรึ” เทพหัวหน้าฝ่ายขมวดคิ้วอย่างตื่นตัว

“คนที่ชื่อมู่ซางผู้นี้จวนจะหมดอายุขัยแล้ว ต้องแจ้งให้ทางฝ่ายวิญญาณไปรับดวงวิญญาณมา หาไม่หากรอจนข้าคัดลอกเล่มนี้เสร็จค่อยส่งไปให้ เวลาจะคลาดเคลื่อนเอาได้”

“เดี๋ยวนี้น่ะรึ”

“ใช่แล้ว”

“ไม่ได้ เวลานี้ที่ฝ่ายวิญญาณเหลือแต่เจ้าเซียนอ่อนหัดองค์หนึ่งอยู่ที่นั่น อิทธิฤทธิ์ไม่แก่กล้า หากเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาก็แย่แน่”

“แค่รับวิญญาณดวงเดียวเท่านั้น จะเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรได้” บรรดาเทพหัวหน้าฝ่ายเหล่านี้ชอบดูถูกฝีมือเหล่าเซียนเล็กๆ อย่างพวกเขาเสียจริง

เทพหัวหน้าฝ่ายมองเซียนชั้นผู้น้อย “ที่พูดมาก็ถูกอยู่ แต่ว่า...”

“มิเช่นนั้นก็ปล่อยให้คนผู้นั้นมีชีวิตอยู่นานขึ้นอีกหลายสิบวันแล้วกัน” แต่เวลาวันหนึ่งบนแดนสวรรค์เท่ากับเวลาหนึ่งปีบนโลกมนุษย์เชียวนะ หากรับดวงวิญญาณช้าไปหนึ่งชั่วยามคนผู้นั้นก็จะมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์นานขึ้นสามสิบวัน

ถึงอย่างไรก็ไม่มีผลอะไรกับเขาอยู่แล้ว เซียนชั้นผู้น้อยหยิบพู่กันขีดเขียนลงบนรายชื่อถัดไป โดยไม่สนเทพหัวหน้าฝ่ายซึ่งขมวดคิ้วมุ่นจนหัวคิ้วจะชิดติดกันอยู่รอมร่อ

“ได้ เช่นนั้นก็ทำตามที่ว่าแล้วกัน เอาชื่อ วันเกิด กับเลขระเบียนมาให้ข้า ข้าจะส่งไปที่ฝ่ายวิญญาณโดยเร็ว...” เทพหัวหน้าฝ่ายยื่นมือมาทางเซียนชั้นผู้น้อยด้วยท่าทีรำคาญเล็กน้อย

แต่คาดไม่ถึงว่าเซียนอ่อนหัดผู้เข้าเวรกลางคืนที่ฝ่ายวิญญาณจะมีทักษะความรู้ย่ำแย่ถึงขั้นใช้มิได้ ขณะที่รับเอาดวงวิญญาณของชายชื่อมู่ซางขึ้นมา พร้อมกันนั้นก็เผลอไปเก็บเอาดวงวิญญาณของชายอีกคนที่ชื่อลั่วเทียนหยางมาด้วย เซียนองค์นั้นตื่นตกใจรีบใส่ดวงวิญญาณชายแซ่ลั่วกลับเข้าร่างไป แต่กลับมิได้ตระหนักเลยว่าตนใส่ดวงวิญญาณผิดร่าง ดันเอาดวงวิญญาณของลั่วเทียนหยางใส่เข้าไปในร่างของชายผู้ชื่อมู่ซางคนนั้น...

---

* ขุนเขาตะวันออก หมายถึงเขาไท่ซาน ซึ่งเป็นขุนเขาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในห้าขุนเขาสำคัญของจีน อันได้แก่ ไท่ซาน (泰山) หฺวาซาน (华山) เหิงซาน (衡山) เหิงซาน (恒山) และซงซาน (嵩山) ชาวจีนมีตำนานความเชื่อเกี่ยวกับเขาไท่ซานมากมาย ทั้งเป็นแหล่งกำเนิดของสรรพสิ่งในโลก และเป็นที่สถิตขององค์มหาเทพไท่ซานในศาสนาเต๋า