แก้มใส by เกรซ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ปกติหลังจากเลิกงานหรือวันหยุดแก้มใสจะคอยตามตอแยเขาตลอด ขอให้พาไปเที่ยวที่นั่นไปช้อปปิ้งที่นี่ อยากดูหนัง ทานข้าวนอกบ้าน สรรหากิจกรรมที่ทำให้เขาเหนื่อยกว่าทำงานทั้งสัปดาห์ แต่นี่หลายวันแล้วที่เขาสังเกตได้ว่าเธอจงใจหลบหน้า วันนี้ชายหนุ่มเลยแกล้งเกาะติดคุณมัณฑนา ดูซิว่าจะหลบกันไปได้สักแค่ไหน

“คุณแม่ขา น้ำส้มค่ะ แก้มคั้นเองกับมือเลยนะคะ” หญิงสาวยิ้มสดใส วางแก้วน้ำส้มลงตรงหน้าคุณแม่ขาของเธอซึ่งนั่งรับลมอยู่ที่เก้าอี้นั่งเล่นริมสนาม

“อ้าว มีแก้วเดียวหรือแก้ม ใจดำจัง”

เธอหันมองเขาแล้วรีบหลบตา “เห็นพี่มาร์คดื่มแต่กาแฟนี่คะ รอเดี๋ยวก็แล้วกัน แก้มจะไปคั้นมาให้”

เขามองร่างบางที่เดินจ๋อยออกไปแล้วนึกหงุดหงิด ให้เธอกะบึงกะบอนทำแสนงอนใส่เขายังดีเสียกว่าทำท่าสลดประหยัดคำพูดแบบนี้

ชายหนุ่มออกมายืนริมระเบียง สมองของเขากำลังคิดหาคำตอบ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกว้าวุ่นอยู่ลึกๆ กับแค่การที่แก้มใสไม่พูดจาแถมทำท่าว่ากลัวเขาเต็มที

สายตาเหลือบลงไปเห็นร่างบาง นั่งตากน้ำค้างทำไมนะ แก้มใสทำให้เขาหงุดหงิดได้อีกแล้ว หลังอาหารค่ำก็เห็นแม่จอมยุ่งกลับไปนั่งเล่นอยู่ที่ริมสนาม นี่ก็ดึกแล้วไม่หลับไม่นอนรึไง

“พี่นั่งด้วยคนได้มั้ย” ดูท่าทางเธอคงตกใจเหมือนกันที่เห็นเขา

“เอ่อ@@@ค่ะ แก้มกำลังจะไปนอนพอดี”

“เดี๋ยวแก้ม ยังโกรธพี่อยู่หรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ” แก้มแค่น้อยใจแล้วก็เสียใจต่างหาก

“เปล่าแล้วทำไมไม่คุยกันเลย”

“ก็แก้มไม่มีอะไรจะคุยนี่คะ”

“อืม@@@” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนยื่นกล่องช็อกโกแลตขนาดย่อมมาตรงหน้า

“แก้มไม่ใช่เด็กๆ ที่ต้องเอาขนมมาล่อนะ”

“จะเอารึเปล่า”

มือเรียวบางยื่นรับขนมจากมือเขา กล่องใสทำให้เห็นช็อกโกแลตก้อนน่ารักที่เรียงรายอยู่เต็มกล่อง “ขอบคุณค่ะ เอามาจากไหนคะ”

“ไปธุระมา พอดีแถวนั้นมีร้านช็อกโกแลตโฮมเมด ก็เลยลองลงไปดู”

เธอไม่หวังหรอกว่าเขาตั้งใจจะซื้อให้ คงมีใครซื้อมาฝากเขาอีกทีนั่นแหละ แต่พอได้ยินอย่างนี้รอยยิ้มก็แต้มขึ้นที่มุมปาก แก้มใสๆ เป็นสีระเรื่อ ฝ่ายชายหนุ่มเองก็พอใจที่ได้เห็นอย่างนั้น

“แล้ว@@@ไม่รำคาญแก้มแล้วหรือคะ” โธ่เอ๊ย ก็มันทนไม่ไหวนี่นา อยู่ๆ พี่มาร์คก็มาทำดีด้วยแบบนี้

ไม่มีคำตอบใดจากปากเขานอกจากแววตาที่แสนเอ็นดู มือแข็งแรงลูบไปจนสุดความยาวของเส้นผม ก่อนจับศีรษะได้รูปโยกเบาๆ

“ไปนอนซะ น้ำค้างแรงแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย” แล้วพี่มาร์คก็ลุกไป ทิ้งสัมผัสอบอุ่นไว้แทนตัว ปล่อยให้แก้มใสมองตามตาปรอย

ยุพาภรณ์ได้ชื่อว่าเป็นเลขาฯ ที่เอาการเอางาน นายสั่งอย่างไร มักได้อย่างใจเสมอ แต่เรื่องสุดวิสัยที่เธอมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ครั้งนี้ ทำให้คุณเลขาฯ ดีเด่นชักหวาดหวั่น เวลาดีคุณมาร์คก็ดีใจหาย แต่ถ้าโกรธใครขึ้นมา ยุพาภรณ์ไม่อยากคิด@@@

สิบนาฬิกาตรง ยุพาภรณ์เตรียมยกกาแฟเข้าไปเสิร์ฟให้เจ้านายใหญ่ หากแต่หญิงสาวอีกคนเข้ามารั้งข้อศอกของเธอไว้ก่อน นั่นไง เธอมาแล้ว

“พี่ยุคะ แก้มช่วยค่ะ” มือบางหยิบถาดกาแฟไปจากมือ วงหน้ารูปไข่นั้นแต้มด้วยรอยยิ้มสดใส ตากลมโต ปากและแก้มสีชมพูระเรื่อ มีแต่จมูกเรียวที่ปลายงุ้มลงนิดๆ นั่นแหละที่พอจะบอกได้ว่าสาวน้อยน่ารักที่ดูบอบบางเหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลนคนนี้ดื้อเอาการ

ก๊อกๆ

“เชิญ” กาแฟหอมกรุ่นวางลงตรงหน้า แต่คนเสิร์ฟยังไม่ถอยออกไป

“มีอะไรรึเปล่าคุณยุพา” มาร์คัส ดาร์ลตันมักเรียกเลขาฯ ของเขาสั้นๆ ว่ายุพาเสมอ

“คุณยุพาไม่มีหรอกค่ะ แต่คุณแก้มใสมี” ชายหนุ่มเงยหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูนั้น

“แก้ม! มาได้ยังไง แล้วมาทำอะไรที่นี่”

สีหน้าพี่มาร์คบ่งบอกถึงความแปลกใจ แต่แก้มว่าคงตกใจมากกว่า

“ก็มาทำงานสิคะ คุณเจ้านาย” เธอยิ้มสดใส

“อะไรกัน ใครเป็นคนอนุญาต” ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบอะไร ชายหนุ่มก็กดโทรศัพท์ภายในเรียกเลขาฯ เสียงดัง

“คุณยุพา เชิญข้างในด่วน!” คุณเลขาฯ เดินตัวลีบเข้ามา ก็แน่ล่ะสิ เสียงพี่มาร์คดุซะขนาดนั้น

“คะ@@@”

“นี่มันอะไรกัน” ชายหนุ่มมองหน้าเลขาฯ อย่างเอาเรื่อง

“เอ่อ@@@”

“พี่มาร์คอย่าดุนักสิคะ แก้มตอบให้ก็ได้ แก้มมาสมัครเป็นเลขาฯ ค่ะ รองประธานกรรมการเป็นคนสัมภาษณ์เองเลยนะคะ แล้วก็ให้มาเป็นผู้ช่วยเลขาฯ กรรมการผู้จัดการนี่แหละ”

ตลกฝืด เขาอยากหัวเราะออกมาดังๆ นี่คุณแม่กำลังเล่นสนุกอะไรอีก

“ก็มาร์คอยากให้น้องมีสังคมของตัวเอง มีอิสระ ไม่ต้องติดแจอยู่กับแม่ไม่ใช่เหรอ” คำตอบของคุณมัณฑนาแฝงแววเหนือกว่าอย่างชัดเจน ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้า ผิดกับสตรีข้างๆ ที่ตอนนี้เอาแต่ยิ้มกริ่มเหมือนแม่จอมยุ่งเมื่อกลางวันไม่มีผิด

“กาแฟค่ะ”

“แก้วที่ห้าของวันแล้วนะ ตั้งใจจะให้พี่ตาแข็งไม่ต้องหลับต้องนอนเลยใช่มั้ย”

“เปล่านะคะ ก็แก้มไม่มีอะไรจะทำนี่”

“ก็ไปของานยุพาเขาทำสิ”

ของานพี่ยุพาทำเนี่ยนะ จะหยิบอะไรสักหน่อยก็คุณแก้มคะเดี๋ยวพี่ทำเองไปซะหมด แรกๆ ก็คิดว่าพี่ยุกลัวแก้มจะมาแย่งงานทำ แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่ากลัวแก้มทำงานเจ๊งไปได้ สงสัยต้องฟังอะไรจากพี่มาร์คมาเยอะแน่ๆ

“แก้ม วันนี้ให้นายพรมารับนะ”

หญิงสาวที่กำลังเพลิดเพลินกับของว่างในส่วนของเขาหันขวับ “ไหงงั้นล่ะคะ ไม่เอา แก้มจะกลับกับพี่มาร์ค” แววตาดื้อรั้น แต่เมื่อสบกับแววตาแข็งกร้าวของคนตรงหน้าก็ออกอาการจ๋อยลงทันที

“ทำไมต้องให้กลับกับลุงพรด้วย” เสียงอ่อนๆ ทำให้แววตาเขาอ่อนลงเหมือนกัน

“มีธุระ”

“แก้มรอได้ ไม่เห็นต้องให้ลุงพรมารับให้เปลืองน้ำมันเลย รัฐบาลยิ่งรณรงค์ให้ประหยัดน้ำมันอยู่ด้วย”

“จ่ายค่าน้ำมันก็จ่ายภาษีให้รัฐบาลเหมือนกันนั่นล่ะ” เขาแกล้งเถียงเธอบ้าง

แปลก@@@สายตาคมวาวมองตามแก้มใสที่ลุกไปนั่งบนชุดรับแขกอีกมุมหนึ่งของห้อง หยิบนิตยสารธุรกิจ พลิกหน้าไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้เลยว่าเธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ประเมินแก้มใสต่ำไปเสียแล้วพี่มาร์ค

ขณะกำลังนั่งอ่านรายงานการประชุมรอเวลาอยู่นั้น ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมเสียงใสๆ ที่ตามมา

“หกโมงครึ่งแล้วนะ คุณเจ้านายยังไม่ออกไปธุระอีกหรือคะ”

“ทำไมยังไม่กลับบ้าน” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง ก็เขาสั่งนายพรเองนี่นาว่าให้มารับแก้มใสตอนห้าโมง ตั้งใจว่าสักสองทุ่มตัวเองค่อยกลับ อยู่ใกล้เธอมากๆ แล้วออกจะรำคาญ ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างนั้น

“แก้มลงไปนั่งกินไอศกรีมรอลุงพรอยู่ข้างล่าง ไม่เห็นรถพี่มาร์คออกไปซะทีก็เลยขึ้นมาดู”

หน้าขรึมจ้องเธออย่างพิจารณา ในขณะที่ปากบางยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด

“แล้วเมื่อกี้โทรไป ลุงพรบอกว่ามีรถชนกันขวางทางอยู่ก็เลยยังมาไม่ถึง”

อุบัติเหตุ? แน่ล่ะ จะว่าแม่ตัวยุ่งรู้ทันก็คงไม่ใช่ แล้วดูสิ กินยังไง มุมปากยังเลอะวิปครีมอยู่เลย ชายหนุ่มเดินเข้ามาใช้นิ้วโป้งเช็ดวิปครีมออกจากมุมปากชมพูบางอย่างเผลอๆ

“งั้นวันนี้ยังไม่ไปธุระ”

“เยส” แล้วแก้มใสก็รีบหุบปากทันที “เอ่อ@@@คือแก้มอยากกลับบ้านเร็วๆ น่ะค่ะ ขืนรอลุงพรไม่รู้เมื่อไหร่จะมาถึง” เกือบไปแล้ว ดีนะที่ไม่หลุดปากออกไป ขออย่าให้พี่มาร์คไปซักลุงพรต่อเลย ไม่งั้นแก้มโดนหักคอแน่ๆ