คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 สายน้ำผู้ถูกลืม
ธีโอ เท และเนริวลับมาถึหน่วยพิทัษ์มหานรในยาม่ำืนที่มืสนิท สถานที่ที่เยเ็มไป้วยเสียโทรศัพท์และารเลื่อนไหวในเวลาลาวัน ลับเียบันเมื่อย่าเ้าสู่ยามึ
วามสบอสำนัานูะลืนลายเ้าับบรรยาาศเหนื่อยล้าที่ปลุมิใอทุน ธีโอเินนำเ้าไปในห้อพัส่วนัวอเา ึ่ั้อยู่บนสุอึ รนั้นยัมีแสไฟที่ส่อสว่าราวับะัับวามมืภายนอ
พวเาทั้สามทรุัวลนั่รอบโ๊ะและโฟา เหมือนับว่าร่าายที่แบภาระหนัอึ้มาทั้วันนั้นอทานพิพัั่วะ
ธีโอนั่ลที่โ๊ะทำาน เามอเทและเนริว้วยแววาที่เ็มไป้วยวามเหน็เหนื่อยและห่วใย
"วันนี้เหนื่อยมาเลยนะ" เสียอธีโอแผ่วเบา เาพูพลาเปิแฟ้มเอสารที่ไ้าเนริว แสไฟส่อสะท้อนับระาษ
เทยิ้มเศร้า ๆ วาอเธอูะทนทุ์ับภาระทาอารม์มาพอ ๆ ับร่าาย
"มีนายเพิ่มอีแล้ว"
เสียนั้นเหมือนะ้ออยู่ในอาาศ ทั้สามนนิ่เียบไปรู่หนึ่ ประโยเรียบ่ายอเทันหัวใอทุนในห้อ เนริวึ่นั่ร้ามธีโอ้อมอไปยัเอสารรหน้า ท่าทาอเาเร่รึม และแววานั้นมีวามิที่หมุนวนไปมาอย่าไม่สิ้นสุ
"ผมไม่เยเออะไรแบบนี้มา่อนเลยรับ หัวหน้า"
ธีโอเยหน้ามอเพื่อนร่วมานทั้สอน้วยวามเป็นห่ว น้ำเสียอเานุ่มนวลึ้น
"ไปพััน่อนเถอะ ันรู้ว่าพวนายเหนื่อยมาแล้ว"
เาหันไปทาเท สายาริัและอ่อนโยน
"เท เธอลับไปพัผ่อนเถอะ วันนี้มันึแล้ว พรุ่นี้่อยมาิัน่อว่าะทำยัไับเรื่อนี้"
เททำท่าลัเล วาอเธอยัายแววัวล
"แ่หัวหน้าะ… แล้วเรื่อศพที่เราส่ไปโรพยาบาล…"
ธีโอพยัหน้าเล็น้อย
"เรื่อนั้น…ันว่าะแวะไปูสัหน่อย ไม่้อห่ว"
เนริวที่นั่เียบมานานเยหน้ามอธีโอ ใบหน้าทีู่อ่อนล้าปราวามมุ่มั่นึ้นมา
"ผมอยู่่วยไ้นะรับหัวหน้า ผมไม่ไ้เหนื่อยนานั้น"
ธีโอยิ้มเล็น้อย เป็นรอยยิ้มที่แฝวามเ้าใ
"ันรู้…แ่อนนี้นายวรไปพัผ่อนีว่า พรุ่นี้ันอยาให้นายพาหน่วยอเราไปเ็บหลัานเพิ่มในที่เิเหุ"
เทและเนริวพยัหน้าอย่าไม่อาปิเสธไ้ ธีโอยืนึ้นและล่าวำสั่ที่แฝ้วยวามอ่อนโยน
"ลับไปพัผ่อนัน่อนเถอะ พรุ่นี้เราเอันใหม่"
ทั้สอนยืนึ้นและออาห้อไป ปล่อยให้ธีโอยืนอยู่ในวามเียบ สายาอเาับ้อไปยัเอสารที่ระัระายบนโ๊ะ มันเป็นเพียเอสารทั่วไป แ่ในเวลานี้ลับรู้สึหนัอึ้ราวับเป็นภาระที่ยาะเอื้อมถึ
ในวามเียบนั้น เสียวามิที่ไม่ไ้พูออมาั้อในหัวอเา ารสืบสวนที่ยัไม่บ
และำถามมามายที่ยัไร้ำอบ
ธีโอถอนหายใเบา ๆ ่อนะเริ่มเ็บเอสารบาส่วนใส่ลิ้นัใ้โ๊ะอย่าเป็นระเบียบ เาหยิบาบาานะประำำแหน่อเาที่วาอยู่้าโ๊ะ เรียมพร้อมที่ะมุ่หน้าไปยัโรพยาบาล
เสียฝีเท้าอธีโอ้อัวานในทาเินอันเียบสบในยาม่ำืน
แสไฟาัวอาารอโรพยาบาลส่อสว่าในวามมืมิอยาม่ำืน ธีโอเินฝ่าวามเียบอลานอรถ เ้าไปยัึให่พร้อมระเป๋าเอสารในมือ
เามุ่หน้าไปยัห้อเ็บศพึ่ั้อยู่ในั้นใ้ิน บรรยาาศยิ่เย็นยะเยือและันเมื่อเามาถึประูห้อ
ธีโอสูหายใลึ ่อนะเปิประูเ้าไป ภายในห้อนั้นเย็นันสัมผัสไ้ถึวามหนาวที่เาะับผิวหนั
ไอเย็นลอยฟุ้อยู่ในอาาศพร้อมับลิ่นสารเมีอันา ๆ วามเียบสัภายในห้อ่า่าาวามิในหัวเา
ที่วุ่นวาย้วยำถามและสมมิานมามาย
ธีโอเินรไปทีู่้เ็บศพ รนี้ือุที่ร่าไร้วิาอรอบรัววาฬ เอเลมอเอร์ ที่ถูารรมอย่าโหเหี้ยม่อนหน้านี้ ถูเ็บรัษาไว้ ะที่มืออเา่อย ๆ เอื้อมไปเปิู้เ็บศพ เสียเาะเบา ๆ ัึ้นาประู้านหลั
ธีโอหยุะัและหันลับไปมอทันที ในแสสลัวอห้อ เาเห็นร่าอหิสาวนหนึ่ยืนอยู่ที่ประู
เธอสวมเสื้อาวน์สีาวและแว่นา ใบหน้าอเธอูุ้นเยอย่าประหลา ทว่าธีโอำไ้ในทันที
"เธอนั่นเอ" ธีโอล่าวทัึ้นเบา ๆ น้ำเสียนั้นเ็มไป้วยวามประหลาใ
หิสาวผู้นั้นยิ้มแย้มว้า วาเ็มไป้วยประายแห่วามีใ เธอรีบพุ่เ้ามาเาะแนธีโอ น้ำาลอเบ้า
"นะ นาย…ำันไ้้วยเหรอ?"
ธีโอพยัหน้าเล็น้อย
"อืม…ำไ้สิ และำไ้ว่า ันยัไม่ไ้เลี้ยนมหวานเธอเลย"
ำพูอธีโอทำให้หิสาวยิ้มออมาอย่าน่ารั พร้อมับปล่อยมือาแนเา
"ะเลี้ยนมนร้ายอย่าันเนี่ยนะ?"
ธีโอยิ้มเื่อน ๆ พลาเอามือเาหัว
"ัน้ออโทษริ ๆ สำหรับวามเ้าใผิ ็เลยอยาเลี้ยนมหวานเพื่อใ้ไ"
หิสาวหัวเราะเบา ๆ เสียหัวเราะอเธอูะ่วยบรรเทาวามึเรียในห้อไ้บ้า
"ไม่เป็นไรหรอ ันไม่ถือสา"
เธอเียบไปรู่หนึ่่อนะแนะนำัว
"ันื่อเฟลอ เป็นหมอที่นี่แหละ ส่วนนายื่อธีโอ ใ่มั้ย?"
ธีโอทำหน้าประหลาใเล็น้อย
"รู้ัื่อัน้วยเหรอ?"
เฟลอยิ้ม
"ันเอู่าวอยู่นะ หัวหน้านใหม่อหน่วยพิทัษ์มหานร เป็น่าวัะายไป"
ธีโอพยัหน้าเบา ๆ ่อนยื่นแฟ้มเอสารให้เฟลอ
"ั้นหรอ... แล้วไ้้อมูลอะไรที่เี่ยวับารายอพวเาบ้ามั้ย?"
เฟลอรับแฟ้มเอสารและเปิูอย่ารวเร็ว แววาอเธอเปลี่ยนเป็นริัในทันที
"สอแม่ลูมีบาแผลาารถูแทหลายุ และมีร่อรอยาร่อสู้ แ่สิ่ที่น่าสนใที่สุือร่อรอยอพลัานบาอย่า...พลัานธาุที่ันไม่เยเอมา่อน"
ธีโอมอเฟลอ้วยวามสนใ
"สายฟ้า... นร้ายสามารถปล่อยสายฟ้าสีม่วไ้"
เฟลอหันลับมามอเาอย่าสสัย
"นายเยปะทะับนร้ายมาแล้วเหรอ?"
"็ไม่เิ... รอหัวหน้าอันสู้ับเาน่ะ" ธีโออบพลานึถึารเผิหน้ารั้นั้น
เฟลอเอียอถาม
"นร้ายเป็นเอเลมอเอร์เหรอ?"
ธีโอส่ายหน้า
"ไม่น่าใ่...เพราะถ้าเป็นเอเลมอเอร์ พละำลัอมนุษย์ธรรมาอย่าเราไม่มีทาสู้ไ้อยู่แล้ว"
"แล้วทำไมมนุษย์ธรรมาถึปล่อยพลัสายฟ้าไ้ล่ะ?" เฟลอั้้อสัเพร้อมับหันลับไปมอที่ศพในู้เ็บศพ
"มี้อมูลอะไรที่นายอยารู้เป็นพิเศษมั้ย?" เฟลอถาม ะที่สายาอเธอยัับ้ออยู่ที่ศพ
ธีโอยิ้มเล็น้อย ่อนะพยัหน้า
"มีแน่นอน... แ่วันนี้พอแ่นี้่อน พรุ่นี้่อยว่าัน่อ"
ทั้สอนเียบไปสัพั ธีโอยื่นมือไปปิู้เ็บศพ้า ๆ ่อนะเินออาห้อไปพร้อมับเฟลอ เสียฝีเท้าอพวเา้อัวานในโถทาเินอันเียบสั ะที่วามลับบาอย่าเริ่มปราเป็นรูปร่าในใอธีโอ
แสไฟสีเหลือนวลาเสาไฟถนนส่อสว่าทั่วลานอรถอโรพยาบาละที่ธีโอและเฟลอเินเียันออมา
วามเียบันอ่ำืนถูทำลายเป็นระยะ้วยเสียฝีเท้าเบา ๆ อพวเา ธีโอมอนาฬิาบน้อมือ เห็นว่าเวลาล่วเลยไปนึมาแล้ว เาหันไปมอเฟลอที่เิน้า ๆ ใบหน้าอเธอูเหนื่อยล้าเล็น้อย แ่ยัมีรอยยิ้มบา ๆ
"หมอเฟลอ" ธีโอเอ่ยเรียเธอ้วยน้ำเสียอบอุ่น
"อนนี้็ึมาแล้ว ทานอะไรหรือยั?"
เฟลอหันมามอเาพร้อมรอยยิ้มเล็น้อยที่ปราึ้นบนใบหน้า
"ยัไม่ไ้ทานเลย นี่็เพิ่เลิาน"
ธีโอพยัหน้าแผ่วเบา วามิแวบผ่านไปในหัว
"ถ้าอย่านั้น ไปทาน้าว้วยันไหม ถือว่าเป็นารอโทษารั้่อนที่เ้าใผิ"
เฟลอยิ้มอย่าอบอุ่น วาอเธอแสถึวามาบึ้เล็น้อย
"ฟัูน่าสนในะ ัน็รู้สึหิวเหมือนัน อบุมานะที่วน"
ทั้สอเินออาโรพยาบาลไปยัรถ ธีโอเปิประูให้เฟลอ่อนะเินอ้อมไปนั่ฝั่นับ เสียเรื่อยน์เบา ๆ อรถันหรูทำลายวามเียบสบในยาม่ำ ะที่รถเลื่อนออไปอย่านุ่มนวล สายลมยามึพัผ่านระรถเป็นระยะ ทำให้บรรยาาศภายนอูผ่อนลายและเียบสบ
ร้านอาหารที่พวเามาถึนั้นเป็นร้านเล็ ๆ แ่มีบรรยาาศอบอุ่น โมไฟในร้านส่อแสนวลา โ๊ะไม้สัเ่าแ่ยัวามสวยามถูัวาเรียอย่าประี เสียเพลลาสสิเบา ๆ ลอยอยู่ในอาาศ เสริมให้บรรยาาศยิ่สบายและผ่อนลาย ธีโอและเฟลอเลือนั่ที่โ๊ะใล้หน้า่า มอเห็นทิวทัศน์อถนนในยาม่ำืน แสไฟาโมไฟ้าทาูล้ายับวาวที่ส่อประายบนท้อฟ้า
"เธออยาทานอะไรเป็นพิเศษไหม?" ธีโอถามะพลิเมนูในมือ เาเหลือบมอเฟลออย่าสนใ
เฟลอมอเมนูอยู่รู่หนึ่ ่อนะยิ้มเล็น้อย
"ันอเป็น้าวผัปูละัน แล้วนายล่ะ?"
"ันเอาเหมือนเธอล่ะัน" ธีโออบอย่า่าย ๆ เาเรียพนัานมาและสั่อาหาร านั้นทั้สอเริ่มพูุยอย่า
ผ่อนลาย ะที่บรรยาาศภายในร้านยัเียบสบและอบอุ่น
เมื่ออาหารมาถึ ลิ่นหอมอ้าวผัที่ผั้วยเรื่อปรุอย่าี ลอยแะมู ทำให้บรรยาาศบนโ๊ะูสบายและเป็นันเอมาึ้น ธีโอและเฟลอเริ่มทานอาหารและสนทนาไปพร้อมัน รอยยิ้มและเสียหัวเราะเบา ๆ าพวเา
่วยให้บรรยาาศูอบอุ่นึ้นเรื่อย ๆ
"ทำไมนายถึยัำันไ้ล่ะ?" เฟลอเอ่ยถามึ้น้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามสสัย
"เธอถามันสอรอบแล้วนะเรื่อนี้ ฮ่า ๆ" ธีโอหัวเราะเบา ๆ ะที่เาวา้อนล
ธีโอถอนหายใเบา ๆ แล้วพู่อ
"ริ ๆ เพราะว่าเธอหน้าล้ายับเพื่อนเ่าอันมา เลยำไ้่าย ๆ มั้นะ"
เฟลอเอียอเล็น้อย ทำหน้านิ่แ่ยัูน่ารั
"เหมือนแ่ไหน?"
ธีโอ้อมอเธอั่วรู่่อนอบ
"ทุร… รอยปานา ๆ บนแ้ม แม้ระทั่ท่าเอียอเมื่อั้ำถามยัเหมือนันเลย"
เฟลอยิ้มแห้ ๆ
"บ่บอเลยว่าหน้าันโหลมาเลยสินะ"
ธีโอหัวเราะแผ่วเบา แ่มีวามเศร้าเล็น้อยในวาอเา
"น่ารัออ" เาพูเบา ๆ แ่หนัแน่น
เฟลอยิ้มออมาอีรั้ ราวนี้วาอเธอเ็มไป้วยวามอบอุ่น
"นี่… ันมีวามลับบาอย่าะบอนาย อยาฟัไหม?"
ธีโอเลิิ้วึ้นเล็น้อย
"ะีหรอ…เราพึ่รู้ัันเอนะ"
"ถึะพึ่รู้ั็แปลว่ารู้ั และเพราะว่าเรารู้ัันนี่แหละ…ันถึอยาบอ เอ่อ… ฟัู ๆ เนอะ" เฟลอเอ่ย
พร้อมน้ำาลอเบ้า ราวับมีบาสิ่ที่เ็บไว้มานาน
ธีโอพยัหน้าเล็น้อย พร้อมยิ้มให้
"มีนเยบอว่า…ถ้าเรารู้ัวามลับอใร เราะสนิทับนนั้นมาึ้น"
เฟลอิสัรู่่อนะัสินใ
"ริ ๆ แล้วนายเป็นนเียวที่รู้ัันน่ะ…"
"ห๊า…หมายวามว่ายัไ?" ธีโอทำหน้าึ้นมาทันที
เฟลอยิ้มเล็ ๆ ่อนะเปลี่ยนใ
"เปลี่ยนใล่ะ… ไว้สนิทันมาว่านี้่อนล่ะัน ันะบอ"
ะที่ทั้สอำลัสนทนาในบรรยาาศที่เ็มไป้วยวามอบอุ่น เสียประูร้านเปิึ้นอย่ารวเร็ว เท้าวเ้ามาในร้านอย่ารีบร้อน สายาอเธอไล่มอไปรอบ ๆ ่อนะเห็นธีโอและเฟลอนั่อยู่ที่โ๊ะ เธอรีบเินรไปหาพวเาทันที
"ธีโอ!" เทเรีย้วยน้ำเสียร้อนรน วาอเธอเ็มไป้วยวามัวล ธีโอและเฟลอหันไปมอพร้อมัน
"เท? มาทำอะไรที่นี่? แล้วไหนบอะเรียันว่าหัวหน้า่อหน้านอื่น" ธีโอถาม้วยวามแปลใ
เทหันไปมอเฟลอั่วรู่ ่อนะะัเล็น้อย
"โห…เหมือนมาริ ๆ ้วย"
"ใ่ไหมล่ะ" ธีโอเห็น้วยพร้อมหัวเราะเบา ๆ
"เท นี่หมอเฟลอ" ธีโอแนะนำ
"เฟลอ นี่เท รอหัวหน้าอันเอ"
เฟลอยิ้มและยมือทัทาย
"ยินีที่ไ้รู้ัุเท…มั้นะ"
เทละสายาาเฟลอ่อนะหันไปที่ธีโออย่าเร่รีบ
"ูนี่สิ…มีนปล่อย่าวารายอรอบรัวเอเลมอเอร์นนั้น" เทพูพลายื่นอุปร์ายภาพให้ธีโออย่ารวเร็ว
ธีโอรับมาพลาเปิูวิีโอที่ายภาพาร่อสู้อืนที่ผ่านไป วามมืสลัวและแสสายฟ้าสีม่วส่อสว่าในาาร่อสู้อันุเือ
"เี๋ยวนะ…ที่นั่นมีล้อวรปิ้วยเหรอ? ทำไมมีภาพาร่อสู้ออ่าวไ้" ธีโอถาม้วยน้ำเสียุน
เทมวิ้ว้วยวามสสัย
"นั่นน่ะสิ…หน่วยอเรารวพื้นที่เบื้อ้นแล้ว็ไม่พบว่ามีล้อวรปิเลยนี่"
เฟลอที่นั่อยู่้า ๆ มอูวิีโออย่ารุ่นิ
"ูามุมแล้วเหมือนล้อะถู่อนไว้มาว่านะ"
"ทำไีล่ะทีนี้…ไม่น่าปิ่าวอยู่แล้วนะ" เทถาม้วยวามัวล
ธีโอมอภาพในวิีโอ่อนะพูึ้น้วยวามมั่นใ
"ัน็ไม่ไ้ั้ใะปิ่าวอยู่แล้ว เป็นเรื่อีะอีที่มันเป็น่าวั"
"หมายวามว่าไ" เทถาม
"หมายวามว่าเราะัแถล่าวเรื่อนี้ ให้ประานรับรู้น่ะสิ" ธีโอบอ
บรรยาาศในร้านอาหารยันิ่สบเหมือนเิม แ่ารสนทนาอทั้สามนเริ่มหนัแน่นและริัึ้นเรื่อย ๆ แผนารและารัสินใอธีโอที่สะท้อนถึวามมั่นใและวามละเอียถี่ถ้วนไ้ทำให้เทเ้าใถึเป้าหมายอย่าัเน ะที่เทลุาโ๊ะและรีบออาร้านไปเพื่อเรียมแถล่าว เสียฝีเท้าอเธอหายไปในยาม่ำพร้อมับเสียรถที่เลื่อนัวออไปอย่ารวเร็ว
"โอ้ ไม่นะ!" เทพูับัวเอ่อนะหัพวมาลัยอย่ารวเร็ว รถพุ่เลี้ยวลับแทบะทันที ราวับารัสินใอเธอเิึ้นในั่วพริบา ท้อถนนยาม่ำืนเียบสั ไฟถนนที่ส่อแสเหลือนวลทอเป็นแนวยาวสะท้อนับระ
หน้ารถ เสียล้อบพื้นถนนทำให้วามเียบันถูทำลาย
เทับลับไปที่ร้านอาหารอย่าเร่่วน วามัวลในใันให้เธอเหยียบันเร่อย่าไม่รู้ัว นระทั่มาถึหน้าร้านอาหาร แสไฟภายในร้านยัส่อสว่าอยู่ท่ามลาวามมือ่ำืนที่ปลุมรอบ้าน เมื่อเทเปิประูร้าน เสียระิ่ประูัึ้น้อ ร้านเียบเหาว่าเิมเพราะลู้านอื่น ๆ เริ่มทยอยลับบ้าน
เหลือเพียธีโอและเฟลอที่ยันั่อยู่ที่เิม
"หัวหน้า! ันลืมอุปร์ายภาพไว้" เทพู้วยน้ำเสียเร่รีบ ใบหน้าอเธอเ็มไป้วยวามื่นระหนเล็น้อย
ธีโอหยิบอุปร์ายภาพาโ๊ะอย่าใเย็นและส่ให้เท
"นี่้ะ ออไปไลหรือยันิ รีบเียว" ธีโอยิ้มบา ๆ ในแสไฟที่ส่อา้านบน เาอเาพายาวไปบนโ๊ะไม้สีเ้ม
เทรับอุปร์มาอย่ารวเร็ว มือที่ยื่นออไปรับนั้นสั่นเล็น้อยเพราะวามเร่รีบ สายาเธอเหลือบมอไปทา
เฟลอ้วยวามรู้สึุ้นเยแ่แฝวามสับสน
"โห…เหมือนมาริ ๆ ้วย นนี้ใ่มั้ย ที่หัวหน้าบอว่าเหมือนแน"
เฟลอที่นั่นิ่มาลอ ยิ้มแห้ ๆ เล็น้อยแ่ในใรู้สึึเรีย
"เอาแล้วไ"
ธีโอมอเทอย่าแปลใ
"วามำสั้นัเธอนิ เมื่อี้ัน็แนะนำันไป พวเธอ็ยัุยันอยู่หย ๆ"
เทมวิ้วมอธีโอ้วยวามุน
"วามำสั้นอะไร ัน็พึ่เยเอเธอรั้แรเนี่ย… "
เธอพูพลาเร่รีบ
"ไว้่อยุยันนะันรีบ…"
เทรับอุปร์ายภาพาธีโอแล้วรีบวิ่ออาร้าน เสียฝีเท้าอเธอหายไปในวามมืราวับลมที่พัผ่าน
ทิ้ธีโอและเฟลอให้นั่อยู่ที่โ๊ะในบรรยาาศที่เ็มไป้วยวามสสัย ธีโอมอามเธอไป ่อนะหันลับมามอเฟลอ้วยวามรู้สึที่หลาหลายึ่สะท้อนอยู่ในแววา
"ทำไมเทถึำเธอไม่ไ้ ทั้ที่เพิ่เอันเมื่อี้?" ธีโอถามร ๆ ้วยน้ำเสียทุ้ม่ำและเ็มไป้วยวามสสัย
ที่ไม่อาระับไ้
เฟลอลี่ยิ้มบา ๆ ราวับาไว้แล้วว่าำถามนี้้อมา
"็เรื่อนี้แหละ ที่อนแระเล่าให้ฟั ่อนะเปลี่ยนใว่าไม่เล่า แล้วอนนี้็้อไ้เล่า ฟัู ๆ อีแล้วเนอะ"
"อนแรยัไม่นะ แ่อนนี้ล่ะ" ธีโอพูพลาเาหัว หัวิ้วเามวมุ่นเล็น้อย
เฟลอถอนหายใเบา ๆ สายาเธอลลมอพื้น่อนะเยหน้าึ้น้า ๆ
วาสีน้ำาลอเธอสะท้อนแสไฟที่นุ่มนวลภายในร้าน
"ริ ๆ แล้ว ันเป็นเอเลมอเอร์ธาุน้ำ ระับสอน่ะ"
วามเียบั่วรู่เ้ารอบำเมื่อธีโอรับฟัำพูอเธอ วาเาเบิว้าึ้นเล็น้อย
"เธอเป็นเอเลมอเอร์? แถมเป็นระับสอ?" เสียอเาแผ่วเบาแ่อัแน่นไป้วยวามประหลาใ
"ใ่ ๆ " เฟลอพยัหน้ารับ ำอบสั้น ๆ แ่เ็มไป้วยวามหนัใ
ธีโอยั้อมอเธออยู่ ราวับพยายาม้นหาำอบที่่อนอยู่ในสายาอเธอ
"เป็นถึระับสอ? ็้อมีื่อเสียบ้าสิ"
เฟลอหลุบาลเล็น้อย รอยยิ้มบา ๆ ปราบนใบหน้าอเธอ แ่วาลับแฝวามเศร้า
"เอเลมอเอร์ะถูแบ่ามพลัที่ใ้ไ้ใ้มั้ย ถ้าใ้ไ้หนึ่ทัษะ็ะนับเป็นระับหนึ่ แ่ันมีสอทัษะ็เลยถูนับว่าเป็นระับสอ ึ่มีไม่ี่นในมหานรแห่นี้ และนี่แหละปัหาอัน… ทัษะแรอันือารรัษา"
ธีโอยิ้มเล็น้อย ล้ายะเ้าใ
"เพราะี้ถึไ้มาเป็นหมอสินะ แ่เอะทำไมเธอถึไม่ถูเ์เ้าอทัพ?"
เฟลอหัวเราะเบา ๆ แ่เสียนั้นเ็มไป้วยวามเ็บปวที่่อนอยู่
"ปัหาอันือทัษะที่สอนี่สิ… มันือพลัแห่ารลืมเลือน เหมือนสายน้ำที่ไหลผ่าน และมันถูปลปล่อยอยู่ลอเวลา ันเอ็ไม่สามารถวบุมมันไ้้วย มันทำให้ันถูทุนที่เินห่าาันหรือละสายาาัน ะลืมันในทันที ราวับันไม่เยมีัวน"
ธีโอนั่นิ่รู่หนึ่ รุ่นิถึผลระทบที่พลัอเธออามี่อนอื่น ๆ
"ถึว่าทำไมเ้าอร้านาแฟถึำเธอไม่ไ้…ว่าแ่ทำไมันยัำเธอไ้ล่ะ ันเอ็ไม่ไ้เอเธอั้หลายวัน"
เฟลอรุ่นิเล็น้อย่อนอบ
"นายเอเป็นแ่นธรรมา ารที่พลัอันไม่มีผลับนายอาเป็นเพราะาบาานะเล่มนั้นหรือเปล่านะ" เฟลอี้ไปที่าบที่ธีโอาไว้ที่เอว
"มันือาบพิเศษอะไรหรือเปล่า?"
ธีโอยิ้วึ้นเล็น้อย ่อนรุ่นิ
"อาเป็นไปไ้…เพราะาบนี้เป็นาบประำำแหน่ึ่ไ้พระราทานมาาษัริย์"
เฟลอพยัหน้าอย่าเห็น้วย วาเธอเปล่ประาย้วยวามเ้าใ
"เยไ้ยินว่าราวศ์็มีราศัสราวุธไว้่อ้านพวที่มีพลัพิเศษ นี่เป็นสาเหุที่ทำให้นายยัไม่ลืมัน…เพราะั้นพมันไว้ับัวลอเวลา้วยนะ นายะไ้ไม่ลืมัน"
"นี่เธอูถูวามำันหรอ เี๋ยวอแปป" ธีโอพูพร้อมับหยิบสมุเล่มเล็อเาึ้นมาบาอย่า สีหน้าอเาแฝวามี้เล่น
เฟลอหลุำออมาเบา ๆ ับท่าทาทีู่ริัแ่แฝวามน่ารัอธีโอ
"ันว่าเราลับันเถอะ พรุ่นี้นายเอ็มีานให่ที่ะ้อทำ รีบลับไปพัผ่อนเถอะนะ"
หลัาทานอาหารเสร็ ทั้สอออาร้าน เสียประูเปิัึ้นเบา ๆ ะที่บรรยาาศยาม่ำืนเียบสัล้อมรอบ บรรยาาศเย็นสบายอลมยามึทำให้ทั้สอรู้สึผ่อนลายมาึ้น ธีโอเปิประูรถให้เฟลอึ้นนั่่อนะเินอ้อมไปนั่ที่เบาะนับ ้านอรถมีแสาวเลือนราพาผ่านท้อฟ้าสีำสนิท เพลบรรเลเบา ๆ าวิทยุรถสร้าบรรยาาศที่สบาย ๆ ะที่เาับรถลับไปยัโรพยาบาล
"ืนนี้สนุมา อบุที่วนนะ" เฟลอพูพร้อมับรอยยิ้มอบอุ่น
"สนุรไหน มีแุ่ยเรื่อาน าน และ็าน" ธีโออบพร้อมยิ้มอบ
ทั้สอับรถุยันอย่าสนุสนานท่ามลาถนนยาม่ำืน นระทั่ถึโรพยาบาล ธีโออรถที่หน้าทาเ้า
แสไฟสีาวอโรพยาบาลัับวามมือยาม่ำืนทำให้บรรยาาศูเียบสบอย่าน่าแปลใ
"ถึแล้วล่ะ ไว้เอันใหม่นะ" ธีโอหันมาพูพร้อมรอยยิ้มเล็ ๆ
เฟลอมอเา้วยแววาัวลเล็น้อย
"อบุอีรั้สำหรับมื้อ่ำนี้" เธอพูพร้อมับรอยยิ้มที่แฝวามัวลเล็น้อย ่อนะเปิประูรถและ้าวลไป
ธีโอลระฝั่ที่เฟลอยืนอยู่ล มอเธอ้วยสายาที่แน่วแน่
"นี่เธอ… ไม่้อห่ว ันะไม่มีวันลืมเธอ ันสัา"
เฟลอหยุั่วรู่ มอเา้วยวามอบอุ่นในหัวใ
"สัาแล้วนะ" เธอพูพร้อมับยิ้มอบ แสไฟาโรพยาบาลสาลบนใบหน้าอเธอ ทำใหู้ราวับภาพในวามฝัน
ธีโอมอามเธอนระทั่เธอเินเ้าไปในโรพยาบาล เาร่าอเฟลอ่อย ๆ หายไปในอาารสีาวที่เียบสั
เาถอนหายใเบา ๆ ่อนะับรถลับบ้าน ท้อถนนเียบเหามาึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเาเ้าใล้บ้านอัวเอ
เมื่อถึบ้าน ธีโออรถและเินึ้นไปยัห้ออเาที่อยู่ั้นสออบ้าน วามเียบภายในบ้านทำให้วามเหนื่อยล้าที่สะสมมาลอวันเริ่มถาโถมเ้ามา เาปลเ็มัและถอเสื้ออออย่า้า ๆ ่อนะมอออไปนอหน้า่า เห็นแสไฟอเมือที่ยัสว่าไสวอยู่ลอในยาม่ำืน
"ี้เียอาบน้ำั นอนมันทั้อย่านี้เลยล่ะัน" เาพูับัวเอพลาล้มัวลนอนบนเีย ร่าายอเามลสู่ที่นอนนุ่ม ๆ ปล่อยวามิลอยไปับเสียลมที่พัเบา ๆ นอหน้า่า ะที่วา่อย ๆ ปิล
ความคิดเห็น