คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 กฎอัยการศึก
หลายวันถัมา ธีโอ เท และเนริว ยืนอยู่ในห้อวบุมอหน่วยพิทัษ์มหานร แสไฟาหน้าออมพิวเอร์และแผวบุม่า ๆ ายให้เห็นเาอทั้สามในห้อนาให่ที่เียบสบ เสียเรื่อปรับอาาศทำานอย่า่อเนื่อเป็นเสียพื้นหลั ล้อวรปิที่บันทึเหุาร์ในโรพยาบาลถูายบนหน้าอนาให่รหน้า
ภาพที่เ็มไป้วยวามโลาหลแ่ลับถูนำเสนออย่าเป็นระเบียบ พวเาทุนมอออย่าั้ใ
วามเียบรอบลุมบรรยาาศเหมือนารเรียมัว่อนพายุ
เทออและมวิ้ว แววาเ็มไป้วยวามสสัย
"พวมันรู้ว่าล้อวรปิอยู่ที่ไหน แ่็ยัปล่อยให้เราบันทึภาพไ้ ทำไมล่ะ?"
เธอเอ่ยพลายับยืนพิแผวบุม้านหลั น้ำเสียแฝวามุ่นเือและวามไม่ไว้ใ
เนริวพยัหน้า้า ๆ พลาถอนหายใ ราวับพยายามวิเราะห์เหุาร์ในหัว้ำ ๆ
"มันเหมือนับว่าพวมัน้อารให้เรารู้ว่ามีอะไรเิึ้น ยเว้นแ่ห้อััวนัโทษ" เาี้นิ้วไปยัอภาพที่ำลัเล่นภาพ้า ๆ อเหุาร์เมื่อวัน่อน
ธีโอมออภาพ้วยสายาที่ับ้ออย่าเร่เรีย เส้นเลือที่มับเ้นเบา ๆ
"ูรนี้ พวมันใให้เราเห็นาร่อสู้ แ่ปิบัใบหน้า" น้ำเสียอเาแฝไป้วยวามสสัยและไม่เ้าใ
ารระทำอฝ่ายร้ามูย้อนแย้ันอย่าัเน
เนริวโน้มัวเ้าใล้หน้าออีนิ สายาเามอหาวามผิปิเล็ ๆ น้อย ๆ ในภาพ ่อนะี้ไปทีุ่หนึ่
"ูสิรับ พลัสายฟ้าสีม่วนั้นออมาาัวาบ ไม่ใ่าัวเาเอ" น้ำเสียเนริวฟัูื่นเ้นเล็น้อยเมื่อเา้นพบรายละเอียที่อาสำั
เทหรี่าและมอามเนริว
"ริ้วย… หมอนี่้อเป็นนเียวันับนที่่ารอบรัวอเอเลมอเอร์ในีแรที่เราามสืบ" เธอล่าว้วยน้ำเสียริั ท่าทาอเธอแสออถึารเื่อมโยเื่อนำที่หลุรอมาา้อมูล่อนหน้านี้
เนริวนิ่ไปรู่หนึ่่อนพยัหน้า
"อ่อ... ริ้วยรับ ถึว่าทำไมอนเ้าปะทะัน ผมถึรู้สึุ้นั"
ธีโอมอหน้าอ้วยวามสสัยที่มาึ้น
"อนแรันิว่าพวมันะมาิัวนัโทษ แ่ทำไมลับ่าปิปาแทน? และที่แปลว่านั้น ทำไมพวมันถึใทำลายล้อในห้อนั้น แ่ล้อที่อื่น ๆ ลับปล่อยไป?"
เนริวมวิ้ว พลาเาหัวเล็น้อย
"นั่นสิรับ มันูแปลมา เหมือนพวมัน้อารปิบับาอย่าในห้อนั้น" เาพูเบา ๆ ราวับำลัพูับัวเอ
เทพยัหน้า น้ำเสียอเธอเปลี่ยนเป็นเสียอนที่ำลับิอย่าหนั
"หรือว่าในห้อนั้นมีบาอย่าที่สำัมาพอที่ะไม่ให้พวเรารู้?" แววาอเธอเปล่ประายวามเียบแหลมเหมือนนัสืบที่เริ่มปะิปะ่อเรื่อราวไ้
ธีโอหันมามอหน้าทั้สอ
"นอาอมพลลอส… ็ไม่มีใรรอาโรพยาบาลนั้นเลย เราไปเยี่ยมเาหน่อยมั้ยเผื่อว่าะไ้้อมูลอะไร"
เทส่ายหัวเบา ๆ
"น่าะยานะ หัวหน้า เาถูส่ไปรัษาัวที่ในพระราวั เอเลมอเอร์ทั้หม็ถูเรียรวมพลไปที่นั่นันหมแล้ว" น้ำเสียเธอแฝวามไม่แน่ใ เหมือนพวเาำลัะเอทาัน
ธีโอมวิ้ว
"ทำไม้อเป็นพระราวั?" เาถาม้วยวามแปลใ
เทถอนหายใ
"็ั้แ่ิโึ้นรอรา เอเลมอเอร์ทั้หม็ถูโอนไปเป็นทหารอษัริย์ ทุนะอยู่ในพระราวั เพื่อให้มนุษย์ธรรมาอย่าพวเราไ้มีบทบาทในารูแลมหานร และลบทบาทอเอเลมอเอร์ให้น้อยล"
ธีโอมอเท้วยสายาที่แสวามสสัยอย่าลึึ้
"แล้วทำไม้อลบทบาทอเอเลมอเอร์ล่ะ?"
เทยับัวเล็น้อยและถอนหายใอีรั้
"เพราะารที่เอเลมอเอร์มีพลัพิเศษ ทำให้พวเามีอำนามาเินไปในสายาอประาน บานเริ่มลัวว่าพวเาอาใ้อำนาในทาที่ผิ ารย้ายพวเาไปอยู่ในพระราวัและทำให้พวเาเป็นทหารอษัริย์ ึเป็นวิธีหนึ่ในารวบุมและลบทบาทอพวเา" เธออธิบายอย่าละเอีย แ่็ยัวามสสัยในน้ำเสียอยู่
ธีโอพยัหน้าเ้าใ
"เ้าใแล้ว… แ่นั่น็หมายวามว่าเราะเ้าถึพวเายาึ้น้วย"
เทยิ้มมุมปาเล็ ๆ
"ใ่… เว้นแ่นายะเป็นนโปรอษัริย์อ่ะนะ"
ธีโอหันไปหาเนริวที่นั่้อหน้าออมพิวเอร์
"นายพอะู้ภาพาล้อในห้อนั้นไ้ไหม?"
เนริวพยัหน้าอย่าไม่่อยมั่นใ
"ผมะลอูนะ มันอาะยา แ่ผมะพยายามเ็มที่" น้ำเสียเาเ็มไป้วยวามมุ่มั่น
เทยิ้มเล็น้อยพลายมือวาบนบ่าเนริวเบา ๆ
"ันเื่อว่านายทำไ้ เน"
เนริวหันลับไปที่หน้าออมพิวเอร์ ่อนะพึมพำอบ
"อบุรับ ผมะเริ่มเี๋ยวนี้เลย"
ธีโอบหลัเนริวเบา ๆ
"เราฝานาย้วยนะ ันับเทะไปเยี่ยมอมพลลอสสัหน่อย" เาพูพลาส่รอยยิ้มให้เนริว่อนะเินออไปพร้อมเท
ในะที่รถยน์อทั้สอำลัแล่นมุ่หน้าไปยัพระราวั วามเียบเ้ารอบำห้อโยสาร มีเพียเสียเรื่อยน์ที่ทำลายวามเียบ เทเอนหลัพิเบาะ ะที่ธีโอนั่นิ่มอออไปนอหน้า่า ถนนที่ทอยาวูเหมือนะไรุ้สิ้นสุ
"เท เธอิยัไับีนี้?" ธีโอเอ่ยถามพลาหันไปมอเทสลับับท้อถนน
"ับรถ็มอทา้าหน้า้วย" เทอบเบา ๆ พลาหลับาพิเบาะ
เธอูเหนื่อยล้า แ่ยัไม่หยุิเรื่อี
"มันับ้อนมา ทุอย่าูเหมือนะถูัาอย่าี"
ธีโอพยัหน้า สายาอเายัมอถนนเบื้อหน้า
"นั้นสิ เหมือนวาแผนมาแล้ว"
ทั้สอ่าเียบไปั่วรู่ บรรยาาศภายในรถเ็มไป้วยวามเรียอภาริที่ยัไม่ลี่ลาย
"แล้วาบอผู้ใ้สายฟ้าสีทอที่ายไปล่ะ? มันถูเ็บไว้ที่ไหน?" ธีโอเอ่ยถามึ้นอีรั้
เทเปิาึ้นและรุ่นิอยู่รู่หนึ่
"าบนั้นถูเ็บไว้ับทาอทัพ ีที่มีพลัพิเศษมาเี่ยว้อ ามแล้วอทัพ็้อเป็นนัาร ันยัแปลใที่ทำไมเรายัไม่ยอมวามือันสัที แ่็นะ มีรายานว่าาบนั้นมันไม่อบสนอ่อใรเลย ั้แ่ผู้ใ้เิมเสียีวิ"
ธีโอบิในใ
"เรื่อนี้มันให่เินว่าะเป็นเรื่อออทัพแล้ว เราไม่สามารถปล่อยให้อทัพัารเพียลำพัไ้"
เทพยัหน้าเห็น้วย
"ันเห็น้วย ไปให้มันสุ ๆ เลยล่ะัน"
เทเอนัวพิเบาะะมอออไปนอหน้า่า แสสะท้อนาถนนส่อเ้ามาในรถยน์ เธอปุ่มเปิวิทยุ้วยนิ้วมือที่ยัสั่นเล็น้อย ราวับ้อาระผ่อนลายบรรยาาศภายในรถ แ่ทว่าเสียเพลยัไม่ทันัึ้น
สถานีวิทยุ็เปลี่ยนเป็นรายาน่าว่วนทันที เสียประาศอัยารศึัึ้นอย่าะทันหัน เสียผู้ประาศฟัูเยือเย็นแ่เ็มไป้วยวามัวล และทุำพูที่เล็ลอออาลำโพ็ูะยิ่ทำให้บรรยาาศภายในรถหนัอึ้มาึ้นไปอี
"อะไรันรับเนี่ย?" ธีโอพึมพำ น้ำเสียอเาเ็มไป้วยวามัวลที่ไม่อาปิบัไ้ เาเหลือบามอเทอย่ารวเร็ว วาอเาายแววแห่วามสสัยและวามื่นระหนในเวลาเียวัน ะที่มือยัับพวมาลัยแน่น
เทเริ่มยับัวเล็น้อยาที่นั่ เธอัริมฝีปาเบา ๆ พลาหันไปมอธีโอ้วยแววาที่แฝวามไม่มั่นใ
"หมายวามว่าอนนี้ษัริย์ะมีอำนาเ็มในารบริหารัารสถานาร์ทั้หม…"
เสียอเธอ่ำลเล็น้อย เหมือนับำลัพยายามประมวลผล่าวที่เพิ่ไ้ยิน
"หน่วยพิทัษ์มหานรอาะถูำับทบาท"
ธีโอสูหายใลึ ะที่เามอถนนเบื้อหน้า
"ั้นอนนี้เราทำอะไรไ้บ้า?" น้ำเสียอเาแฝวามมุ่มั่นที่ไม่เยหายไป
เทหันลับมามอธีโอ้วยแววาที่แสวามแน่วแน่เ่นัน
"เราวรรีบเ้าไปยัพระราวั่อน ้วยำแหน่อเราน่าะพอให้เราสามารถอ้อมูลหรือรายละเอียเพิ่มเิมไ้บ้า"
ธีโอยิ้มเล็น้อย พยัหน้าอย่ารวเร็ว ่อนเร่เรื่อยน์อีรั้ รถยน์อพวเาเลื่อนัวออไปบนถนนที่เ็มไป้วยแสไฟในยาม่ำืน แ่ราวนี้ ารเินทาูรีบร้อนและึเรียว่ารั้ใ ๆ
"ีสุเราอาไ้้อมูลอะไรบ้า ส่วนร้ายสุือเราโนะเพิลับให้หน่วย" เทล่าว้วยรอยยิ้มที่เือวามัวล ะสายายัับ้อถนน้าหน้า
เสียเรื่อยน์แผลั่นั้อในวามเียบอถนนยาม่ำืน ธีโอบัับรถ้วยท่าทามั่นใ เร่วามเร็วเพื่อหลีเลี่ยารรารที่เริ่มหนาแน่นึ้นเรื่อย ๆ
แ่ทันในั้น รถยน์อพวเา้อหยุะทันหันเมื่อเห็นบวนรถนพลเอเลมอเอร์ำนวนมาที่แล่นสวนทาออมา ไฟหน้ารถทำให้พวเาเห็นทหารเอเลมอเอร์ในุเราะส่อแสวาววับ สายาเย็นาอพวเามอไป้าหน้าอย่ามุ่มั่น ะที่รถยน์แล่นผ่านธีโอและเทไป ราวับเือนว่าพวเาเป็นเพียผู้สัเาร์ในเมารเมือรั้นี้
"ูเหมือนว่าอทัพะส่เอเลมอเอร์ไปทั่วมหานร" เทล่าวึ้น้วยน้ำเสียเย็นเยียบ เธอหันไปมอธีโอ ะที่วาเธอแฝวามัวลลึึ้
ธีโอบรามแน่น เามอถนน้าหน้า้วยวามมุ่มั่น
"อย่านพวเรา็พอ" เาพูพลาพยายามหลีเลี่ยบวนรถนพลที่แล่นสวนทามา
เมื่อพวเามาถึหน้าประูให่อพระราวั ธีโอลารถพร้อมับเท เสียฝีเท้าอพวเาั้อบนพื้นหินอ่อนเย็นเียบ ทั้สอยื่นบัรประำัวให้เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัย เ้าหน้าที่มอบัรอย่าเร่เรีย ่อนะยิ้มออมาอย่าเป็นทาาร เปิประูให่ให้พวเาเินเ้ามาในพระราวั
บรรยาาศภายในพระราวัเ็มไป้วยวามสับสนวุ่นวาย ลุ่มเ้าหน้าที่ระับสู่ายืนพูุยัน้วยสีหน้าที่เ็มไป้วยวามัวล เสียพูุยระิบระาบัระม ทว่าลับฟัูแผ่วเบาเหมือนเสียสะท้อนในห้อโถให่ที่โอ่อ่า
ธีโอและเท้าวเินผ่านฝูน้วยวามระมัระวั ะที่สายาอพวเาับ้อไปที่เ้าหน้าที่ระับสูในุเรื่อแบบ ้าราารหลายนเินไปมา้วยท่าทีเร่รีบ ราวับว่าสถานาร์เลวร้ายว่าที่ิ
สายาอเทับ้อไปที่สมุหลาโหม ึ่ยืนอยู่รลาอห้อ เาเป็นายสูวัยในุเรื่อแบบทหารสีเ้ม
วาเ็มไป้วยวามัวล ะที่พูุยับผู้ใ้บัับบัา้วยน้ำเสียที่เียบา
"ลอไปุยับท่านสมุหลโหมูสิ ท่านอาะสามารถ่วยเราไ้" เทล่าวเสียเบา ธีโอพยัหน้าเห็น้วย และพวเาำลัเินไปยัสมุหลโหม
ทันในั้น เสียฝีเท้าอพวเาถูััหวะโยารสัมผัสเบา ๆ ที่มืออธีโอ หนุ่มน้อยในุผ้าลุมสีำ
ยืนอยู่้า ๆ เา มืออเายื่นมาับมือธีโอและึเาไปในทิศทาที่่าออไป
ธีโอหันไปมอ้วยวามสสัย ใบหน้าอหนุ่มน้อยนั้นูริัเินวัย และน้ำเสียอเาเ็มไป้วยวามเร่รีบ
"ามมาเร็ว รนี้เรายัุยันไม่สะว"
เทที่เห็นเหุาร์และวามุละหุ ัสินใเินามไป้วย หนุ่มน้อยพาพวเาผ่านทาเินที่ับ้อน นในที่สุ พวเา็มาถึห้อเียบสบที่แ่าาวามวุ่นวายภายนอ
หนุ่มน้อยเริ่มถอผ้าลุมออ เผยให้เห็นใบหน้าทีุ่้นเย แ่เ็มไป้วยอำนาและส่าาม วาอเาเปล่ประายอำนาที่ไม่อาปิเสธไ้
เทเบิาว้า้วยวามใ ะที่ลมหายใาห้ว
"พระอ์ือิโ?"
ิโยิ้มอย่าเป็นมิร ะที่วาอเามอรไปที่ธีโอและเท
"สวัสีรับ ุรอหัวหน้าหน่วยพิทัษ์มหานร"
เทยืนัวร ะพยัหน้าอบำทัทายอิโ ใบหน้าอเธอแฝ้วยวามสบนิ่แม้ภายในะเ็มไป้วยวามประหลาใ วาอเธอสะท้อนวามมุ่มั่นและท่าทาอผู้ที่ผ่านสมรภูมิวามยาลำบามานับรั้ไม่ถ้วน
เสียอเธอเรียบแ่หนัแน่น เมื่อเอ่ยอบ
"ใ่่ะ ันือเท รอหัวหน้าหน่วยพิทัษ์มหานร ยินีที่ไ้พบพระอ์"
แสาโมไฟในห้อเล็สะท้อนผ่านใบหน้าอิโที่ำลัเฝ้ามอเท วาอเาทอประายอ่อนโยน แ่แฝวามหนัแน่นในท่าที ราวับเาเอ็เ้าใสถานาร์อันเปราะบาที่พวเาำลัเผิ ิโไม่ไ้แ่าย้วยุหรูหรา แ่วามส่าามที่แฝอยู่ในท่าทาลับทำให้บรรยาาศรอบัวเาูเหมือนหนัแน่นและน่าเรามโยไม่้อใ้ำพูใมานั
เมื่อเาหันมาทาธีโอ รอยยิ้มที่อบอุ่นอิโลี่ึ้นอีรั้ ราวับพบเอนุ้นเยที่ไม่ไ้พบันมาเป็นเวลานาน วาที่ส่อประาย้วยวามผูพันและวามเารพนั้นทำให้บรรยาาศภายในห้อเปลี่ยนไปาเิม
ลิ่นอายแห่อำนาและวามสบสุที่หาไ้ยาในสถานาร์ึเรียอย่านี้แทรึมเ้ามาในทุมุมอห้อ
ิโเอ่ยทัทาย้วยเสียทุ้มนุ่มและมั่น ราวับว่าำพูแ่ละำเป็นสายลมเบา ๆ ที่พัผ่านใอนฟั
"สวัสีท่านพี่"
ความคิดเห็น