คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 โรงพยาบาลสีเลือด 2
ในห้อพยาบาลที่เ็มไป้วยบรรยาาศเร่เรีย แสสีาวเย็นเยียบอไฟฟลูออเรสเน์ส่อระทบพื้นเย็นเียบ เสียเรื่อมือแพทย์ที่เยทำานเป็นัหวะเบา ๆ นั้นถูลบไป้วยเสียสัาเือนที่ัอย่าน่าหวาลัว ราวับเป็นารประาศเือนถึบาสิ่ที่เลวร้ายำลัะเิึ้น หมอและพยาบาลที่เยยับมืออย่าเร่รีบพลันหยุนิ่
วาอทุนเบิว้าึ้น หันมอหน้าันอย่าื่นระหน
ประูห้อพยาบาลเปิออ้วยเสียระแทัสนั่น ทหารเอเลมอเอร์นายหนึ่พุ่เ้ามา้วยใบหน้าีเียว
ลมหายใอเาหอบหนั วามเหนื่อยล้าที่สะสมาาร่อสู้ายัผ่านทาเหื่อที่ไหลท่วมัว
แ่เาไม่สนใแม้แ่น้อย รีบริ่ไปหาอมพลลอสที่ยืนอยู่้าเียนไ้ ึ่มีนัโทษผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอยันอนพัฟื้นอยู่
"ท่านอมพลรับ!" เสียทหารสั่นไหวเล็น้อยาวามื่นระหน
"เรามีปัหา! มีารโมีาศัรูไม่ทราบฝ่าย และเอเลมอเอร์อเราถู่าายเป็นำนวนมา!"
วาออมพลลอสหรี่ลอย่าเย็นเยียบ เาหันไปสบาับทหารที่เ้ามารายาน ใบหน้าเหี้ยมเรียมและท่าทาที่มั่นอเาทำให้บรรยาาศยิ่ันึ้น แม้เสียสัาเือนยัั่อเนื่อ แ่ลับรู้สึเหมือนทุสิ่หยุนิ่เมื่อเาเริ่มพู
"เ้าหมายวามว่ายัไ? ใรเป็นนโมี?"
ทหารพยายามลั้นหายใเพื่อสบสิอารม์่อนอบลับ
"ศัรูเป็นพวที่มีวามสามารถในารลบพลัอเอเลมอเอร์รับ พวเราไม่สามารถใ้พลัไ้เลย ทำให้พวเราถู่าายอย่า่ายายรับ"
วาออมพลลอสลุวาว้วยวามโรธ ฟันอเาัแน่นนเห็นรามปราึ้นอย่าัเน
"พวมันมาิัวนัโทษ…" เาล่าวเสีย่ำ แ่เ็มไป้วยอำนา
ะที่หันไปสั่ารทหารอีนาย
"แ้ให้ทุนเรียมพร้อม และปิั้นทาเ้าทั้หม อย่าให้ใรเ้ามาที่นี่ไ้อี"
อมพลลอสัสินใในทันที ยับมือไปับาบประำัวที่อยู่้าเอว าบเล่มนี้ส่อประายแวววาวเมื่อระทบับแสไฟในห้อ ทำให้บรรยาาศในห้อพยาบาลูยิ่น่าลัวึ้นไปอี เา้อมอนัโทษที่นอนอยู่บนเีย้วยสายาแหลมม รู้ีว่าใรำลั้อารอะไร
"้าไม่ให้พวมันไ้ัวแไป่าย ๆ แน่" เาพูเบา ๆ แ่หนัแน่น านั้น็เินออาห้อพยาบาลไป
ะที่เาเินอย่ามั่นไปามทาเินยาวอโรพยาบาล เสียรอเท้าบู๊อเาระทบพื้นโลหะัเป็นัหวะสม่ำเสมอ ท่ามลาแสไฟสลัวาโมไฟเพาน เาร่าสูให่ออมพลลอสทอยาวไปามพื้น
เมื่อเามาถึทาแยหนึ่ อมพลลอสหยุะั วาแหลมมอเาับ้อไปยัมุมมื้านหนึ่
เสียฝีเท้า่อย ๆ ัมาาทานั้น ร่าหนึ่เลื่อนออมาาเามื และเผยให้เห็นายผู้ใ้าบสายฟ้าสีม่ว
สายาอทั้สอนประสานันทันที สายฟ้าสีม่วาาบอายนนั้นแปลบปลาบเป็นประาย ส่อแสวาววับในวามมื
"ไ้เป็นให่เป็นโเลยนิน่า… ท่านอมพล" ายผู้ใ้าบสายฟ้าสีม่วเอ่ยึ้น เสียอเาแฝวามเย้ยหยัน วาสีมืหม่นอเาเ็มไป้วยวามท้าทาย
อมพลลอสสบาับอีฝ่าย้วยแววาไม่หวั่นเร
"นี่เ้ายัมีีวิอยู่อีเหรอ" เสียอเาแ็ร้าวและเ็มไป้วยอำนาเหมือนเย ไม่มีร่อรอยอวามหวาลัว
"้าเอ็ไม่ิว่าะมีวันนี้… วันที่เราหันาบเ้าหาัน" ผู้ใ้าบสายฟ้าล่าวอบ พร้อมับยาบสายฟ้าอเาึ้น ท่าทาอเาเ็มไป้วยวามมั่นใที่แฝวามท้าทาย
อมพลลอสไม่หลบา เา้าวเท้าไป้าหน้าเพียหนึ่้าว
แสไฟับเาอาบที่อยู่ในมืออเา ทำใหู้ราวับเปลวเพลิที่พร้อมะระเบิออมา
"ะไม่อธิบายอะไรหน่อยหรอสำหรับเรื่อนี้?" เาถามเสียเ้ม
ผู้ใ้าบสายฟ้าสีม่วยิ้มเยาะ สายาอเาเย็นาและไม่สนใำถามนั้น
"ทำไม้อเสียเวลาอธิบายอะไรับนที่ำลัะาย" เาอบเบา ๆ แ่หนัแน่น ร่าายอเาเริ่มเลื่อนไหวอย่า
้า ๆ สายฟ้าสีม่วรอบัวแปลบปลาบไปทั่วอย่าน่าลัว
อมพลลอสยาบอัวเอึ้น สายา้อับที่อีฝ่ายอย่าแน่วแน่ เาั้ใะปลปล่อยเปลวเพลิอันทรพลัอัวเอออมาเพื่ออบโ้
แ่ทันในั้น เา็รู้สึถึวามผิปิบาอย่าในัว วาอเายาย้วยวามใเล็น้อยเมื่อเาพยายามะปลปล่อยพลัอีรั้ แ่ไม่มีอะไรเิึ้น าบอเายัเป็นแ่าบธรรมา ไม่มีเปลวเพลิ ไม่มีพลัใ ๆ ทั้สิ้น
"อะไรัน…?" อมพลลอสพึมพำออมา้วยวามุน เา้อมอาบในมืออย่าไม่เื่อสายาัวเอ วามสับสนในใอเาเพิ่มึ้นเรื่อย ๆ เหมือนลื่นที่ำลัถาโถม
ผู้ใ้าบสายฟ้าสีม่วมออมพลลอส้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
"ยินี้วย ท่านอมพล" เาล่าว้วยน้ำเสียบัน
"เราเป็นนธรรมาเหมือนันแล้ว"
อมพลลอสเยหน้ามออีฝ่าย สายาแฝวามสับสนและโรธเือ เาพยายามรัษาวามสบอัวเอไว้
แ่เสียอเาลับสั่น
"นี่เ้า…ทำอะไรับ้า?"
ผู้ใ้าบสายฟ้าสีม่วหัวเราะเบา ๆ
"มันือวามเท่าเทียมที่แท้ริ" เาอบ
"เมื่อไม่มีพลั พวเ้าเป็นแ่นธรรมา เหมือนอย่าที่เ้าเห็น"
อมพลลอสพยายามะรวบรวมสิ เาัฟันรอและ้อผู้ใ้าบสายฟ้าสีม่ว้วยสายาอาา
"เท่าเทียมยัไในเมื่อเ้ายัมีสายฟ้ารอบัวอยู่อย่านั้น" เาถาม้วยน้ำเสียเ็บแ้น
พลายาบึ้นั้มั่น พร้อมะสู้้วยวามสามารถที่แท้ริอัวเอ
ผู้ใ้าบสายฟ้ายิ้มเยาะอบ
"็ไ้… ั้นเราะไ้เห็นัน" เาล่าวะทำให้สายฟ้าสีม่วรอบัวอเาหายไปราวับไม่เยมีมัน ร่าอเา
เสียโลหะปะทะันั้อไปทั่วโถยาวแบอโรพยาบาล ทุัหวะารฟาฟันออมพลลอสทรพลัและแม่นยำ าบในมืออเาวัแว่เป็นวว้า แ่ละารโมีส่แรลมสะบัออเป็นลื่นที่อัแน่นไป้วยวามุเือ ทว่า ายในเามืลับหลบหลีารโมีอย่า่ายาย ร่าอเาูเบาราวับเาที่ล่อลอยไปามสายลม
ไม่มีแม้แ่รอยแผลาาบอลอสให้เห็น
วามริบออมพลลอสายแวววามมุ่มั่น ฝีเท้าเาหนัแน่นทุย่า้าว แ่ในทุรั้ที่เาโมี ายในเามื็มัะหมุนัวหรือระโถอยหลั้วยวาม่ำอ ไม่ปล่อยให้ารเลื่อนไหวอเาหยุนิ่แม้แ่วินาทีเียว
เสียปะทะาบรั้แล้วรั้เล่า สะท้อนผ่านผนัที่ับแบ ท่ามลาวามสลัวาแสไฟนีออนสีหม่น เสียหายใหนัหน่วอทั้สอฝ่ายสะท้อนไปมา ในะที่วาอทัู้่ับ้อันราวับสัว์ป่าที่เรียมะโมีเหยื่อ
อมพลลอสใ้แรทั้หมเหวี่ยาบในแนววา าบเปล่ประายวาววับในเสี้ยววินาที่อนะหวไปยัลำัวอศัรู ายในเามืลับระโถอยหลัไปอย่าส่าาม ทำให้าบอลอสเียผ่านไปเพียนิเียว
ัหวะที่าทั้สอแะพื้น ายในเามื็อบโ้ทันที เาฟาาบลับอย่ารวเร็ว เือนอาาศ้วยวามรุนแร
แ่อมพลลอสเบี่ยัวหลบไ้อย่าหวุหวิ ทั้สอ่าแลาบันราวับนัาบผู้่ำอที่รูุ้อ่อนอันและัน
"เ้านี่็เ่ใ้ไ้" ายในเามืยิ้มเยาะ วาเย็นาอเาับ้ออมพลลอสอย่าเหนือว่า เสียาบเสียสีเมื่อถูปัป้อทำให้เิประายไฟเล็ ๆ ในวามมื แ่ท่ามลาวามุเือนั้น ลับมีบรรยาาศแห่วามเ็บแ้นแฝอยู่ในทุัหวะอารฟาฟัน
อมพลลอสไม่อบ แ่วามเียบอเาลับทำให้บรรยาาศยิ่มึทึ เาระับาบในมือแน่น วาอเาแฝ้วยวามเรียและั้ใ เารู้ีว่าาร่อสู้รั้นี้ไม่ใ่แ่ารวัฝีมือ แ่มันเป็นเิมพันแห่ีวิและวามาย
ารโมี่อไป อมพลลอสพุ่ัวเ้าใส่ายในเามื้วยวามเร็วที่เพิ่มึ้น เสียรอเท้าบู๊ระแทพื้นั้อสะท้อนทั่วโถยาว
ในะที่าบในมืออเาพุ่รไป้าหน้า ายในเามืระโหมุนัวหลบไป้าน้าอย่ารวเร็ว
แ่อมพลลอสไม่ปล่อยให้เาั้หลั เาหมุนัวลับมาฟาาบลา้านบน ายในเามืเพียแ่ใ้าบอนันไว้ไ้อย่า่ายาย
เสียาบปะทะันัสนั่น เมื่อสายาอทั้สอฝ่าย้อันอีรั้ วามุันและท้าทายอพวเายิ่ทวีวามเ้ม้น
ภายในห้อผู้ป่วย ที่มีผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอนอนรัษาัวอยู่ เสียเือนภัยแผ่วเบาลายเป็นเสียที่แทบะไม่ไ้ยินในวามมืสลัวอห้อ
ศพอเอเลมอเอร์ที่ถู่าอย่าไร้วามปราีนอนระัระาย เลือไหลเป็นแอ่รอบเีย เสียลมหายใแผ่วเบาอายผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอที่นอนเ็บปวอยู่บนเียถูแทนที่้วยวามเียบันที่น่าสะพรึ
"ท่านมา่วย้าแล้วสินะรับ" ผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอล่าวเสียแผ่วเบาับายในเามือีนที่โผล่มา
ายในเามือีนหนึ่ยืน้าเีย สายาเย็นาไร้วามเมา ้อมอไปยัร่าที่ำลัะสิ้นลมหายใ เาัาบออมาอย่า้า ๆ ปลายาบอเายัเปื้อนเลือาารสัหารที่เพิ่เิึ้น
"เ้า…มีประานเท่าไหร่ในารประท้วที่้อาย้วยน้ำมืออเ้า" ายในเามืนที่สอระิบ ่อนะใ้าบแททะลุร่าอเาอย่าไร้วามปราี ร่าอายผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอระุเล็น้อย เลือไหลอาบมือที่พยายามุมบาแผลไว้
่อนที่เาะสิ้นใไปอย่า้า ๆ
อมพลลอสที่ยั่อสู้บนทาเิน เริ่มรับรู้ถึวามผิปิ ทุรั้ที่เาพยายามะปลปล่อยพลัอนเอ าบในมือลับไม่แสพลัออมา วามโรธและวามสับสนพุ่ึ้นในใอเา เามอูาบในมือ้วยวามสสัย
เหุใพลัอเาถึไม่สามารถใ้ไ้ในเวลานี้ ่อนะุิบาอย่าึ้นมาไ้
"เ้าิว่า้าะไม่รู้หรือว่าเ้าำลัถ่วเวลา?" อมพลลอสเอ่ยถาม น้ำเสียเ็มไป้วยวามเร่เรีย
ายในเามืหัวเราะเบา ๆ วามเย้ยหยันในสายาไม่หายไปไหน
"ลาีนี่อมพลลอส แ่้าเรว่ามันะสายเินไปแล้ว" เสียอเาเ็มไป้วยวามเหนือว่า
ราวับเวลานั้นไ้เินทามาถึุบแล้ว
าร่อสู้ยัำเนิน่อไป แ่อมพลลอสเริ่มรู้สึไ้ถึวามสิ้นหวัที่่อัวึ้นในใ เาพยายามทุวิถีทาเพื่อโมีให้ไ้ัย แ่ายในเามืลับสามารถหลบหลีและอบโ้ไ้ทุรั้
ลอสระับาบแน่น สายาเ็มไป้วยวามหวัและวามโรธ ในะที่ร่าายอเายั่อสู้ ท่ามลาวามมืและเสียาบที่ยััึ้นอย่าไม่หยุยั้
อมพลลอสหันหลัไปในั่วพริบาเมื่อรู้สึถึเาร้ายที่เ้าประิา้านหลั แ่็ไม่ทันแล้ว าบอายในเามือีนที่โผล่มาา้านหลัฟันเ้าที่ลำัวอเาอย่าั
เลือพุ่ระเ็น ปลุมทั่วใบหน้าและทำให้าอเาพร่ามัว วามเ็บปวลุลามไปทั่วร่าราวับถูเผาไหม้าภายใน ลอสัฟันแน่น พยายามปัเลือที่ลุมาออ
แ่วามเ็บแผ่่านทำให้มืออเาสั่นไปหม เารู้ัวว่าอนนี้ำลัอ่อนแอ และเริ่มล้มลับพื้นอย่า้า ๆ หายใหอบถี่ มอไปรอบ ๆ ้วยสายาที่ไม่มั่น ทุสิ่รอบัวเริ่มเบลอราวับภาพที่ถูลบเลือน
ายในเามืทั้สอนยืนอยู่เหนือร่าอลอส รอยยิ้มเยาะเย้ยอพวเาัเนในแสนีออนที่สลัว
ร่าอพวเาเหมือนเามืที่ปลุมทุอย่า อมพลลอสหอบหายใ ลำัวที่บาเ็บทำให้เายับัวไ้ยาลำบา
"่าเาะ… เาเห็นหน้าเ้าแล้ว" ายนหนึ่ล่าว้วยน้ำเสียเย็นยะเยือ ราวับาร่านเป็นเรื่อ่ายาย
ายในเามืที่ถือาบสายฟ้าสีม่วะัเล็น้อย วาอเาเ็มไป้วยวามลัเล เามออมพลลอสที่นอนหมแรอยู่บนพื้น วามัแย้ในใสะท้อนออมาาสายาที่ระพริบถี่และสั่นไหว
เาหลับาแน่น ่อนะปล่อยพลัสายฟ้าสีม่วพุ่ระายออาาบ สายฟ้านั้นส่อประายวิบวับในวามมื เหมือนสิ่มีีวิที่พร้อมะลืนินทุสิ่ที่วาหน้า าบอเาถูยึ้นเรียมฟาลไปที่ร่าอลอส
แ่ภายในิใอเายัสับสน วามลัเลยัับุมเาไว้แน่น
"ถ้าเ้าเลือแล้ว…" อมพลลอสเอ่ย้วยเสียที่แผ่วเบา เ็มไป้วยวามเหนื่อยล้าและยอมรับะารรม
"็่า้าะ…"
ทันในั้น เสียฝีเท้าัแว่วมาาปลายทาเิน ่อนที่สอเาะพุ่เ้าหา้วยวามเร็วปานสายลม
เนริวและเทปราัวึ้นในับพลัน เสียาบระทบันัสนั่นไปทั่วทาเินแบ ๆ ะที่ทั้สอระโนเ้าโมี ายในเามืสะุ้ถอย
เนริวเ้าปะทะับายที่ถือาบสายฟ้าสีม่วอย่าุัน ส่วนเทไม่รอ้า พุ่ัวเ้า่อสู้ับายในเามือีน
ารเลื่อนไหวอทัู้่เียบมและล่อัว วามเร็วและวามสามารถอพวเาสร้าแรันมหาศาลให้ับศัรู
"เรามา่วยแล้ว!" เนริวะโนพร้อมปะทะับาบสายฟ้าสีม่วที่ลุโน
"เป็นอะไรมั้ยรับท่านอมพล!"
อมพลลอสนอนอยู่บนพื้น หายใหอบ ท่าทาอเาอ่อนแรและบาเ็บเินว่าะอบ เทึ่ำลัวลาบอยู่ับายในเามือีนเหลือบมอไปทาอมพลลอส ่อนะัฟันแน่น
"ลุไหวมั้ย นายอมพลี้เ๊?" เธอะโนออมาพร้อมทั้ปัาบอศัรูออไปอย่าเียบา
ายในเามืที่ปะทะับเท้อมอไปรอบ ๆ วาอเาสะท้อนวามหวาลัวและวามัวล เมื่อเห็นำนวนศัรูที่มาึ้นและาร่อสู้ที่ยืเยื้อ เาัสินใอย่ารวเร็ว พร้อมสั่าร้วยเสียที่เียบมและเียบา
"ถอย! เรา้อหนีเี๋ยวนี้!" เาะโน ายในเามืทั้สอรีบถอยออาารปะทะ้วยวามเร็ว าบในมืออพวเาเลื่อนหายไปในเามืเหมือนับวิาที่หายัว
เนริวและเทพยายามะามไป แ่พวเา็หายัวไปในเามือย่ารวเร็วเหมือนหมอที่ถูลมพั เนริวหยุยืนหอบ หายใอย่าหนั เหื่อไหลลมาามรอบหน้า ะที่เทยืนมอไปรอบ ๆ ้วยวาที่เ็มไป้วยวามหุหิและโรธเรี้ยว
"ิ พวมันหนีไปไ้… อีแล้ว" เทพูเบา ๆ แ่เสียอเธอสะท้อนวามไม่พอใ
"อย่าน้อยเรา็ปป้ออมพลลอสไ้ล่ะนะรับ" เนริวพูพลาหันไปมอร่าที่ยันอนอยู่ออมพลลอส
ไม่นานนั ธีโอและเฟลอ็เินทามาถึที่เิเหุ เฟลอไม่รอ้า เธอพุ่ัวเ้าไปยัร่าออมพลลอสที่นอนบาเ็บอยู่บนพื้น ในมืออเธอส่อประายสีฟ้าอ่อนทันทีที่สัมผัสแผล พลัแห่สายน้ำแห่ารเยียวยาอเธอเริ่มึมเ้าสู่ร่าออมพลลอสอย่ารวเร็ว แสสีฟ้าอ่อน ๆ ออมาามือเธอเหมือนสายน้ำแห่ีวิ รัษาบาแผลและบรรเทาวามเ็บปว
"ทำใให้สบไว้นะะ… ท่านอมพล" เฟลอพู้วยเสียนุ่มนวล อบอุ่นั่สายน้ำที่่อย ๆ ไหลผ่าน วามอ่อนโยนในน้ำเสียอเธอทำให้วามเ็บปวออมพลลอสบรรเทาล
ธีโอเินามมา้า ๆ สายาอเาวามอไปรอบ ๆ เห็นศพอเอเลมอเอร์นอนเลื่อนลาเ็มพื้นที่
รอยเลือบนพื้นและบาแผลที่เห็นสร้าภาพที่สะเทือนใอย่ายิ่ ธีโอหยุยืนนิ่ ราวับำลัพยายามประมวลผลับสิ่ที่เห็นรหน้า
"พวนั้นสู้ับเอเลมอเอร์ไ้สบาย ๆ แ่ทำไมับนธรรมาอย่าพวเรา… พวนั้นถึรีบถอยะ" ธีโอพึมพำเบา ๆ ราวับถามำถามับัวเอะยัสำรวสภาพรอบ ๆ อย่าสสัย
"ทำไ้ีมาุหมอ" เทล่าวเสียแผ่วเบา เธอมอูเฟลอที่ำลัรัษาอมพลลอส้วยวามทึ่ ะที่เนริวพยัหน้าเห็น้วยับำพูนั้น
เฟลอเหลือบามอธีโอึ่ำลัเียบมอเหุาร์้วยวามเร่เรีย สายาอธีโอมอลับมา ทัู้่สื่อสารันผ่านารพยัหน้าเล็น้อย แ่เ็มไป้วยวามเ้าใ วามเศร้าในวาอธีโอสะท้อนวามรู้สึที่ลึึ้ว่าที่ำพูะบรรยายไ้…
ความคิดเห็น