คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 โรงพยาบาลสีเลือด
พาหัว่าว: ารประท้วในเมือหลวบานปลาย าร่อสู้รุนแร หน่วยพิทัษ์มหานรเ้าวบุมสถานาร์
ในเมือหลวที่ถูปลุม้วยวามวุ่นวาย เมื่อวานนี้ประานหลายพันนออมาเินบวนเรียร้อวามปลอภัยและวามยุิธรรมารับาล แ่บรรยาาศที่เริ่ม้วยวามสบลับลายเป็นวามโลาหล
เมื่อลุ่มผู้ใ้าบพลัธาุทีุ่่ม่อนโมีผู้ประท้วและเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัย สายฟ้าแระายและเปลวไฟลุท่วมบริเว ะที่เสียะโนและเสียปะทะัึ้อไปทั่วบริเว เหุาร์บานปลายลายเป็นารปะทะรุนแรที่ยาะวบุม
ลาสนามาร่อสู้ หน่วยพิทัษ์มหานรเ้าร่วมปิบัิาร ภายใ้ารนำอหัวหน้าธีโอ พวเาเป็นเสมือนำแพเหล็ที่ั้นวามรุนแราทั้สอฝ่าย ้วยทัษะและวามสามารถอพวเา หน่วยพิทัษ์สามารถปะทะับผู้ใ้าบพลัธาุไ้อย่าทรห สายาอผู้น่ามอูพวเา้วยวามหวั ทั้เสียะโนเรียื่อและเสียอบุที่ัึ้นท่ามลาวามโลาหล
"เราออบุหน่วยพิทัษ์มหานรที่ปิบัิหน้าที่้วยวามล้าหาและเสียสละ ทำให้เหุาร์ที่อาร้ายแรว่านี้สิ้นสุลไ้อย่ารวเร็ว" โษรับาลประาศเสียัใน่วบ่ายอวันถัมา
แ่ถึะมีารยย่อ หน่วยพิทัษ์มหานร็ยัปิบัิภาริอย่าเร่เรีย เหมือนยืนเฝ้าวามมืที่ยัแฝัวอยู่ในเมือที่ลับืนสู่วามเียบ
ธีโอ หัวหน้าหน่วยพิทัษ์ ไ้ออมาแถล่อประาน้วยสีหน้าเร่รึมแ่แฝ้วยวามหนัแน่น
"เราอให้ประานมั่นใว่า วามปลอภัยอประานือสิ่สำัที่สุ เราะทำทุอย่าที่ำเป็นเพื่อปป้อพวท่าน"
ผู้นที่ผ่านเหุาร์่ารู้สึถึวามล้าหาอหน่วยพิทัษ์มหานร เสียมเยัไปทั่ว สร้าวามศรัทธาในัวธีโอและหน่วยอเา ารประท้วที่เยเ็มไป้วยวามรุนแรยุิล้วยวามสบ ประานลับไปสู่ีวิประำวัน
แ่เบื้อหลัอเหุาร์ ยัมีเาแห่วามลึลับที่เลื่อนไหวอยู่
ในอหลืบอเมือที่ไม่มีใรเ้าถึไ้ มีลุ่มบุลลึลับำลัพูุยันท่ามลาวามมื เสียระิบระาบที่มีแ่วามเยือเย็นและเียแ้น
"ไม่น่าเื่อเลยว่าหน่วยพิทัษ์มหานระแ้ไสถานาร์แบบนี้ไ้… เ้าเ็นั้นไม่เบาเลย" เสียหนึ่ล่าว้วยวามุ่นเือ มันสะท้อนวามผิหวัอย่าัเน
"ในะเียวัน อทัพและรับาลลับไม่มีารเลื่อนไหวอะไรเลย" อีเสียหนึ่อบลับอย่าเยือเย็น
"พวมันลาเินว่าที่เราา" เสียแรแย้ลับ
"้อมีแผนารใหม่ที่รัุมว่าเิม และรั้นี้เรา้อเพิ่มวามรุนแร เพื่อบีบให้อทัพประาศใ้อัยารศึ"
น้ำเสียอผู้พูเ็มไป้วยวามแน่วแน่
ารสนทนาระหว่าบุลลึลับยัำเนิน่อไป เสียถอนหายใเร่เรียัึ้นในห้อเล็ ๆ
"้าัารเอ พวเ้าไปพัผ่อน่อนเถอะ..."
ะเียวันในโรพยาบาลให่ใลามหานรบรรยาาศเร่เรีย หน่วยพิทัษ์มหานรไ้รึำลัอย่าเ้มว ผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอ ึ่ถูแทบาเ็บาาร่อสู้ ถูนำัวมารัษาในห้อพิเศษ มีเ้าหน้าที่หน่วยพิทัษ์เฝ้าุ้มันลอ 24 ั่วโม ทุนูพร้อมรบเหมือนอยู่ในสนามศึ แม้ะอยู่ในที่พัฟื้น
ธีโอและเทยืนประุมัน้านนอห้อพัผู้ป่วย เสียพูุยอพวเาเบาบาแ่เ็มไป้วยวามเร่เรีย "สถานาร์เป็นอย่าไรบ้า?" ธีโอถามเ้าหน้าที่อย่ารไปรมา
"เราุ้มันอย่าแน่นหนารับ หัวหน้า ไม่มีใรสามารถเ้าใล้ห้อนี้ไ้โยไม่ไ้รับอนุา" เ้าหน้าที่อบเสียหนัแน่น
เทพยัหน้า้า ๆ พร้อมเสียล่าวเือน
"ีมา แ่ยัไเรา็้อระวัให้มาึ้น"
ในัหวะนั้นเอ สมาิผู้แทนราษรเินเ้ามา้วยสีหน้าริั
"หัวหน้าหน่วยพิทัษ์มหานร ิันมีำสั่าสภาให้มอบหน้าที่ารุ้มันผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอให้ับอทัพ"
เสียอผู้แทนราษรั้อในวามเียบ
ธีโอะัเล็น้อย่อนะหันไปมอ้วยสายาที่แฝวามไม่พอใ
"ทำไมถึเปลี่ยนแผนในอนนี้?"
ผู้แทนอบลับ้วยน้ำเสียที่เ็เี่ยว
"สภาเห็นว่าเรา้อใ้เอเลมอเอร์ในารัารนร้ายพลัพิเศษ อให้หน่วยพิทัษ์มหานรถอนำลัะ"
เทที่อยู่้า ๆ ยืนเียบ่อนะถาม้วยน้ำเสียเรีย
"เรารับมือสถานาร์นี้มาแล้ว พวเราน่าะเป็นผูู้แลที่ีที่สุในอนนี้ไม่ใ่หรือ?"
ผู้แทนราษรย้ำำสั่นั้นอย่าแน่วแน่
"ไม่ว่าะอย่าไร นี่ือำสั่าสภา เราเป็นเพียมนุษย์ที่ไม่มีพลัพิเศษ เรื่อนี้ให้พวมีพลัพิเศษเาัารันเอเถอะนะะ"
ธีโอถอนหายใลึ ่อนะพยัหน้ารับำ
"เ้าใแล้ว เท สั่ถอนำลัลับาน"
เทยืนหน้าึ ยมือึ้นแนบหน้าผา่อนะหันไปบอเ้าหน้าที่
"เรียมารถอนำลั "
เทเินเ้าใล้ผู้แทนราษรแล้วทำสีหน้าไม่พอใ่อนะพู่อ
"พวเราะส่มอบให้อทัพามำสั่สภา"
สีหน้าอเ้าหน้าที่หลายนยัเ็มไป้วยวามลัเลใและไม่แน่ใ พวเาเพิ่ผ่านารปะทะที่หนัหน่วมาไม่นาน
แ่อนนี้ำสั่เปลี่ยนไป พวเาำเป็น้อปิบัิาม แม้วามสสัยะยัเาะุมใ
บรรยาาศรอบโรพยาบาลให่ในมหานร่าเ็มไป้วยวามึเรีย เสียเรื่อยน์อรถทหารหุ้มเราะยััระหึ่มในลานอราวับะสะท้อนถึพลัและอำนาที่มาพร้อมับอำลัเอเลมอเอร์
แม้รอบ้านะมืลาเวลายาม่ำ แ่ไฟสปอไลท์าัวอาารสาส่อไปทั่วพื้นที่ เผยให้เห็นทหารที่สวมุเราะหนาแน่นเ็มไป้วยแสสะท้อนอโลหะส่อแสวาววับ พวเาเลื่อนไหวอย่าเียบเียบแ่แฝไป้วยวามมั่นใและพลัทีุ่รุ่นใ้ผิวหนั
ภายในอาาร เสียฝีเท้าอธีโอและเทั้อไปามทาเินที่เียบเหา ะที่เ้าหน้าที่หน่วยพิทัษ์มหานรทยอยเลื่อนย้ายัวออไปามำสั่ที่ไ้รับ ารเปลี่ยนถ่ายอำนานี้แม้ะูราบรื่น
แ่บรรยาาศลับหนาแน่น้วยวามเรียที่ยาะปล่อยวา วามรู้สึไม่มั่นใในอนาที่ลอยอยู่ในอาาศเหมือนวันพิษบา ๆ ที่ไม่มีใรพูถึ
ธีโอหันไปมออมพลลอสะเา้าวเินเ้ามาในห้อรับรอ ลำแสไฟในห้อส่อระทบับเรื่อหมายอเาที่ิอยู่บนเรื่อแบบอย่าเย่อหยิ่ สายาออมพลบอัเนถึวามเหนือว่าและวามโอหั
ทหารในสััอเายืนเรียรายอย่าเป็นระเบียบ หนึ่ในนั้นมอธีโอ้วยสายาที่เ็มไป้วยารท้าทาย แ่ธีโอลับไม่ใส่ในั แม้ะรู้สึไ้ถึวามึเรียที่่อนอยู่
"สวัสีรับ ้าอมพลลอส" เสียทุ้ม่ำััวาน้อไปทั่วห้อราวับว่าเาั้ใให้ทุนไ้รับรู้ถึารมาถึอน แววาเาวาวโรน์้วยวามมั่นใและอำนาที่เาุ้นเย
ธีโอยืนนิ่ แ่ภายในใลับรู้สึถึวามเย็นาที่อมพลมอบให้้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยที่บ่บอถึวามเหยียหยาม
"หมหน้าที่อพวุแล้ว มนุษย์ธรรมาไม่มีพลัพิเศษอย่าุ้อลับบ้านไปเถอะ" อมพลลอสพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามไม่แยแส
เทยืนอยู่้า ๆ เธอพยายามระับอารม์เมื่อไ้ยินำพูที่แฝไป้วยารูถูอย่าเห็นไ้ั ะที่เธอหันไปสบาับธีโอที่ยืนนิ่อยู่เียบ ๆ
"และแน่นอนว่า พวเราะัารไ้อย่ามีประสิทธิภาพเินว่าที่พวุสามารถทำไ้" ลอสเสริม้วยน้ำเสียที่่ำล และหันไปสั่ทหารอเาให้เรียมารรัษาวามปลอภัยในทันที
ธีโอระพริบา้า ๆ ทอถอนใอย่าเียบ ๆ ะที่เทยืนนิ่ฟัทหารเลื่อนย้ายอุปร์และเรียมั้่านรวภายในโรพยาบาล วามรู้สึในห้อนี้มันเหมือนถูันาน้ำหนัอพลัที่ไม่มีใรอธิบายไ้
หลัาอมพลลอสเินออไป บรรยาาศภายในห้อรับรอ็ูผ่อนลายลเล็น้อย เทหันมามอธีโอ้วยสายาที่เ็มไป้วยวามบัน
"นี่ธีโอ… อมพลนั่น ี้เ๊สุ ๆ ไปเลยว่ามะ" เธอระิบะที่ริมฝีปาอเธอยึ้นเล็น้อยเป็นรอยยิ้มที่ยัมีวามำแฝอยู่
ธีโอหัวเราะเบา ๆ ในลำอ เายมือึ้นถูาเบา ๆ
"แหม ๆ เท เาเป็นถึอมพล ็ให้เาเ๊หน่อยะเป็นไรไป"
"ั้นเราลับหน่วยันเถอะ" เทเอ่ยเสียเรียบ ะที่ทัู้่เริ่ม้าวเินออาห้อรับรอ
ระหว่าทาธีโอหยุเินเล็น้อยและหันไปบอเท
"ั้นันอแวะไปหาหมอเฟลอ่อนนะ"
ำพูนั้นทำให้เทหยุะัทันที
"หมอเฟลอ… ือใรเหรอ?" น้ำเสียอเธอเ็มไป้วยวามสสัย
ธีโอหยุเินและหันมามอเท้วยสีหน้าประหลาใ
"นี่เธอไม่รู้ัหมอเฟลอหรอ?" เาถามเหมือนสิ่นี้มันเป็นเรื่อธรรมาที่ใร ๆ ็วรรู้
"ไม่นะ… ันไม่เยไ้ยินื่อนี้มา่อน" เทส่ายหัวเบา ๆ อย่าุน
ธีโอถอนหายใยาว
"ลืมไปเลยว่า ถ้าเ้าพวนี้ออห่าเฟลอ พลัอเฟลอ็ะทำให้ลืมัวนอเฟลอ… ันพลาเรื่อนี้ไปไ้ยัไนะ"
ำพูพึมพำอธีโอทำให้เทหรี่า
"บ่นอะไรพึมพำ?"
ธีโอยิ้มเล็น้อย่อนะส่ายหัว
"ไม่มีอะไร เราไปันเถอะ"
เมื่อเทพยัหน้า ทัู้่้าวเินออาโรพยาบาล ผ่านแสสลัว ๆ อทาเินไปยัรถยน์ที่อรออยู่ในลาน
ะพวเาเปิประูและ้าวึ้นนั่ในรถ เสียเรื่อยน์็ัระหึ่ม พร้อมับรถที่เลื่อนัวออาโรพยาบาล
ทิ้เสียรถทหารหุ้มเราะและแสไฟที่ยัสว่าไสวไว้้าหลั
ท่ามลาวามเียบในรถ ธีโอเหม่อมอออไปนอหน้า่า มอแสไฟาึสูทีู่ราวับเป็นหออยเรือแสในยาม่ำืน บาสิ่ำลั่อัวึ้นในเามือมหานร เารู้ีว่าาร่อสู้รั้นี้ยัไม่บ
ในวามเียบันที่ปลุมมหานรยาม่ำืน แม้ระทั่สายลมที่เยพัผ่าน็ูเหมือนะลัวเรบรรยาาศที่แผ่่านไปทั่ว โรพยาบาลถูล้อม้วยอทัพเอเลมอเอร์ที่ระายัวประำุอย่าเ้มว แสาไฟถนนสะท้อนุเราะเาวับอพวเา ทำให้พลัอเหล่าทหารเอเลมอเอร์ูยิ่ให่เินว่ามนุษย์ธรรมาะ่อ้านไ้ แ่ถึแม้ะมีารุ้มันทีู่รัุม บรรยาาศยัปลุม้วยวามึเรียอย่าไม่อาปิเสธไ้
ทหารธาุไฟยืนแน่วแน่ที่หน้าประู ประายเปลวไฟอ่อน ๆ ที่ปลายนิ้วอเายัแผเผาวามมืรอบายให้ถอยห่า ะที่ธาุน้ำและธาุลมเลื่อนที่ลอบเร้นไปามเาออาาร ลาระเวนรอบโรพยาบาลอย่าระมัระวั พวเาทั้หมมีหน้าที่อันยิ่ให่ นั่นือารุ้มันห้ออผู้ใ้าบสายฟ้าสีทอ ผู้ร้ายที่ทุสายาับ้อ
แ่ในท่ามลาวามเียบสบอรารีทีู่ะราบเรียบ บนยอึสูเสียฟ้าที่ั้ระห่านในวามมืเียบ มีสอเาร่ายืนอยู่เียบัน ท่ามลาสายลมเย็นที่พัผ่าน เาร่าอายสอนนีู้ราวับเป็นส่วนหนึ่อวามมืรอบัว พวเายืนมอลมายัโรพยาบาลเบื้อล่า้วยสายาเยือเย็นและาเาไม่ไ้
"แ่นี้ะหยุพวเราไ้ั้นหรือ?" เสียเยาะเย้ยัเบา ๆ าปาอายนหนึ่ เายืนมอารุ้มันเบื้อล่า้วยวามไม่สะทสะท้าน
"็แ่พวเอเลมอเอร์… ิว่าพวนี้ะเป็นปัหาให่หรือไ?" อีนหนึ่อบ้วยเสียเย็นา ราวับทุสิ่ที่เาำลั้อมอนั้นเป็นเพียเมธรรมา
ใน่วเวลานั้น ายในุำเินออมาาเามือถนนหน้าประูโรพยาบาล เายืนหยุอยู่ท่ามลาแสไฟที่ส่อาหน้าประู เาอเายาวทอไปบนพื้น แสถึวามเยือเย็นและไร้วามปรานี ุสีำอเาไม่สะท้อน
แสใ ๆ และทำให้เาูราวับเป็นเาที่เลื่อนลอยในวามมืมิ
ทหารเอเลมอเอร์สอนายที่ยืนเฝ้าประูหันมา้อมอเา้วยสายาสสัย ่อนายในเามืนนั้นะยิ้มเย้ยหยัน
"แ่สอนเอั้นหรือ?" เาล่าวเบา ๆ ้วยน้ำเสียที่เยาะเย้ย
"พวแนี่มันน่าสมเพ... อบิว่าพลัที่ถือรออยู่ทำให้พวแอยู่เหนือนอื่นหรือ?"
ไม่ทันที่ทหารทั้สอะทันั้ัว าบในมืออายในเามื็พุ่วูบผ่านอาาศ สายฟ้าสีม่วที่แผ่ประายวิบวับฟาฟันร่าพวเาในพริบา เลือระเ็นออมาราวับน้ำพุที่ไร้ึ่ีวิ ร่าอเอเลมอเอร์ทั้สอล้มลโยไม่มีโอาสแม้แ่ะร้ออีวิ เสียลมหายใสุท้ายอพวเาเลือนหายไปพร้อมับสายลมยาม่ำืน
ายในเามื้าวผ่านร่าไร้วิาไปอย่าไม่แยแส ร่าอทหารที่เยยิ่ให่ล้มลอบนพื้นอย่าไร้ึ่เสีย
ารปราัวอเาราวับวิาเามืที่เย้ยหยัน่อพลัอมนุษย์ ในทุย่า้าวอเามีแ่วามายามมาอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
ภายในโรพยาบาล เสียสัาเือนภัยัึ้นะทันหันเมื่อเอเลมอเอร์ที่รอีวิเพียนเียวลานไปปุ่มสัา แม้ะเ็บปวและหมเรี่ยวแร แ่เา็ยัทำหน้าที่สุท้ายอเา้วยหัวใ สัาเือนภัยั้อไปทั่วอาาร เสียแหลมอมันสร้าวามื่นระหนและโลาหลในทุมุมอโรพยาบาล
เหล่าทหารเอเลมอเอร์เริ่มเลื่อนไหว รวบรวมพลและเรียมพร้อมสำหรับารเผิหน้ารั้ให่ พวเาระายำลัในแ่ละุโยไม่มีวามลัเล สายาที่เยมั่นใอพวเาเริ่มมีแววื่นัวเมื่อรับรู้ถึภัยุามที่ไม่เยาิ
แ่ทันในั้นเอ ราวับว่าพลัอพวเาถููลืนไปในพริบา เอเลมอเอร์ที่เยวบุมธาุ่า ๆ ไ้อย่าอิสระ้อพบว่าพลัอพวเาหายไปอย่าไร้ร่อรอย ไฟที่เยลุโนับมอ น้ำที่เยไหลลื่นหยุนิ่ ลมที่เยพัปั่นป่วนเียบหายไปอย่าไม่มีใรทันั้ัว
สายาอทหารเอเลมอเอร์เ็มไป้วยวามื่นระหน พวเาหันมอัน้วยวามไม่เื่อ มันเิึ้นเร็วเินไปและไม่อาอธิบายไ้ ไม่มีใราิว่าในั่วพริบา พลัที่เยเป็นุแ็อพวเาะหายไปอย่าสมบูร์
.
ายในเามืยิ้มเยาะยามเห็นพวเอเลมอเอร์หวาลัว
"เมื่อไม่มีพลั พวเ้า็ทำอะไรไม่ไ้เลย… น่าำริ ๆ" เาล่าวเสียเย็นา าบในมืออเาส่อประายแสสีม่วที่เยือเย็นราวับอาวุธานร
และในพริบา ารสัหารหมู่็เริ่ม้นึ้น าบอเารีผ่านร่าเอเลมอเอร์ทีละน รวเร็ว แม่นยำ และไร้วามปรานี เสียร้ออเหยื่อที่เยทรอำนาั้อทั่วโถทาเินอโรพยาบาล ร่าอพวเาล้มลอทับันเหมือนใบไม้ที่ร่วหล่นา้น เลือสีแสไหลนอทั่วพื้น ลิ่นาวเลือละลุ้ไปทั่ว
ศพบาร่ายั้าอยู่ในท่าอาร่อสู้ ะที่บาร่าุเ่าลในท่าทาทีู่บิเบี้ยวาวามเ็บปวสุท้าย
บานยัถืออาวุธไว้ในมือแน่น ราวับะปป้อัวเอาสิ่ที่ไม่อา้านทานไ้ แ่สุท้าย
พวเา็ไม่มีใรเหลือรอ
ายในเามื้าวเินผ่านศพเหล่านั้น้วยท่าทาที่เ็มไป้วยวามพึพอใ เาหยุมอาบสายฟ้าสีม่วอัวเอที่แผ่ประายวิบวับอยู่ในวามมื มอูผลานอัวเอ้วยวามพอใ
รอยยิ้มเย้ยหยันปราึ้นบนใบหน้าอเา ่อนที่เาะหมุนัวและเินออาโถทาเินที่เ็มไป้วยวามาย
และอนที่เาหายไปในเามื เสียลมหายใสุท้ายอผู้รอีวินหนึ่ที่เหลือเพียลมหายใบา ๆ ็ับลพร้อมับวามเียบที่ลับืนมา…
ความคิดเห็น