เด็กหญิงกับจิตใจสีน้ำเงิน (blue) [100%]

ข้อมูลเบื้องต้น

มันเป็นเพียงความทรงจำ

ครั้งวัยเยาว์

ที่โหดร้าย

และทารุณ

----------------------------------------------------------------


Profile โดยละเอียด

สวัสดีค่ะ ท่านผู้ที่หลงมาอ่าน

กลับมาอีกครั้งกับนามปากกาใหม่ 'เด็กเก็บกด'

เด็กเก็บกด เป็นคนที่ไร้ตัวตนค่ะ

ไม่มีใครรู้จัก

ไม่มีใครเคยพบเจอ

และหวังว่าการพบเจอของพวกเราในครั้งนี้

จะเป็นความลับตราบนานเท่านานเลยได้มั้ยคะ?



ไม่งั้น....

ระหวังหลังให้ดีๆ ถ้าไม่เงียบปาก

แล้วเผลอพูดชื่อของฉันออกไปละก็

เตรียมตัวหายไปจากโลกนี้ได้เลย !



การที่เราใช้คำว่า คะ/ค่ะ

ใช่ว่าเราจะเป็นผู้หญิงนะคะ ^^


และการที่เราไม่ใช้คำว่า ครับ

ก็ใช่ว่าเราจะเป็นผู้ชายซะหน่อยนะ

------------------------------------------------------------------

อัพเดทครบ 100 เปอร์เซนต์

เชิญสุรทรีย์กันเลย


 

B ♔ W

เนื้อเรื่อง

อายุ 9 ขวบ กำลังขึ้น ป.4, กรุงเทพ

บนโลกใบเล็กๆ ของเธอ สาวน้อยที่ไร้จินตนาการ เธอรู้เพียงแค่ว่าควรทำอะไร หรือ ไม่ควรทำอะไร เธอไม่เคยแม้แต่คิดถึงสิ่งอื่นที่นอกเหนือจากชีวิตธรรมดาๆของตัวเธอเองออกเลย

เธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อาศัยอยู่ในครอบครัวที่ค่อนข้างอบอุ่นทีเดียว เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัว เป็นเด็กร่าเริงในสายตาทุกคนเชียวล่ะ

เธอมักจะนั่งดูทีวีจอนูนเก่าๆทุกวันหลังเลิกเรียน ดูการ์ตูนทางช่อง true spark สลับกับช่อง cartoon network ระหว่างรอโฆษณา หรือช่องนั้นมันกำลังฉายการ์ตูนเรื่องห่วยๆที่เธอไม่อยากดู เพื่อรอพ่อกับแม่กลับมา

กว่าพวกเขาจะกลับมาหล่อนเองก็หลับๆตื่นๆไม่รู้ไปกี่รอบแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อพวกเขากลับมาถึง พวกเขาก็พูดคุยกับเธอไม่กี่คำแล้วก็ไล่ให้ขึ้นไปนอนบนบ้านซะ

เช้าของวันไปเรียนเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากพบเจอ เธอต้องตื่นซะเช้าตรู่เพื่อรอรถบัสรับส่งคันใหญ่พร้อมกับเพื่อนๆที่โรงเรียน

"มาก่อนได้เลือกที่นั่งก่อน" นั่นคือสโลแกนประจำที่ทุกคนรู้กันเองโดยอัตโนมัติ และแทบทุกคนก็เลือกที่จะนั่งติดริมหน้าต่าง นั่นทำให้ที่นั่งติดหน้าต่างเป็นที่นั่งยอดฮิตของรถบัสคันใหญ่

ทุกครั้งที่ได้เป็นคนแรกๆของแถวเธอจะแอบสะใจอยู่เงียบๆ เธอมักจะเลือกที่นั่งสำหรับสองคน เธอเลือกนั่งติดริมหน้าต่าง บานหน้าต่างนั้นยกขึ้นลงได้สองระดับ ระดับล่างสุดกับสูงที่สุดราวกับแกะกระจกใสออกจากบานหน้าต่างไปเลย เธอมักจะอ้อนวอนให้เพื่อนที่นั่งติดหน้าต่างข้างหลังเธอช่วยเธอเปิดมันให้กว้างที่สุด

เธอชอบสายลมเย็นในตอนเช้าที่พัดโกรกเข้าใบหน้าในขณะที่รถแล่นไป เธอต้องทำตาหยีตลอดการเดินทาง เพราะลมแรงๆนั่น มักทำให้ขี้ฝุ่นเข้าตาเธอทุกครั้งเลย แม้ว่าควันและฝุ่นละอองในเมืองใหญ่จะมากแค่ไหนก็ตามแต่เธอก็เลือกจะนั่งตรงนี้ ติดริมหน้าต่างบานใหญ่ เธอได้รับรับสารพิษจากควันรถโดยที่เธอไม่รู้ตัว

เธอเลือกที่จะไม่พูดคุยกับคนข้างๆ ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันก็เถอะ เธอแค่รู้ว่าในห้องเรียนเล็กๆของเธอมีเพื่อน 30 คน เพียงเท่านี้เธอก็รู้สึกว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำกับห้องเรียนเล็กๆห้องนี้

ชีวิตธรรมดา เยี่ยงเด็กธรรมดา ในช่วงประถมปลายกำลังดำเนินไปอย่างที่ควรเป็น

ทว่า...ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป

หลังจากที่ได้สนิทกับเพื่อนคนหนึ่ง หน้าตาของหล่อนนั้นออกหมวยจีน น่ารักน่าชัง และน่ารักกว่าเธอหลายเท่า เธอนั้นก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ขี้ริ้วขี้เหร่ ทุกครั้งที่ไปร้านขายของคุณป้าร้านขายของมักจะทักเธอว่าช่วยหุบฟันหน่อยบ้างก็ดีนะ และก็หันไปหัวเราะขบขันกับสามีข้างๆ นั่นเป็นก็ทำให้เธอหัวเราะตามไปด้วย เธอไม่เคยคิดจะติเตียนคำล้อเลียนของพวกเขาเลยสักนิด เธอน่ะฟันเหยินเข้าขั้นวิกฤต แต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจมันสักหน่อยนี่นะ

เด็กหมวยมักจะมาอวดอ้างสรรพคุณสิ่งของที่เธอใช้ กับเพื่อนๆในห้อง ไม่ว่าจะเป็นไอโฟนรุ่นแรกที่ออกใหม่ กระเป๋าสะพายใบสวยมีลิขสิทธิ์ กระเป๋าเป้ลากได้ใส่หนังสือมาเรียน หรืออุปกรณ์การเรียนที่ฮิตมากๆ คือกล่องดินสอแหล็กที่มีหลายชั้น สามารถใส่ดินสอมากได้ตามต้องการ มุมนึงของกล่องดินสอจะเป็นกบเหลาดินสอห่วยๆที่ยึดกับกล่องเอาไว้ประดับก็เท่านั้น

ทุกคนสนใจในสิ่งที่เด็กหมวยนำเสนอ ไม่เว้นแม้กระทั้งเธอเอง ความเป็นเด็กอยากได้อยากมี ทำให้เพื่อนๆในห้องพร้อมจะสิโรราบใต้เท้าเธอ เพื่อจะได้เล่นกับสิ่งของพวกนั้น

เธอก็เป็นเด็กทั่วๆไปที่สนใจของพวกนั้นนะ แต่เธอไม่เคยปริปากออกมาเลยสักนิดว่าอยากได้อยากมีพวกมัน

เธอมีโทรศัพท์ที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่เธอเคยมีเอาไว้โทรหาพ่อ เพื่ออวดว่าเธอทำคะแนนสอบได้เยี่ยมแค่ไหน กระเป๋าใบใหม่ เอี่ยมแต่ไม่มีล้อ ก็เอาไว้ใส่หนังสือเล่มหนาจำนวนมาก เยอะจนหลังแทบหัก กระเป๋าผ้าใว่ดินสอทรงกระบอกมีซิบให้รูดขึ้นลง เป็นมรดกตกทอดมาจากลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง

และแล้ววันหนึ่ง

เด็กหมวยนั่นก็ตั้งแก๊งเด็กหญิงขึ้น ที่มีเฉพาะผู้หญิง ในกลุ่มนั้นมีเพียงแค่ 4 คน ซึ่งเด็กหญิงก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย กลุ่มเด็กหญิงก็ริเริ่มสร้างกิจกรรมขึ้น เริ่มด้วยการแสดงบทบาทสมมติแบบพ่อแม่ลูก ที่เด็กๆมักเล่นกัน แต่ของกลุ่มเธอนั้นคือการแสดงนิทานเรื่อง 'ซินเดอเรลล่า' มีแม่เลี้ยงผู้ใจร้าย พี่สาวสองคน และซินเดอเรลล่าสุดน่าสงสาร ปรากฏว่ามีครบ 4 คนพอดี

ไม่มีใครดู ไม่มีใครฟัง มีแค่กลุ่มเด็กผู้หญิงที่มี 4 คน เป็นคนจัดฉาก เขียนบท และแสดง ให้พวกเธอดูกันเอง

...ดั่งสวรรค์กลั่นแกล้ง

เธออยากรับบทเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย ส่วนมากเด็กคนไหนก็อยากเล่นเป็นนางเอกกันใช่มั้ยล่ะ ที่เป็นคนสวยและนิสัยดี แต่เธอกลับต้องการเล่นบทนางร้ายด้วยเหตุผลอะไรเธอเองก็ไม่ทราบ ข้อสรุปไม่ได้อยู่ที่เธอ ผู้ชี้ชะตาเธอคือเด็กหมวยหัวหน้ากลุ่มต่างหาก เด็กหมวยผู้ถือตนเป็นหัวหน้ากลุ่มแต่งตั้งให้เด็กหญิงเป็นนางเอกผู้น่าสงสาร ส่วนเด็กหมวยจะเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย และเพื่อนอีกสองคนจะเป็นพี่ให้เอง

ดูเหมือนว่าความคิดเห็นของเธอจะไม่ได้เข้าหูพวกหล่อนแม้แต่น้อย ไม่มีใครสนใจว่าเธออยากเล่นเป็นตัวอะไร ราวกับพวกหล่อนนั้นนัดแนะกันก่อนที่จะชวนเธอเสียอีก

"นี่ เสื้อผ้าของฉันทำไมไม่ไปซัก" ผู้หญิงอีกคนหนึ่งในกลุ่มรับบทเป็นพี่สาวคนที่1 พูดขึ้น แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าหล่อน ไม่พยายามทึ้งหัวของเด็กหญิงผู้รับบทเป็นซินเดอเรลล่า

"ของฉันด้วยล่ะ" เด็กหญิงอีกคนหนึ่งในกลุ่มเช่นกันรับบทเป็นพี่สาวคนที่2 กล่าวขึ้น พร้อมกับผลักไหล่บางของหล่อนอย่างแรง ทำให้เด็กหญิงเซไปชนกับล็อคเกอร์เหล็กขึ้นสนิมอย่างจัง เสียงของเหล็กกระทบแผ่นหลังดังสนั่นไปทั่วห้องเรียน

เพราะนั่นเป็นตอนเที่ยง เป็นเวลาที่เด็กมักจะไปหาขนมกินที่โรงอาหารเสียมากกว่ามานั่งอุดอู้อยู่ในห้องเรียนเล็กๆ ไม่มีใครอยู่ในห้อง และไม่มีใครเดินผ่านมา

"ขอร้องอย่าเล่นจริงได้มั้ย" เด็กหญิงบอก พร้อมกับหน้าบูดเบี้ยวเพราะความเจ็บ

"หม่อมแม่ ดูมันสิคะ สำออยจริงๆ ผลักแค่นิดเดียว ทำเป็นไปชนล็อคเกอร์" พี่สาวคนที่2 พูดอย่างจีบปากจีบคอ นิ้วก็ชี้ไปยังเด็กหญิงที่กำลังนั่งทรุดฮวลงกำพื้นห้อง

"อย่ามาเถียงชั้นนะ!" แม่เลี้ยงรับบทโดยเด็กหมวยพูดขึ้น นั่นทำให้สิ่งที่เด็กหญิงขอร้องเป็นเหมือนเศษละอองฝุ่นที่ปลิวผ่านไป

พี่สาวทั้งสองเริ่มผลักเธอบ้าง กระชากเปียเธอบ้าง จิกหัวเธอบ้าง หยิกเธอบ้าง ต่างๆนาๆ

เด็กหญิงก็คงเงียบ ไม่พูดอะไร ไม่ขอให้หยุดการกระทำ ไม่บอกว่าเธอเจ็บแค่ไหน เธอก็แค่หวังให้เวลาพักเที่ยงนี้หมดไปไวๆเท่าที่ใจต้องการ

ละครไม่มีวันสิ้นสุด...

ทุกๆเที่ยง ละครบทบาทสมมติก็คงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่เธอไม่คิดจะขัดขืนหรือพูดในสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์กับตนเอง

ทุกวันของการไปเรียน ไม่มีวันไหนเลย ที่เปียผมน้อยๆสองข้างของเธอจะไม่ยุ่งเหยิง กระเซอะกระเซิง เสือผ้าของเธอจะไม่ยับเยิน ซ้ำยังมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่ทั่วผิวบางไปหมด บนหลัง ต้นแขน เอวน้อยๆ รอยฝ่ามือที่ใบหน้าเนียน ซึ่งเป็นรอยแทบทุกวันของการไปเรียน แต่สักพักก็จางลงทำให้ไม่มีใครสังเกตุ แผลแยกเล็กๆจากการเอาไม้บรรทัดเหล็กคมกรีดเข้าที่หน้าท้องขาว

และ...

นิ้วก้อยเท้าข้างซ้าย

ที่หายไป...

เมื่ออยู่บ้านเธอก็ทำตัวร่าเริ่งปกติ วิ่งไปทั่วทั้งบ้าน ดื่มน้ำเย็นสดชื่น ออกไปซื้อขนมมากิน

ทุกๆวันพ่อกับแม่เธอไม่เคยซักถามถึงเรื่องที่โรงเรียนเลยสักนิด ไม่ได้อยากรู้ความเป็นไปของเธอ มีเพียงสมุดบันทึกเล่นสีชมพูเท่านั้นที่บอกเล่าเรื่องราวของเธอผ่านปลายปากกาของคุณครูที่ปรึกษา ทุกบรรทัด ทุกหน้า ทุกปีที่เขียน มักจะเป็นไปในทางที่ดีเสมอ เธอร่าเริง แจ่มใส มีร้อยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา

สุดท้ายนรกขุมเล็กๆของเธอก็จบลง

หลังจากจบ ป.3 เตรียมขึ้น ป.4 แต่เธอต้องย้ายตามพ่อและแม่ไปต่างจังหวัด จึงต้องออกจากโรงเรียนเดิม ย้ายสู่โรงเรียนใหม่

ในวันสุดท้ายของการไปเรียนไม่มีใครพบเธอ ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว และไม่มีใครสนใจ...

....

'ฉันจะกลับมาเล่นอะไรสนุกๆกับพวกเธออีกนะ!'

เป็นประโยคเดียวที่เธอคิดทบทวน วนไปวนมา

ตัวตนของเธอถูกดูดกลืนไปกับความมืด เธอนั้นกำลังคิดในสิ่งที่โหดร้ายที่สุดเท่าที่คนธรรมดาจะรับได้

คุณอยากฟังเรื่องราวของเด็กหญิงคนนี้ต่อมั้ย?


 

แน่นอน...

ว่าฉันจะไม่เล่าต่อ

 

เพราะเหตุการณ์ต่อจากนี้ จะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่ชีวิตของเด็กผู้หญิงธรรมดาคนนึงจะเคยทำ


จบ
ตลอดกาล



[ฉันหมายถึงชีวิตของพวกเธอต่างหาก]