Art Eat Eng อาร์ต ง่ำ อิ๊ง [Sense Book Publishing]

ตอนที่ 18 : อ้อนบ่อย ๆ ก็ได้ ไม่ต้องอาย พี่ชายชอบ [Part 1]

  เสียงเปิดประตูเข้าห้องตอนหัวค่ำไม่ได้ทำให้เรย์สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด เขายังคงนอนกอดลอยด์อยู่อย่างนั้น โต๊ะไม่ได้สังเกตว่าเตียงนอนของเพื่อนมีคนสองคนนอนอยู่ รู้มาจากแฟนสาวว่ารูมเมตไม่สบายจึงคิดเพียงว่าลอยด์คงนอนหลับไปแล้ว เขาเลี่ยงไปเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำจากฝักบัวทำให้คนกำลังหลับสบายขยับตัวเล็กน้อย แต่เมื่อรู้สึกว่าตัวเองยังคงอยู่ในอ้อมกอดอุ่นก็ซุกหน้าแนบลงไปบนกล้ามแน่นต่อ รู้สึกอิ่มเอมและอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งสัมผัสบางเบาที่กดลงไปบนศีรษะบ้างหน้าผากบ้างเป็นบางครั้งทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ เอ่อล้นไปด้วยความสุข แม้จะป่วยจนรู้สึกไม่สบายไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่หัวใจลอยด์กลับรู้สึกเหมือนได้รับการเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เมื่ออาบน้ำเสร็จโต๊ะก็เดินออกจากห้องน้ำไปแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้าของตนตามปกติ

พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์และเขาไม่มีเรียน ตอนนี้นึกอยากดื่มเบียร์ขึ้นมาเขาจึงเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มที่ตนต้องการออกมาเปิดฝากระป๋อง

เสียงเปิดฝาทำให้คนป่วยส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ โต๊ะชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะชะโงกหน้าดูว่าเพื่อนตื่นหรือเปล่า ทว่าเขาก็ต้องตกใจจนกระป๋องเบียร์แทบจะหล่นจากมือเมื่อเห็นเรย์นอนกอดเพื่อนไร้เดียงสาของตัวเองอยู่ แถมอีกฝ่ายยังจะหันมาทำท่าจุ๊ปากใส่เขาให้เบาเสียงอีก

โต๊ะยืนงงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเดินหน้ายุ่งกลับไปนั่งบนเตียง ลนลานหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์ข้อความส่งหาลูกแมวมือเป็นระวิง และยิ่งอยากจะบ่นออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นข้อความที่แฟนสาวตัวแสบส่งกลับมา

Bad Kitty :: วี้ด ๆ ๆ โอ๊ยยย อิจฉาาา

Toh = Table :: ไม่เอาดิลูกแมว ดี ๆ ดิ

Bad Kitty :: อะไรล่ะ โต๊ะง่า นี่ดีแล้วนะ คิคิ

Toh = Table :: ลูกแมว ไอ้พี่เรย์มันนอนกอดเพื่อนพวกเราอยู่บนเตียงนะ

Toh = Table :: ไม่รู้สึกอะไรมั่งเหรอ

Bad Kitty :: ก็นี่ไง รู้สึกอิจฉาโต๊ะอะ อิอิ นี่เพิ่งหัวค่ำ ลูกแมวบุกหอโต๊ะได้ปะ อยากเห็น~

Toh = Table :: ลูกแมว!!!

Bad Kitty :: อย่าดุเก๊า~ ก้ะเก๊าฟินอ้ะ

โต๊ะอมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายพิมพ์ข้อความส่งมาพร้อมกับสติกเกอร์รูปแมวทำหน้าอ้อน เวลาแฟนสาวทำแบบนี้ทีไรเขาก็ใจอ่อนไปเสียทุกครั้ง

Toh = Table :: อยากมาเหรอ แต่ลอยด์หลับอยู่นะ

Bad Kitty :: งั้นตัวเองแอบถ่ายรูปมาให้เค้าดูหน่อยจิ นะ ๆ ๆ

Toh = Table :: โธ่ ลูกแมวอะ จะถ่ายได้ยังไงเล่า ละนี่มัวแต่ฟิน ไม่ห่วงลอยด์มันมั่งเลยเหรอ พี่เรย์ท่าทางไม่เบานะ เค้าเป็นห่วงเพื่อน

Bad Kitty :: เค้าก็ห่วงนะโต๊ะ แต่เรื่องแบบนี้พวกเราจะไปยุ่งไม่ได้ ท่าทางลอยด์เองก็มีใจให้พี่เขานะ

Toh = Table :: ฮะ!?! ลูกแมวรู้ได้ไง

Bad Kitty :: โห โต๊ะ ระดับลูกแมวละ ทำไมจะดูไม่ออก

Bad Kitty :: ลอยด์อะ วัน ๆ อยู่ที่มอก็พูดถึงแต่ปี้เรย์ ๆ ทั้งวัน จนเพื่อนในกลุ่มรู้จักพี่เรย์กันหมด ตั้งแต่ฮียังไม่ไปซ่าที่ตึกลูกแมวแล้ว

อ่านข้อความของคนรักแล้วก็ไม่ได้ทำให้โต๊ะห่วงน้อยลง ยิ่งถ้าเพื่อนเขาชอบรุ่นพี่เข้าไปแล้วยิ่งน่ากลุ้มใจเข้าไปใหญ่ แม้จะไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องมานั่งกลุ้มใจกับเรื่องของคนอื่นด้วย แต่จะปล่อยไปแบบนี้มันจะดีหรือ ลอยด์ซื่อเสียจนกลัวว่าถ้าคนเป็นพี่แค่มาหลอกกันเล่น ๆ มีหวังเพื่อนของเขาคงช้ำไปอีกนานแน่ ๆ

โต๊ะก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความคุยกับลูกแมวอยู่อีกพักใหญ่ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นเพื่อนตัวขาวกำลังนั่งขยี้หูขยี้ตา มีเรย์นั่งลูบศีรษะอยู่บนเตียงเหมือนกำลังปลอบอะไรแล้วก้มลงจูบหัวกลม ๆ ของเพื่อน โต๊ะรีบพิมพ์บอกลูกแมวว่าลอยด์ตื่นแล้วเดี๋ยวจะมาคุยด้วยใหม่ แล้วกระแอมไอเพื่อเป็นสัญญาณให้ทั้งสองรู้ว่าเขาอยู่ในห้องด้วย แม้จะไม่ได้ผลกับเรย์ที่ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจในการมีตัวตนของเขาเท่าไหร่นัก แต่ลอยด์รีบหันขวับไปมองแล้วร้องทัก

“โต๊ะ มานานแล้วเหรอ” เสียงออกแหบเอ่ยทักอย่างดีใจ

“ก็นานพอควร เห็นนายนอนหลับอยู่เลยไม่อยากกวนอ่ะ เป็นไงมั่งล่ะ” คนตัวสูงถามพร้อมกับลุกจากที่นอนเพื่อเดินไปหาคนป่วย

“ดีขึ้นเยอะเลยจ้ะ ได้ปี้เรย์คอยดูแลอย่างดีเลย” คำพูดนั้นทำให้โต๊ะเหลือบไปมองหน้าคนที่นั่งทำหน้าตายอยู่ข้าง ๆ มือกาวข้างหนึ่งยังกอดเอวเพื่อนเขาอยู่อย่างไม่รู้ไม่ชี้แถมเสื้อก็ไม่ได้ใส่ ถ้าเพื่อนเขาไม่ใสซื่อขนาดนี้ จากสภาพคงคิดได้ว่าดูแลกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่

“ขอให้ดีจริงเหอะ”

เด็กดอยทำหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดของเพื่อน แต่ก็รู้สึกมึนศีรษะจนไม่อยากซักอะไรให้มากความ จึงเลือกที่จะถามในสิ่งที่ตัวเองเป็นกังวลแทน “ลูกแมวฝากเลกเชอร์มาให้เราหรือเปล่า”

“เปล่า แต่พรุ่งนี้ลูกแมวจะเข้ามาหาตอนสาย ๆ” ประโยคนั้นทำเอาเรย์เลิกคิ้วแล้วเปิดปากพูด

“ไม่ออกไปข้างนอกกันเหรอ”

“ทำไมอะ พี่ไม่อยากให้มีคนมาคอยเป็นก้างเหรอ” โต๊ะพูดพลางมองหน้ารุ่นพี่

“หึ” เรย์ไม่ตอบอะไรเพียงทำเสียงในลำคอ แสยะยิ้มที่มุมปากแล้วลุกไปใส่เสื้อ คนอย่างเขาถ้าจะทำอะไร ต่อให้มีคนอยู่เต็มห้องเขาก็ไม่สนหรอก ที่ต้องการอยู่กันตามลำพังกับน้องก็เพียงเพราะอยากให้ลอยด์เปลื้องผ้าเป็นแบบให้วาดภาพตามที่ใช้เป็นข้ออ้าง แต่ในเมื่อน้องป่วยขนาดนี้พรุ่งนี้ก็คงจะต้องอดอยู่ดี ได้แค่ลุ้นว่าคนป่วยจะฟื้นตัวเร็วและเขาจะได้วาดภาพนู้ดในวันอาทิตย์

สวมเสื้อเรียบร้อยเรย์ก็เดินกลับไปหาเด็กน้อยไร้เดียงสาของเขาแล้วถามเสียงนุ่ม ผิดกับน้ำเสียงที่ใช้คุยกับโต๊ะราวฟ้ากับเหว

“คนเก่งหิวมั้ยครับ” โต๊ะเบิกตากว้างเมื่อเห็นกิริยาเหนียมอายของเพื่อนเมื่อรุ่นพี่ถามประโยคนั้น พอนึกถึงสิ่งที่ลูกแมวบอกกับท่าทางแบบนั้น ก็ทำให้เขาคิดว่าเพื่อนคงจะชอบหนุ่มศิลปกรรมคนนี้เข้าแล้วจริง ๆ มองหน้าใสซื่อที่กำลังพยักน้อย ๆ มือก็บิดผ้าปูที่นอนไปมาแก้เขินแล้วโต๊ะก็ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองเบา ๆ

เมื่อได้คำตอบจากคนป่วย เรย์ก็เดินเลี่ยงไปเปิดตู้เย็น เขาไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อนเลยคิดเมนูอะไรไม่ออกนอกจากอาหารจำพวกซุป เขามองเสบียงในตู้เย็นแล้วถอนหายใจหนัก อาหารในตู้แทบจะไม่เหลือพอที่จะทำอะไรดี ๆ ให้คนไม่สบายกินได้เลย เห็นทีพรุ่งนี้ตอนที่ลูกแมวมาหาลอยด์คงจะต้องออกไปซื้อมาตุนเพิ่ม มีเพื่อนอยู่ด้วยคนขี้อ้อนคงไม่งอแงว่าเขาจะทิ้งไปไหนอีก

“น้องอยากกินอะไรครับ” เมื่อจนปัญญาจึงหันไปถามคนหิว ลอยด์นั่งนิ่งนึกเมนูอยู่นานจนโต๊ะช่วยเสนอ

“เอาข้าวต้มกุ๊ยมะ” พอเพื่อนพูดจบลอยด์ก็ทำตาโต

“งุ้ย เอา!” ทำท่ากระตือรือร้นขึ้นมาทันทีแล้วรีบหันไปมองพี่

“ปี้เรย์ทำเป็นมั้ยจ๊ะ”

“มันคืออะไรครับ” คิ้วที่ผูกกันเป็นปมนั่นดูก็รู้ว่าหนุ่มดีกรีนอกไม่รู้จักอาหารอร่อยที่ว่า ข้าวต้มน่ะพอรู้ แต่มันมาเกี่ยวอะไรกับกุ๊ย...?

“ไม่ต้องให้พี่เขาทำหรอก เดี๋ยวเราลงไปซื้อให้ จะเอาอะไรมั่ง”

“ยำไข่เค็ม ผัดผักกระเฉดหมูกรอบ ยำกุนเชียง ไข่เจียวฟู ๆ” คนเพิ่งสร่างไข้รีบสั่งเร็วอย่างกับกลัวว่าเพื่อนจะเปลี่ยนใจ แล้วหันไปถามคนพี่

“ปี้จะเอาอะไรมั้ยจ๊ะ”

“พี่เรย์คงไม่รู้หรอกว่ามันมีไรมั่ง ไปกับผมมะ จะได้ไปเลือกเอง” โต๊ะเสนอ แต่คนไม่สบายกลับแย้งเสียงหลง

“ไม่เอาาา!!!” เห็นเพื่อนทำเสียงงอแงขนาดนั้นคนตัวสูงก็ถามอย่างงง ๆ

“เอ้า! ทำไมวะ ให้พี่เขาไปเลือกกับข้าวเองจะได้รู้ว่ากินไรได้มั่งไง”

“แต่...แต่ว่า...” ลอยด์เริ่มเบะปากแล้วหันไปมองหน้าผู้เป็นพี่ เรย์รีบเดินไปหาน้องแล้วลูบศีรษะเบาๆ

“พี่กินแบบเดียวกับน้องลอยด์ก็ได้ครับ พี่ไม่ไปหรอก ไม่งอแงนะเด็กดี” โต๊ะถอนหายใจเฮือกกับความนุ่มของน้ำเสียงและความตามใจลอยด์ของรุ่นพี่

“เออ งั้นเดี๋ยวผมดูมาเผื่อ พี่ทำข้าวต้มเป็นปะ จะได้ซื้อมาแต่กับ รู้จักปะข้าวต้มอะ” ถามเพราะรู้ว่าอีกคนอยู่เมืองนอกเมืองนามาตั้งแต่เล็กแต่น้อย คงไม่คุ้นเคยกับอาหารไทยพื้น ๆ แบบนี้เท่าไหร่นัก

“รู้จัก” ตอบสั้นแบบคนสองมาตรฐานอย่างชัดเจนแล้วจึงเดินไปหยิบหม้อมาเตรียมหุงข้าวต้ม

“เฮ้ย เดี๋ยว ๆ คิดไปคิดมา ข้าวต้มมันต้มนานกว่าจะสุกได้ที่ ผมซื้อมาด้วยเลยดีกว่าว่ะพี่” เมื่อรุ่นน้องร่วมห้องพูดแบบนั้นเรย์ก็นำหม้อไปเก็บ พอโต๊ะออกจากห้องไปแล้วเรย์จึงเอ่ยปากถามน้อง

“อยากให้พี่เช็ดตัวให้อีกมั้ยครับ” ลอยด์ได้ยินคำถามก็หน้าแดงขึ้นมาทันตาเห็น เขารีบก้มหน้าซ่อนความอายแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ ตอนนั้นมีไข้จนหัวสมองเบลอหนักจึงทั้งอ้อนทั้งงอแง แถมยังนอนแผ่ให้คนพี่ลูบเนื้อลูบตัวอยู่ตั้งนาน ลำพังแค่อ้อนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่นอนให้เขาลูบเขาจับนี่สิ...พอสติอยู่กับตัวครบลอยด์จึงรู้สึกอายอย่างหนัก

เรย์เห็นน้องก้มหน้างุดก็นึกเอ็นดู เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วเชยคางคนป่วยให้เงยขึ้นมาสบตากัน “เป็นอะไรครับ หืม...?”

เสียงทุ้มที่นุ่มจนทำให้คนฟังหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม ลอยด์ตะกุกตะกักตอบแล้วหดคอตัวเองออกจากมือคนพี่

“น้อง...น้องไม่รู้...” แต่ท่าทางแบบนั้นกลับทำให้เรย์กระหยิ่มในใจ เขินได้น่ารักขนาดนี้เขาควรจะดีใจน้อยอยู่หรือ

“อายอะไรพี่ครับ” ยิ่งเห็นคนใสซื่ออายจนตัวบิดก็ยิ่งอยากแกล้งซักให้อายหนักยิ่งกว่าเก่า

“งื้อ...” เมื่อน้องทำเสียงน่ารักแล้วหันหน้าหนี ใจคนพี่ก็เริ่มเต้นแรง ทำตัวน่ารักไม่เห็นใจกันตลอดแบบนี้เห็นทีวันหนึ่งหนุ่มอาร์ตคงทนไม่ไหวเป็นแน่ เรย์อยากแกล้งต่อแต่สมาร์ตโฟนของน้องก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ลอยด์รีบคลานไปหยิบมือถือจากหัวเตียงแล้วกดรับ เรียกชื่อคนโทร.หาอย่างดีใจ

“ลูกแมว~” คุยกันหงุงหงิงกับเพื่อนสาวคนสนิทอยู่นาน โต๊ะก็กลับมาจากซื้ออาหารพอดีลอยด์จึงวางสายแล้วรีบลงจากที่นอน ตั้งใจจะช่วยเพื่อนแกะของกินใส่ถ้วยชาม ทว่ากลับโดนเรย์ที่นั่งเล่นไอแพดร้องห้ามเสียก่อน

“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวพี่ทำเอง น้องลอยด์ไปนั่งรอนะครับ” น้ำเสียงใจดีจนโต๊ะแอบเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้ เมื่อกับข้าวถูกทยอยไปวางที่โต๊ะอาหาร คนที่หิวจัดเพราะกินอะไรไม่ลงมาตลอดทั้งวันก็รู้สึกน้ำลายสอ โดยเฉพาะยำทั้งสองอย่างที่เห็นพริกเม็ดแดง ๆ เด่นชัดอยู่ในจานทำให้ลอยด์น้ำลายแทบหก

“อะ ข้าวต้ม คนเดียวสั่งกับสี่อย่าง กินให้หมดเลยนะ” โต๊ะว่าพลางยิ้มขัน คนไม่สบายพยักหน้าหงึก รอให้ทุกคนมานั่งร่วมโต๊ะกันแล้วจึงเริ่มลงมือรับประทาน ตักยำไข่เค็มเป็นอย่างแรกแล้วทำหน้าฟินสุดโต่งเมื่อยำรสจัดจ้านเข้าไปอยู่ในปาก

“งื้อออ ลำแต๊ ๆ” ลอยด์ร้องอย่างถูกใจ เห็นท่าทางของน้องแล้วเรย์ก็นึกอยากจะจับไปจูบแก้มสักฟอด นั่งอมยิ้มมองคนน่ารักอยู่พักเดียวก็หันไปสนใจอาหาร เห็นพริกในจานกับข้าวส่วนใหญ่แล้วจึงเลือกตักหัวไชเท้าผัดไข่ที่ดูจะเผ็ดน้อยที่สุด

“ผมสั่งอาหารไม่เผ็ดเพิ่มให้พี่อีกสองอย่าง ที่กินอยู่อะ หัวไชเท้าผัดไข่ กับอีกอย่างปลาสลิดทอดกรอบ แล้วก็มีไข่เจียวกับผัดผักกระเฉดของลอยด์มันน่ะที่พี่กินได้ โอเคนะ” โต๊ะอธิบายยืดยาว ซึ่งก็ได้รับเพียงคำตอบเพียงสั้น ๆ ว่า ‘อืม’ เท่านั้น

รับคำในลำคอเสร็จเรย์ก็หันไปสนใจท่าทางร่าเริงกับอาหารของลอยด์ โต๊ะมองดูสายตาของเรย์ที่มองลอยด์แล้วไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางใจได้หรือเปล่า ถ้าหากสายตาของผู้ชายคนนี้คือกระจกสะท้อนของหัวใจ เขาก็มั่นใจว่าดวงตาคนเราคงไม่มีวันโกหก พ่อหนุ่มพูดน้อยดูจะตกหลุมรักเพื่อนเขาเข้าอย่างจัง ถึงมองกันตาลอยได้ขนาดนี้ แต่กระนั้นก็ยังไม่วายเป็นห่วงอยู่ดี

“อร่อยมั้ยครับ”

“อร่อยมากจ้ะ กินกับข้าวต้มฮ้อน ๆ คล่องคอดีนัก” หนุ่มเหนือยิ้มจนตาหยี ลืมไปเสียสนิทแล้วกระมังว่าเมื่อครู่ยังอายเขาจนแทบจะม้วนเป็นก้อนกลมอยู่แล้ว เรย์กินไปก็มองลอยด์ไปด้วย เด็กน้อยดูเจริญอาหารมากจนเขายิ้มน้อย ๆ ออกมาอย่างโล่งใจ

และเพราะมัวแต่มองน้องเพลิน จากที่ตั้งใจจะตักผัดผักกระเฉดเขากลับไปตักผักบุ้งไฟแดงของโต๊ะเข้า แล้วดันตักโดนตรงที่มีพริกพอดี พอเอาเข้าปากเคี้ยวปุ๊บเรย์ก็ทิ้งช้อนลงชามข้าวต้มแล้วสบถดังลั่นจนสะดุ้งกันทั้งโต๊ะอาหาร ลอยด์มองพี่หน้าเลิ่กลั่กในขณะที่โต๊ะรีบลุกไปหยิบน้ำมาให้ คนเผ็ดจนปากพองรับแก้วน้ำจากมือเพื่อนร่วมห้องไปดื่มรวดเดียวแต่ก็ยังไม่หายเผ็ด จึงเดินไปเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบลูกอมคาราเมลมาอมแล้วนั่งหัวเสียอยู่บนเตียงตัวเอง ลอยด์รีบลุกไปหาพี่อย่างร้อนรน

“ปี้จ๋า ปี้อย่าโมโห” ลอยด์เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน มือก็ยื่นไปกำชายเสื้อยืดพี่ไว้ เมื่อหันไปเห็นน้องทำหน้าหงอยสนิทก็รีบยกมือขึ้นทาบแก้มเนียนแล้วปลอบ

“พี่ไม่ได้โมโหน้องครับ อย่าทำหน้าแบบนี้” ใบหน้าไร้มารยาที่อยู่เสียใกล้ทำให้เรย์อยากจะก้มลงจูบใจแทบขาด สาบานกับตัวเองว่าถ้าน้องตกลงปลงใจยอมคบหาเป็นคนรักกับเขาเมื่อไหร่ จะจับจูบทุกวันวันละหลาย ๆ รอบให้ปากบวมทั้งวันแน่ เขาไล้ปลายนิ้วไปสัมผัสริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วมองมันอย่างโหยหิว หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ใจยิ่งสั่นขึ้นอีกเมื่อน้องกัดริมฝีปากตัวเอง แม้จะรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจแต่ดูอย่างไรก็เหมือนกับว่าคนน้องกำลังทดสอบความอดทนของเขา

“ปี้กลับไปนั่งกินกับน้องนะจ๊ะ” เสียงออดอ้อนเอื้อนเอ่ย มือที่กำอยู่ที่ชายเสื้อเปลี่ยนเป็นจับแขนคนพี่แล้วเขย่า แม้จะยังเผ็ดอยู่จนน้ำตาแทบเล็ด แต่ในเมื่อคนน่ารักมาออดมาอ้อนมาออเซาะกันขนาดนี้ มีหรือเขาจะปฏิเสธได้ลง หนุ่มอาร์ตยอมลุกตามน้องกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหาร คนที่ยังนั่งกินอยู่ไม่หยุดเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เพิ่งเกิด เมื่อเรย์และลอยด์นั่งลง โต๊ะก็เปรยขึ้นลอย ๆ

“หลงมันหนักมากนะเนี่ย”

“Shut up!” เรย์โต้กลับเบา ๆ โดยไม่มองหน้า รูมเมตที่เหมือนคนนอกเข้าไปทุกทีทำเสียงหึในลำคอ หันไปมองเพื่อนตัวขาวที่นั่งกินต่อไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วถอนหายใจ ไม่รู้ว่าควรจะเห็นใจใครดีแล้วตอนนี้

หลังมื้ออาหารโต๊ะอาสาล้างถ้วยชามให้ เพราะเห็นว่าเรย์ต้องดูแลจัดหยูกจัดยาให้คนป่วย

พอได้กินจนอิ่มหนำคนที่เป็นไข้ซมเมื่อเช้าก็ดูดีขึ้นเยอะ ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อยลอยด์ก็เดินไปนั่งบนเตียง รับยาและน้ำมาจากเรย์ กินยาเสร็จคนพี่ก็จับให้นอนลง

“อยากนอนกอดพี่อีกมั้ยครับ” แม้จะแสร้งพูดล้อน้องไปแบบนั้นแต่ใจลึก ๆ เขาก็ภาวนาให้น้องตอบว่าอยาก

ใบหน้าแดงเรื่อส่ายไปมาเป็นคำตอบโดยที่เจ้าตัวไม่ยอมมองหน้าคนถาม เรย์อยากจะดึงคนน่าเอ็นดูเข้าไปกอดรัดแล้วฟัดให้หายมันเขี้ยว แต่สุดท้ายก็ทำเพียงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้น้องจนถึงหน้าอกแล้วลูบผมนุ่มเบา ๆ

“นอนพักผ่อนนะครับคนดีของพี่ พรุ่งนี้จะได้ดีขึ้น”

ลอยด์พยักหน้าน้อย ๆ ยังรู้สึกขัดเขินไม่หายแต่ก็หลับตาลง ไม่นานก็แอบเหลือบมองผู้เป็นพี่ที่เดินอ้อมเตียงไปปีนขึ้นที่นอนที่อยู่ติดกันกับของเขา มองดูเรย์ที่หยิบไอแพดขึ้นมาปลดล็อกแล้วเริ่มต้นพิมพ์อย่างตั้งอกตั้งใจอยู่นานจนรู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนัก เด็กดอยคนซื่อไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเขยิบไปนอนชิดขอบเตียงของคนพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เด็กน้อยพลิกตัวตะแคงเพื่อจะได้แอบมองดูผู้เป็นพี่ชัด ๆ ทว่าเพียงไม่นานเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป

พรุ่งนี้มาอัพ Part ถัดไปนะคะ ^^

ฉบับรีไรท์ เรามาอัพให้ทุกวัน วันละ Part ค่ะ

#ArtEatEng      #หนุ่มอาร์ตฟาดเด็กอิ๊ง     #เรย์ลอยด์

14/04/2018