I Am Assassin (ชื่อชั่วคราว)

ตัวละคร
ไว้ก่อนครับ

กฏในการอ่าน
1.แสดงความเห็นไปเถอะนะ ไรท์ไม่ว่าหรอก
2.ขอได้แต่ไรท์อาจไม่ทำให้ (เรื่องนี้วางพล็อตแล้วครัช ปรับเปลี่ยนตามฟิลผู้แต่ง)

กฏในการลงของแมวขี้เกียจ
1.ช้า (เหมือนเดิม)
2.เวลาลงจะดีเลย์เป็นชาติสักพัก (เหมือนเดิม)
3.ลงตามอารมณ์โดยไม่สนใจกฏสองข้อแรก (เหมือนเดิม)
4.เสร็จเมื่อไหร่ก็ลง (เหมือนเดิม)
5.ลงเร็วไปคำผิดอาจจะมีบ้าง แก้หรือไม่แล้วแต่ความขยัน (เหมือนเดิม)

กฏกังๆที่เหลือละไว้ในฐานที่เข้าใจ


แก้ตัวสำหรับใครก็ตามที่ติดตามแมวขี้เกียจมาตั้งแต่ EPIC OF LIFE (กรณีที่คุณอุตริคลิกมาอ่านเรื่องนี้โดยไม่อ่านชื่อผู้แต่ง)
ต้องบอกว่าไม่ได้ทิ้งนะ ปั่นอยู่ หลายตอนแล้วด้วย บอกแล้วว่าจะไม่ปิดเรื่อง แต่ไรท์ไม่ลง เพราะช่วงนี้เรื่องเยอะ ไหนจะต้องแก้ตอนแรก ไหนจะต้องลงตอนใหม่ บ่องตรงเวลาไม่พอยาไส้ ทำใจต่อไปนะ อีกสักพักเดี๋ยวรู้กัน  ไหนๆก็ให้รอมาสองปีแล้วไรท์ก็ขี้เกียจจะแก้ตัวแล้ว เพราะเพื่อนที่รออ่านก็แทบหักคอไรท์จิ้มน้ำพริกแล้ว ฮ่าๆ

สาเหตุที่แต่งนิยายเรื่องนี้
ไรท์โดนรีดเดอร์คนนึงบอกมาจากนิยายเรื่องEPICว่าวางพล็อตเยอะไปหลังๆจะแต่งลำบาก ซึ่งตอนนี้เป็นงั้นเลย ดังนั้นนิยายเรื่องนี้เลยคลอดออกมาเพื่ออุดช่องตรงนั้น ไรท์คิดพล็อตได้เยอะมาก เรื่องที่แต่งเลยต้องมากไปด้วย ตอนนี้ควบนิยายอยู่ห้าเรื่อง เอาเป็นว่าจะทยอยลงให้ครบหลังจากเป็นอิสระจากชีวิตตอนนี้แล้วกัน

แค่นี้ก่อน เดี๋ยวปรับทั้งหมดหลังจากทยอยเอานิยายทุกเรื่องทุกแนวมาลงในไอดีนี้หมดแล้วพร้อมกันเลยน่ะนะ

อารัมบท – ในห้องว่างๆที่ไม่มีอะไรนอกจากผนังสีขาวๆ เตียงสีจืดๆกับชั้นหนังสือที่มีหนังสืออยู่บนชั้นแค่สามเล่มเท่านั้น ชายร่างสูงผอมในชุดเสื้อกล้ามสีเดียวกับผนังห้องกับกางเกงขายาวสีดำซีดๆกำลังเปิดอ่านซองจดหมายซองหนึ่งที่ถูกสอดผ่านประตูเข้ามา ในกระดาษแผ่นเดียวที่แนบมาในซองคือรูปของใครสักคนที่เขาไม่รู้จักพร้อมประวัติส่วนตัวละเอียดยิบตั้งแต่ส่วนสูง น้ำหนัก พฤติกรรมในแต่ละวันไปจนกระทั่งสีกางเกงในที่ชอบใส่ พออ่านจบชายหนุ่มก็เกาหัวสองสามที ทำให้ผมสีดำตัดกับผิวขาวที่ยุ่งอยู่แล้วของเจ้าตัวแปรสภาพไปเป็นรังนกยิ่งขึ้นไปกว่าเดิมอีกขั้น

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนเดินไปที่เตียงและกดไปที่เสาเตียงเบาๆ....

แกร็ก!! เตียงทั้งเตียงพลิกขึ้นติดผนัง เผยให้เห็นชุดสีดำและอาวุธนาๆชนิดที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง เขาหยิบมีดเล่มหนึ่งในซองเก็บออกมาถือ ชักออกมาดูความคมของใบมีดและเก็บกลับเข้าไปใหม่ ก่อนจะปิดปากแล้วหาวยาวๆหนึ่งครั้งอย่างคนเกียจคร้าน.....

“เฮ้อ...ทำงาน...ทำงาน....”