คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บทที่ 28 รางวัลสำหรับชาวนอก
ห้วอวาศ
ยานบลูเนเทีย ไฮวิ
ทุนแทบใโยเพาะ้อยที่เือบะเป็นลมเมื่อเห็นานอวาศลูน่า
มูลเทียร่าระเบิึ้นะทันหัน พวเาิว่าทีมเา-เวสสี่ายันแล้ว
่อนะเห็นยานอพวเาบินผ่านลุ่มวัน ทั้ห้อร้อออมา้วยวามื่นเ้นและีใผสมัน
้อยับเรียมระโโลเ้นีใ อัลฟิับเฟลอันและร้อออมา้วยวามีใ
พระธิามีาและรมโมรู้สึโล่อที่พวเารอมาไ้
ศวอสับโอพูับยานนำพวเามาที่ยานบลูเนเทีย ไฮวิ
และเรียหมอมาเมื่อเห็นสภาพอสมาิโยเพาะเรมที่บาเ็บหรั สมาิทีมเสี่ถูพาัวไปห้อพยาบาล
ส่วนทีลเ็ับ็อเอร์พาีวอสและเลยศึถูส่เ้าห้อัรอส่ให้เหล่าไ-เม่อไป
ศวอส โอพู
รมโมและพระธิามรีาเินเ้ามาในห้อั ภายในห้อัเป็นห้อแปูลลมนาเล็ที่ันอยู่ำนวนหนึ่
ทีลเ็ถูัใล้ับ็อเอร์พาีวอส พวเาเินไปหาทั้สอ
“ผบ.ทีลเ็”
พระธิามีาถามึ้นมา
“พระธิามีา”
ทีลเ็หันมาสบาพระธิายิ้มเล็น้อย
“ยิ้มอะไรอแัน”
รมโมถาม
“ท่านะมาพูอะไรเหรอ”
ทีลเ็ล่าว “พูให้ันลับใรึไัน”
“เราไม่ิะรับแน่”
็อเอร์พาีวอสล่าว แ่ทหารนอื่น ๆ หันมา้อมอพระธิามีาอย่าอ้อนวอน
“สิ่ที่พวท่านทำมันเินว่าะให้อภัย”
พระธิามีาล่าว “เราแ่ะมาบอว่าเราะส่พวท่านไปทีุ่อเหล่าไ-เม”
“เรื่อนั้นเ้าพวนั้น็บอมาแล้ว”
ทีลเ็ล่าว
“ั้นแ็เรียมัวไ้เลย”
โอพูล่าว “เราะให้แไ้รับโทษอย่าสาสมับสิ่ที่แทำ”
“อะไรบ้าละ”
“นี้แยัไม่รู้อีเหรอ”
รมโมล่าว “ทั้ารสัหารหมู่และาริปลพระนพระธิามีาับเ้าายเทลเวอร์”
“และยัมีเรื่อารสร้าอาวุธสัหารแบบลับ
ๆ ้วย” ศวอสล่าว “บทลโทษที่ทำ่อาวรุที่สาหัสนี้ แโนับัลืมแน่”
ทีลเ็หัวเราะออมา
พวเามอ้วยวามแปลใแม้แ่็อเอร์พาีวอส
“ท่านหัวเราะอะไร”
พระธิามีาถาม
“ผมรู้สึำนิหน่อย
โนาวนอับมาให้าวรุทำโทษ่อนี้และ และที่น่าำว่า็ือพวาวนอสู้แทบายและยั้อปป้อาวรุเพื่อที่ะแ่ออภัยโทษที่ไปโมยยานเทลเวอร์
แ่พวอยู่นิ่ ๆ ทำอะไรไม่ไ้เลยลับมาอออำนาับผม
นี้มันเป็นารหลอใ้านาวนอั ๆ ”
“ระวัปาแหน่อยเทลเวอร์”
รมโมแทรไม่พอใ “พระธิามีาไม่ิะทำแบบนั้น”
“พระธิาไม่ทำแน่”
เทลเวอร์ล่าวแล้วหันมามอศวอสับโอพู “แ่พวไ-เมละ”
“แว่าไนะ”
โอพูระแทรห้อั้วยวามไม่พอใ
“แล้ายืนยันไหมละ
ว่าอนเ็ประหลาพวนั้นไปหาพวแทุอย่าราบรื่นมา”
โอพูไ้แ่นิ่เียบ
เพราะในวามริารสนทนาระหว่าไ-เมับเหล่าสมาิา-เศวสสี่นั้นเป็นระทะเลาะมาว่าารสนทนา้วย้ำมีแ่วามบาหมาที่ทิ้ไว้ให้พวเ็
ๆ าวนอ
“แพูถูทีลเ็
ารสนทนานั้นมีแ่วามวุ่นวายและพวเาเือบะเรียไ้ว่า่าพวแเลยละ”
ศวอสล่าว “แ่นั้น็่วยให้พวเราไ้เห็น้านหนึ่อไ-เม”
“พวแภูมิใไหมละ”
“แน่นอน
ไม่แน่นอน” ศวอสล่าว
“และพวเราะเปลี่ยนแปลให้มันลับมาเป็นทาที่ีอีรั้ใหู้”
“ันะอยฟันะ”
ทีลเ็ล่าว “ในอนาพวแะ้อใ้านพวเาเยี่ยทาสอีแน่”
“พวเราะเปลี่ยนมันใหู้”
พระธิามีาล่าว “พวเราะทำลายำแพระหว่าาวนอับาวรุใหู้”
แล้วพวเา็เินออาห้อัไป
สมาิทีมเสี่ถูมาัวมาที่ห้อลม
ำแพเป็นระใสใส่น้ำ มีปลามามายหลายสายพันธุ์ว่ายอยู่ในนั้นและพืใ้น้ำหลายสายพันธุ์่า
ๆ มีบานิที่เป็นอาหารอปลา มีู้เ็บยาทรลมลอยไ้
เียนอนเป็นเียฟอน้ำบา ๆ แสส่อมาาลูแ้วสีฟ้า
ทั้เร โฟร หลิ่และน็อมีอาารเหนื่อยล้าและมีอาารบาเ็บ่าันเล็น้อยส่วนให่มาาารใ้พลัานมาเินไปนเิอาารเ็บ
เรไ้รับวน้ำเลือ รัษาหัวไหล่ที่มีอาารปวหนั
โฟรเอ็ไ้น้ำเลือและรัษาแนที่มีอาารปวเ่นัน น็อไ้รับน้ำเลือ
เาถูรวระูับล้ามเนื้อผลือระูอเาไม่เป็นไรแ่ล้ามเนื้อมีอาารอ่อนล้า
หลิ่เอ็ไ้รับน้ำเลือและรวอาารร้อนผิปิ้านหลัอเธอ
อาารนี้เิาที่เธอป้อันลำแสวอาทิย์ทำให้หลัอเธอรับวามร้อนมาเินไป้อใ้าถาวามเย็นและปะบผ้าเย็นเพื่อลวามร้อนอร่าาย
าลิสือนเียวที่ไม่บาเ็บหนัและสบายที่สุเาไ้รับแ่น้ำเลือเท่านั้น
าลิสนั่ิว ๆ อ่านหนัสือที่อมาาพยาบาล
เรมือนที่อาารหนัที่สุ
หมอแลละพยาบาล็ใ้เวลารัษาเรมอย่านานเป็นั่วโม
เานอนอยู่บนเียฟอน้ำมีผ้าพันแผลบริเวหัว แนทั้สอา ลำัวบริเวท้อและยัมีพลาสเอร์ปิแผลามร่าาย
เาลืมานอนนิ่ไม่เลื่อนไหวแม้ะไม่หมสิแ่็เหนื่อยเพียร
ไม่มีใรพูอะไรทั้ห้อเียบสบ
ประูห้อเปิออ
เรียม ้อบ อัลฟิและเฟล ปุรุับปุมุเินเ้ามาในห้อ อัลฟิวิ่เ้ามาอเรม
“พี่่ะ”
“โอย...อัลฟิรนั้นแผลหนัเลยนะ”
เรมล่าวพยายามพู้วยน้ำเสียร่าเริ
“โทษที่ะพี่”
อัลฟิปล่อยเรมแล้วส่ไ่ที่ระโลับมาที่เรทันที
“อบใอัลฟิ”
เรรับไ่มาแล้วเอามาแนบหู
“ีใัที่พี่ายปลอภัย”
ไ่อบับเา
“แล้วแว่นอพี่ละ”
อัลฟิถามสัเว่าเรมไม่ไ้สวมแว่น าี้อยู่
เรมหยิบาแว่นให้อัลฟิู
“เละเลยละ ้อเอาไป่อมแล้วละ”
ราวนี้เป็น้อยที่วิ่มาอทั้สอ
“ีริที่ทั้สอนโอเี”
“ใ่แม่เป็นห่วพวแมานะ”
เรียมล่าวแล้วอทั้รอบรัวอเาทั้ห้านและปุรุับปุมุระโมาเลียหน้าพวเา
เฟลวิ่เ้าไปอโฟร
“หนูว่าแล้วพี่้อปลอภัย”
“พี่ยัมือไปน่า”
โฟรล่าว
หลิ่เอียหัวไปสบไหล่พี่าย
าลิสมอน้อสาวสัพัแล้วลูบหัวนั่มอทั้สอรอบรัวอย่ามีวามสุ
ส่วนน็อนั่้อหน้านิ่ ๆ ่อนะสายหน้าแล้วพึมพำ
“ีัเลยนะนมีพี่น้อหรือรอบรัวิมาเนี้ย”
“อย่าอิาน่า”
เรล่าว เรียม ้อยและอัลฟินั่้า ๆ เาับเรม ส่วนโฟรนั่ับเฟล
“ลูนเียว็สบายีนะ ไม่้อมีน้อายมาเป็นภาระ”
เรม้อเม้นใส่เร
“นี้พี่แล้วน้อสาวละ”
“ถ้าน้อสาวนิสัยีไม่เถื่อนแบบหลิ่็ถือว่าีนะ”
ราวนี้เป็นาลิสหันมา้อเม้นใส่เร
“แอยาโนอีรอบไหม”
“โธ่....อย่าพึ่ทะเลาะันสิ่ะ”
อัลฟิล่าว “แล้วนี้ห้อพยาบาล้วยนะ่ะ อย่าให้พยาบาลเาเหนื่อยอีรอบเลย่ะ”
“ใ่ ฟัอัลฟิบ้า็ีนะ”
เรมล่าว “แล้วัน็อยาพัสุ ๆ ไปเลย ไม่อยาเป็นรรมารห้ามมวยอนนี้้วย”
“ุยันสนุัเลยนะ”
พระธิามีาเ้ามาในห้อพยาบาลพร้อมับรมโม ศวอสและโอพู
“ยินีที่พวนายปลอภัยนะ”
ศวอสล่าว
“พวนายนี้บ้าบิ่นะมั”
โอพูล่าว “นายไปหับินมาาไหนันเร โฟรถึับไ้ผาโผนแบบนั้น”
“แ่ารบุู่โม้วยนแ่หนทำันทึ่มา”
พระธิามีาล่าวม
“ให้เานะ พวเธอไปโมยอนอื่นมาับใ่ไหม”
“ใ่” เรอบ
“อนนั้นพวเราโนพวโรสลัับไ้”
“อะไรนะโรสลัเรอะ”
เรียมถาม
“แม่ไม่เห็นทราบเรื่อนี้เลยนะ”
้อยล่าว
“แล้วหนีไ้ยัไนะ”
รมโมถาม่อ
“เิหัวหน้าทีมเล่าเลย”
น็อล่าวส่ให้าลิสเล่า
“็เริ่มายอมให้ับ่อน”
าลิสเริ่มเล่า “านั้น็ให้เรับเรมแปลเป็นน้ำออไปโมยุแห้อ
านั้น็แบ่ทีมให้น็อ เรมและผมเ้าไปโมย้อมูลสำั ๆ ส่วนเร
โฟรับหลิ่อบัารลูน้ออพวนั้นามทาแบบเียบ ๆ แน่นอนว่าโนับไ้
พวเราเลยรไปที่ห้อเ็บยานอพวนั้นแล้วโมยยานมาให้เรับโฟร่วยันับฝ่าอยานไป
แ่พวมันมีเยอะมาและพวเรานรอสุ ๆ
ผมึอนุาิให้เรับโฟรับามใที่้อารไ้เลย
แล้วเ้าู่หูบุทะลว็เลยับอัระแทรหนีออมาไ้ในสภาพที่ไม่น่าูเลยสันิ
พอถึที่าวสเป-อสเราทำลายยานทิ้ะแล้วเอาไปายให้โมเทโร”
“โห........”
เฟลล่าว “พวพี่เอานหนันะเนี้ย”
“ริ้วย่ะ
นั้นเสี่ยมาเลยนะ่ะ” อัลฟิล่าว
“ันอยาฟัลายละเอียมาเลยนะ”
ศวอสล่าว
“เอาไว้แวะมาหาะให้เรมเล่าละัน”
าลิสล่าว
“อนนี้็ับเ้านั้นไ้แล้ว
่วยส่เราลับบ้านเลยไ้ไหม” เรถาม
“พวเธอไม่ิะอยู่่อนเรอะ”
พระธิามีาถาม
“พวเธอทำผลานนะ”
รมโมล่าว “พวเธอวรอยู่รับผลานนะ”
“ไม่ละ่ะ”
หลิ่ล่าว “ถ้าอยาให้อะไร อราวัลให้น็อหน่อยเถอะ่ะ”
“ใ่”
าลิสล่าว “ันไ้ลับมาอยู่ับน้อสาว โฟรไ้น้อสาวืนแล้ว
เรับเรม็ไ้รอบรัวืนแล้ว เหลือหมอนี้และยัไม่ไ้อะไรเลย”
“เราเรียมอาหารไว้แล้วละ”
พระธิามีาล่าว
“ั้นยให้น็อไปเลย”
าลิสล่าว
“อบุรับรุ่นพี่”
น็อล่าว
“ยินี้วยนะเฮีย”
เรมล่าว
“พระธิารับ”
ทหารนหนึ่เ้ามาในห้อพยาบาล “เหล่าไ-เมมาถึแล้วรับ”
“อะไรนะ”
เรทำสีหน้าุน “ะมาทำไมอนนี้ไม่ทราบ”
“เาบอว่าะมา่วย”
“เพื่อ!!!!” สมาิเสี่ เรียม ้อย โอพู ร้อออมาพร้อมัน เรไม่พอใสุ ๆ
พวเาบุฝ่าแทบาย นบุไปถึัวทีลเ็ไ้แล้ว็ไม่ยอมมา่วยะที
แ่มาอนเรื่อบแล้วเนี้ยนะ
ทุนเินออาห้อไปที่ห้อบัับบัา
พอมอออไป้านนอพวเาเห็นอยานำนวนมหาสารมาว่าหนึ่พันลำ
มียานนาให่ที่สุในลุ่มหนึ่ลำมีปีสามู่ ในห้อมีเหล่าไ-เมทั้หมยี่สิบนอยู่ในยาโเบลเมียอยู่ในนลุ่มนั้น้วย
“อ์พระธิามีา”
ไ-เมนหนึ่ล่าว “ท่านทำสำเร็และศวอส โอพูพวท่านมีวามีวามีวามอบที่สามารถับทรราอย่าทีลเ็ไ้
เราะบราวัลให้ท่านทั้สออย่าาม”
“ท่านเ้าใผิแล้ว”
ศวอสล่าว “นที่บุไปับทีลเ็และลูน้อไ้หรือเ็พวนี้่าหาละ”
ศวอสผายมือไปที่สมาิเสี่
แ่ไ-เมนอื่น
ๆ ับยืนหัวเราะเยาะ เริไว้แล้วว่า้อเป็นแบบนี้ นอื่น ๆ เอ็ิเหมือนัน
“พวท่านหัวเราะอะไรัน”
รมโมถามึ้นมา
“เราแ่อยาอบุศวอสสำหรับมุลวันนี้”
ไ-เมนนั้นล่าว
“พวท่านฟัไม่ผิ”
ศวอสล่าว “พวเาทั้หนสามารถบุเ้าไปและับทีลเ็ลับมาให้พวท่านไ้”
“ไม่เอาน่าศวอส”
ไ-เมนหนึ่ล่าวแล้วแสสีหน้าไม่พอใไปที่สมาิา-เวสสี่
“ทำไมท่าน้อยวามีวามอบให้พวมัน้วย ท่านโนพวมันู่มาเรอะ”
“ไม่มีารู่อะไรทั้นั้น”
โอพูั อนนี้เาเริ่มรู้สึอับอายและโรธไป้วยันทั้ที่่อนหน้านั้นเาับศวอสพึะบอทีลเ็ไปว่าะเปลี่ยนเรื่อนิสัยอไ-เม
แ่แ่เริ่มมา็แย่ลหนัึ้นไปอี
ารที่ทีมเสี่ไม่เปิปาแ้ัวเลยนั้นทำให้โอพูรู้สึโนพวเา่อว่าและอย้ำว่าไ-เมอนนี้แย่ลนไม่สามารถเปลี่ยนแปลไปทาที่ถู้อไ้แล้ว
แม้แ่เรียม ้อย อัลฟิและเฟลนิ่เียบ็ือารอย้ำไปอี
“พวเาบุฝ่าศัรูอย่าล้าหา บุเ้าไปเสี่ยายับทีลเ็มาไ้
แ่ท่านลับพูแบบนี้ั้นเหรอ”
“ไหนละหลัาน
พวเราไม่เห็น้วยว่าเ็พวนั้นเ้าไปริไหม้วย” ไ-เมล่าว “และพวมัน้อถูับโทษานโมยยานอเ้าายเทลเวอร์้วย”
“อะไรนะ” เรียม
้อย อัลฟิ เฟล พระธิามีา รมโม ศวอสและโอพูร้อออมา “ไม่ยุิธรรมเลย
พวเาเสี่ยายเพื่อพวเรา แ่้อถูับั้นเหรอ พวท่าน่วยิให้ี่อนเถอะ”
รมโมล่าวทัท่ว
“เยี่ยมเลย”
เรล่าวยิ้มแปล ๆ เหล่าไ-เมมอ้วยวามแปลใที่ทีมเสี่ไม่มีท่าทีลัวันเลย
“ะไ้ลอแหุหไ-เมูะหน่อย”
“เอาละ้าัะทนฟั่อไม่ไว้แล้ว”
โเบลเมียัึ้น “แู่าสภาพอแ่ละน็บอแล้วนะว่าใรเหนื่อยสุ
แ่้าเห็นสภาพอเ็ ๆ ็พอรู้แล้วว่าพวเาทำไ้อย่าที่พูโยไม่้อสืบเลย
ูแ่ละนสิเ้าหนูนั้น็แว่นหาย แม่สาวห้าว็ไหล่
ส่วนเ้ายัษ์นี้มีผ้าพันแผลเ็มที่แน
เ้าหนูรึ่สีีบเ้าหนูเียว็มีผ้าพันามัว
ยเว้เ้าหนุ่มหัวหน้าที่เออ........ูสบายที่สุ”
“เห็นไหมละ
ทำไหมหมอนีู้สบายีอยู่นเียวละ”
“อโทษ้วยละันนะรับที่ผมเ่สุเลยไม่บาเ็บรไหนเลย”
าลิสล่าวประึ่มัวเอ “ถ้าศวอสับโอพูเป็นนเ้าไปับทีลเ็ริท่านให้พวเาเล่าลายละเอียีไหม้านในหน่อยไ้ไหม”
“เห็น้วยศวอส
พวุ่วยเล่ารายละเอียอหน้าพวมันหน่อยสิ”
ศวอสับโอพูยืนนิ่อำอึ่
ทั้สอเียบสนิทเพราะไม่รู้ะพูว่าอะไรสัพั่อนล่าวว่า “เออ......พวท่าน
เ็หนนั้นบุเ้าไปับทีลเ็ไ้ริ พวเราอยัารอยานอศัรูอยู่้านอปป้อยานอพระธิาอยู่รับ”
ไ-เมนนั้นเียบแล้วหันไปถามพระธิา
“ริเหรอรับอ์พระธิา”
“ทั้หนนี้่วยเราับทีลเ็ไ้
เราอรับรอไ้เลย” พระธิามีาล่าว “เราทนฟัเินพอแล้ว
พวเาทำามที่พูไ้เท่าับวามผิอพวเาไ้รับารอภัยโทษแล้ว เราะเป็นนรับรอเอ”
“แ่อ์พระธิา....”
“อ์พระธิารับรอแบบนี้
พวท่านยัมี้อัาอีเรอะ” โเบลเมียล่าว
“้ออัวีีโอเลยไหมพวท่านถึะเื่อ”
รมโมล่าว
“พอเถอะรับ”
เรล่าว เารู้ว่าทั้พระธิามีาและรมโมหวัี
แ่เาเบื่อารทะเลาะนี้มาแล้วริ ๆ และอนนี้พวเาอยาะลับบ้านเิมทีแล้ว “พูไปยัไพวเา็ไม่เื่อ
แทนที่ะเถียันให้เวลาพวเราพิสูทธิ์แทนละัน”
“ผมเห็น้วย”
โฟรล่าว “เราเบื่อาร่อล้อ่อเถียแล้ว็ไม่อยาเสียเวลาอธิบายพวหูเบาและมีอิ
อนนี้็่วยปล่อยพวเราลับบ้านไปเถอะ”
“แ่พวเธอวระอยู่่อน”
พระธิามีาล่าว “ให้พวเาไ้รู้ว่าาวนอาเสีแ็ไม่ไ้เลวร้ายอยาที่ใร
ๆ ิัน”
“อย่าีว่า่ะ”
หลิ่ล่าว “ถ้าพวเาไม่เื่อพูไป็ไม่เิอะไรหรอ่ะ”
“และมันอาะเิมไฟเลียไ้อี้วย”
น็อล่าว “พวเาะมอว่าท่านโนเราล้าสมอ”
“และที่นี้็ะเิารมาามล่าาม่าาวนอ”
เรมล่าว “สรามมันะเิาวามเ้าใผิแน่”
ศวอสับโอพูรู้สึทึ่ที่พวเาวิเราะห์วามน่าะเป็นไปไ้อพวเาแม้ฟัูะเินริ
แ่มัน็มีโอาสเิึ้นไ้
แู่าพฤิรรมอเทลเวอร์และเหล่าไ-เมที่มีอิาวนอเสีแแบบสุโ่แล้ว
็สามารถอุปมาอุปมัยถึสิ่ที่ะเิึ้นไ้ว่าผละออมาเป็นแบบนั้นแน่
“แ่……พวเธอะยอมให้นอื่นโมยวามีวามอบแบบนี้ริเหรอ” พระธิามีาล่าว
“มันไม่ยุิธรรมเลย เหมือนอนนี้ที่ใร ๆ
็เ้าใผิิว่าเทลเวอร์เป็นน่วยเราทั้ที่นที่เสี่ยายมาลอือพวเธอ”
“พวเรารู้รับ
แ่เรื่อนี้มัน่วยไม่ไ้
มันเป็นทัสนิที่ถูปลูฝั่มาเหมือนที่เราเยมีอิ่อพระอ์” าลิสล่าว
“แ่อนนี้พระอ์็แสให้เราเห็นแล้วว่าาวรุบ้าส่วนที่ี
ๆ ็มีนะ” หลิ่ล่าว
“เพราะะนั้นให้โอาสพวเราพิสูทธิ์ให้เห็นีว่าไปโ้เถียให้เสียเวลา”
าลิสล่าวปิท้าย
“้าเห็น้วยับอ์พระธิา”
รมโมล่าว “พวเาพูถูแล้ว”
“แ่เราไม่อยาให้เิวามเ้าใผิอี”
พระธิามีาิสัพัเธออยาะให้ทุนไ้เห็นว่าาวนอ็ไม่ไ้เลวไ้เสมอไป
หลายรั้ที่เธอไ้รับาร่วยเหลือาพวเาใน่วเวลาที่ผ่านมา
เธออยาะอบแทนพวเา ริสิเธอิออแล้ว “ถ้าเราบอแ่ว่าเป็นาวนอละ
พวเธอิว่าไ”
ทีมเสี่ิสัพั
เรมล่าวว่า “็ไ้อยู่นะ อย่าน้อย็ไม่มีใริว่าเป็นาวนอาเสีแ”
“่วยให้อุ่นใสัพั”
เรล่าว
“แ่เราสัา”
พระธิามีาล่าว “เราะลับไปเสีแอีรั้แน่
เราะ่วยาวนอทุนามที่สัาไว้”
“ีใ่ะที่ไ้ยินยัั้น”
หลิ่ล่าว
“เป็นเรื่อีอาวนอริ
ๆ ” ้อยล่าว
“แ่อ์พระธิา”
ไ-เมนหนึ่ั “ท่านะไปที่อันรายแบบนั้นริเหรอ”
“เราเยไปมาแล้ว”
พระธิามีาล่าว “แล้วพวท่าน็ไม่้อามมา้วยเราแล้ว เรามีที่นั้นเยอะเลย”
“พวท่านไม่้อห่วหรอ
้าเอ็เยไปับพระธิาและท่านศวอสับโอพู็้วย สบายใไ้าวาวสเป-อสเป็นมิรับ...นที่พูี
ๆ ้วย”
ไ-เมนอื่น ๆ
เริ่มเียบไม่มีใรล้าเถียอะไรอี
“ั้นเรา็ลับีว่า”
เรียมล่าว “พวลูวรไ้พัสัที”
“พวเราะไปส่ให้แล้วัน”
ศวอสล่าว “เราะให้พวเธอเอายานไปำระไม่ไ้หรอนะ”
“เสียายแฮะ”
เรล่าวยิ้มเ้าเล่ห์
“รู้นะว่านายิะทำอะไรเร”
โอพูล่าว
“พวท่านสอนะยอมปล่อยพวมันไปริ
ๆ เหรอ”
“เฮ้ย
พวแมีปัหาอะไรันแน่” เร โฟร หลิ่และน็อหยิบอาวุธออมาี้ไปที่เหล่าไ-เม
ทุนมีสีหน้าแื่น เหล่าไ-เมยืนับอาวุธเรียมัวรับมือ
“พี่่ะใเย็น่อน่ะ”
อัลฟิล่าวห้าม
“ริ้วย แบบนี้พวนี้็ยิ่ไปสร้า่าวแย่
ๆ อีแน่่ะ” เฟลล่าว
“ใ่น้อสาวอพวเธอพูถูนะ”
โเบลเมียัเินเ้ามาห้ามแล้วหันมาทาพวอเา “พวท่าน้วย ้าสสัยว่าเิอะไรึ้นับเหล่าไ-เม
วามเป็นลาอพวเราหายไปหมถึไ้เหลือแ่อิแบบนี้ัน”
พวทหาราาวอีฟที่เห็นเหุาร์็ิเหมือนัน
พวเายืนึ้น้อมอเหล่าไ-เม้วยวมไม่อยาเื่อถึวิสัยทัศและพฤิรรมที่เปลี่ยนไปอเหล่าไ-เม
“พอไ้แล้ว”
พระธิามีาเ้ามาห้ามปราม พระธิาเอ็เร่มหมวามอทนแล้วเหมือนัน
“ะไม่มีารสู้อะไรันในนี้ทั้นั้น าวสเป-อส้อไ้พาลับบ้าน”
แล้วพระธิา็หันไปสั่ทหารให้เรียมยานและราวัลามที่ลันไว้โยให้เพิ่มเิมสำหรับนในเา-เวสสี่
ส่วน้อยับเรียมปิเสธที่ะรับราวัลเพิ่มเพราะารไ้อัลฟิลับมานั้นถือเป็นราวัลสำหรับพวเาแล้ว
ส่วนเหล่าไ-เมไ้แ่ยอมรับำัสินออ์พระธิา
านั้นศวอสับโอพู็พาาวาวสเป-อสึ้นยานและมุ่หน้าสู่าวสเป-อส
ความคิดเห็น