Plead (KRISYEOL etc.)

ลำดับตอนที่ #7 : SF หากฉันตาย

Writer talk : ฮิฮิอันเก่ายังไม่ยอมอัพหน้าด้านมาอัพช็อตฟิคอีก-..- ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลงเท่านั้นแหละมาอ่านกันแก้ขัดรอเขามีอารมณ์อัพฟิคหลักเน้ออออออออออออ








"ชานยอลเลิกกันเถอะออกไปจากชีวิตพี่ได้แล้ว" คำบอกเลิกออกจากปากชายหนุ่มที่ชานยอลรักมากที่สุดจนคิดว่าชีวิตนี้จะไม่รักใครอีกนอกจากคริส

"ทำไมพี่... ทำไมละ"

"พี่เบื่อนายมันน่ารำคาญเอาแต่เกาะแกะตามชีวิตพี่ไปวันๆจะคุยกับใครก็ไม่ได้"

"พี่มีคนอื่นหรอ...?"

"อืม"

"ฮือออพี่ทำไมพี่ทำแบบนี้กับผมผมรักพี่แค่คนเดียวทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้" ชานยอลร้องไห้จนตัวโยนทรุดเข่าลงกอดขาคริสแน่น

"ปล่อยกูสักทีเถอะรำคาญ" คริสใช้เท้าถีบหน้าอกชานยอลให้ออกไปพ้นทาง

"ฮึก.. ฮือออพี่คริสอย่าไป" ชานยอลนอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่พื้นปานจะขาดใจตาย








"พี่คริสฮะคิดถึงจังเลย" แบคฮยอนคนรักที่เขาต้องแอบคบหลบๆซ่อนๆคริสเบื่อคนน่าเบื่อแบบชานยอลที่ไม่มีอะไรนอกจากตามใจเขาไปซะทุกเรื่อง

"หืมจริงหรอเรา? มานี้มาหอมสักทีฮ่าๆ" คริสรั้งเอวบางมาแนบกายกดจมูกเป็นสันหอมแก้มคนตัวเล็กอย่างถะนุถนอม

"จริงสิพี่คริสบ้า.. เขาเขินนะ"

"ป๋ายของพี่นี้น่ารักเสมอเลยนะครับ"

"ไม่ต้องมาชมเลยพี่คริสบ้า" หลังจากแบคฮยอนว่าจบมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาขัดจังหวะ


Kai

'ฮัลโหลไอ้คริส'

"ว่าไงมึงมีไรวะโทรมา"

'มึงอยู่กับแบคป้ะวะ'

"เอออยู่เมียกูอยู่นี้กับกูนี้แหละทำไม"

'มึงกูมีเรื่องจะบอกมึงวะคริส'

"มีเหี้ยไรวะ" คริสเริ่มรู้สึกใจไม่ดีถามไคอย่างร้อนรน

'เมื่อตอนบ่ายๆกูไปห้างกูเจอแบคกับผู้ชายคนนึงจูบกันนัวเนียในห้องน้ำแล้วแบคแม่งบอกไอ้นั้นว่า "พอได้แล้วเดี๋ยวคริสสงสัยว่าฉันหายไปไหนมานานฉันขอโทษนะฉันรักนายแต่ฉันก็อยากมีอนาคตรอไว้ฉันหลอกเอาเงินจากคิรสได้มาเยอะๆก่อนฉันจะไปบอกเลิกมาคบกับนายจริงจังนะเทา" '

"ไค... มึงพูดจริงหรอ" คริสหันไปมองหน้าคนรักอย่างเคียดแค้นอุตส่าห์ทิ้งชานยอลที่แสนจะน่าเบื่อเพื่มาหาแบคฮยอนคนรักของเขาที่อยู่ตรงหน้า

'เออดิ้มึงเนี้ยกูมีรูปด้วยเดี๋ยวกูส่งไปให้มึงดูละกันนะแค่นี้ก่อนกูงานเข้าอยู่' ว่าจบไควางสายคริสหันหน้าไปปะทะกับแบคฮยอน


"มึงมาหลอกแดกกูทำไมอีร่าน!!!!" คริสกระชากคอเสื้อแบคฮยอนขึ้นมาจนตัวลอย

"คะ..คะใครคริสเปล่านะเปล่า" แบคฮยอนส่ายหน้ารัวหนีความผิดแถเพื่อรอดพ้นไม่รู้ว่าไคบอกอะไรคริสในหัวคิดแต่ว่าไคต้องเห็นเขาอยู่กับจือเทาเป็นแน่แท้

"ไม่มีอะไรแล้วที่เพื่อนกูโทรมาบอกคืออะไร!!!!!!!!!!!!!!" เสียงแอพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นรูปจือเทากับแบคฮยอนจูบกันนัวเนียในห้องน้ำอย่างดูดดื่มคริสเห็นหยิบมือถือราคาแพงยกให้แบคฮยอนดู

"คะ..คริส ขอโทษฉันขอโทษฮืออได้โปรดปล่อยฉันไปนะได้โปรดคริส"

"เก็บข้าวของมึงออกไปให้หมดแล้วไสหัวออกไปจากชีวิตกู!"

แบคฮยอนได้ฟังคริสไล่รีบเก็บข้าวของกลับไปออกจากห้องทำงานของบริษัทคริสอย่างรวดเร็วคริสอารมณ์เสียเก็บของเดินไปบอกเลขาส่วนตัวว่าจะกลับบ้านไปพักผ่อนให้แคนเซิลนัดลูกค้าที่มีวันนี้ให้หมด


เมื่อถึงคอนโดที่คริสหลับนอนอยู่กับชานยอลสายตาปราดไปมองเจอชานยอลยังอยู่ในห้องของเขาเช่นเดิม

"ทำไมมึงยังหน้าด้านอยู่อีกห้ะ"

"พี่.. พี่คริสกลับมาหาผมแล้วหรอพี่คริสกลับมาหาชานยอลแล้วนะเหนื่อยไมแปบนึงนะชานยอลเอาน้ำมาให้" ว่าจบชานยอลวิ่งไปเอาน้ำมาให้คริส

เพล้ง!!! คริสปัดแก้วออกอย่างอารมณ์เสียเนื่องจากจับได้ว่าแบคคฮยอนมีชู้และกลับมาก็ยังเจอชานยอลผู้น่ารำคาญอีก

"อ๊ะแตกเลยผมซุ่มซ่ามจังเดี๋ยวผมไปหยิบมาให้ใหม่นะครับ" ชานยอลทำเป็นไม่รับรู้ว่าคริสปัดแก้วทิ้งกลับไปหยิบแก้วใหม่มาให้คริสคริสเห็นแล้วหมดความอดทนหยิบที่รองแก้วน้ำปาใส่หัวชานยอลจนแตกเลือดไหลออกมา

"อะโอ้ย.. เจ็บ" ชานยอลก้มลงกุมหัวตัวเองคริสเห็นแล้วรกหูรกตาลากคอเสื้อและกระเป๋าของชานยอลออกจากห้องของตน

ทุกๆวันคริสกลับมาเมาเหล้าเศษกระป๋องเบียร์และเหล้าเกลื่อนกลาดห้องไปทั่วโดยตอนเช้าชานยอลจะแอบมาตาทำความสะอาดทำอาหารไว้ให้คริสตอนเย็นแล้วรีบออกไปก่อนคริสกลับมาอาละวาดตัวเองทำแบบนี้ซ้ำจนผ่านไปห้าเดือนจนมาวันนึงคริสกลับห้องไวกว่าปกติมาพบภาพชานยอลเก็บกวดห้องให้เขาและอาหารที่ทำไว้บนโต๊ะหัวใจของคริสเริ่มสั่นขึ้นมาอย่างประหลาดเขารู้สึกดีใจ..

"พะ..พี่คริส" ชานยอลพูดเสียงสั่นรีบวางไม้กวาดลงและหยิบกรเป๋าออกไปเพื่อจะรีบกลับแต่โดนคริสจับข้อมือรั้งไว้

"จะไปไหน" คริสมองหน้าชานยอลนึกคิดในใจทั้งที่เขาทำตัวแย่ๆใส่มาตลอดชานยอลยังดีกับเขขาเสมอเขาควรกลับไปหาชานยอลใช่ไหม..

"เอ่อกลับบ้านครับขอโทษที่มาคอนโดพี่ต่อจากนี้ผมจะไม่มาอีกแล้วขอโทษครับ" ชานยอลละล่ำละเลิกพูดปลกๆเพื่อให้คริสปล่อยเนื่องจากความกลัว

"ไม่ต้องหรอกอยู่ทานข้าวด้วยกันสินายทำไว้ให้พี่นิ้มากินข้าวด้วยกันนะ" คริสพูดอย่างอ่อนโยนกอดปลอบลูบผมชานยอลอย่างแผ่วเบา

"ครับ.." ชานยอลตอบตกลงก่อนทั้งคู่จะเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"สบายดีไหม" คริสเปนเอ่ยถามเปิดบทสนทนาระหว่างการทานอาหารเย็น

"สบายดีครับ"

"อ่ออืมข้าวนี้อร่อยดีนะไม่เปลี่ยนไปเลย" คริสยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่เห็นใบหน้าเขอะเขินของชานยอลอีกครั้งที่ผ่านมาเขาไม่เคยมาใส่ใจอะไรในตัวชานยอลขนาดนี้เลยเพิ่งเห็นว่าชานยอลน่ารักมากแค่ไหน

"ผมตั้งใจทำให้พี่ทานมากนะครับทานให้อร่อยนะพี่ดื่มเหล้าเยอะมากพักซะบ้างนะครับผมเป็นห่วง"

"อืมรู้แล้ว"

"พี่ครับของโปรดพี่" ชานยอลตักกุ้งที่เป็นของโปรดคริสใส่จานให้คริสยิ้มให้อีกคนเขาคิดไว้แล้วเขาจะปรับปรุงตัวเองเขาจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่จะเป็นคนรักที่ดีของชานยอลเขาจะไม่กลับไปทำตัวแบบนั้นอีก



"ดึกแล้วนอนนี้เถอะนะชานยอล" คริสออดอ้อนชานยอลให้นอนด้วยทั้งคู่นั่งดูทีวีกันบนโซฟาลูบผมร่างบางอย่างเอ็นดู

"หืมนอนได้หรอครับ?" ชานยอลเงยหน้าขึ้นถามคริสอย่างสงสัยเอียงคอมองแบบนี่ชานยอลรู้บ้างไหมสำหรับคริสเขาเรียกว่ายั่ว

"ได้สินะๆนอนกับพี่หน่อยคืนนี้มันหนาวววว" คริสพูดเหนี่ยวรั้งชานยอลซุกหน้าลลงลำคอขาวกอดเอวคนบนตักแนบแน่น

"หืม..อ้อนผมหรอ?ฮ่าๆก็ได้ครับ" ชานยอลตอบตกลงนนั่งกอดกับคริสดูทีวีอย่างมีความสุข










รุ่งเช้า

"แค่กๆ" ชานยอลไอออกมาก้มดูลงบนมือตัวเองที่ใช้ป้องปากเมื่อกี้พบว่ามีเลือดอยู่จึงรีบลุกขึ้นไปล้างไม่ให้คริสรู้ชานยอลกำลังปกปิดไม่ให้คริสรับรู้ว่าความจริงแล้วชานยอลมีชีวิตเหลืออยู่อีกแค่สามเดือนเท่านั้น..

"ชานยอล" คริสมองหาร่างบางทั่วเนื่องจากตื่นมาแล้วไม่พบคนรักของตนอยู่ในอ้อมกอด

"ครับพี่คริสตะกี้ชานยอลปวดฉี่เลยไปเข้าห้องน้ำมา"

"พี่ก็ตกใจนึกว่าเราจะทิ้งพี่เสียอีก" คริสรีบดึงร่างบางมาสวมกอดแน่นซุกใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ซอกคอขาวสูดดมความหอมของร่างบางจนพอใจ

"ผมไม่มีวันทิ้งพี่คริสไปไหนหรอกครับ" ชานยอลเน้นเสียงทั้งๆที่ในใจไม่รู้ลเยว่าจะทำได้จริงอย่างที่พูดไหม

"ชานยอลของพี่น่ารักที่สุดเลยเรากลับมาคบกันนะครับ" คริสขอชานยอลกลับมาอีกครั้งและแน่นอนชานยอลต้องตอบกลับไปว่า

"ครับชานยอลรักพี่นะ" ชานยอลตื้นตันใจที่คริสขอเขากลับมาแต่ชานยอลลืมไปว่าตัวเองมีโรคร้ายแรงอยู่กับตัว

"พี่ก็รักชานยอล" คริสหอมแก้มชานยอลก่อนพากันออกไปกินข้าว





เมื่อคริสออกไปทำงานแล้วชานยอลมีนัดพบกับหมอจึงโทรไปบอกคริส

"พี่คริสเดี๋ยวชานยอลออกไปทำธุระนะครับเสร็จแล้วจะโทรหชานยอลจะไปรอที่ร้านรักนะครับตั้งใจทำงานละ" 

'โอเคคร้าบ'

"ครับผม" ชานยอลกดวางสายไปรีบเก็บของลงกระเป๋าไปหาหมอที่โรงพยาบาล




โรงพยาบาล

"คุณคนไข้ครับพักนี้คุณทำงานเยอะไปหรอครับผมเตือนคุณแล้วไงว่าให้พักผ่อนมากๆอาการคุณทรุดลงมากแล้วนะครับควรพักผ่อนเยอะๆไม่ใช่โหมตัวเองขนาดนี้ผมต้องเพิ่มความแรงของยาและคุณต้องพกผ่อนให้มากๆนะครับ"

"ครับ......"

ชานยอลไปหาหมอเสร็จรีบไปรอคริสที่ร้านอาหารเพื่อจะทาอาหารเที่ยงร่วมกับคนรักเหลือบไปมองเห็นคริกำลังข้ามถนนและรถคันนึงพุ่งมาทางด้านข้างโดยคริสไม่ทันหันไปมองชานยอลเห็นรีบลุกออกจากโต๊ะวิ่งถลาผลักคริสออกไปข้างทางกลับกลายเป็นชานยอลเองที่โดนรถชนกระแทกอย่างแรงเนื่องจากสะดุดขาล้มวิ่งออกจากตรงนั้นไม่ทัน

โครมเอี๊ยด....ตึ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



ร่างของชานยอลโดนรถคันนั้นลากไป1เมตรคริสได้สติวิ่งเข้าไปกอดร่างบางที่มีเลือดโชกเต็มตัวไว้แนบแน่น

"ชะชานยอล.." คริสพูดอะไรไม่ออกได้แต่เขย่าตัวคนรักของตนให้ได้สติคนรอบด้านมารุมมุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"พะ...พี่คริสปลอดภัยแล้วดีใจจังเลย.." ชานยอลยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นคริสเป็นปกติดี

"ชานยอลอย่าตายชานยอลไหนบอกจะอยู่กับพี่ไงฮืออ"  คริสร้องไห้โฮออกมาเป้นครั้งแรกที่คริสร้องไห้เพราะชานยอล

"ชานยอลรักพี่คริสนะ" ชานยอลพยายามเอื้อมมือไปลูบแก้มคริสแต่เรี่ยวแรงที่มีกลับเหือดหายเนื่องจากโรคที่เป็นอยู่และแรงที่โดนกระแทกจากการโดนรถชนชานยอลหลับตาลงสนิทมือที่หมายจะเอื้อมไปจับหน้าคริสค่อยๆหล่นลงมาอย่างช้าๆ

"ชานยอล!!!!!!!!!!!!!ไม่ชานยอลไม่ตายฮืออชานยอลกลับมา" คริสได้แต่ร่ำไห้กอดร่างชานยอลที่สิ้นลมหายใจไปแล้วแนบแน่น











งานศพ

"เสียใจด้วยนะเว้ยไอ้คริส" ไคเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนรักของตนคริสได้แต่ยืนนิ่งๆต้อนรับแขกที่มางานศพชานยอล

"อืมขอบคุณมากนะมึง"

"รู้ไหมไอ้คริสทำไมกูถึงเอาเรื่องแบคจูบกับเทามาบอกมึง"

"ทำไม?" คริสเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ความจริงกูรู้นานแล้วและกูทนดูชานยอลไม่มีมึงไม่ได้ชานยอลทรมานมากนะมึงมึงรู้ไหมก่อนชานยอลจะโดนรถชนตายชานยอลเป็นลูคีเมียต่อให้ไม่มีรถชนชานยอลมันก็ต้องตายคริสกูไม่อยากว่ามึงกูกลัวมึงตัดเพื่อนกับกูชานยอลมันรักมึงมากนะคริสทุกวันที่มันทนมึงมาตลอดมันรักมึงมากๆมันรักมึงมากจนยอมตายแทนมึงได้ขนาดนี้..  มึง" ไคไม่ทันได้พูดจบคริสสวนขึ้นมาว่า

"ไคพอแล้ว.. พอแล้วมึงกูไม่ไหวแล้ว..กูมันโง่ฮึกกูมารู้วันนี้มันสายไปใช่ไหมมึงกูทำพลาดกูทำอะไรใ้ชานยอลเสียใจเสมอชานยอลไม่เคยทิ้งกูฮึกตอนนี้.. ตอนนี้เขาไม่อยู่กับกูแล้วฮืออไอ้ไคชานยอลตายแล้ว"  คริสร้องไห้ทรุดตัวลลงกับพื้นคริสร้องไห้ตลอดการทำพิธีสวดศพชานยอลจนเสียสติไป













โรงพยาบาลบำบัดจิต



"ชานยอลกินขนมกันพี่เอามาให้นะ"

"..........."

"ชานยอลรักนะคร้าบบบบบบบ"

"..........."

"ชานยอลของพี่สวยที่สุดเลย"

"..........."

"ชานยอลอ่างอนพี่หรอขอโทษนะครับนะๆดีกันน้าาาาาา"

"..........."

"ชานยอลอ่าเดี๋ยวพี่งอนมั้งเลยคึคึ"

"คริสพอเถอะชานยอลเขาไม่กลับมาแล้ว" ไคเอ่ยกล่าวขึ้นมาเขาเดินทางมาเยี่ยมเพื่อนรักที่ต้องมาบำบัดจิตใช่.. คริสกลายเป็นบ้าร้องไห้เพ้อหาชานยอลจนเป็นบ้า

"ไม่มึงเป็นใครเอาอะไรมาพูดชานยอลยังนอนกอดกูอยู่ไม่เห็นหรอ!!!!!!!" คริสโวยวายยเอ่ยปากไล่ไคออกไปไคเห้นถ้าไม่ดีจึงหันไปบอกพยาบาลว่าขอตัวกลับ










"คริสกูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงกูสงสารมึงนะแต่เวลาที่ผ่านมาชานยอลเขาก็รักมึงมากมึงเกือบฆ่าเขาไปกี่หนมันคงเป้นกรรมของมึงแล้วล่ะคริสเอ้ย.." ไคหันไปมองที่ห้องพักของคริสแล้วเดินออกไป
















THE END 
จบแแล้วเย้ด้วยความที่อยากแต่งแนวเศร้าให้จบทีเดียวเลยมาลงกับช็อตฟิค-..- ขอให้สนุกกับตอนนี้นะค้าส่วนฟิีคหลักแจมไม่ลืมแน่นอนคนเม้นหายงอนแล้วบู่วๆๆๆๆๆๆๆๆไม่ให้กำลังใจจะไม่มาอัพแล้ว-3-