นักฆ่าแห่งมาเดอโร่

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 เดอะรีรีสเชอร์

อากาศยามเย็นเคลือบคลาน แสงตะวันทอแสงอ่อนๆ ของยามเย็นเข้ามา ณ. หมู่บ้าน จังก้าสลัม ซึ่งเป็นสลัมหนึ่งของมหานครใหญ่ รูนซิตี้ ที่ซึ่งรวบรวมผู้คนจรจัด คนไม่มีจะกิน รวมทั้งขยะต่างๆ ที่เมืองใหญ่ไม่ต้องการเปรียบได้กับเป็นแหล่งทิ้งขยะในหมู่บ้านที่แสนสกปรก แต่ยังมีการทำมาหากินเหมือนเมืองอื่นมีร้านค้า ผับ เปิดอยู่เรื่อยไป แม้ของที่ขาย อาจจะเป็นแค่ขยะก็ตาม หมู่บ้านเล็กๆ นี้ ไม่ไช่แค่หมู่บ้านเดียว ยังมีหลายหมู่บ้านในมหานครรูนซิตี้ ที่มีสภาพเป็นแบบนี้

จังก้าสลัมอยู่ด้านรอบนอกของเมืองรูนซิตี้ ที่ๆ ค่อนข้างไกลตัวเมืองพอสมควร ทำให้คนที่อยากหลบหนีจากความวุ่นวายในเมืองใหญ่ มาอยู่ที่นี่กันมาก และที่ด้านท้ายของหมู่บ้าน

ปังๆๆๆๆๆ !!! เสียงปืนดังสาดเป็นชุดของลูคัส ยิงใส่เด็กหนุ่มผมทอง อย่างไม่ยั้ง เด็กหนุ่ม ใช้ดาบคาตาน่าในมือขวาปัดกระสุนออกอย่างรวดเร็ว แต่กระสุนนั้นมีพลังมากกว่ากระสุนปกติมาก เค้าเกือบจะพลาดท่าเพราะการโจมตีที่เหนือความคาดหมาย

“~เพาเวอร์สโตนเหรอ~”เด็กหนุ่มคิดถึงเมจิกสโตนสายเสริมพลัง

จากนั้นเด็กหนุ่มก็วิ่งไปรอบๆ ขณะที่ลูคัสยังไม่หยุดยิงให้เด็กหนุ่มได้พักหายใจ เด็กหนุ่มทำได้แค่ตีลังกากลับไปมาและกระโดด... ลูคัสยังยิงใส่ไม่ยั้ง แล้วเด็กหนุ่มก็หายไปกลางอากาศด้วยความเร็วสูง ลูคัสชะงักด้วยความตกใจ เร็วมาก.ลูคัสคิด

“ความมืด” เวทย์มนต์สีดำวิ่งใส่ลูคัสจากทางด้านข้าง ลูคัสกระโดดหลบได้ทันอย่างฉิวเฉียด และ

“โอเค ฉันแพ้” ลูคัสพูดเมื่อดาบคาตาน่าของเด็กหนุ่มจี้อยู่ที่คอของเขา

“งั้นเอาเป็นเป็นว่านายตกลงเงินค่าจ้างเรางานนี้ 10,000 เรียวแล้วซินะ” เด็กหนุ่มผมทองพูด

“ก็ได้ๆ ก็นายมันเก่งจริงนี่ ตกลงก็ตกลง”ลูคัสพูดแบบกระปอดกระแปด แบบขอไปที “ลดหน่อย 8,000 ได้มะ”

“ก็ให้มันรู้ไปว่าคำพูดของผู้นำกลุ่มรีรีชเชอร์จะศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน” จิลพูด

“เชอะ ดูมันพูด ก็ได้ ไอ้คนลืมบุญคุณ” ลูคัสพูด

“น้องสาวนายไม่ใช่เหรอที่มีบุญคุณต่อเราหนะ ลูคัส”

“ก็เหมือนกันล่ะน่า”

จิล มาทอเรียส เด็กหนุ่มผมทองตาโตสีฟ้า ที่ส่อแววเด็ดขาดกล้าหาญและและเก็บอารมย์ของตัวเองได้เสมอ สูง เพรียว ใบหน้ารูปไข่เข้ากับทรงผม ในชุดสีดำ มีกล้ามและมือที่แข็งแรง แสดงถึงการฝึกอย่างหนัก และมีความเร็วปานสายฟ้ากับดาบคาตาน่าที่มือขวา จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีทีเดียว ลืมความจำในอดีตซะหมดและไม่มีเงินติดตัวสักเรียว เค้าถูกช่วยโดยมาท่าน้องสาวของลูคัส ที่ออกไปซื้อของที่หมู่บ้านอื่น และเจอเข้าโดยบังเอิญ

ลูคัส เรดเน็ป ผู้แข็งแกร่งที่พกปืนแกทลิ่งกันติดตัวเสมอ รูปร่างใหญ่  มีหนวด ผิวดำ ตาสีน้ำตาลเข็ม มีแววตาแสดงถึงความแค้นที่ครุกรุ่นในใจ และรักพวกพ้อง มีกล้ามเป็นมัด ใส่เสื้อกล้าม กางเกงยีนขาดๆ ได้ชักชวนจิลเข้าร่วมทำงานกับกลุ่มของเค้า เนื่องจากเห็นความเร็วที่เหนือธรรมดา และการแกว่งดาบที่รวดเร็ว(ดาบที่จิลนั่นเป็นดาบของลูคัส) ในวันนี้ คือการทดสอบเพื่อรับเข้ากลุ่มและค่าจ้าง

“โอเค งั้นเราไปฐานทัพลับกัน” ลูคัสพูด

“อืม”

“เออ มาท่า ดูแลร้านให้ดีนะ เด๋วพี่มา พี่จาไปที่ฐานสักหน่อย เดี๋ยวกลับมา” ลูคัส พูดบอกสั่งลูกพี่ลูกน้องมาท่า ที่ทำหน้าที่เฝ้าร้านประจำ 

“ฉันอีกแระ เมื่อไรฉันจะได้ไปเข้าทีมกะพี่สักทีล่ะ” มาท่าบ่น

“เทอยังเด็กนะ”

“พี่ ฉัน 20 แร้วนะ ตัวก็โต อย่างอื่นก็โต ยังต้องให้โตกว่านี้เหรอ ฉันรอมานานแล้วนะนี่ ทีจิล มาถึงไม่กี่วันพี่ยังพาเค้าไปเลย” มาท่าบ่นต่อเหลือบไปมองจิลนิดๆ

“เถอะน่า” ลูคัสพูดตัดบทหลังจากมองออกว่าน้องสาวจะเริ่มอีกแล้ว หลังจากนั้นก็ไปที่หลังร้านที่มีของอยู่เต็มและมีปืนเก่าๆ บนกำแพงซึ่งพอลูคัสยกปืนออก ประตูกลก็เปิดออกและเผยให้เห็นกองบัญชาการลับ

“ขอต้อนรับนาย จิล มาทอเรียสเด็กหนุ่มปริศนาสู่ฐานทัพลับของเดอะ รีรีสเชอร์” ลูคัสพูด

ในห้องขนาดกลาง ที่เต็มไปด้วยอาวุธอยู่ตามแนวกำแพง แผนที่ของเมืองรูนซิตี้แบบแปะผนังได้เต็มผนัง อุปกรณ์ออกกกำลังกายต่างๆ และคนที่กำลังนั่งอยู่ อีก 3 คน

“ขอแนะนำนายรู้จักกับทีมฉันนะ นี่บิ๊ก มือวางระเบิดของเรา รูฟัสผู้เจาะระบบและดูดพลังงานมาเก็บไว้ในแท็งเก็บพลังงาน และ ฟิล จอมบุกตะลุย คู่กับฉัน”

“โย่ว หวัดดีฮ่ะ”บิ๊กที่รูปร่างท้วมกว่าเพื่อนพูด

“อืม”จิลพูด

“เรามาเริ่มวางแผนกันดีกว่า เพราะฉันเบื่อการไม่มีงานจะแย่แล้ว ไปถล่มไอ้หยินให้เละไปเลย 5555” ฟิลผู้ที่รูปร่างไม่ต่างจากลูคัสสักเท่าไร ตาสีดำสนิดออกบ้าพลัง และมีแววดุดันในตาพูดขึ้น

“นายมันพวกป่าเทื่อน ได้นอนพักบ้างมะดีไง ฉันยังชอบเลย นอนเล่นเกมบ้างดูคลิปบ้าง เฮอๆ”รูฟัสผู้มีร่างกายบอบบบางพูด

“โถ่ ไอ้หื่น”

“ไอ้บ้าพลัง”

“จ๊าก.....ตายเถอะไอ้หื่น” ตุบตับๆ สงครามเกิดขึ้นแล้ว ระหว่างคนบ้าพลังกับคนหื่น ลูคัสจับหัวแล้วสั่นเบาๆ “เป็นอย่างนี้ประจำนะ อย่าสนใจเลยนะ”